anathimatikos
Νεοφερμένος
Ο anathimatikos αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 79 μηνύματα.
17-06-19
01:23
@anathimatikos, έχω βρεθεί εγώ σε παρόμοια θέση αλλά, τελικά, τέλη τρίτου, αρχές τέταρτου έτους, κάπου εκεί, αποφάσισα ότι η Νομική δεν είναι για εμένα, δεν μου ταιριάζει, δούλεψα μια περίοδο και γραμματέας σε δικηγορική εταιρεία και συνειδητοποίησα ότι προτιμούσα να ασχολούμαι με Λατινικά και λογοτεχνίες, ότι ταίριαζε περισσότερο στην δική μου ιδιοσυγκρασία, στα δικά μου ενδιαφέροντα.
Η δική μου ιστορία μοιάζει με τη δική σου στο ότι κάθισα δεύτερη χρονιά να ξαναδώσω Πανελλήνιες και, παρότι διάβαζα, σημείωνα, αντέγραφα, ξαναδιάβαζα, το μυαλό μου απλά δεν συνεργαζόταν, δε συγκρατούσα την παραμικρή πληροφορία, ψυχολογικά ήμουν ράκος, είχα κλειστεί στον εαυτό μου, όλα μαζί. Και το Σεπτέμβρη που αποφάσισα να μην γραφτώ στο Ιστορικό, όπου και πέρασα, και να συνεχίσω στη Φιλολογία, δεν κατάφερα να κάνω παρέες στη σχολή, αφενός όλοι είχαν ήδη κολλήσει με άτομα, αφετέρου εγώ δούλευα τέσσερις-πέντε ώρες τη μέρα, έκανα και μαθήματα γαλλικών πριν ή μετά τη δουλειά, οπότε δεν πατούσα σχολή συχνά, ένιωθα απαίσια, σκεφτόμουν να δώσω και τρίτη χρονιά, εν τέλει αποφάσισα να το προσπαθήσω για δεύτερο πτυχίο, με κατατακτήριες. Οπότε, χωρίς να ενδιαφέρομαι για μέσο όρο και για τίποτα, ρίχτηκα με τα μούτρα στο διάβασμα για να τελειώσω τη σχολή μου, έτρεχα και σε εθελοντικές δράσεις, μάθαινα κι άλλες ξένες γλώσσες, δούλευα παράλληλα, πήγαινα σε προγράμματα ανταλλαγής, εδώ κι εκεί και, κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά, συνειδητοποίησα πως απολαμβάνω να διαβάζω τα μαθήματα της σχολής μου, πως διάβαζα βιβλία του ευρύτερου κλάδου χωρίς να κοπιάζω, χωρίς να πιέζομαι ψυχολογικά, μόνο και μόνο επειδή μου άρεσαν, με ενδιέφεραν, με εξίταραν. Οπότε, η δική μου ιστορία έχει διαφορετική συνέχεια απ'ό,τι θα έχει ίσως η δική σου, αλλά μπορώ να καταλάβω σε τι θέση είσαι και πώς αισθάνεσαι πολύ καλά.
Ρώτα τον εαυτό σου, τι είναι αυτό που σε εξιτάρει στη Νομική. Εμένα, για παράδειγμα, με εξίταραν το Ποινικό και το Διεθνές, οι διεθνείς οργανισμοί, όλα αυτά, ώσπου πήγα σε δυο-τρεις προσομοιώσεις θεσμικών οργάνων, δούλευα και σ' αυτή την εταιρεία και κατάλαβα πως δεν το έχω, καθόλου. Πως εκνευρίζομαι υπερβολικά για να διατηρώ τη διπλωματικότητά μου. Πως δεν έχω καθόλου καλό προφορικό λόγο, πως προτιμώ να γράφω. Πως πάντα, δίπλα απ' τον κώδικα στο γραφείο μου, θα υπάρχουν τα άπαντα του Καζαντζάκη ή του Ρίτσου και, στην καρδιά μου, θα προηγούνται γιατί αυτά θα θέλω να διαβάσω ξανά και ξανά.
Η δική σου περίπτωση προφανώς είναι διαφορετική από τη δική μου. Ο μοναδικός λόγος που σου τα γράφω όλα αυτά είναι επειδή, προσωπικά, πέρασα πολλά χρόνια θεωρώντας πως δεν θα μπορώ να ζήσω χωρίς τη Νομική ώσπου, εν τέλει, κατάλαβα πως δεν μπορούσα να επιτρέψω σε αυτό το θέλω μου να καταστρέφει κάθε άλλη πτυχή της ζωής μου, πως ήθελα να ζήσω, να κάνω κι άλλα πράγματα, πως η αξία μου δεν θα κρινόταν από το αν τελείωνα τη Νομική. Ίσως να έχεις γοητευτεί κι εσύ απ' τη Νομική στον βαθμό που είχα γοητευτεί εγώ; Και αυτό έχει αρνητικές επιδράσεις και στην προσωπική σου ζωή και στην ψυχολογία σου; Χρειάζεται σίγουρα μια πολύ πολύ βαθιά και μεγάλη ενδοσκόπηση για να απανατήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, εγώ απλώς τα θέτω επειδή εμένα προσωπικά με βοήθησαν.
Τώρα, αν απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα και δεις ότι τη θέλεις, τη θέλεις πολύ και σε ενδιαφέρει άπειρα, η δική μου συμβουλή είναι να φορτσάρεις να τελειώσεις τη σχολή σου και να προετοιμαστείς για κατακτήριες, να δώσεις και στις τρεις Νομικές. Αν προετοιμαστείς πολύ πολύ καλά, θα μπεις σε κάποια (δεν ξέρω, βέβαια, και τι ύλη έχουν, ας απαντήσει κάποιο άτομο που ξέρει). Ξέρεις πόσα άτομα είναι στη Νομική για δεύτερο πτυχίο, επίσης; Ουυυυ, δεκάδες! Οπότε μη σε αγχώνει αυτό καθόλου!
Αλλά σκέψου τα όσα σου γράφω παραπάνω, ως θύμα της (απίστευτης) γοητείας της Νομικής.
Σου εύχομαι από καρδιάς καλή επιτυχία!
Εμβριθής κι εν μέρει κατατοπιστική η τοποθέτησή σου Wrong.
Εν μέρει και όχι εξολοκλήρου, επειδή εξαρχής ήξερα - γι' αυτό κι έπραξα λανθασμένα παραμένοντας στη σχολή μου, για όσο καιρό παρέμεινα - ότι το αντικείμενο των σπουδών μου δεν επρόκειτο να με ικανοποιούσε πνευματικά, ότι δεν είχα καμιά πραγματική διάθεση να κάθομαι να λιώνω στο Photoshop ή να αναλώνομαι σε καλύψεις γάμων και βαπτίσεων. Ένιωθα κάτι μέσα μου να ραγίζει κάθε φορά που έκανα τη φευγαλέα σκέψη ότι οι σκόροι στα ντουλάπια μου ροκάνιζαν τους διθυράμβους των καθηγητών κάτω απ' τις εκθέσεις μου του Λυκείου. Έβλεπα ξανά και ξανά μπροστά μου τ' απογοητευμένα τους βλέμματα και την αμήχανη συγκατάβαση των γονιών μου τη μέρα των αποτελεσμάτων, στην τελευταία μου επίσκεψη στο σχολείο. Έβλεπα συμμαθητές και συμμαθήτριες ν' αγκαλιάζονται, να χοροπηδούν απ' τη χαρά τους και να προετοιμάζονται για το καλύτερο καλοκαίρι της ζωής τους, ενώ παρακαλούσα μονάχα να άνοιγε η γη και να με κατάπινε. Η αποτυχία θα έπρεπε να μου ήταν αναμενόμενη. Ήξερα ότι δεν είχα προσπαθήσει όσο θα χρειαζόταν, δεν είχα πιεστεί ώστε να πετύχαινα τον μεγαλεπήβολο στόχο μου. Εκείνη τη μέρα, όμως, συνειδητοποίησα για τα καλά την πραγματικότητα. Έσκασε η φούσκα και προσγειώθηκα τόσο απότομα που δεν ήξερα πώς θα ξανασηκωνόμουν. Τι δουλειά είχα στη σχολή στην οποία είχα περάσει; Εγώ, που παράλληλα με το σχολείο έτρεχα στους ρητορικούς ομίλους, τα MUN και τις εικονικές δίκες; Που διάβαζα τις ανοιχτές δικογραφίες και προβληματιζόμουν ηθικά; Που καταβρόχθιζα "βαριά" λογοτεχνία και φιλοσοφία, έγραφα διηγήματα κι είχα διαπρέψει σε πανελλαδικό διαγωνισμό δημιουργικής γραφής; Δεν τα λέω όλα αυτά για να περιαυτολογήσω. Τα λέω για να γίνει σαφέστερο αφενός ποιές ήταν οι κλίσεις και τα ενδιαφέροντά μου, κι αφετέρου η ενασχόλησή μου με οτιδήποτε άλλο πέρα απ' το να κάτσω να παπαγαλίσω την Ιστορία ή την αιτιολόγηση εκφοράς του ιστορικού-επαναληπτικού cum. Δεν αισθανόμουν ότι η σχολή μου θα με βοηθούσε να προχωρούσα ή να καλλιεργούσα τα όποια "ταλέντα" μου με τον οιονδήποτε τρόπο.
Κι όταν τελικά πήραν μπρος τα μαθήματα, κατάφερα να καταπνίξω την βαθύτατη απογοήτευσή μου και να δεχτώ μοιρολατρικά το πεπρωμένο μου. Δεν υπολόγιζα την πιθανότητα να ξανάδινα πανελλαδικές ούτε ως απλή υπόθεση. Τόσο ανώριμος ήμουν.
Καταλαβαίνεις, λοιπόν, γιατί μόλις έπαθα το μεγάλο σοκ, δεν μπορούσε να με συνεφέρει κανείς και τίποτα; Και κυρίως, γιατί δεν επιθυμώ να γυρίσω στη σχολή μου; Από μεθαύριο αρχίζω θερινά. Ελπίζω κι εύχομαι αυτή τη φορά να στρώσω το κ*λαράκι μου και να τα καταφέρω. Ψυχολογικά είμαι ήδη διαλυμένος. Μια ενδεχόμενη επιτυχία μου, από την άλλη, ξέρω ότι θα αποκαταστήσει άμεσα την τάξη των πραγμάτων.
Φοβάμαι, βέβαια. Μήπως έχεις δίκιο και γίνομαι υπερβολικά παράτολμος.
Τέλος πάντων. Θα δείξει. Ευχαριστώ και πάλι για το ενδιαφέρον.
anathimatikos
Νεοφερμένος
Ο anathimatikos αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 79 μηνύματα.
01-06-19
14:12
Μήπως μπορείς, αν θέλεις φυσικά, να μας πεις σε ποια σχολή είχες περάσει; Το ρωτάω αυτό επειδή αφού μπήκες το 2016 (και όπως λες τα πρώτα χρόνια παρακολουθούσες ανελλιπώς και προχωρούσες μια χαρά), τον επόμενο χρόνο 2020 θα έπαιρνες πτυχίο. Θα μπορούσες με την κατάλληλη υποστήριξη από ένα φροντιστήριο και την προσωπική σου μελέτη, να έδινες κατατακτήριες (ή ακόμα και πανελλαδικές) και να περνούσες στη σχολή της επιθυμίας σου έχοντας συγχρόνως στο χέρι ένα πτυχίο. Ξέρεις σ΄αυτές τις περιπτώσεις καλό είναι να παίρνουμε λίγο τον χρόνο μας για να ξεκαθαρίσουμε το μυαλό μας και μετά να κρίνουμε ψύχραιμα ποιον δρόμο μας συμφέρει να ακολουθήσουμε.΄Οπως και νάχει θεωρώ ότι η αντίδρασή σου και το αδιέξοδο στο οποίο έχεις οδηγήσει τον εαυτό σου είναι υπερβολικά! Νέος άνθρωπος είσαι με όλη τη ζωή μπροστά σου! Ακόμα κι αν χάσεις 2-3 χρόνια, σίγουρα δεν χάλασε ο κόσμος! Κοίταξε να επιβληθείς στον εαυτό σου, να χαρείς τη ζωή σου και να το πάρεις από την αρχή!΄Οταν προσπαθούμε να πετύχουμε κάτι που θέλουμε πολύ, ο δρόμος είναι πάντα ευχάριστος παρόλο που κάποιες φορές κουραζόμαστε, απογοητευόμαστε ή δυσκολευόμαστε! Αυτό ισχύει για όλους μας και όχι μόνο για σένα! Καλή επιτυχία σου εύχομαι!
Στο ΤΕΙ Αθήνας, τμήμα Φωτογραφίας. Χάσαμε ένα εξάμηνο λόγω καταλήψεων και με την πανεπιστημιοποίηση προστέθηκε άλλος ένας χρόνος σπουδών.
Επίσης, χρωστούσα ορισμένα μαθήματα απ' το 4ο εξάμηνο (+ λόγω της φυσιογνωμιας της σχολής ελάχιστοι την βγάζουν στον προβλεπόμενο χρόνο, καθώς είναι καλλιτεχνικής φύσεως - είναι λιγάκι θέμα "έμπνευσης", δηλαδή, κι ας μην μου αρέσει αυτή η λέξη).
Κατά τ' άλλα, δεν είναι καθόλου δύσκολη σχολή αν είναι κανείς συνεπής. Αλλά δεν είχα τόση υπομονή, εξαρχής ήθελα Νομική ή Αγγλική Φιλολογία, που στην πορεία έγινε Νομική σκέτο. Μάλιστα, είχαμε ορισμένα εργαστήρια νομικού περιεχομένου στα οποία πήρα 10αρια, σε αντίθεση με τη συντριπτική πλειοψηφία των συμφοιτητών μου, που είτε κόπηκε είτε πέρασε οριακά. Να προσθέσω ότι, στην οικογένεια μου υπάρχει ιστορικό στο συγκεκριμένο επάγγελμα (δικηγορία) κι είχα ανέκαθεν μια κάποια τριβή με νομικά βιβλία, υποθέσεις κτλ.
Σε κάθε περίπτωση, η ανωριμότητά που με χαρακτήριζε στα 18-19 μου χρόνια με εκπλήσσει. Αμ ήθελα υψηλές σχολές, αμ διάβασα -σχετικά- εντατικά μόνο τους τελευταίους δυό μήνες της Γ' Λυκείου. Κι έπειτα, αντί να επικεντρωθώ στο αν θα μου άρεσε/ταίριαζε η σχολή στην οποία είχα περάσει, παρασύρθηκα απ' τη "φοιτητική ζωή," ή μάλλον απ' την ιδέα που είχα αρχικά γι' αυτή. Το φταίξιμο είναι όλο δικό μου.
Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, παρά ταύτα.
Edit: Μόλις διάβασα το μήνυμά σου φίλε jims. Θα δηλώσω και Θεσ/νίκη και Κομοτηνή, εννοείται. Η Αθήνα είναι προσωπική επιθυμία, αλλά αν σπάσει ο διάολος το ποδάρι του, δεν θα κάτσω να σκάσω. Όσο για τους καθηγητές μου στο φροντιστήριο, έχουμε - προς το παρόν - άψογη συνεννόηση. Δεν είχα ξαναπάει φροντιστήριο κι ακόμη "μαθαίνω" τη διαδικασία, βέβαια.
anathimatikos
Νεοφερμένος
Ο anathimatikos αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 79 μηνύματα.
31-05-19
20:52
Εκτιμώ τον κόπο και τη φαιά ουσία που απέδωσες για την απάντηση, Μαριάννα. Η φάση είναι αρκετά περίεργη, παρ' όλα αυτά μια ενθαρρυντική κουβέντα πάντοτε βοηθάει να μπει η σκέψη σε μια σωστή σειρά - γι' αυτό πόσταρα εξάλλου. Να περάσω φέτος μου φαίνεται πράγματι απίθανο. Σε κάθε περίπτωση, ευχαριστώ και πάλι.
Εσύ πού θέλεις να περάσεις, αν επιτρέπεται;
Εσύ πού θέλεις να περάσεις, αν επιτρέπεται;
anathimatikos
Νεοφερμένος
Ο anathimatikos αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 79 μηνύματα.
31-05-19
16:48
Καλησπέρα σε όλους. Ήρθα να σας πω τον πόνο μου...
Πανελλήνιες έδωσα για πρώτη φορά το 2016. Απέτυχα παταγωδώς, κι εισάχθηκα σε μια σχολή που ήταν η 4η επιλογή μου στο μηχανογραφικό. Πέρασα το καλοκαίρι κλαίγοντας, δεν μπορούσα όμως να διανοηθώ ότι θα ξανάδινα. Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι δεν επρόκειτο να περνούσα όλη αυτή τη διαδικασία πάνω από μία φορά.
Με τα πολλά, άρχισαν τα μαθήματα στη σχολή μου, και ξεχάστηκα. Είχα κάνει παρέες, παρακολουθούσα ανελλιπώς τα εργαστήριά μου, μπλέχτηκα με πολιτικά. Με είχε συναρπάσει η φοιτητική ζωή, κι ας έμενα ακόμη με τους γονείς μου. Τέτοια ήταν η κατάσταση τα δύο πρώτα χρόνια. Μέχρι που χτύπησα τα 20. Τότε, με έπιασε μια τεράστια κρίση ταυτότητας και κατάθλιψη. Αναρωτιόμουν τι έκανα με τη ζωή μου, γιατί δεν ασχολιόμουν με κάποιο αντικείμενο που με γέμιζε, πώς θα άντεχα άλλα 2-3 χρόνια στη σχολή μου που είχε αρχίσει να μου φαίνεται παντελώς αδιάφορη και πώς θα 'βρισκα τη διάθεση μετά το πτυχίο να άρχιζα απ' το μηδέν σε κάποια άλλη σχολή. Ουσιαστικά, εξερράγησαν τ' απωθημένα που έκρυβα απ' τον ίδιο μου τον εαυτό. Το 5ο εξάμηνο σταμάτησα να παρακολουθώ τη σχολή μου και το 'ριξα στις βόλτες για να ξεσπάσω. Μέχρι τα μέσα του εξαμήνου. Έπειτα, χωρίς ψυχολογική ετοιμότητα, ακολουθώντας μια παρόρμηση της στιγμής, πήγα και γράφτηκα σε φροντιστήριο για να ξαναδώσω...
Πέρασα μήνεε χωρίς να βγω απ' το σπίτι, με φουλ πίεση. Είχα όμως ξεσυνηθίσει. Οι βαθμοί μου στα διαγωνίσματα του φροντιστηρίου δεν ανταποκρίνονταν στις προσδοκίες μου. Όλοι με συνέχαιραν για την προσπάθειά μου, εγώ όμως την έκρινα άκαρπη. Δεν θα έγραφα -δεν θα γράψω- 18.000+ μόρια ώστε να εισαχθώ στη Νομική Αθήνας. Κουράστηκα. Σωματικά και ψυχολογικά. Την Παρασκευή ξεκινάμε. Κοντεύει να μου στρίψει απ' το άγχος. Κι όσο σκέφτομαι πως θα φάω άλλη μια χρονιά πάνω απ' τα βιβλία, κλεισμένος στο σπίτι, για να βρεθώ πρωτοετής στα 22 μου, με πιάνει τρέμουλο. Αποκόπηκα απ' τις παρέες μου, δεν έχω ερωτική ζωή και νιώθω ανασφαλής σ' όλους τους τομείς. Συν τοις άλλοις, δεν έχω ιδέα τι θα γίνει με το νέο μάθημα της Κοινωνιολογίας και με τη Λογοτεχνία, με τα οποία δεν έχω καμία τριβή από φέτος. Έχει βρεθεί κανείς σ' ανάλογη θέση;
Πανελλήνιες έδωσα για πρώτη φορά το 2016. Απέτυχα παταγωδώς, κι εισάχθηκα σε μια σχολή που ήταν η 4η επιλογή μου στο μηχανογραφικό. Πέρασα το καλοκαίρι κλαίγοντας, δεν μπορούσα όμως να διανοηθώ ότι θα ξανάδινα. Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι δεν επρόκειτο να περνούσα όλη αυτή τη διαδικασία πάνω από μία φορά.
Με τα πολλά, άρχισαν τα μαθήματα στη σχολή μου, και ξεχάστηκα. Είχα κάνει παρέες, παρακολουθούσα ανελλιπώς τα εργαστήριά μου, μπλέχτηκα με πολιτικά. Με είχε συναρπάσει η φοιτητική ζωή, κι ας έμενα ακόμη με τους γονείς μου. Τέτοια ήταν η κατάσταση τα δύο πρώτα χρόνια. Μέχρι που χτύπησα τα 20. Τότε, με έπιασε μια τεράστια κρίση ταυτότητας και κατάθλιψη. Αναρωτιόμουν τι έκανα με τη ζωή μου, γιατί δεν ασχολιόμουν με κάποιο αντικείμενο που με γέμιζε, πώς θα άντεχα άλλα 2-3 χρόνια στη σχολή μου που είχε αρχίσει να μου φαίνεται παντελώς αδιάφορη και πώς θα 'βρισκα τη διάθεση μετά το πτυχίο να άρχιζα απ' το μηδέν σε κάποια άλλη σχολή. Ουσιαστικά, εξερράγησαν τ' απωθημένα που έκρυβα απ' τον ίδιο μου τον εαυτό. Το 5ο εξάμηνο σταμάτησα να παρακολουθώ τη σχολή μου και το 'ριξα στις βόλτες για να ξεσπάσω. Μέχρι τα μέσα του εξαμήνου. Έπειτα, χωρίς ψυχολογική ετοιμότητα, ακολουθώντας μια παρόρμηση της στιγμής, πήγα και γράφτηκα σε φροντιστήριο για να ξαναδώσω...
Πέρασα μήνεε χωρίς να βγω απ' το σπίτι, με φουλ πίεση. Είχα όμως ξεσυνηθίσει. Οι βαθμοί μου στα διαγωνίσματα του φροντιστηρίου δεν ανταποκρίνονταν στις προσδοκίες μου. Όλοι με συνέχαιραν για την προσπάθειά μου, εγώ όμως την έκρινα άκαρπη. Δεν θα έγραφα -δεν θα γράψω- 18.000+ μόρια ώστε να εισαχθώ στη Νομική Αθήνας. Κουράστηκα. Σωματικά και ψυχολογικά. Την Παρασκευή ξεκινάμε. Κοντεύει να μου στρίψει απ' το άγχος. Κι όσο σκέφτομαι πως θα φάω άλλη μια χρονιά πάνω απ' τα βιβλία, κλεισμένος στο σπίτι, για να βρεθώ πρωτοετής στα 22 μου, με πιάνει τρέμουλο. Αποκόπηκα απ' τις παρέες μου, δεν έχω ερωτική ζωή και νιώθω ανασφαλής σ' όλους τους τομείς. Συν τοις άλλοις, δεν έχω ιδέα τι θα γίνει με το νέο μάθημα της Κοινωνιολογίας και με τη Λογοτεχνία, με τα οποία δεν έχω καμία τριβή από φέτος. Έχει βρεθεί κανείς σ' ανάλογη θέση;