Στέφανος-Ιάσωνας
Νεοφερμένος
Ο Στέφανος-Ιάσωνας αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Φοιτητής του τμήματος Ηλεκτρολόγων Μηχανικών & Μηχανικών Υπολογιστών Θράκης (Ξάνθη). Έχει γράψει 117 μηνύματα.
27-05-20
16:57
Εντάξει, επειδή βρήκαμε επικλήσεις στην αυθεντία δε σημαίνει ότι είναι σωστά αυτά. Άλλωστε, ο κόσμος αλλάζει και μαζί του αλλάζουν κι οι ζωές μας. Αν εσύ νιώθεις άνετα με την ιδέα του «πλάνου ζωής» όπως κι αν αυτό το νοηματοδοτείς μέσα σου, όλα καλά. Αλλά δε σημαίνει ότι όλα τα άτομα ζουν έτσι και ούτε ότι το να ζουν ή να μη ζουν με ένα πλάνο ζωής είναι καλύτερο ή χειρότερο.
Φίλε παρεξήγησες, ανέβασα απλά κάτι σχετικό δεν είπα ποτέ ότι αυτό είναι το σωστό. Συζήτηση κάνουμε.
Στέφανος-Ιάσωνας
Νεοφερμένος
Ο Στέφανος-Ιάσωνας αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Φοιτητής του τμήματος Ηλεκτρολόγων Μηχανικών & Μηχανικών Υπολογιστών Θράκης (Ξάνθη). Έχει γράψει 117 μηνύματα.
Στέφανος-Ιάσωνας
Νεοφερμένος
Ο Στέφανος-Ιάσωνας αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Φοιτητής του τμήματος Ηλεκτρολόγων Μηχανικών & Μηχανικών Υπολογιστών Θράκης (Ξάνθη). Έχει γράψει 117 μηνύματα.
23-05-20
10:58
Το "πλάνο ζωής" είναι ακριβώς αυτό, ένα πλάνο. Ένα σχεδιάγραμμα για το πώς θα ήθελες να είναι η ζωή σου. Όντας για παράδειγμα 80 χρονών, τι θα ήθελες κοιτώντας πίσω να έχεις κάνει; Δεν είναι πρόγραμμα που θα ακολουθήσεις.
Διαφωνώ σε κάποια σημεία με το γνωστό carpe diem. Και θα εξηγήσω: θεωρητικά μπορείς να πεθάνεις αύριο, σήμερα ή σε λίγα λεπτά. Αυτό ίσως ίσχυε την προϊστορική περίοδο πολύ πιο έντονα που οι άνθρωποι βρίσκονταν σε πιο πρωτόγονη κατάσταση και συνεπώς μοναδικό τους μέλημα ήταν η καθημερινή επιβίωση. Αλλά ακόμη και εκεί, τοιχογραφίες στους τοίχους τους και από ανθρωπολογικά στοιχεία που έχουν βρεθεί, θεωρείται πιθανόν πως μέχρι και οι πρώτοι άνθρωποι εκείνης της εποχής έκαναν σχέδια για το μέλλον.
Σήμερα,που δεν κινδυνεύουμε από λιοντάρια και δεν χρειάζεται να κυνηγάμε αντιλόπες έχουμε ελεύθερο χρόνο που κάτι πρέπει να το κάνουμε για να μην βαριόμαστε και απλά περνάνε οι μέρες και περιμένουμε τον θάνατο.
Γενικά, στην σημερινή εποχή που οι πιθανότητες να ζήσεις είναι πολύ περισσότερες από αυτές του να πεθάνεις, το carpe diem δεν έχει πρακτική αξία.Ή αναλώνεται στην εξής φράση: " Βγάλε το μέγιστο δυνατό της μέρας σου". Σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει σπατάλησε την.
Και βλέπεις πως οι άνθρωποι ζούν για το μέλλον. Ακόμη και εσείς που ισχυρίζεστε πως ζείτε στο παρόν, δεν ζείτε ακριβώς, γιατί είναι αδύνατον, εκτός και αν γνωρίζετε ότι στις 23:59 σήμερα θα πεθάνετε.
Προφανώς, αν ίσχυε κάτι τέτοιο, θα άλλαζαν πολλές από τις δραστηριότητες που είχατε σκοπό να κάνετε σήμερα.
Η ιδέα του " πλάνου ζωής" (που δεν μου αρέσει σαν έκφραση αλλά δεν βρήκα καλύτερη) είναι ότι έχεις στο μυαλό σου, θα πεθάνω. Και όχι για να σε τρομάξεις, αλλά για να σου υπενθυμίσεις οτι κάθεε μέρα είναι δώρο και άρα πρέπει να κάνω αυτά που θέλω πραγματικά και με ενδιαφέρουν. Δηλαδή, να χρησιμοποιήσω το μέγιστο της μέρας μου. (Εδώ, μπορώ να δεχτώ το carpe diem)
Το πλάνο ζωής είναι απλά μια πυξίδα.
Όλοι έχουμε κάποια πράγματα που θέλουμε να κάνουμε πρίν πεθάνουμε. Και δεν σημαίνει ότι θα είμαστε αποτυχημένοι αν δεν το πετύχουμε. Δεν το κάνουμε για την επιτυχία. Το κάνουμε γιατί το θέλουμε, γιατί μας κεντρίζει το ενδιαφέρον, γιατί θα μας λείψει αν ΔΕΝ το προσπαθήσουμε.
Προσωπικά, σκέφτομαι την ζωή σαν μια θάλασσα και ο καθένας μας σε ένα πλοίο. Μπορείς να ξαπλώσεις στο σανίδι και να λιάζεσαι στον ήλιο.Ο αέρας και τα κύματα, η τύχη δηλαδή, μπορεί να σε παρασύρουν οπουδήποτε. Εκεί που θα καταλήξεις μπορεί να σου αρέσει ή και όχι. Αλλά έχεις και την επιλογή, να σηκωθείς να πιάσεις το τιμόνι, να βγάλεις τον χάρτι και να ορίσεις προορισμό. Μέχρι να φτάσεις εκεί και αν φτάσεις, θα υπάρξουν κύματα, άνεμοι και ίσως και δικές σου προσωπικές αλλαγές πεποιθήσεών και θέλω που είτε θα σε κάνουν να σταθμεύει σε διάφορα μέρη πρίν τελικά φτάσεις στον προορισμό σου ή θα καταλήξεις να έχεις άλλον προορισμό. Το θέμα, είναι ότι δεν θα έχεις αφήσει την ζωή σου στην τύχη (ανέμους-κύματα) αλλά θα έχεις καταλήξει κάπου έχοντας κάνει πράγματα που πραγματικά ήθελες και άρα θα είσαι ευχαριστημένος και εντάξει με τον εαυτό σου.
Διαφωνώ σε κάποια σημεία με το γνωστό carpe diem. Και θα εξηγήσω: θεωρητικά μπορείς να πεθάνεις αύριο, σήμερα ή σε λίγα λεπτά. Αυτό ίσως ίσχυε την προϊστορική περίοδο πολύ πιο έντονα που οι άνθρωποι βρίσκονταν σε πιο πρωτόγονη κατάσταση και συνεπώς μοναδικό τους μέλημα ήταν η καθημερινή επιβίωση. Αλλά ακόμη και εκεί, τοιχογραφίες στους τοίχους τους και από ανθρωπολογικά στοιχεία που έχουν βρεθεί, θεωρείται πιθανόν πως μέχρι και οι πρώτοι άνθρωποι εκείνης της εποχής έκαναν σχέδια για το μέλλον.
Σήμερα,που δεν κινδυνεύουμε από λιοντάρια και δεν χρειάζεται να κυνηγάμε αντιλόπες έχουμε ελεύθερο χρόνο που κάτι πρέπει να το κάνουμε για να μην βαριόμαστε και απλά περνάνε οι μέρες και περιμένουμε τον θάνατο.
Γενικά, στην σημερινή εποχή που οι πιθανότητες να ζήσεις είναι πολύ περισσότερες από αυτές του να πεθάνεις, το carpe diem δεν έχει πρακτική αξία.Ή αναλώνεται στην εξής φράση: " Βγάλε το μέγιστο δυνατό της μέρας σου". Σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει σπατάλησε την.
Και βλέπεις πως οι άνθρωποι ζούν για το μέλλον. Ακόμη και εσείς που ισχυρίζεστε πως ζείτε στο παρόν, δεν ζείτε ακριβώς, γιατί είναι αδύνατον, εκτός και αν γνωρίζετε ότι στις 23:59 σήμερα θα πεθάνετε.
Προφανώς, αν ίσχυε κάτι τέτοιο, θα άλλαζαν πολλές από τις δραστηριότητες που είχατε σκοπό να κάνετε σήμερα.
Η ιδέα του " πλάνου ζωής" (που δεν μου αρέσει σαν έκφραση αλλά δεν βρήκα καλύτερη) είναι ότι έχεις στο μυαλό σου, θα πεθάνω. Και όχι για να σε τρομάξεις, αλλά για να σου υπενθυμίσεις οτι κάθεε μέρα είναι δώρο και άρα πρέπει να κάνω αυτά που θέλω πραγματικά και με ενδιαφέρουν. Δηλαδή, να χρησιμοποιήσω το μέγιστο της μέρας μου. (Εδώ, μπορώ να δεχτώ το carpe diem)
Το πλάνο ζωής είναι απλά μια πυξίδα.
Όλοι έχουμε κάποια πράγματα που θέλουμε να κάνουμε πρίν πεθάνουμε. Και δεν σημαίνει ότι θα είμαστε αποτυχημένοι αν δεν το πετύχουμε. Δεν το κάνουμε για την επιτυχία. Το κάνουμε γιατί το θέλουμε, γιατί μας κεντρίζει το ενδιαφέρον, γιατί θα μας λείψει αν ΔΕΝ το προσπαθήσουμε.
Προσωπικά, σκέφτομαι την ζωή σαν μια θάλασσα και ο καθένας μας σε ένα πλοίο. Μπορείς να ξαπλώσεις στο σανίδι και να λιάζεσαι στον ήλιο.Ο αέρας και τα κύματα, η τύχη δηλαδή, μπορεί να σε παρασύρουν οπουδήποτε. Εκεί που θα καταλήξεις μπορεί να σου αρέσει ή και όχι. Αλλά έχεις και την επιλογή, να σηκωθείς να πιάσεις το τιμόνι, να βγάλεις τον χάρτι και να ορίσεις προορισμό. Μέχρι να φτάσεις εκεί και αν φτάσεις, θα υπάρξουν κύματα, άνεμοι και ίσως και δικές σου προσωπικές αλλαγές πεποιθήσεών και θέλω που είτε θα σε κάνουν να σταθμεύει σε διάφορα μέρη πρίν τελικά φτάσεις στον προορισμό σου ή θα καταλήξεις να έχεις άλλον προορισμό. Το θέμα, είναι ότι δεν θα έχεις αφήσει την ζωή σου στην τύχη (ανέμους-κύματα) αλλά θα έχεις καταλήξει κάπου έχοντας κάνει πράγματα που πραγματικά ήθελες και άρα θα είσαι ευχαριστημένος και εντάξει με τον εαυτό σου.
Στέφανος-Ιάσωνας
Νεοφερμένος
Ο Στέφανος-Ιάσωνας αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Φοιτητής του τμήματος Ηλεκτρολόγων Μηχανικών & Μηχανικών Υπολογιστών Θράκης (Ξάνθη). Έχει γράψει 117 μηνύματα.
22-05-20
13:15
Ξεκινάω ένα ιδιαίτερο θέμα, που έχει διαμορφώσει ιδιαίτερα την φιλοσοφία ζωής μου. Και θα ήθελα να μοιραστώ με όποιον ενδιαφέρεται.
Έστω, ότι παρακάτω είναι το χρονοδιάγραμμα ζωής του "μέσου" ανθρώπου:
1-5: (ΠΡΩΙΜΗ ΠΑΙΔΙΚΗ) Στην ηλικία αυτή η ζωή σου καθορίζεται αποκλειστικά από εξωτερικούς παράγοντες. Δεν έχεις λέγειν.
6-12:(ΠΑΙΔΙΚΗ) Αρχίζεις και αποκτάς έντονη ατομική συνείδηση, αλλά η ζωή σου καθορίζεται στο μέγιστο περισσότερο από τους γονείς σου.
13-17: (ΕΦΗΒΕΙΑ) Αρχίζεις και έχεις μεγαλύτερη ελευθερία και δυνατότητα να καθορίζεις μόνος σου την ζωή σου.
18-24: (ΝΕΟΣ ΕΝΗΛΙΚΑΣ) Μπορείς και νόμιμα πλέον να καθορίσεις μόνος σου την ζωή σου έχεις όλη την ελευθερία.
25-49: (ΕΝΗΛΙΚΑΣ) Ο εγκέφαλος σου έχει επίσημα αναπτυχθεί. Από εδώ και πέρα αρχιζει η σταδιακή φθορά.
50-65: (ΜΕΣΗΛΙΚΑΣ)
66- θάνατος: (ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ)
Παρατηρώ πολλούς ανθρώπους να: ΑΝΑΒΑΛΛΟΥΝ για μετά, ασυνείδητα φαίνεται να νιώθουν πως θα ζήσουν για πάντα.
Όμως η μόνη αλήθεια στην ζωή είναι ο Θάνατος.
Θα έρθει, αργά ή γρήγορα.
Αυτό δεν θα έπρεπε να μας στεναχωρεί αλλά να μας κινητοποιεί να ζήσουμε μια ζωή στο μέγιστο των δυνατοτήτων μας. Γιατί αυτός που φοβάται τον θάνατο είναι αυτός που δεν έχει ζήσει. Αυτός που έχει ανοιχτούς λογαριασμούς με το παρελθόν.
Το πλάνο ζωής πηγάζει λοιπόν, από την συνειδητοποίηση ότι η ζωή έχει χρονικά όρια. Τα οποία πρέπει να αξιοποιήσει κάνεις σωστά,αν υποθέσουμε πως στόχος όλων των ανθρώπων είναι να πεθάνουν έχοντας αναβαθμίσει τον εαυτό τους όσο το δυνατόν περισσότερο. Η ζωή αν και μικρή, είναι αρκετή αν την προγραμματίσεις σωστά.Φυσικα, τα απρόβλεπτα είναι μέρος της ζωής, αλλά άλλο είναι να παρασύρεσαι άσκοπα από τα κύματα δίχως προορισμό και άλλο να έχεις έναν προορισμό και στην διάρκεια του ταξιδιού σου να φυσήξει κάποιος δυνατός άνεμος.
Από την μέρα που γεννιομαστε μέχρι και λιγο πριν εφηβεία θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος πως η ζωή μας καθορίζεται από τους γονείς μας. Το που θα μεγαλώσουμε, η μόρφωση μας, η οικονομική μας κατάσταση, οι δεξιότητες που θα αποκτήσουμε είναι αποτέλεσμα των ερεθισμάτων που μας έδωσαν οι γονείς.
Μετά την ηλικία αυτή, αρχίζουμε όμως μόνοι μας να καθορίζουμε την ζωή μας. Μπορεί το παιδί να πει θέλω να μάθω κιθάρα ή θέλω να μάθω γαλλικά.
Ακούω πολλούς να λένε, θα ταξιδέψω όταν βγω στην συνταξη αδυνατώντας να κατανοήσουν πως τότε αν και το πνεύμα τους μπορεί να είναι σε καλή κατάσταση το σώμα τους δεν θα έχει τις ίδιες αντοχές.
Η ζωή λοιπόν είναι θέμα προτεραιοτήτων και καλής οργάνωσης του χρόνου μας.
Μπορεί να μην ξέρουν όλοι τι πάθος τους, αλλά όλοι γνωρίζουμε τι θέλουμε να προλάβουμε κάνουμε πριν πεθάνουμε.
Θεωρώ πως όλοι θα έπρεπε να έχουμε στόχους του τύπου:
Παράδειγμα:
25 θα είμαι ανεξάρτητος οικονομικά
~ θα ταξιδέψω
35 θα αρχίσω οικογένεια
Μέχρι τα 40 θα έχω δική μου επιχείρηση
Στα 60 θα σταματήσω να δουλευω και θα συνεχίσω τα ταξίδια κοκ
Με τον τρόπο αυτό, ξέρεις πού πηγαίνεις, σέβεσαι τον περασμένο χρόνο που έχεις και τον αξιοποιείς κατάλληλα για να γίνεις αυτό που θέλεις.
Όπως έλεγε και ένας μεγάλος φιλόσοφος στη ζωή δεν είναι σημαντικά ούτε η γέννηση ούτε ο θάνατος αλλά το τι κάνουμε στο ενδιάμεσο διάστημα. Αυτό είναι που καθορίζει την ζωή μας και δίνει αξία στην ύπαρξη μας.
Ποιό είναι το δικό σας πλάνο ζωής;
Τι στόχο έχετε για κάθε ηλικία;
Έστω, ότι παρακάτω είναι το χρονοδιάγραμμα ζωής του "μέσου" ανθρώπου:
1-5: (ΠΡΩΙΜΗ ΠΑΙΔΙΚΗ) Στην ηλικία αυτή η ζωή σου καθορίζεται αποκλειστικά από εξωτερικούς παράγοντες. Δεν έχεις λέγειν.
6-12:(ΠΑΙΔΙΚΗ) Αρχίζεις και αποκτάς έντονη ατομική συνείδηση, αλλά η ζωή σου καθορίζεται στο μέγιστο περισσότερο από τους γονείς σου.
13-17: (ΕΦΗΒΕΙΑ) Αρχίζεις και έχεις μεγαλύτερη ελευθερία και δυνατότητα να καθορίζεις μόνος σου την ζωή σου.
18-24: (ΝΕΟΣ ΕΝΗΛΙΚΑΣ) Μπορείς και νόμιμα πλέον να καθορίσεις μόνος σου την ζωή σου έχεις όλη την ελευθερία.
25-49: (ΕΝΗΛΙΚΑΣ) Ο εγκέφαλος σου έχει επίσημα αναπτυχθεί. Από εδώ και πέρα αρχιζει η σταδιακή φθορά.
50-65: (ΜΕΣΗΛΙΚΑΣ)
66- θάνατος: (ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ)
Παρατηρώ πολλούς ανθρώπους να: ΑΝΑΒΑΛΛΟΥΝ για μετά, ασυνείδητα φαίνεται να νιώθουν πως θα ζήσουν για πάντα.
Όμως η μόνη αλήθεια στην ζωή είναι ο Θάνατος.
Θα έρθει, αργά ή γρήγορα.
Αυτό δεν θα έπρεπε να μας στεναχωρεί αλλά να μας κινητοποιεί να ζήσουμε μια ζωή στο μέγιστο των δυνατοτήτων μας. Γιατί αυτός που φοβάται τον θάνατο είναι αυτός που δεν έχει ζήσει. Αυτός που έχει ανοιχτούς λογαριασμούς με το παρελθόν.
Το πλάνο ζωής πηγάζει λοιπόν, από την συνειδητοποίηση ότι η ζωή έχει χρονικά όρια. Τα οποία πρέπει να αξιοποιήσει κάνεις σωστά,αν υποθέσουμε πως στόχος όλων των ανθρώπων είναι να πεθάνουν έχοντας αναβαθμίσει τον εαυτό τους όσο το δυνατόν περισσότερο. Η ζωή αν και μικρή, είναι αρκετή αν την προγραμματίσεις σωστά.Φυσικα, τα απρόβλεπτα είναι μέρος της ζωής, αλλά άλλο είναι να παρασύρεσαι άσκοπα από τα κύματα δίχως προορισμό και άλλο να έχεις έναν προορισμό και στην διάρκεια του ταξιδιού σου να φυσήξει κάποιος δυνατός άνεμος.
Από την μέρα που γεννιομαστε μέχρι και λιγο πριν εφηβεία θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος πως η ζωή μας καθορίζεται από τους γονείς μας. Το που θα μεγαλώσουμε, η μόρφωση μας, η οικονομική μας κατάσταση, οι δεξιότητες που θα αποκτήσουμε είναι αποτέλεσμα των ερεθισμάτων που μας έδωσαν οι γονείς.
Μετά την ηλικία αυτή, αρχίζουμε όμως μόνοι μας να καθορίζουμε την ζωή μας. Μπορεί το παιδί να πει θέλω να μάθω κιθάρα ή θέλω να μάθω γαλλικά.
Ακούω πολλούς να λένε, θα ταξιδέψω όταν βγω στην συνταξη αδυνατώντας να κατανοήσουν πως τότε αν και το πνεύμα τους μπορεί να είναι σε καλή κατάσταση το σώμα τους δεν θα έχει τις ίδιες αντοχές.
Η ζωή λοιπόν είναι θέμα προτεραιοτήτων και καλής οργάνωσης του χρόνου μας.
Μπορεί να μην ξέρουν όλοι τι πάθος τους, αλλά όλοι γνωρίζουμε τι θέλουμε να προλάβουμε κάνουμε πριν πεθάνουμε.
Θεωρώ πως όλοι θα έπρεπε να έχουμε στόχους του τύπου:
Παράδειγμα:
25 θα είμαι ανεξάρτητος οικονομικά
~ θα ταξιδέψω
35 θα αρχίσω οικογένεια
Μέχρι τα 40 θα έχω δική μου επιχείρηση
Στα 60 θα σταματήσω να δουλευω και θα συνεχίσω τα ταξίδια κοκ
Με τον τρόπο αυτό, ξέρεις πού πηγαίνεις, σέβεσαι τον περασμένο χρόνο που έχεις και τον αξιοποιείς κατάλληλα για να γίνεις αυτό που θέλεις.
Όπως έλεγε και ένας μεγάλος φιλόσοφος στη ζωή δεν είναι σημαντικά ούτε η γέννηση ούτε ο θάνατος αλλά το τι κάνουμε στο ενδιάμεσο διάστημα. Αυτό είναι που καθορίζει την ζωή μας και δίνει αξία στην ύπαρξη μας.
Ποιό είναι το δικό σας πλάνο ζωής;
Τι στόχο έχετε για κάθε ηλικία;
Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων:
.Ξεκινάω ένα ιδιαίτερο θέμα, που έχει διαμορφώσει ιδιαίτερα την φιλοσοφία ζωής μου. Και θα ήθελα να μοιραστώ με όποιον ενδιαφέρεται.
Έστω, ότι παρακάτω είναι το χρονοδιάγραμμα ζωής του "μέσου" ανθρώπου:
1-5: (ΠΡΩΙΜΗ ΠΑΙΔΙΚΗ) Στην ηλικία αυτή η ζωή σου καθορίζεται αποκλειστικά από εξωτερικούς παράγοντες. Δεν έχεις λέγειν.
6-12:(ΠΑΙΔΙΚΗ) Αρχίζεις και αποκτάς έντονη ατομική συνείδηση, αλλά η ζωή σου καθορίζεται στο μέγιστο περισσότερο από τους γονείς σου.
13-17: (ΕΦΗΒΕΙΑ) Αρχίζεις και έχεις μεγαλύτερη ελευθερία και δυνατότητα να καθορίζεις μόνος σου την ζωή σου.
18-24: (ΝΕΟΣ ΕΝΗΛΙΚΑΣ) Μπορείς και νόμιμα πλέον να καθορίσεις μόνος σου την ζωή σου έχεις όλη την ελευθερία.
25-49: (ΕΝΗΛΙΚΑΣ) Ο εγκέφαλος σου έχει επίσημα αναπτυχθεί. Από εδώ και πέρα αρχιζει η σταδιακή φθορά.
50-65: (ΜΕΣΗΛΙΚΑΣ)
66- θάνατος: (ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ)
Παρατηρώ πολλούς ανθρώπους να: ΑΝΑΒΑΛΛΟΥΝ για μετά, ασυνείδητα φαίνεται να νιώθουν πως θα ζήσουν για πάντα.
Όμως η μόνη αλήθεια στην ζωή είναι ο Θάνατος.
Θα έρθει, αργά ή γρήγορα.
Αυτό δεν θα έπρεπε να μας στεναχωρεί αλλά να μας κινητοποιεί να ζήσουμε μια ζωή στο μέγιστο των δυνατοτήτων μας. Γιατί αυτός που φοβάται τον θάνατο είναι αυτός που δεν έχει ζήσει. Αυτός που έχει ανοιχτούς λογαριασμούς με το παρελθόν.
Το πλάνο ζωής πηγάζει λοιπόν, από την συνειδητοποίηση ότι η ζωή έχει χρονικά όρια. Τα οποία πρέπει να αξιοποιήσει κάνεις σωστά,αν υποθέσουμε πως στόχος όλων των ανθρώπων είναι να πεθάνουν έχοντας αναβαθμίσει τον εαυτό τους όσο το δυνατόν περισσότερο. Η ζωή αν και μικρή, είναι αρκετή αν την προγραμματίσεις σωστά.Φυσικα, τα απρόβλεπτα είναι μέρος της ζωής, αλλά άλλο είναι να παρασύρεσαι άσκοπα από τα κύματα δίχως προορισμό και άλλο να έχεις έναν προορισμό και στην διάρκεια του ταξιδιού σου να φυσήξει κάποιος δυνατός άνεμος.
Από την μέρα που γεννιομαστε μέχρι και λιγο πριν εφηβεία θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος πως η ζωή μας καθορίζεται από τους γονείς μας. Το που θα μεγαλώσουμε, η μόρφωση μας, η οικονομική μας κατάσταση, οι δεξιότητες που θα αποκτήσουμε είναι αποτέλεσμα των ερεθισμάτων που μας έδωσαν οι γονείς.
Μετά την ηλικία αυτή, αρχίζουμε όμως μόνοι μας να καθορίζουμε την ζωή μας. Μπορεί το παιδί να πει θέλω να μάθω κιθάρα ή θέλω να μάθω γαλλικά.
Ακούω πολλούς να λένε, θα ταξιδέψω όταν βγω στην συνταξη αδυνατώντας να κατανοήσουν πως τότε αν και το πνεύμα τους μπορεί να είναι σε καλή κατάσταση το σώμα τους δεν θα έχει τις ίδιες αντοχές.
Η ζωή λοιπόν είναι θέμα προτεραιοτήτων και καλής οργάνωσης του χρόνου μας.
Μπορεί να μην ξέρουν όλοι τι πάθος τους, αλλά όλοι γνωρίζουμε τι θέλουμε να προλάβουμε κάνουμε πριν πεθάνουμε.
Θεωρώ πως όλοι θα έπρεπε να έχουμε στόχους του τύπου:
Παράδειγμα:
25 θα είμαι ανεξάρτητος οικονομικά
~ θα ταξιδέψω
35 θα αρχίσω οικογένεια
Μέχρι τα 40 θα έχω δική μου επιχείρηση
Στα 60 θα σταματήσω να δουλευω και θα συνεχίσω τα ταξίδια κοκ
Με τον τρόπο αυτό, ξέρεις πού πηγαίνεις, σέβεσαι τον περασμένο χρόνο που έχεις και τον αξιοποιείς κατάλληλα για να γίνεις αυτό που θέλεις.
Όπως έλεγε και ένας μεγάλος φιλόσοφος στη ζωή δεν είναι σημαντικά ούτε η γέννηση ούτε ο θάνατος αλλά το τι κάνουμε στο ενδιάμεσο διάστημα. Αυτό είναι που καθορίζει την ζωή μας και δίνει αξία στην ύπαρξη μας.
Ποιό είναι το δικό σας πλάνο ζωής;
Τι στόχο έχετε για κάθε ηλικία;