Nihilist
Τιμώμενο Μέλος
Ο Nihilist αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Πτυχιούχος του τμήματος Νομικής ΕΚΠΑ. Έχει γράψει 1,355 μηνύματα.
12-07-19
11:15
Η θέσπιση ενός συγκεκριμένου χρόνου για την περάτωση των σπουδών είναι ουσιαστική για δύο κυρίως λόγους. Αφ' ενός, υπάρχει η εκπαιδευτική διάσταση και αφ' ετέρου το κόστος για τον ίδιο τον φοιτητή.
1. Τα προγράμματα σπουδών δομούνται με τρόπο που να εφοδιάζουν τον φοιτητή με τα κατάλληλα εργαλεία, ούτως ώστε καθώς προχωρά στις σπουδές του να μπορεί να αντιμετωπίζει διαρκώς αυξανόμενης δυσκολίας ζητήματα. Ο ουσιαστικότερος ίσως παράγοντας στη διαδικασία που ονομάζουμε "μάθηση" είναι η επαναληψιμότητα. Η διαρκής επαφή με το γνωστικό αντικείμενο βοηθά στην ουσιαστική και εις βάθος κατανόηση της επιστήμης που κάποιος σπουδάζει. Η σύνδεση δηλαδή των γνώσεων που αποκτά ο φοιτητής καθώς ασχολείται με διαφορετικά μαθήματα, που του επιτρέπει να συνθέσει μία ευρύτερη εικόνα για την επιστήμη με την οποία ασχολείται. Η περιστασιακή - σπασμωδική ενασχόληση, δυστυχώς δεν μπορεί να προσφέρει μία τέτοια κατανόηση. Ένας φοιτητής επομένως, ο οποίος είναι πιο συνεπής στις σπουδές του έχει αφομοιώσει καλύτερα το αντικείμενό του. Το ίδιο πράγμα είναι να έχεις περάσει Μαθηματικά 2 και Στατιστική 2 πριν 3 έτη και ξαφνικά, 3 χρόνια μετά να προσπαθείς να ασχοληθείς με την Οικονομετρία; Ο κόπος και ο χρόνος που θα πρέπει να διαθέσει ο φοιτητής είναι υπερβολικά μεγαλύτερος από την άλλη περίπτωση και το αποτέλεσμα (δηλαδή η γνώση) είναι πολύ αμφισβητήσιμο. Υπάρχουν και (άλλοι) καθηγητές μέσα στο ischool, μπορούν να επιβεβαιώσουν τα παραπάνω, αν η δική μου τοποθέτηση δεν επαρκεί.
Αν και διατυπώνεις τα επιχειρήματά σου αρκετά πειστικά, δεν παύω να διατηρώ πολλές επιφυλάξεις.
1. Με το πρώτο επιχείρημα δεν αποδεικνύεται κάτι. Σίγουρα, η έλλειψη συστηματικότητας και μεθοδικότητας πιθανότατα να δημιουργήσει προβλήματα στο φοιτητή, που ίσως χρειαστεί να αφιερώσει πολύ μόχθο και χρόνο. Αλλά το πόσο θα κουραστεί είναι προσωπικό του θέμα, δεν πρέπει να παρεμβαίνει κανείς. Πόσω μάλλον, όταν αυτή η παρέμβαση συνίσταται στη διαγραφή του από τη σχολή! Αντιστοίχως, αν θέλω μπορώ να διαβάζω 15 ώρες τη μέρα όλο το εξάμηνο και να εξαντληθώ εντελώς, επειδή απλώς θέλω καλούς βαθμούς. Με ποιο δικαίωμα θα έρθει κάποιος να με σταματήσει;
Έπειτα, ισχυρισμός ότι οι γνώσεις που θα αποκτήσει ο φοιτητής είναι αμφισβητήσιμες λόγω της χρονικής απόστασης είναι αφενός κάπως αυθαίρετος, αφετέρου αδιάφορος. Αυθαίρετος, γιατί, εφόσον περνάς τα μαθήματα(που πολλά όπως λες στηρίζονται στα προηγούμενα) σημαίνει ότι έχεις τις γνώσεις, είναι ενδείξεις πως οι γνώσεις σου είναι όντως υπαρκτές. Εξάλλου, πολλοί μπορεί να κάνουν επαναλήψεις στα προηγούμενα ήδη περασμένα μαθήματα. Και έπειτα είναι αδιάφορος, καθώς, αν πράγματι μας ενδιέφερε, μετά την αποπεράτωση των σπουδών και τη λήψη του πτυχίου θα εξετάζαμε ανά τακτά χρονικά διαστήματα τους πτυχιούχους, προκειμένου να διασφαλίσουμε ότι η χρονική απόσταση δεν έχει φθείρει τις γνώσεις τους και να ανανεώνουμε έτσι το πτυχίο τους. Αλλά κάτι τέτοιο φυσικά δε συμβαίνει.
2. Μετά εισέρχεται και η εξίσου σημαντική διάσταση, του κόστους για τον φοιτητή. Το πολυτιμότερο αγαθό που έχει στη διάθεσή του ο άνθρωπος είναι ο χρόνος. Είναι στη διακριτική του ευχέρεια να αποφασίσει πώς θα τον αξιοποιήσει: αν θέλει να σπουδάσει ή όχι. Εφ' όσον όμως, η επιθυμία για σπουδές υπάρχει, η αιώνια φοίτηση είναι σπατάλη χρόνου, είναι αντιπαραγωγική για τον ίδιο τον φοιτητή. Εσύ μπορεί να μη βλέπεις κανένα κόστος για την κοινωνία, αλλά εγώ βλέπω κόστος πρώτα - πρώτα για τον ίδιο τον φοιτητή και ως συνέπεια για την κοινωνία.
Για αυτό μάλιστα εμένα με ενδιαφέρει να προσδιοριστούν όσο το δυνατόν με μεγαλύτερη ακρίβεια οι αιτίες του συγκεκριμένου φαινομένου. Αν η αιώνια φοίτηση οφείλεται στο ότι ο φοιτητής δεν ενδιαφέρεται τελικά για τη σχολή του, θα πρέπει να ωθήσουμε αυτούς τους ανθρώπους να αναζητήσουν αυτό που πραγματικά τους ενδιαφέρει, από το να "υπομένουν" σχολές αδιάφορες.Αν η αιώνια φοίτηση οφείλεται στο ότι ο φοιτητής έχει "γλυκαθεί" από την φοιτητική ζωή, τότε αυτό το μέτρο, είναι ένα καμπανάκι, το οποίο υπενθυμίζει ότι πρέπει να έχουμε ένα μέτρο, στα πάντα και να πορευόμαστε με κάποιους στόχους και προτεραιότητες στη ζωή μας. Στο βαθμό που για αυτό οφείλονται βιοποριστικοί παράγοντες, ή ζητήματα υγείας, τότε για αυτό θα υπάρξει πρόβλεψη που θα αναγνωρίζει και de jure αυτό που ισχύει de facto για αυτούς τους φοιτητές, δηλαδή η μερική, στην πραγματικότητα, φοίτηση.
Μόνο σε ολοκληρωτικά καθεστώτα η κοινωνία έχει πατερναλιστικό χαρακτήρα. Καταλαβαίνω πώς το εννοείς και ότι το λες καλοπροαίρετα, αλλά δεν παύει να είναι αντιδημοκρατικό. Ο καθένας διαθέτει ελεύθερη βούληση και έχει τη συνταγματικά καθιερωμένη ελευθερία να αναπτύσσει την προσωπικότητά του όπως θέλει. Αντίστοιχα, όπως είπε ο kostas83, κάποιος μπορεί να είναι άεργος και να μην κάνει τίποτα όλη μέρα - και αυτό δεν (πρέπει να) αφορά την κοινωνία. Ο φοιτητής είναι ενήλικας, με δική του ευθύνη "χάνει το χρόνο του", έχει κοινωνικό περίγυρο που μπορεί να τον καθοδηγήσει και μετά από ώριμη σκέψη να αποφασίσει ο ίδιος τι τελικά θα κάνει με τη ζωή του. Το να έρχεται το κράτος και να του επιβάλει τι θα κάνει και τι όχι, ενώ έχει όλες τις νόμιμες προϋποθέσεις να κάνει αυτό που θέλει, φτάνει στο άλλο άκρο.
Επίσης, το να προσδιορίσεις ποιος ενδιαφέρεται και ποιος όχι για τη σχολή του είναι πρακτικά αδύνατο.
Ίσως το ν+2 να ωθήσει τους φοιτητές να τελειώνουν πιο γρήγορα τη σχολή τους και έτσι να μεγεθύνεται σύντομα το επιστημονικό μας δυναμικό, με τις παρεπόμενες θετικές οικονομικές συνέπειες. Ίσως ταυτόχρονα όμως να ακυρώνει εν δυνάμει επιστήμονες, κάτι που θα έχει αντίστροφα οικονομικά αποτελέσματα. Βέβαια, συμψηφισμός των δύο φαίνεται πως κλίνει υπέρ του πρώτου. Όπως και να 'χει, είναι περίπλοκο ηθικό ζήτημα, η κάθε περίπτωση πρέπει να εξετάζεται ad hoc, και ένα ενδεχόμενο μέτρο δύσκολα θα βρει ισχυρή ηθική και νομική θεμελίωση, καθώς καταφανώς θα παραβιάζει τις αρχές της αναλογικότητας και των κεκτημένων δικαιωμάτων, ενώ τα οποιαδήποτε αντίθετα επιχειρήματα φαίνονται αδύναμα και απλώς ηθικοφιλοσοφικά(sic), όχι νομικά. Αν είναι να ισχύσει το ν+2(που δε νομίζω), μόνο ως εξαίρεση μπορεί να νοηθεί, όχι ως ο κανόνας.