Εριφύλη
Διάσημο μέλος
Η Εριφύλη αυτή τη στιγμή είναι συνδεδεμένη. Είναι Φοιτήτρια του τμήματος Θεατρικών Σπουδών ΕΚΠΑ και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 3,944 μηνύματα.
28-04-22
18:49
Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι αν με έβλεπαν χαρακωμένη και γεμάτη αίματα, θα έτρωγα πολύ βρίσιμο για να μη πω και ξύλο... Δυστυχώς δεν ήταν κανένας δίπλα μου τότε, τώρα τους ήρθε το ενδιαφέρον, αλλά τώρα τι να το κάνω? Είμαι 19 χρονών, εγώ τους ήθελα όταν ήμουν 12, όταν διαμόρφωνα χαρακτήρα, όχι τώραΞέρω να το κρύβω καλά. Οι γονείς μου είναι συναισθηματικά ανώριμοι και αν το μάθαιναν δεν θα με βοηθούσαν, το αντίθετο μάλλον. Φαντάσου νομίζω η μαμά μου κάτι έχει ψιλοκαταλαβει (με είχε τσακώσει να πετάω φαγητό) και αντί να μου φερθεί με αγάπη και στήριξη, θυμώνει, φωναζει, μου λεει "ντροπή σου". Πόσο ειρωνικό, διότι αυτή το προκάλεσε...
Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Το να αυτοκαταστρεφομαστε και οι άνθρωποι που μας έφεραν στη ζωη και μας αγαπούν μένουν αδρανεις, είναι τόσο σκληρό.
Εριφύλη
Διάσημο μέλος
Η Εριφύλη αυτή τη στιγμή είναι συνδεδεμένη. Είναι Φοιτήτρια του τμήματος Θεατρικών Σπουδών ΕΚΠΑ και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 3,944 μηνύματα.
28-04-22
18:28
Εννοείται πως η δικιά σου εμπειρία μόνο λίγη δεν είναι! Είναι δυνατόν να έχεις όλα αυτά τα συμπτώματα και να μην το έχουν καταλάβει? Α άσε την σύγκριση, παλιά το έκαναν συνέχεια, πλέον το σταμάτησαν ή μάλλον τους το σταμάτησα! Και το πιο "αστείο" είναι ότι εγώ βούλιαζα μέρα μέρα, είχα πιάσει πάτο και κανείς δεν κατάλαβε τίποτα...Αχ πόσο λύπη ένιωσα διαβάζοντάς το θέμα και συνάμα πόσο χαίρομαι που καταφέρνεις από οτι φαίνεται να στέκεσαι στα πόδια σου, παρα τις δυσκολίες. Σε συγχαίρω για το πόσο δυνατή είσαι, και λυπάμαι βαθιά που έζησες ο, τι έζησες. Όμως ο, τι και να πω εγώ ειναι λίγο μπροστά στη τραγικότητα αυτή.
Εφόσον το ζήτησες, ας αναφερθώ και εγώ περιληπτικά για τις εμπειρίες μου. Οι γονείς μου απο μικρή μου εχουν βάλει την ταμπέλα "η χαζή", καθώς η αδερφή μου παντα ηταν καλύτερη σε ολα και κυρίως στα μαθήματα. Έχω ξανά αναφέρει ότι εγραψε άλλωστε περιπου 19χιλιαδες μόρια στις πανελλήνιες. Έτσι, έπρεπε και εγω να βρω κάτι στο οποίο είμαι καλή. Οι περισσότεροι θα σκεφτείτε "οκ, καποια τέχνη ισως, καποιο μουσικό όργανο, ξενη γλωσσα;" Όχι. Ειμαι καλη στο να ρυθμίζω το βάρος μου μέσω αυτοκαταστροφικων συμπεριφορών. Δηλαδή, πάσχω απο βουλιμία, ακριβώς γιατί θελω καπου να νιωθω καλή. Μερικές μερες κανω εμετούς γύρω στις 7,8 φορές. Οι αιματολογικες μου εξετάσεις ειναι απαίσιες, έχω στομαχικά έλκη απτους εμετούς και ο λαιμος μου συνεχώς ποναει λόγω της οξυτητας του εμετού. Οι γονεις μου δεν έχουν ιδέα και νομίζουν είμαι φυσιολογική. Πάω και εγώ σε ψυχολόγο, όλα τα έξοδα ειναι δικά μου καθώς οι γονεις μου δεν το ξέρουν, ελπίζω να σταματήσω να φέρομαι έτσι στον εαυτό μου καποια μερα.
Εριφύλη
Διάσημο μέλος
Η Εριφύλη αυτή τη στιγμή είναι συνδεδεμένη. Είναι Φοιτήτρια του τμήματος Θεατρικών Σπουδών ΕΚΠΑ και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 3,944 μηνύματα.
28-04-22
18:05
Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τα παιδικά μου χρόνια, έτσι όπως τα μοιράστηκα και με τον ψυχολόγο μου. Σαν παιδί έχω φάει πολύ ξύλο (μόνο από την μάνα μου) και απίστευτη συναισθηματική καταπίεση. Οι γονείς μου μπορώ να πω ότι με είχαν παρατημένη, μεγάλωσα με την γιαγιά μου γιατί εκείνοι δούλευαν... Με θυμάμαι μια ζωή μέσα στην μοναξιά, να γυρνάω από το σχολείο και να κλείνομαι στο δωμάτιο με τις ώρες, όπου εκεί έφτιαχνα δικούς μου κόσμους. Γύρω στα 14 μου άρχισαν και οι αυτοτραυματισμοί, όπου θυμάμαι να ματώνω τα χέρια μου σε σημείο που να μη σταματάει το αίμα και μετά να καλύπτω τις πληγές με την μπλούζα για να μη φαίνονται. Μπορώ να πω όμως ότι μετά τα 17 ήταν σαν να άλλαξα μαγικά προσωπικότητα, έγινα παντελώς αναίσθητη και τα έκοψα όλα αυτά. Το θέμα μου είναι ότι άφησαν το στίγμα τους στον χαρακτήρα μου και τρέμω την ώρα και την στιγμή που θα επιστρέψουν. Ευχαριστώ όλους όσους το διάβασαν και θα ήθελα να γράψουν και άλλα άτομα με τέτοιες εμπειρίες σε μικρή ηλικία