Αρχική Forum
Ρωτήστε κάτι
Προσωπικές Συζητήσεις
Πανελλαδικές
Αγγελίες
Chat
Συνδεδεμένοι Χρήστες
Λίστα Αποκλεισμένων
Υπεύθυνοι του Forum
e-stekiIoanna98
Νεοφερμένος
Η Ioanna98 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι Φοιτήτρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 49 μηνύματα.
22-09-22
17:00
Το φαινόμενο της συναισθηματικής αιμομιξίας ωστόσο πιστεύω ότι συμβαίνει πολύ περισσότερο στην ελληνική κοινωνία παρά σε δυτικές κοινωνίες γιατί έχει να κάνει με την "ιερότητα" του θεσμού του γάμου. Τι εννοώ με αυτό; Είμαστε μια κοινωνία που έχει συνδέσει τον γάμο ως σκοπό εκπλήρωσης της ζωής ενός ανθρώπου, και ειδικά για τις γυναίκες. Το κλασικό μετά τα 30 "πότε θα παντρευτείς;" που λέει ο περίγυρος συνήθως στις γυναίκες. Ευτυχώς, αρχίζει να ξεθωριάζει ολοένα και περισσότερο αυτό στην νέα γενιά, αλλά όχι τελείως. Έτσι πολλές γυναίκες ειδικά παλιότερα, είχαν το γάμο σαν κάτι ξεχωριστό στο μυαλό τους, κάτι που είναι σκοπός της ζωής τους. Όταν λοιπόν παντρεύονται και είναι δυστυχισμένες στον πολυπόθητο αυτόν γάμο, πρέπει να συνάψουν έναν άλλο "εικονικό" γάμο. Έτσι, προκύπτει η συναισθηματική αιμομιξία.
Σε άλλες χώρες του δυτικού κόσμου που ο γάμος είναι κάτι ναι σημαντικό αλλά όχι τόσο μεγάλης σημασίας όσο στην Ελλάδα, όταν αυτός αποτυχαίνει είναι λιγότερο πιθανό να αναζητήσει μια γυναίκα την σύναψη ενός νέου γάμου αφού δεν τον έχει "αγιοποιήσει" στο μυαλό της.
Ξέρω πως αυτά που λέω έχουν ξεφύγει εντελώς από το αρχικό θέμα, και μπορούν να κάψουν τον εγκέφαλο κάποιου, αλλά δεν ξέρω γουστάρω κάτι τέτοιες βαθυστόχαστες συζητήσεις.
Μην μου δίνετε σημασία συνεχίστε ό,τι κάνατε.
Σε άλλες χώρες του δυτικού κόσμου που ο γάμος είναι κάτι ναι σημαντικό αλλά όχι τόσο μεγάλης σημασίας όσο στην Ελλάδα, όταν αυτός αποτυχαίνει είναι λιγότερο πιθανό να αναζητήσει μια γυναίκα την σύναψη ενός νέου γάμου αφού δεν τον έχει "αγιοποιήσει" στο μυαλό της.
Ξέρω πως αυτά που λέω έχουν ξεφύγει εντελώς από το αρχικό θέμα, και μπορούν να κάψουν τον εγκέφαλο κάποιου, αλλά δεν ξέρω γουστάρω κάτι τέτοιες βαθυστόχαστες συζητήσεις.
Μην μου δίνετε σημασία συνεχίστε ό,τι κάνατε.
Ioanna98
Νεοφερμένος
Η Ioanna98 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι Φοιτήτρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 49 μηνύματα.
22-09-22
16:14
Έχεις δίκιο, απλά εκείνη την στιγμή ήμασταν 18 και δεν μπορούσαμε να κατανοήσουμε πλήρως αυτήν την εικόνα και να καταλάβουμε ότι είχαμε μπροστά μας ένα θύμα. Εκείνη την στιγμή απλά ψαχνόμασταν όλοι σε ένα τελείως νέο περιβάλλον και απλά είδαμε κάτι που μας φάνηκε περίεργο. Έκτοτε, το συγκεκριμένο παιδί τον ξαναείδα 2-3 φορές.
Ξέρω βασικά πως κάποιες μανάδες λόγω προβλημάτων με τον πατέρα του παιδιού, καθιστούν σαν συναισθηματικό σύντροφο τον γιο τους (γνωστό ως "συναισθηματική αιμομιξία") για να συμπληρώσουν το κενό που τους προκαλεί ο νυν (ή πρώην) σύντροφος και πατέρας του παιδιού. Έτσι, απλά δεν τον αφήνουν να φύγει ποτέ από κοντά τους με υποσυνείδητα χειριστικούς τρόπους με αποτέλεσμα να καταστρέφουν το παιδί τους κάνοντας το ένα πλάσμα άβουλο και δουλοπρεπές. Δεν ξέρω την οικογενειακή κατάσταση του συγκεκριμένου παιδιού που είχα συναντήσει τότε, μόνο εικασίες μπορώ να κάνω.
Βέβαια, αυτό έχει να κάνει και με την ιδιοσυγκρασία της μητέρας, γιατί πολλές γυναίκες είχαν κακό γάμο αλλά δεν κατέληξαν να κάνουν τέτοιες γελοιότητες. Οπότε, αν ο γονέας είναι συναισθηματικά ανώριμος καταφεύγει σε τέτοιου είδους τεχνικές.
Ioanna98
Νεοφερμένος
Η Ioanna98 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι Φοιτήτρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 49 μηνύματα.
22-09-22
15:14
Αυτός ο μύθος της ξέφρενης φοιτητικής ζωής, είναι απλά μια ιστορία που σπέρνουν γονείς και φροντιστηριούχοι σε 18χρονα για να τους χρυσώσουν το χάπι των πανελληνίων. Απλά μπερδεύουν την ελευθερία επιλογών που έχεις σαν ενήλικας (το οποίο είναι κάτι θετικό) με την ασυδοσία (που είναι αρνητικό). Συν του ότι έχεις αγανακτησμένα 18χρονα από το λύκειο - πανελλήνιες και πολλές φορές από τοξικές και καταπιεστικές ελληνικές οικογένειες (με κάθε τρόπο), ε δεν θέλει και πολύ.
Το αποτέλεσμα είναι ότι έχεις άτομα που έχουν κλείσει τα 18, τα οποία (επί των πλείστων) δεν ξέρουν να συμπεριφέρονται σαν ενήλικες και παίρνουν το πανεπιστήμιο σαν μια μεταλυκειακή φάση.
Θυμήθηκα τώρα έναν τύπο στην σχολή μου (ούτε πως τον λέγαν δεν θυμάμαι) που πρώτη μέρα στην σχολή ήρθε με την μάνα του, η οποία τον έκανε ρεζίλι.
Ήμασταν εκεί πρωτόετα έξω από τα εργαστήρια για εγγραφές κλπ. και ήταν αυτός με τη μάνα του η οποία μάλλον νόμιζε πως το παιδί της πήγαινε πρώτη δημοτικού και τον πήγαινε με το φρουτάκι πρώτη μέρα στο σχολείο, η οποία μας έπιανε και μας έλεγε "εσένα πως σε λένε; Αυτός είναι ο τάδε (ο γιος της)" "Να (τάδε) εδώ είναι τα κορίτσια οι συμφοιτητριές σου" και ο γιος της σφιγμένος από την ντροπή απλά μας έπιανε το χέρι (για την "γνωριμία") με μας να έχουμε κριντζάρει. Μετά στα επόμενα χρόνια τον συγκεκριμένο δεν τον έβλεπα ποτέ στα μαθήματα, τον έβλεπα συνεχώς έξω σε εξόδους και απλά μας απέφευγε και δεν μας μιλούσε από εκείνη την μέρα που τον έκανε ρεζίλι η μάνα του. Δεν παίζει να βγάλει την σχολή ποτέ.
Τι θέλω να πω με αυτό το ακραίο παράδειγμα; Αν στο παιδί σου συμπεριφέρεσαι λες και είναι πρώτη δημοτικού σε όλη του την ζωή για να μην τρομάξει ή πάθει τίποτα, τότε προφανώς δεν θα μπορεί να αναλάβει και καμία σοβαρή ευθύνη. Για αυτό παραπάνω ανέφερα και την τοξικότητα κάποιων ελληνικών οικογενειών που δεν αφήνουν τα παιδιά τους να μεγαλώσουν.
Το αποτέλεσμα είναι ότι έχεις άτομα που έχουν κλείσει τα 18, τα οποία (επί των πλείστων) δεν ξέρουν να συμπεριφέρονται σαν ενήλικες και παίρνουν το πανεπιστήμιο σαν μια μεταλυκειακή φάση.
Θυμήθηκα τώρα έναν τύπο στην σχολή μου (ούτε πως τον λέγαν δεν θυμάμαι) που πρώτη μέρα στην σχολή ήρθε με την μάνα του, η οποία τον έκανε ρεζίλι.
Ήμασταν εκεί πρωτόετα έξω από τα εργαστήρια για εγγραφές κλπ. και ήταν αυτός με τη μάνα του η οποία μάλλον νόμιζε πως το παιδί της πήγαινε πρώτη δημοτικού και τον πήγαινε με το φρουτάκι πρώτη μέρα στο σχολείο, η οποία μας έπιανε και μας έλεγε "εσένα πως σε λένε; Αυτός είναι ο τάδε (ο γιος της)" "Να (τάδε) εδώ είναι τα κορίτσια οι συμφοιτητριές σου" και ο γιος της σφιγμένος από την ντροπή απλά μας έπιανε το χέρι (για την "γνωριμία") με μας να έχουμε κριντζάρει. Μετά στα επόμενα χρόνια τον συγκεκριμένο δεν τον έβλεπα ποτέ στα μαθήματα, τον έβλεπα συνεχώς έξω σε εξόδους και απλά μας απέφευγε και δεν μας μιλούσε από εκείνη την μέρα που τον έκανε ρεζίλι η μάνα του. Δεν παίζει να βγάλει την σχολή ποτέ.
Τι θέλω να πω με αυτό το ακραίο παράδειγμα; Αν στο παιδί σου συμπεριφέρεσαι λες και είναι πρώτη δημοτικού σε όλη του την ζωή για να μην τρομάξει ή πάθει τίποτα, τότε προφανώς δεν θα μπορεί να αναλάβει και καμία σοβαρή ευθύνη. Για αυτό παραπάνω ανέφερα και την τοξικότητα κάποιων ελληνικών οικογενειών που δεν αφήνουν τα παιδιά τους να μεγαλώσουν.
Ioanna98
Νεοφερμένος
Η Ioanna98 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι Φοιτήτρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 49 μηνύματα.
21-09-22
23:37
Στην πρώην ΑΣΣΟΕ (νυν ΟΠΑ) η κατάσταση είναι για χρόνια τραγική (λόγω τοποθεσίας που είναι δίπλα ακριβώς από το Πεδίο του Άρεως μάλλον). Μια κοπέλα που θα έκανα παρέα μου έλεγε ότι η μία πύλη είναι αυτή που γίνονται οι ιστορίες με τους αναρχικούς και η άλλη πύλη είναι των ναρκομανών. Άρα από την μια πύλη μπορεί και να σου πετάξουν τίποτα και να μην φταις πουθενά (έχει συμβεί να χτυπήσουν φοιτητές) και από την άλλη παίζεις την ζωή σου κορώνα γράμματα μην σου σκάσει καμιά σύριγγα. Καλά αυτά με τις τουαλέτες και τις σύριγγες στα σκαλιά είναι κλασσικές ιστορίες. Μου έλεγε αυτή η κοπέλα πως κάναν απογευματινό-βραδινό μάθημα με μια καθηγήτρια, που όταν τελείωσαν τους είπε ελάτε να φύγουμε όλοι μαζί από την πίσω πύλη (των ναρκομανών) γιατί από μπροστά γινόταν χαμός και φοβόντουσαν. Δηλαδή, πρέπει να ανοίξει εδώ ολόκληρο thread για να εξιστορούν φοιτητές ιστορίες από την ΑΣΣΟΕ.
Σε κάποια πανεπιστημιακά ιδρύματα, όπως αυτό ας πούμε, πρέπει να υπάρχει φύλαξη. Το θέμα της φύλαξης είναι αναγκαίο. Αλλά να μην υπάγεται στην ελληνική αστυνομία ώστε να μπορούν να μπαίνουν τα ΜΑΤ και γενικά να κάνουν ότι θέλουν. Να υπάγονται στα ίδια τα πανεπιστήμια και να είναι σεκιουριτάδες. Αυτό γίνεται και σε πανεπιστήμια του εξωτερικού όταν χρειάζεται φύλαξη.
Με αυτό που συμφωνώ που κάναν τώρα είναι τα μηχανήματα που περνάς το πάσο σου σαν φοιτητής ή εργαζόμενος του ιδρύματος. Δεν έχει δουλειά ο κάθε κατακαημένος μέσα. Αν δεν είναι κάποιος φοιτητής αλλά θέλει να παρακολουθήσει τις διαλέξεις να παίρνει μια ειδική άδεια από την γραμματεία που θα του επιτρέπει την είσοδο για αυτό τον σκοπό, εφόσον τα πανεπιστήμια είναι δημόσια. Και αν αυτό το άτομο προκαλέσει φασαρία, τα στοιχεία του θα είναι διαθέσιμα ώστε να κινηθεί κάθε νομική διαδικασία εναντίον του περί φθοράς δημόσιας περιουσίας.
Ioanna98
Νεοφερμένος
Η Ioanna98 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι Φοιτήτρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 49 μηνύματα.
20-09-22
12:13
Πρόκειται για μια σειρά λόγων - νοοτροπιών.
Ασφαλώς υπάρχουν αυτοί που αν τους δινόταν το κίνητρο θα ασχολούνταν παραπάνω. Για παράδειγμα εγώ στην σχολή που μπήκα (άσχετα που ήταν μια επιλογή στην τύχη στο μηχανογραφικό) αν έβλεπα συμφοιτητές με κάποιο επίπεδο ευγένειας και καλοθελησμού και καθηγητές που συμπεριφέρονταν επαγγελματικά που θα θεωρούσαν την γνώση σαν κάτι πολύτιμο που έχουν να μεταλαμπαδεύσουν στην επόμενη γενιά, τότε μπορεί να έπαιρνα και εγώ την σχολή στα σοβαρά. Δεν φταίνε τα παιδιά που παίρνανε σε σχολές που είναι η τελευταία επιλογή τους, διότι σπάνια ένας μαθητής που τελειώνει το λύκειο ξέρει τι ζητάει από την ζωή του, φταίνε άλλοι λόγοι που θα τους αναλύσω παρακάτω. Το πρόβλημα είναι τα μοσχαράκια, δηλαδή αυτά που κάνουν φασαρία μες το μάθημα και αυτοί που επί των πλείστων μπαίνουν στις φοιτητικές παρατάξεις με το πρόσχημα της δήθεν διακίνησης ιδεών. Για να μην παρεξηγηθώ, είμαι υπέρ της διακίνησης ιδεών αλλά είμαι κατά στο να χρησιμοποιείται σαν δικαιολογία για όλο αυτό το μπαχαλο που γίνεται. Είναι άνθρωποι που δεν μπορούν να καταλάβουν ότι είναι ενήλικες, δεν τους υποχρέωσε κάνεις να είναι εκεί που είναι και μπορούν να φύγουν ήρεμα και αθόρυβα. ΤΑ ΜΟΣΧΑΡΑΚΙΑ ΔΕΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ, ενδιαφέρονται μόνο για να πίνουν καφέ 2-3 το μεσημέρι που ξυπνούν, να πάνε σε έξαλλα πάρτι με τα λεφτά του μπαμπά που νομίζει ότι "σπουδάζουν" και να πιάσουν κανένα γκομενάκι. Αυτούς δεν τους θέλουμε.
Παρακάτω.
Πάμε στους κοινωνικούς λόγους που γίνεται όλο αυτό.
Η κατάσταση καταρχάς των ελληνικών δημοσίων πανεπιστημίων. Ειδικά στα αστικά κέντρα, γιαπί κτίρια που αν τα δει ξένος θα τα νομίζει για πρώην φυλακές. Πρώτα από όλα αυτό που βλέπεις την στιγμή που πατάς το πόδι σου πρώτη φορά δεν σε εμπνέει να σπουδάσεις.
Δεύτερον, αντιεπαγγελματισμός σε μεγάλη μερίδα καθηγητών. Ναι υπάρχουν κάποιοι θεούληδες, αλλά υπάρχουν και αυτοί που υπακούουν στο κλισέ του δημοσίου υπαλλήλου που αφού έχει την θέση του χέστηκε για σένα. Είχα έναν που μύριζε κρασί όταν ερχόταν και κάπνιζε πάνω από τα κεφάλια μας, εκτός από το γεγονός ότι έκανε κακό μάθημα. Και αυτόν οι γονείς μου τον πληρώνουν, οι φορολογούμενοι. Επίσης, οποίος έχει δικό του άνθρωπο μέσα στο πανεπιστήμιο ξέρει για τα γλειψίματα και τα πισώπλατα μαχαιρώματα που κάνουν μεταξύ τους οι καθηγητές για τις θέσεις. Είχα έναν γλίτσα ωρομίσθιο ο οποίος σε μας τους φοιτητές μιλούσε όπως να ναι και όταν έβλεπε καθηγητή άλλαζε τελείως όψη. Όταν βλέπεις αυτόν τον άνθρωπο, πως να δείξεις σεβασμό σε ότι έχει να σου διδάξει;
Τρίτον, η γνωστή σε όλους μας εμπορευματοποίηση της τριτοβάθμιας από τους πολιτικούς για ψηφοθυρικούς λόγους. Το γνωστό ρητό "κάθε χωριό και ένα πανεπιστήμιο/ΤΕΙ". Πραγματικά, θα ήταν καλύτερο με την ίδια χρηματοδότηση να υπήρχαν τα μισά εκπαιδευτικά ιδρύματα, αλλά να ήταν άριστα εξοπλισμένα και με καταρτισμένους ανθρώπους (και όχι βύσματα).
Τέλος, αυτόν που πιστεύω πως είναι και ο σημαντικότερος λόγος, η ελληνική νοοτροπία. Όλοι πρέπει να γίνουν επιστήμονες. Ο Έλληνας γονιός που νιώθει μειονεκτικά αν το παιδί του γείτονα πάει να σπουδάσει και το δικό του δεν πάει στο πανεπιστήμιο. Που δεν ασχολείται καθόλου αν το παιδί του διαβάζει, μέχρι το λύκειο που ξαφνικά του λέει τώρα πρέπει να πας να σπουδάσεις. Και κάπως έτσι, εγώ, εσύ και ο άλλος που θέλει να μάθει και πάει συνειδητά σε μια σχολή, έχει το μοσχαράκι του Χ γονέα, το οποίο το έστειλε για να αισθανθεί ότι έκανε την δουλειά του σωστά σαν γονέας.
Εκτός από αυτό, το κοινωνικό στερεότυπο ότι πρέπει στα 18 σου να πας να σπουδάσεις κάτι οπωσδήποτε, σε αυτήν την τόσο ώριμη ηλικία (ironically το λέω προφανώς).
Για αυτό έχω διαμορφώσει την άποψη, ότι καλύτερα όταν κάποιος βγαίνει από το λύκειο και δεν ξέρει τι θέλει να κάνει, καλύτερα να πάει να δουλέψει, να αρχίσει να έχει ευθύνες σαν ενήλικας. Να κάνει σεμινάρια από εδώ και από εκεί να δει αν κάτι τον ελκύει, και να πάει να σπουδάσει συνειδητά κάτι σε μια πιο ώριμη ηλικία. Θα ήταν όλα καλύτερα.
Λίγοι είναι εκείνοι που ξέρουν τι θέλουν στα 18 τους, οι περισσότεροι απλά ακούμε έναν τίτλο.
Σε κάποιες χώρες του εξωτερικού αυτό γίνεται και είναι διαδεδομένο. Στην Σουηδία για παράδειγμα, είναι σύνηθες φαινόμενο να σπουδάζουν μεγάλοι.
Συγνώμη αν σας κούρασα με το μεγάλο κείμενο, αλλά πιστεύω πως είναι καλύτερο ένας 18χρονος να αρχίσει να νιώθει ευθύνες ενήλικα μετά το λύκειο παρά να παριστάνει τον φοιτητή που τον πληρώνει ο πατέρας του και η μάνα του.
Ασφαλώς υπάρχουν αυτοί που αν τους δινόταν το κίνητρο θα ασχολούνταν παραπάνω. Για παράδειγμα εγώ στην σχολή που μπήκα (άσχετα που ήταν μια επιλογή στην τύχη στο μηχανογραφικό) αν έβλεπα συμφοιτητές με κάποιο επίπεδο ευγένειας και καλοθελησμού και καθηγητές που συμπεριφέρονταν επαγγελματικά που θα θεωρούσαν την γνώση σαν κάτι πολύτιμο που έχουν να μεταλαμπαδεύσουν στην επόμενη γενιά, τότε μπορεί να έπαιρνα και εγώ την σχολή στα σοβαρά. Δεν φταίνε τα παιδιά που παίρνανε σε σχολές που είναι η τελευταία επιλογή τους, διότι σπάνια ένας μαθητής που τελειώνει το λύκειο ξέρει τι ζητάει από την ζωή του, φταίνε άλλοι λόγοι που θα τους αναλύσω παρακάτω. Το πρόβλημα είναι τα μοσχαράκια, δηλαδή αυτά που κάνουν φασαρία μες το μάθημα και αυτοί που επί των πλείστων μπαίνουν στις φοιτητικές παρατάξεις με το πρόσχημα της δήθεν διακίνησης ιδεών. Για να μην παρεξηγηθώ, είμαι υπέρ της διακίνησης ιδεών αλλά είμαι κατά στο να χρησιμοποιείται σαν δικαιολογία για όλο αυτό το μπαχαλο που γίνεται. Είναι άνθρωποι που δεν μπορούν να καταλάβουν ότι είναι ενήλικες, δεν τους υποχρέωσε κάνεις να είναι εκεί που είναι και μπορούν να φύγουν ήρεμα και αθόρυβα. ΤΑ ΜΟΣΧΑΡΑΚΙΑ ΔΕΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ, ενδιαφέρονται μόνο για να πίνουν καφέ 2-3 το μεσημέρι που ξυπνούν, να πάνε σε έξαλλα πάρτι με τα λεφτά του μπαμπά που νομίζει ότι "σπουδάζουν" και να πιάσουν κανένα γκομενάκι. Αυτούς δεν τους θέλουμε.
Παρακάτω.
Πάμε στους κοινωνικούς λόγους που γίνεται όλο αυτό.
Η κατάσταση καταρχάς των ελληνικών δημοσίων πανεπιστημίων. Ειδικά στα αστικά κέντρα, γιαπί κτίρια που αν τα δει ξένος θα τα νομίζει για πρώην φυλακές. Πρώτα από όλα αυτό που βλέπεις την στιγμή που πατάς το πόδι σου πρώτη φορά δεν σε εμπνέει να σπουδάσεις.
Δεύτερον, αντιεπαγγελματισμός σε μεγάλη μερίδα καθηγητών. Ναι υπάρχουν κάποιοι θεούληδες, αλλά υπάρχουν και αυτοί που υπακούουν στο κλισέ του δημοσίου υπαλλήλου που αφού έχει την θέση του χέστηκε για σένα. Είχα έναν που μύριζε κρασί όταν ερχόταν και κάπνιζε πάνω από τα κεφάλια μας, εκτός από το γεγονός ότι έκανε κακό μάθημα. Και αυτόν οι γονείς μου τον πληρώνουν, οι φορολογούμενοι. Επίσης, οποίος έχει δικό του άνθρωπο μέσα στο πανεπιστήμιο ξέρει για τα γλειψίματα και τα πισώπλατα μαχαιρώματα που κάνουν μεταξύ τους οι καθηγητές για τις θέσεις. Είχα έναν γλίτσα ωρομίσθιο ο οποίος σε μας τους φοιτητές μιλούσε όπως να ναι και όταν έβλεπε καθηγητή άλλαζε τελείως όψη. Όταν βλέπεις αυτόν τον άνθρωπο, πως να δείξεις σεβασμό σε ότι έχει να σου διδάξει;
Τρίτον, η γνωστή σε όλους μας εμπορευματοποίηση της τριτοβάθμιας από τους πολιτικούς για ψηφοθυρικούς λόγους. Το γνωστό ρητό "κάθε χωριό και ένα πανεπιστήμιο/ΤΕΙ". Πραγματικά, θα ήταν καλύτερο με την ίδια χρηματοδότηση να υπήρχαν τα μισά εκπαιδευτικά ιδρύματα, αλλά να ήταν άριστα εξοπλισμένα και με καταρτισμένους ανθρώπους (και όχι βύσματα).
Τέλος, αυτόν που πιστεύω πως είναι και ο σημαντικότερος λόγος, η ελληνική νοοτροπία. Όλοι πρέπει να γίνουν επιστήμονες. Ο Έλληνας γονιός που νιώθει μειονεκτικά αν το παιδί του γείτονα πάει να σπουδάσει και το δικό του δεν πάει στο πανεπιστήμιο. Που δεν ασχολείται καθόλου αν το παιδί του διαβάζει, μέχρι το λύκειο που ξαφνικά του λέει τώρα πρέπει να πας να σπουδάσεις. Και κάπως έτσι, εγώ, εσύ και ο άλλος που θέλει να μάθει και πάει συνειδητά σε μια σχολή, έχει το μοσχαράκι του Χ γονέα, το οποίο το έστειλε για να αισθανθεί ότι έκανε την δουλειά του σωστά σαν γονέας.
Εκτός από αυτό, το κοινωνικό στερεότυπο ότι πρέπει στα 18 σου να πας να σπουδάσεις κάτι οπωσδήποτε, σε αυτήν την τόσο ώριμη ηλικία (ironically το λέω προφανώς).
Για αυτό έχω διαμορφώσει την άποψη, ότι καλύτερα όταν κάποιος βγαίνει από το λύκειο και δεν ξέρει τι θέλει να κάνει, καλύτερα να πάει να δουλέψει, να αρχίσει να έχει ευθύνες σαν ενήλικας. Να κάνει σεμινάρια από εδώ και από εκεί να δει αν κάτι τον ελκύει, και να πάει να σπουδάσει συνειδητά κάτι σε μια πιο ώριμη ηλικία. Θα ήταν όλα καλύτερα.
Λίγοι είναι εκείνοι που ξέρουν τι θέλουν στα 18 τους, οι περισσότεροι απλά ακούμε έναν τίτλο.
Σε κάποιες χώρες του εξωτερικού αυτό γίνεται και είναι διαδεδομένο. Στην Σουηδία για παράδειγμα, είναι σύνηθες φαινόμενο να σπουδάζουν μεγάλοι.
Συγνώμη αν σας κούρασα με το μεγάλο κείμενο, αλλά πιστεύω πως είναι καλύτερο ένας 18χρονος να αρχίσει να νιώθει ευθύνες ενήλικα μετά το λύκειο παρά να παριστάνει τον φοιτητή που τον πληρώνει ο πατέρας του και η μάνα του.