Άλλα μηνύματα του μέλους Veronika22 σε αυτό το thread

Ναι έχεις δικιο για τα παραπάνω… Και εγώ συμβουλευτικά ψυχολογο 2 φορές πριν λίγο καιρό και μου είπε κάτι παρομοιο. Όμως όπως και αν είναι από το δημοτικό αυτό είναι το ονειρο μου, αυτό είναι που με καθορίζει σαν άνθρωπο. Δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς να κάνω αυτό το επάγγελμα γιατί νιώθω ότι παντα θα έχω ένα βάρος μέσα μου, αν δεν το καταφερω. Και αυτό είναι που με πονάει τόσο ώστε να μην μπορώ να διαχειριστώ ούτε τα συναισθήματα μου ούτε τον ίδιο μου τον εαυτό. Αυτός ο πόνος με οδήγησε να χαρακώνω τα πόδια μου. Είναι ένας Πόνος που νιώθω ότι με προδίδει και ο ίδιος μου ο εαυτός… και από την αρχή που ξεκίνησαν όλα δεν έχει γίνει τίποτα για να χαρώ λιγάκι… έχω κάνει θυσίες, δεν εβγαινα σε κλαμπ όλο το χρόνο για να μην βγω από το πρόγραμμα. Ίσως οι ανασφάλειες μου και ότι δεν πιστεύω στον εαυτό μου ωφελείται σε ολους εκείνους που μου έλεγαν ότι δεν μπορώ να καταφερω κάτι τέτοιο. Από το δημοτικό κι ολας με αποθάρρυναν όλοι στο σχολείο… Οι δάσκαλοι μου έλεγαν ότι είναι ανέφικτο, μετά στο γυμνασιο οι καθηγητές μου έλεγαν δύσκολο, πμως εγώ δεν τους άκουγα. Στο λύκειο τα ιδια. Και όσο και αν δεν τους ακούς φτάνεις στο σημείο που έχεις σκάσει, δεν αντέχεις…
Και προφανως έχω ψάξει κι άλλες προοπτικές όπως να σπουδάσω στη Σοφια, όμως αυτό το πανεπιστημιο είναι πανεπιστημιο δασοπονίας και έχει σαν τμήμα κάτι παρεμφερές με κτηνιατρικη. Και όπως να ‘ναι, για εμένα αυτό το ονειρο είναι που με κρατάει ζωντανή. Θα εδινα τα παντα για να περάσω, και την ψυχή μου όλη… και αυτό είναι που με κάνει να υποφέρω…