Ryuzaki
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Lost in Infinity αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Πτυχιούχος του τμήματος Πολιτικών Μηχανικών ΑΠΘ (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 1,892 μηνύματα.
08-09-19
01:16
Η Ελλάδα στην μικρή σύγχρονη ιστορία της έχει περάσει πάρα, πάρα πολλούς πολέμους. Από την έναρξη της επανάστασης μέχρι την λήξη του εμφυλίου η εθνική κατάσταση μας ήταν πόλεμος, με μικρά διαλείμματα ειρήνης. Αυτό σήμαινε πως ο μόνος τρόπος να επιβιώσει αυτό το έθνος ήταν η στρατιωτικοποίηση του πληθυσμού του. Στρατιωτικοποίηση του πληθυσμού σημαίνει καλλιέργεια τεχνικών αλλά κυρίως πνευματικών δεξιοτήτων που θα επιτρέψουν στον πληθυσμό αυτό να υπερασπιστεί αποτελεσματικά τον εαυτό του σε περίπτωση πολέμου.
Ένας από τους καλύτερους τρόπους, αν όχι ο καλύτερος για να πετύχεις το παραπάνω είναι μέσο της καλλιέργειας της εθνικής συνείδησης και φρονήματος στον πληθυσμό σου και προφανώς η καλύτερη περίοδος για να το κάνεις είναι η σχολική ηλικία. Ο εθνικισμός και χρησιμοποιώ την λέξη με το αυθεντικό της νόημα, δηλαδή η αγάπη και η αφοσίωση στο έθνος, εμπεριέχει την έννοια του πολίτη-οπλίτη η οποία έχει αποδείξει άπειρες φορές την αξία της. Η στρατιωτική θητεία αποτελεί την τεχνική κατάρτιση του πολίτη ως οπλίτη αλλά όπως είπα και παραπάνω χρειάζεται και η ηθική, η οποία θέλει πολύ περισσότερο καιρό για να καλλιεργηθεί από ένα χρόνο στο στρατό.
Οι παρελάσεις αποτελούν ένα από τα μέσα που χρησιμοποιεί το κράτος για την καλλιέργεια του εθνικού φρονήματος. Δεν είναι φυσικά το μοναδικό. Γι αυτό ακριβώς το λόγο και οι παρελάσεις έχουν στρατιωτικό χαρακτήρα, καθώς σκοπός του πέραν του συμβολικού φόρου τιμής, είναι να εισάγουν τα παιδιά στην έννοια της στρατιωτικοποίησης και του πολίτη-οπλίτη. Όλα τα παραπάνω που έγραψα θα ήταν ενστικτωδώς κατανοητά και αποδεκτά από οποιονδήποτε Έλληνα γεννήθηκε πριν το 1950, καθώς όλοι είχανε βιώσει κάποιο πόλεμο και κατανοούσαν την ανάγκη της στρατιωτικοποίησης.
Από το 1950 και μετά και ιδιαίτερα μετά τη λήξη του Ψυχρού πολέμου η Ελλάδα βίωσε μια πρωτοφανή περίοδο ειρήνης (αν εξαιρέσουμε τις μικρές ΝΑΤΟικές μας εξορμήσεις). Οι γενιές μετά το 1950 δεν βίωσαν ουσιαστικά εμπόλεμη κατάσταση αν και βιώσαμε σαν έθνος ένα deja vu το 74. Αυτό σε συνδυασμό με την σκόπιμη και σταδιακή εκφύλιση του όρου εθνικισμός, ο οποίος πλέον έχει γίνει ταυτόσημος του φασισμού και του ναζισμού (τι ντροπή πραγματικά) έχει οδηγήσει τον σημερινό Έλληνα να θεωρεί πως η στρατιωτικοποίηση του πληθυσμού είναι απλά ένα περιττό κατάλοιπο του παρελθόντος που μάλιστα μας κρατά και πίσω.
Η μακροχρόνια ευημερία μας βέβαια δεν είναι τυχαία και δεν οφείλεται στο γεγονός πως η ανθρωπότητα ημέρευσε αλλά στο ότι αποκτήσαμε ένα διεθνή αστυνόμο με όνομα USA ο οποίος ακολουθώντας το πολιτικό και στρατιωτικό του δόγμα προσπαθεί να επιβάλει την λήξη των στρατιωτικών επιχειρήσεων μεταξύ των χωρών, με διάφορους βαθμούς επιτυχίας. Αυτό που ο μεγαλωμένος εν ειρήνη νεοέλληνας δεν κατανοεί είναι πως σε περίπτωση που η Αμερική αποφασίσει πως δεν θέλει άλλο να παίζει αυτό το ρόλο (και η κατάσταση πηγαίνει συνεχώς προς τα εκεί) και αποσυρθεί πίσω στο νησάκι της, όλα θα είναι fair game. Που σημαίνει πως η στρατιωτικοποίηση του πληθυσμού θα είναι και πάλι ο μοναδικός τρόπος εξασφάλισης της ειρήνης.
Το βασικό πρόβλημα βέβαια τότε θα είναι το πως ακριβώς θα το πετύχεις αυτό, ιδιαίτερα όταν έχεις περάσει τα τελευταία 40+ χρόνια εκφυλίζοντας την έννοια εθνικισμός, κάνοντας την βρισιά εφάμιλλη του ναζισμού,φασισμού,ρατσισμού κ.ο.κ. και προσπαθώντας να κάνεις τον μέσο Έλληνα να ντρέπεται που είναι Έλληνας.
Πιθανώς με το να κάνεις την κατάκτηση του ελλαδικού γεωγραφικού χώρου μη συμφέρουσα από οικονομική σκοπιά.