nPb
Επιφανές μέλος
Ο nPb αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Μεταπτυχιούχος και μας γράφει απο Πάτρα (Αχαΐα). Έχει γράψει 19,800 μηνύματα.
12-12-20
00:19
Το κακό στην χώρα μας είναι ότι ακόμη και αληθινά περιστατικά να έχουν γίνει, ο τρόπος που τα διαχειρίζεται η υπηρεσία διοικητικών υποθέσεων του κάθε Πανεπιστημίου (βαθύ Δημόσιο) σε συνεργασία με την Ελληνική Δικαιοσύνη (άλλο άβατο "μοναστήρι" του Δημοσίου) και λόγω του Ασύλου, καλύπτονται, υποβαθμίζονται και η ζωή προχωράει. Οι προβληματικοί καθηγητές συνήθως έκαναν ότι έκαναν με οδυνηρές συνέπειες σε φοιτητές και στο Τμήμα τους φυσικά, εν γνώση της νομικής κάλυψής τους από το "Άσυλο". Έτσι τα "σκάνδαλα" αυτά και η διδακτική εγκληματική ανεπάρκειά τους, συνήθως καλύπτονται ή γελοιοποιούνται με τις γνωστές τακτικές, άκυρα ψηφίσματα στις ΓΣ των Τμημάτων, συνεννόηση σε κλειστές πόρτες για προβλέψιμο αποτέλεσμα (ψήφοι κατά λογική κλίκας), πρόεδρος Τμήματος συνήθως αναλαμβάνει ο "έχων καλά με όλους τους καθηγητές και τη Δεξιά και το ΚΚΕ" κτλ. Μετά ψάχνουμε να βρούμε γιατί "δεν είμαστε Ολλανδία" στο ξεκάρφωτο αφού έχουμε λύσει όλα τα άλλα υποτίθεται.
Οι πρώτοι που δεν ήθελαν ποτέ να καταργηθεί το Άσυλο στα Πανεπιστήμια στο ποινικό κομμάτι κυρίως, ήταν οι καθηγητές Πανεπιστημίου (άλλο τι έλεγαν δημόσια) που "χρησιμοποιούσαν" τους φοιτητές και τις παρατάξεις μέσω καταλήψεων με προσωπικά ανταλλάγματα (το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δυο το πρόσωπο): καλοί φτιαχτοί βαθμοί, έτοιμες διπλωματικές, εικονικές εξετάσεις σε μεταπτυχιακά για τους "ξεχωριστούς", στημένες επιτροπές εξέτασης διδακτορικών διατριβών, κολλητοί εκλέκτορες για προαγωγές συναδέλφων καθηγητών εις βάρος της επιστημονικής αξιοκρατίας, κτλ. Αν η χώρα μας είχε σκληρό σύστημα απονομής δικαιοσύνης και αδιάβλητους (υπεράνω Προέδρου Δημοκρατίας) νομικούς κανονισμούς εργασιακής ευθύνης, τότε πολλά πράγματα στην γενικότερη ανώτατη εκπαίδευση θα ήταν διαφορετικά.
Οι πρώτοι που δεν ήθελαν ποτέ να καταργηθεί το Άσυλο στα Πανεπιστήμια στο ποινικό κομμάτι κυρίως, ήταν οι καθηγητές Πανεπιστημίου (άλλο τι έλεγαν δημόσια) που "χρησιμοποιούσαν" τους φοιτητές και τις παρατάξεις μέσω καταλήψεων με προσωπικά ανταλλάγματα (το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δυο το πρόσωπο): καλοί φτιαχτοί βαθμοί, έτοιμες διπλωματικές, εικονικές εξετάσεις σε μεταπτυχιακά για τους "ξεχωριστούς", στημένες επιτροπές εξέτασης διδακτορικών διατριβών, κολλητοί εκλέκτορες για προαγωγές συναδέλφων καθηγητών εις βάρος της επιστημονικής αξιοκρατίας, κτλ. Αν η χώρα μας είχε σκληρό σύστημα απονομής δικαιοσύνης και αδιάβλητους (υπεράνω Προέδρου Δημοκρατίας) νομικούς κανονισμούς εργασιακής ευθύνης, τότε πολλά πράγματα στην γενικότερη ανώτατη εκπαίδευση θα ήταν διαφορετικά.
nPb
Επιφανές μέλος
Ο nPb αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Μεταπτυχιούχος και μας γράφει απο Πάτρα (Αχαΐα). Έχει γράψει 19,800 μηνύματα.
11-12-20
03:09
Ξαναδιάβασε τι γράφω. Όταν αναφέρομαι στη μη-αξιολόγηση το κάνω με δόση ειρωνείας καθώς θυμάμαι όσο ήμουν φοιτητής να ισχυρίζονται καθηγητές Πανεπιστημίου την άποψη του "καλού δασκάλου" αλλά όχι τις επιδιώξεις οποιουδήποτε κρατικού ελέγχου για την ποιότητά τους. Άρα ακόμη και αν μιλάμε για μεμονωμένα καλά περιστατικά καθηγητών δυστυχώς λόγω μειοψηφίας στα "κέντρα" διαπλοκ...αποφάσεων στο Τμήμα δεν μπορούν συνεισφέρουν σε μια ποιότητα διαφορετική από αυτή που παρέχεται. Γιατί είναι μια καθεστωτική πραγματικότητα: η ανοχή του κράτους, ο ανύπαρκτος ρόλος του υπουργείου και η απουσία στόχου σε βάθος π.χ. τριετίας.
Συνήθως οι καλοί καθηγητές σε διάφορα Τμήματα διαφόρων Ελληνικών Πανεπιστημίων, απομονώνονται ή παραμένουν στάσιμοι στην ίδια βαθμίδα επειδή οι διαδικασίες προαγωγής συνήθως ακολουθούν λογική κλίκας-λυκοφιλίας. Συνεχίζουν και κάνουν το έργο τους, αποτελούν μια φωτεινή αχτίδα ήλιου σε μια μιζέρια αλλά δεν είναι αρκετή. Όποιος πολιτικός τολμήσει και αγγίξει την Πανεπιστημιακή ποιότητα, απλά καταστρέφει την πολιτική του καριέρα. Η μετριότητα συντηρεί διάφορα "παράσιτα" και αριβισμό. Είναι μια άρρωστη κατάσταση όπου η ακαδημαϊκή κοινότητα σε πολλές περιπτώσεις δεν αφήνει περιθώρια μιας άποψης διαφορετικής. Γιατί απλά ο καθένας θεωρεί τον εαυτό του απαραίτητο, επιστήμονα κορυφαίο και ποιοτικό δάσκαλο με ανύπαρκτο αντίλογο σε επιστημονικά τεκμήρια.
Για παράδειγμα δεν μπορείς να έχεις 3000 προπτυχιακούς φοιτητές σε ένα Τμήμα με αναλογία 20 καθηγητών! όταν ένα μέσο Τμήμα στο εξωτερικό έχει κάπου 40-60 φοιτητές (ανά έτος) και δυναμική 40 καθηγητών-επιστημονικών συνεργατών. Είδες ποτέ κάποια Υπουργική ηγεσία ή Πρυτανική αρχή να πάρει θέση γι' αυτό το θέμα;
Προσωπικά δεν θυμάμαι να υπήρχε ο θεσμός της ερευνητικής ομάδας ανά καθηγητή ή ομάδα καθηγητών που να συντονίζουν κάποια κατεύθυνση μέσω συνεδρίων, ημερίδων, projects, κτλ καθώς μετά την αξιολόγηση (με πολλά νεύρα και κομματικές ιδεοληψίες) διαπιστώθηκε ότι ποσοστό άνω του 50% των καθηγητών είχαν αποχή από την έρευνα για πάνω από 20 χρόνια χωρίς να υπάρχει επαρκής ή λογική αιτιολογία. Όμως ήταν δημόσιοι υπάλληλοι Ελληνικού τύπου: ο καθένας μόνος του, έντονος κομματισμός, κριτική στα πάντα αλλά όχι να τους κρίνουν, ισόβιοι "δάσκαλοι" με μόνιμη ιδιοκτησία το ίδιο μάθημα, ίδια ύλη, ίδιες σημειώσεις, απαίσια συγγράμματα, κτλ και τα χρόνια να περνούν. Με αυτό το παράδειγμα θέλω να δείξω ότι αν δεν αλλάξουμε την νοοτροπία, ως φοιτητές, γονείς, πολίτες και δεν λάβουμε ενεργή δράση αξιολόγησης της παρεχόμενης εκπαίδευσης των Πανεπιστημίων απλά μετά από 30 χρόνια θα λέμε πάλι τα ίδια.
έχω κάπου άδικο; Γιατί θύμωσες;
Συνήθως οι καλοί καθηγητές σε διάφορα Τμήματα διαφόρων Ελληνικών Πανεπιστημίων, απομονώνονται ή παραμένουν στάσιμοι στην ίδια βαθμίδα επειδή οι διαδικασίες προαγωγής συνήθως ακολουθούν λογική κλίκας-λυκοφιλίας. Συνεχίζουν και κάνουν το έργο τους, αποτελούν μια φωτεινή αχτίδα ήλιου σε μια μιζέρια αλλά δεν είναι αρκετή. Όποιος πολιτικός τολμήσει και αγγίξει την Πανεπιστημιακή ποιότητα, απλά καταστρέφει την πολιτική του καριέρα. Η μετριότητα συντηρεί διάφορα "παράσιτα" και αριβισμό. Είναι μια άρρωστη κατάσταση όπου η ακαδημαϊκή κοινότητα σε πολλές περιπτώσεις δεν αφήνει περιθώρια μιας άποψης διαφορετικής. Γιατί απλά ο καθένας θεωρεί τον εαυτό του απαραίτητο, επιστήμονα κορυφαίο και ποιοτικό δάσκαλο με ανύπαρκτο αντίλογο σε επιστημονικά τεκμήρια.
Για παράδειγμα δεν μπορείς να έχεις 3000 προπτυχιακούς φοιτητές σε ένα Τμήμα με αναλογία 20 καθηγητών! όταν ένα μέσο Τμήμα στο εξωτερικό έχει κάπου 40-60 φοιτητές (ανά έτος) και δυναμική 40 καθηγητών-επιστημονικών συνεργατών. Είδες ποτέ κάποια Υπουργική ηγεσία ή Πρυτανική αρχή να πάρει θέση γι' αυτό το θέμα;
Προσωπικά δεν θυμάμαι να υπήρχε ο θεσμός της ερευνητικής ομάδας ανά καθηγητή ή ομάδα καθηγητών που να συντονίζουν κάποια κατεύθυνση μέσω συνεδρίων, ημερίδων, projects, κτλ καθώς μετά την αξιολόγηση (με πολλά νεύρα και κομματικές ιδεοληψίες) διαπιστώθηκε ότι ποσοστό άνω του 50% των καθηγητών είχαν αποχή από την έρευνα για πάνω από 20 χρόνια χωρίς να υπάρχει επαρκής ή λογική αιτιολογία. Όμως ήταν δημόσιοι υπάλληλοι Ελληνικού τύπου: ο καθένας μόνος του, έντονος κομματισμός, κριτική στα πάντα αλλά όχι να τους κρίνουν, ισόβιοι "δάσκαλοι" με μόνιμη ιδιοκτησία το ίδιο μάθημα, ίδια ύλη, ίδιες σημειώσεις, απαίσια συγγράμματα, κτλ και τα χρόνια να περνούν. Με αυτό το παράδειγμα θέλω να δείξω ότι αν δεν αλλάξουμε την νοοτροπία, ως φοιτητές, γονείς, πολίτες και δεν λάβουμε ενεργή δράση αξιολόγησης της παρεχόμενης εκπαίδευσης των Πανεπιστημίων απλά μετά από 30 χρόνια θα λέμε πάλι τα ίδια.
έχω κάπου άδικο; Γιατί θύμωσες;
nPb
Επιφανές μέλος
Ο nPb αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Μεταπτυχιούχος και μας γράφει απο Πάτρα (Αχαΐα). Έχει γράψει 19,800 μηνύματα.
10-12-20
23:34
Πάντα είχα απορία με τι είδους προσόντα, skills, διορίστηκαν τα μέλη της γραμματείας σε κάθε Τμήμα.
nPb
Επιφανές μέλος
Ο nPb αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Μεταπτυχιούχος και μας γράφει απο Πάτρα (Αχαΐα). Έχει γράψει 19,800 μηνύματα.
10-12-20
22:57
Δε μπορώ να πω με σιγουριά, γιατί το καλύτερο είναι σχετικό. Μπορώ να πω ότι αυτά που έχουν καθηγητές με διδακτική επάρκεια στην Τριτοβάθμια είναι τα καλύτερα για εμένα. Όταν ο καθηγητής είναι Δάσκαλος, θα δημιουργήσει Μαθητές, κι ας υπολειτουργούν τα τμήματα..
Ρομαντική σκέψη που βόλεψε την μεταπολίτευση της οπισθοδρόμησης για την μη-αξιολόγηση, όταν σε άλλες πιο "φτωχές" χώρες το μακρυνό 1990 από την Ελλάδα, που πλέον την ξεπέρασαν σε ΑΕΠ, συζητάνε για τα Πανεπιστήμια του 2080, ιδρύουν startups με ιδιωτικές εταιρίες ή κρατικές υπηρεσίες με οφέλη για την δική τους οικονομία, προσέλκυση ξένων φοιτητών / ερευνητών κτλ. Ήδη έχουν καλά Πανεπιστήμια, το δείχνουν οι αξιολογήσεις, με νομπελίστες Φυσικούς κτλ αλλά δεν μένουν εφησυχασμένοι στο χθες. Δεν φτάνει ένας καλός δάσκαλος να εμπνεύσει κάτι όταν η δομή είναι λάθος ή λειτουργεί με κομματική λογική. Όταν μιλάμε για τα καλά Ελληνικά Πανεπιστήμια θα πρέπει να ασχοληθούμε και με την παράμετρο του κόμματος, αφού αυτή τα διαμόρφωσε για τουλάχιστον 40 χρόνια.
Εσείς όλοι πού βρισκόσασταν πριν 40 χρόνια;
Ως απάντηση θεωρώ ότι απλά αποδεχόμαστε την μετριότητά μας και ζούμε με αυτή. Θα έλεγα κάπως αξιόλογο Πανεπιστήμιο είναι ίσως το ΕΜΠ ή το ΑΠΘ αλλά έχει και εκεί μέσα "φέουδα" κατεστημένου με κονδύλια "έρευνας", "συνέδρια", διαπλοκή με τις κυβερνήσεις, κλπ κλπ.