paskmak
Διάσημο μέλος
Ο paskmak αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 30 ετών, Πτυχιούχος και μας γράφει απο Γερμανία (Ευρώπη). Έχει γράψει 2,503 μηνύματα.
23-07-20
01:07
Eπανέρχομαι στο θέμα. Πλέον έχω διοριστεί ως έμμισθος επιστημονικός συνεργάτης (40 ώρες / βδομάδα) σε ομοσπονδιακό Γερμανικό Πανεπιστήμιο με σαφή προοπτική διδακτορικής διατριβής εντός χρονικού πλαισίου (παράλληλη εργασία) με σκοπό να επεκτείνω την παραμονή μου και να εξελιχθώ ακαδημαϊκά. Οι ευχές και οι λεπτομέρειες μέσω προσωπικού μηνύματος. Για μια τέτοια κομβική επιλογή στη ζωή μου, θα μπορούσα να κάνω ένα πάρτι και να καλέσω όλο το φόρουμ, ειδικά όσους έχω μια υποτυπώδη επικοινωνία. Ένα μεγάλο ευχαριστώ θα το δώσω στη Λένω και στη Ρεβέκκα.
Σε αυτή την απόφαση είμαι συνειδητοποιημένος πλέον και ώριμος ηλικιακά να στηρίξω μια τέτοια επιλογή ζωής χωρίς την ανωριμότητα από το σύνδρομο του πτυχιούχου. Η θέση προσφέρει πολύ καλές προοπτικές για προσωπική και επαγγελματική πρόοδο και πάλι το ευρύτερο σόι, περίγυρος και λοιποί γύπες, άρχισαν σχόλια, αλλά με έμμεσες σπόντες (κοντά στα συγχαρητήρια).
Με κουράζει ειλικρινά να εξηγώ τι κάνω στη ζωή μου, ή να απαντώ σε απορίες γιατί και πως ή να έχω έτοιμη απάντηση όταν μου λένε ότι κάτι είναι δύσκολο ειδικά άσχετοι άνθρωποι. Δεν καταλαβαίνω γιατί η δουλειά σε μια εταιρία θα ήταν καλύτερη ή τελοσπάντων ποιες είναι "εύκολες" λύσεις στη ζωή για να μαζεύουμε λεφτά με κουτάλες. Από την σύντομη εμπειρία μου στον ιδιωτικό τομέα του εξωτερικού, δεν θεωρώ ότι ζούμε σε μια εποχή που υπάρχει εργασιακή ηθική και εξασφάλιση όπως την εννοούν στην αριστερή Ελλάδα της μόνιμης ύφεσης. Στην Ελλάδα λόγω των πουθενατζήδων παπατζήδων που κοροϊδεύουν τον εαυτό τους για μια 5ετία με δουλειές του ποδαριού, έχουμε μάθει να στήνουμε στον τοίχο ή στο περιθώριο όποιον κοιτάζει να κάνει κάτι διαφορετικό, ή να εργάζεται για μια τέτοια επιλογή σκληρά και αθόρυβα για πολλά χρόνια χωρίς να το παίζει πόζερας κόπρος στα κοινωνικά δίκτυα και υπερδίκτυα με κωλοφιλίες.
Ως άνθρωπος είμαι αρκετά λιτοδίαιτος καταναλωτικά εκ πεποιθήσεως και περισσότερο ικανοποιούμαι με απλά πράγματα και όχι με ένα ακριβό αμάξι ή ένα ακριβό άδειο σπίτι από ανθρώπους αλλά γεμάτο με έπιπλα. Το λέω αυτό γιατί οι περισσότεροι γνωστοί ή μη, την πρώτη κουβέντα που λένε μετά το μπράβο κλπ, είναι πόσα λεφτά θα παίρνω. Λες και η δουλειά είναι μόνο λεφτά και αραλίκι. Πλέον σκέφτομαι να απαντώ: όσα χωράει η τρύπα σου πίσω.
Εσείς πώς θα αντιδρούσατε σε μια τέτοια περίπτωση; Πώς θα διαχειριζόσασταν μια τέτοια όμορφη περίοδο αναμονής ώστε να μην την "λερώνουν" άνθρωποι με μίζερα σχόλια; Γιατί θα πρέπει να έμενα Ελλάδα για να ψάξω κάτι αόριστο και ασαφές; Ενώ ουσιαστικά όσοι το λένε αυτό, κοιτάζουν μόνο την πάρτη τους στην τελική.
Εσυ δεν θα ξεκινούσες σαν καθηγητής στη Σουηδία;