Johny4Life
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Johny4Life αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 28 ετών και Πτυχιούχος. Έχει γράψει 295 μηνύματα.
15-04-22
22:32
Μπορεί να μην το έθεσα σωστα πάνω, δεν ξερω. Απλά επειδή τα παιδιά αναφέρθηκαν στο γεγονός ότι κάποιος μπορεί να μην είναι ανθρωπιστης η φιλάνθρωπος. Εκεί πήγαινε η απάντηση μου.
Αυτό που ήθελα να πω, είναι οτι κάπως, κάτι, κάπου σε όλη του την πορεία θα τον αγγίξει από αυτά που θα δει, δεν μπορεί. Όσο απαθής και να είναι.
Αυτό που ήθελα να πω, είναι οτι κάπως, κάτι, κάπου σε όλη του την πορεία θα τον αγγίξει από αυτά που θα δει, δεν μπορεί. Όσο απαθής και να είναι.
Johny4Life
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Johny4Life αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 28 ετών και Πτυχιούχος. Έχει γράψει 295 μηνύματα.
15-04-22
21:13
Δεν πιστεύω πως πολλοί από τους σημερινούς ιατρούς είναι ανθρωπιστες ( με την έννοια ότι δεν παίρνουν λεφτά από κανέναν) . Ποιος παρέχει ιατρική αφιλοκερδώς? Χωρίς να πληρώνεται? Όπως όλα τα επαγγέλματα έτσι και αυτό (που είναι πάνω από όλα λειτουργημα βέβαια ) γίνεται επί πληρωμή.
Είναι σπάνιες πιστεύω οι περιπτώσεις των ιατρών, που το κάνουν χωρίς χρήματα. Μια ματιά γύρω σου, είτε στον ιδιωτικό είτε στο δημόσιο τομέα το δείχνει αυτό.
Αυτό που έχει σημασία και πιστεύω γίνεται σε κάποιες περιπτώσεις, είναι να ευαίσθητοποιηθεις στην πορεία. Συναντάς κάποια περιστατικά στην ζωή σου που απλά σε αγγίζουν και γυρνάει μέσα σου κάτι, και σε κάνει να θες να τον βοηθήσεις αυτόν τον άνθρωπο πάση θυσία. Να τον ανακουφίσεις, να τον στηρίξεις όπως μπορείς, το οτιδήποτε. Ακόμα και αν δεν έχει φράγκο να σου δώσει.
Και αυτό πιστεύω δεν στο μαθαίνει η σχολή, αλλά το βρίσκεις μόνος σου είτε στην ειδικότητα είτε αργότερα. Και είναι το συναίσθημα αυτό που σου μένει ότι έκανες οτι μπορούσες γι αυτόν και αυτό που στο τέλος σου δίνει την μεγαλύτερη ικανοποίηση.
Είναι σπάνιες πιστεύω οι περιπτώσεις των ιατρών, που το κάνουν χωρίς χρήματα. Μια ματιά γύρω σου, είτε στον ιδιωτικό είτε στο δημόσιο τομέα το δείχνει αυτό.
Αυτό που έχει σημασία και πιστεύω γίνεται σε κάποιες περιπτώσεις, είναι να ευαίσθητοποιηθεις στην πορεία. Συναντάς κάποια περιστατικά στην ζωή σου που απλά σε αγγίζουν και γυρνάει μέσα σου κάτι, και σε κάνει να θες να τον βοηθήσεις αυτόν τον άνθρωπο πάση θυσία. Να τον ανακουφίσεις, να τον στηρίξεις όπως μπορείς, το οτιδήποτε. Ακόμα και αν δεν έχει φράγκο να σου δώσει.
Και αυτό πιστεύω δεν στο μαθαίνει η σχολή, αλλά το βρίσκεις μόνος σου είτε στην ειδικότητα είτε αργότερα. Και είναι το συναίσθημα αυτό που σου μένει ότι έκανες οτι μπορούσες γι αυτόν και αυτό που στο τέλος σου δίνει την μεγαλύτερη ικανοποίηση.
Johny4Life
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Johny4Life αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 28 ετών και Πτυχιούχος. Έχει γράψει 295 μηνύματα.
12-04-22
22:09
Αυτό που αναφέρεις με τα ηλικιακα όρια, να μην σε αγχώνει. Και όπως είπε και η Pak, ο καθένας στην ζωή του έχει τους ρυθμούς του. Ποτέ δεν είναι αργά για τίποτα. Και μην επήρεαζεσαι από τον περιγυρο σου.
Γενικώς συμφωνώ με τους συναδέλφους ιατρούς από πάνω, και εγώ ως φοιτητής (ξανά) Ιατρικής τώρα περίπου τα ίδια θα σου πω. Μπορεί να μην κάνω ειδικότητα ακόμα, αλλα το βλέπω με τον τρόπο μου (δεν έχει σημασία πως) ότι λίγο πολύ τα πράγματα στα ελληνικά νοσοκομεία έτσι είναι. Και όχι μόνο εκεί, αλλά και στην σχολή ακόμη. Είναι ωραία η επιστήμη αλλά μέχρι εκεί. Η έπαρση και όλα τα υπόλοιπα δεν έχουν θέση μέσα σε αυτη.
Πραγματικά χωρίς συνεργασία όπως λέει και η Sozi από πανω, δεν γίνεται τίποτα. Δεν πα να είσαι και ο Dr House, αν δεν έχεις συναδέλφους να στηριχτείς και να σε στηρίξουν ιατρική δεν γίνεται.
Και ακόμα περισσότερο στην χειρουργική. Συνεργασία και αμοιβαίος σεβασμός, βοήθεια και αλληλοστηριξη. Μόνο έτσι.
Το τι γίνεται στην Ελλάδα είναι πικρή ιστορία.
Πραγματικά δεν υπάρχει κάποιος τρόπος να σου πει κάποιος άλλος τι θα κάνεις. Μόνο σου θα το βρεις. Αλλά καλο θα ήταν να ξέρεις όλη την αλήθεια και για τις δύο μεριές. Αν θες να ξαναπροσπαθησεις go for it.
*Προσπάθησα να βάλω παραγράφους για να μην με ξαναμαλωσει η Pak.
Γενικώς συμφωνώ με τους συναδέλφους ιατρούς από πάνω, και εγώ ως φοιτητής (ξανά) Ιατρικής τώρα περίπου τα ίδια θα σου πω. Μπορεί να μην κάνω ειδικότητα ακόμα, αλλα το βλέπω με τον τρόπο μου (δεν έχει σημασία πως) ότι λίγο πολύ τα πράγματα στα ελληνικά νοσοκομεία έτσι είναι. Και όχι μόνο εκεί, αλλά και στην σχολή ακόμη. Είναι ωραία η επιστήμη αλλά μέχρι εκεί. Η έπαρση και όλα τα υπόλοιπα δεν έχουν θέση μέσα σε αυτη.
Πραγματικά χωρίς συνεργασία όπως λέει και η Sozi από πανω, δεν γίνεται τίποτα. Δεν πα να είσαι και ο Dr House, αν δεν έχεις συναδέλφους να στηριχτείς και να σε στηρίξουν ιατρική δεν γίνεται.
Και ακόμα περισσότερο στην χειρουργική. Συνεργασία και αμοιβαίος σεβασμός, βοήθεια και αλληλοστηριξη. Μόνο έτσι.
Το τι γίνεται στην Ελλάδα είναι πικρή ιστορία.
Πραγματικά δεν υπάρχει κάποιος τρόπος να σου πει κάποιος άλλος τι θα κάνεις. Μόνο σου θα το βρεις. Αλλά καλο θα ήταν να ξέρεις όλη την αλήθεια και για τις δύο μεριές. Αν θες να ξαναπροσπαθησεις go for it.
*Προσπάθησα να βάλω παραγράφους για να μην με ξαναμαλωσει η Pak.