Θεοδώρα Αγγελάκη
Νεοφερμένος
Η Θεοδώρα Αγγελάκη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 49 μηνύματα.
03-05-20
14:45
Αρχικά, να επισημάνω απλά ότι οι συλλογισμοί σου πολλές φορές δεν έχουν άμεση σύνδεση.Δεν ξέρω αν έχεις κάποιες μαθησιακές ιδιαιτερότητες αλλά δεν ακολουθούν λογική αλληλουχία αυτά που αναφέρεις,σε βαθμό που χρειάζεται να μαντέψει κανείς τι θεωρεί ότι θέλεις να πεις, γεγονός που δυσχεραίνει την επικοινωνία σε μεγάλο βαθμό.Aρχίζω με ένα θέμα που νομίζω έχει παρόμοια μορφή και για την περίοδο των πανελληνίων. Eδώ και κάποια χρόνια έχω αποφασίσει να φτιάξω τη ζωή μου στο εξωτερικό, με όλες τις δυσκολίες που περιέχει μια τέτοια προσπάθεια χωρίς να ξέρω το τέλος, είτε με σπουδές αλλά και με την κανονική εργασία μου πλέον. Παρατηρώ ότι διάφοροι άνθρωποι στο περιβάλλον μου και από το σόι αλλά και τον ευρύτερο περίγυρο, πρώην συμφοιτητές ως "φίλοι" και συνάδελφοι στην ίδια επιστήμη, βλέπουν με κάποια όχι και τόσο ευχάριστη διάθεση τα όνειρά μου. Θεωρούν ότι εφόσον δεν έχω δική μου οικογένεια ακόμη, θα έπρεπε να εξαντλήσω πρώτα τα περιθώρια στην Ελλάδα και "ό,τι κάτσει". Βέβαια ποτέ κανείς δεν έγινε πιο συγκεκριμένος. Κανείς δεν με ρώτησε για τα άγχη μου σε περιόδους εξετάσεων κλπ ή τι αγώνα έχει αυτή η κίνηση. Δεν εκφράζω παράπονο γιατί ο γραπτός λόγος μπορεί να δίνει τέτοια εικόνα. Εκφράζω έναν προβληματισμό.
Τι σημαίνει ότι κάτσει;
Πιο συγκεκριμένα...
- Να καθόμαστε και να κλαίμε ομαδικώς τη μιζέρια μας και οι "τιμητές ηθικής" να κοιτάνε τον εαυτούλη τους;
- Να ζούμε την Ελληνική επικαιρότητα μαζί με τους γονείς μας έως τα 50 μας;
- Nα γλείφω τους αδένες του κάθε βολεμένου "χαιρετάκια" στην πόλη μου, που απλά συμπάσχει ότι οι νέοι της Ελλάδας είναι άνεργοι και μετά να επιστρέφω την ίδια μιζέρια;
Αντιθέτως προτιμούν να μου λένε συχνά, ότι έπρεπε να έμενα στην πόλη μου όπως αυτοί και να έψαχνα "ότι κάτσει" για να ζω την ζωή του Έλληνα (σε μπυραρίες, στέκια, να μένω με τους γονείς μου εφ' όρου ζώης όπως συνηθίζεται πλέον, κλπ), ενώ γι' αυτούς τα χρήματα δεν είναι το παν ώστε να σηκωθεί κάποιος να φύγει από την Ελλάδα για μια καλύτερη δουλειά ή ότι η "καλύτερη δουλειά" είναι μια σχετική έννοια χωρίς φυσικά οι ίδιοι να έχουν προσωπική εμπειρία. Μάλιστα το εξωτερικό γι' αυτούς φαντάζει μια κοινωνία ανελαστική για να κάνουν αυτά που ξέρουν και να τους ανέχονται, όταν πάει εκεί η κουβέντα. Εσείς τι άποψη έχετε; Πώς θα αντιμετωπίζατε μια τέτοια κριτική; Θεωρείτε ότι τα επιχειρήματά τους έχουν δίκιο;
Προσωπικά βλέπω ότι συνήθως όσοι λένε τέτοιες απόψεις κλειστού τύπου (δηλαδή, με λίγο δογματική αλήθεια) κατά κάποιον τρόπο είναι βολεμένοι, τους αρέσει να ζουν με δεκανίκια και το καλλιεργούν με κάθε τρόπο. Για παράδειγμα, στην Πάτρα αρκετοί νέοι ανήκουν κατά κάποιον τρόπο στην ΚΝΕ (και όχι μόνο), ευρύτερη οικογένεια της δημοτικής αρχής και εξυπηρετούνται με διάφορα μέσα (επιδόματα, δουλειές ποδαριού κλπ) και φυσικά κρίνουν τους άλλους που δεν συμφωνούν μαζί τους, με ιδεοληπτικά κριτήρια. Επίσης δεν ξέρω πώς θα είναι αυτή η γενιά στα επόμενα 10 χρόνια χωρίς σίγουρη δουλειά και φυσικά όταν πεθάνουν οι γονείς τους.
Η σκέψη αυτή είναι με αφορμή, με ένα παλιό άρθρο του ηθοποιού Καζάκου που ως πρόεδρος του ΔΗΠΕΘΕ Πατρών είχε πει ότι είναι προδότες όσοι εγκαταλείπουν την Ελλάδα σε μια περίοδο δύσκολη. Η αντιπρόταση ποια είναι; Συνήθως όσοι λένε τέτοιες ηθικολογίες, έχουν πολύ καλή επαγγελματική καριέρα και επομένως λένε. Ανοίγουν το στόμα και λένε χωρίς να προτείνουν με χειροπιαστά παραδείγματα έναν τρόπο ηθικό και τίμιο να γίνει μια επαγγελματική αρχή, ένα ξεκίνημα για τους νέους.
Όσο για την ερώτηση σου, κακό δεν είναι να βγαίνουν τα νέα παιδιά έξω.( Και οι μεγάλοι μην σου πω). Αλλά πολλές φορές βλέπουμε την φυγή στο εξωτερικό σαν δική μας σωσίβια λέμφο και καθώς κοιτάμε -αν θέλεις- την Ελλάδα να βουλιάζει εμείς όχι απλά δεν δίνουμε χείρα βοηθείας αλλά την σπρώχνουμε να πάει γρηγορότερα και βαθύτερα στον πάτο.Γινόμαστε Ανθέλληνες.
Όπως και αν είναι η Ελλάδα, σου έχει προσφέρει δύο τρία πράγματα, το μεγαλύτερο θεωρώ εγώ,την ελευθερία της σκέψης, και οφείλεις κανονικά σαν ευσυνείδητος πολίτης να παλέψεις να της το ανταποδώσεις.Γιατι σε σένα βασίζεται.
Αν όλοι οι νέοι πάλευαν στην Ελλάδα, όπως παλεύουν για λίγα ψύχουλα στο εξωτερικό, θα έβλεπες μεγάλη πρόοδο σε πολλούς τομείς.
Ο λόγος που πολλοί γονείς λοιπόν βλέπουν το εξωτερικό με αρνητισμό είναι πολύ απλός: όλες οι ελληνικές οικογένειες μέσω της φορολογίας και όχι μόνο επενδύουν στα παιδιά και ξαφνικά αυτά καταλήγουν να υπηρετούν τα συμφέροντα άλλων χωρών.Αν δεν "παλέψουν" οι Έλληνες για την Ελλάδα ποιός θα παλέψει; Καποια μάλιστα παιδιά ρίχνουν μαύρη πέτρα πίσω τους.
Δεν θέλει πολύ σκέψη, ούτε πολλές αναλύσεις.