Μάρκος Βασίλης
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Βασίλης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 28 ετών, Διδακτορικός και μας γράφει απο Καισαριανή (Αττική). Έχει γράψει 1,871 μηνύματα.
16-09-19
10:50
Δυστυχώς τέτοιους κανόνες(ή patterns ή άγραφοι νόμοι κλπ) δεν μπορούν να επαληθευτούν στατιστικά, αλλά μόνο "εμπειρικά" από την άποψη πως αν κάτι επιμένει, τότε το πιθανότερο είναι πως θα συνεχίσει(βλέπε lindy effect) και επίσης πως η εφαρμογή τους ή ακόμα και η ύπαρξη τους θα είναι γνωστή ως "trade secret".
Εεεε... όχι, απλά όχι. Ακριβώς αυτή τη δουλειά κάνουν οι δεκάδες αλγόριθμοι της στατιστικής που ασχολούνται με το pattern recognition (εντάξει, οι του machine learning δε θέλουν να τους λέμε «αλγορίθμους στατιστικής», αλλά το ίδιο λέμε). Γενικά, ένας από τους ρόλους της στατιστικής είναι ο εντοπισμός και η ερμηνεία μοτίβων, συσχετίσεων και σχέσεων αιτίου αποτελέσματος κ.λπ., οπότε...
Μάρκος Βασίλης
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Βασίλης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 28 ετών, Διδακτορικός και μας γράφει απο Καισαριανή (Αττική). Έχει γράψει 1,871 μηνύματα.
15-09-19
15:00
Στις πωλήσεις απλά μετράται εύκολα και άμεσα. Η παραγωγικότητα σε δημιουργικές δουλειές(π.χ. μαρκετίστες, προγραμματιστές, μάνατζερς, graphic designers κλπ) δε μπορεί να μετρηθεί κατά αυτόν τον τρόπο, αλλά η "εμπειρία" λέει πως τις ακολουθεί κάλλισταδ. Λέγοντας εμπειρία, εννοώ π.χ. όλους τους μεγάλους επιχειρηματίες των τελευταίων χρόνων(αλλά και πριν) που παραδέχτηκαν ότι πιο σημαντικό είναι να συγκεντρώσουν ταλέντο, και όχι να δημιουργήσουν κλίματα "ομαδικότητας" και άλλες τέτοιες μπουρδίτσες.
Προφανώς δε μιλάμε για χειρονακτικές εργασίες όπου η δουλειά που μπορεί να βγει σε συγκεκριμένες εργατοώρες είναι πολύ πιο περιορισμένη. Σε αντίθεση με αυτά τα επαγγέλματα, τα "δημιουργικά" επαγγέλματα μπορούν να αποδώδουν αποτελέσματα υπερπολλαπλάσια, σπάνια υπερχιλλιαπλάσια σε σχέση με τις ώρες που ο υπάλληλος ή διευθυντής ή οτιδήποτε, αφιέρωσε. Δεν υφίσταται σύγκριση.
Εξαιρούμε τις χειρωνακτικές δουλειές, δεκτό. Και πάλι, ωστόσο, δεν ακολουθούν όλες οι παραγωγικότητες κατανομή Pareto, άρα δεν μπορείς «ελαφρά τη καρδία» να ισχυριστείς ότι η αρχή Pareto έχει εφαρμογή σε όλες τις («δημιουργικές») δουλειές. Σε ό,τι αφορά τη δημιουργικότητα, εξ όσων γνωρίζω, ακόμα ψάχνουμε το πώς δουλεύει η όλη διαδικασία, πώς τεκμηριώνεται νευρολογικά και πώς μπορεί να αξιολογηθεί/ποσοτικοποιηθεί, επομένως δε θα έπρεπε να είμαστε τόσο βιαστικοί και να βγάζουμε συμπεράσματα του τύπου «Όλες οι ανθρώπινες επιδόσεις υπακούν στο Pareto Principle».
Σαφώς, η εμπειρία των τελευταίων ετών και των μεγάλων εργοδοτών (δε θυμάμαι άλλη σχετική ατάκα πέρα από του Gates, βέβαια) έχει σημασία, αλλά αυτό μας δίνει ενδείξεις ότι ίσως να ισχύει κάτι τέτοιο.
Μάρκος Βασίλης
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Βασίλης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 28 ετών, Διδακτορικός και μας γράφει απο Καισαριανή (Αττική). Έχει γράψει 1,871 μηνύματα.
15-09-19
12:55
Πολύ ωραία επιλογή θέματος, πράγματι. Σε αυτήν την κατεύθυνση, ίσως πρέπει να προσθέσουμε και τον εξής προβληματισμό:
Με άλλα λόγια, μήπως πρέπει να φύγουμε από το μοντέλο του «καθολικά άριστου» (ίσως και μία ματαιοδοξία να κάνουμε τους μαθητές κάτι σαν «homo universalis») και να πάμε σε επιμέρους έννοιες της «αριστείας» (κατά τομέα, κατά άτομο κ.λπ.);
Αυτό θα μου θύμιζε λίγο τη μετάβαση από την «ολιστική» νοημοσύνη στη θεωρία της πολλαπλής νοημοσύνης του Gardner (βέβαια, για να λέμε και τα πράγματα σωστά, η εν λόγω θεωρία δεν έχει ως τώρα καμία ουσιαστική νευρολογική βάση, αλλά παραμένει ένα καλό κοινωνικό μοντέλο για τους εκπαιδευτικούς).
Τι νόημα έχει μία «γενική» έννοια αριστείας; Δηλαδή, τι νόημα έχει ο «άριστος μαθητής» ως αφηρημένη έννοια; Είναι ένας μαθητής που «σκοράρει» υψηλούς βαθμούς σε ένα σύστημα που αγνοεί κάθε τι άλλο; Μήπως αυτό που χρειαζόμαστε είναι μία διάσπαση της έννοιας της αριστείας;
Με άλλα λόγια, μήπως πρέπει να φύγουμε από το μοντέλο του «καθολικά άριστου» (ίσως και μία ματαιοδοξία να κάνουμε τους μαθητές κάτι σαν «homo universalis») και να πάμε σε επιμέρους έννοιες της «αριστείας» (κατά τομέα, κατά άτομο κ.λπ.);
Αυτό θα μου θύμιζε λίγο τη μετάβαση από την «ολιστική» νοημοσύνη στη θεωρία της πολλαπλής νοημοσύνης του Gardner (βέβαια, για να λέμε και τα πράγματα σωστά, η εν λόγω θεωρία δεν έχει ως τώρα καμία ουσιαστική νευρολογική βάση, αλλά παραμένει ένα καλό κοινωνικό μοντέλο για τους εκπαιδευτικούς).