Nihilist
Τιμώμενο Μέλος
Ο Nihilist αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Πτυχιούχος του τμήματος Νομικής ΕΚΠΑ. Έχει γράψει 1,355 μηνύματα.
06-07-19
22:11
Μάλιστα... Βλασφημία, λοιπόν, είναι κάθε ενέργεια ή ισχυρισμός που προσβάλλει τα θεία και κατ' επέκταση τον πιστό.
Άρα είναι συγχρόνως έννοια υποκειμενική, αφού ο κάθε πιστός προσβάλλεται, ανάλογα με διάφορους παράγοντες, από διαφορετικά πράγματα. Βλασφημία λοιπόν μπορεί να είναι οι βρισιές (ή και όχι, δεν βλασφημούν όλοι απαραίτητα από κακία), όπως είπες, αλλά μπορεί να είναι και η αθεΐα, ανάλογα με τον πιστό και την ανεκτικότητά του.
1.Από αυτό προκύπτει αφενός ότι είναι αδύνατο να απαγορεύσουμε και να τιμωρήσουμε την βλασφημία, καθώς αυτή δεν προσδιορίζεται αντικειμενικά,
2. και αφετέρου ότι αυτή αποτελεί αποτέλεσμα της αξίας της ελευθερίας του λόγου στα πλαίσια της δημοκρατίας.
1. Το συμπέρασμά σου είναι εσφαλμένο. Πράγματι, η έννοια της βλασφημίας έχει ασαφή όρια, αλλά πολύ συγκεκριμένο εννοιολογικό πυρήνα. Ό,τι εντάσσεται σ' αυτόν τον πυρήνα συνιστά βλασφημία. Τα αόριστα, ρευστά και χρονικοτοπικά(sic) μεταβαλλόμενα άκρα όρια της έννοιας σε καμία περίπτωση δεν εμποδίζουν την τιμώρηση-ούτε δικαιολογούν την ατιμωρησία- των περιπτώσεων που εμπίπτουν στον πυρήνα.
2. Ελευθερία του λόγου δε σημαίνει ασυδοσία. Με την ίδια λογική δε θα έπρεπε να απαγορεύεται ούτε η συκοφαντική δυσφήμιση. Η βλασφημία συνιστά ασυδοσία, όχι ατομικό δικαίωμα. Βέβαια, το ratio legis της τιμώρησής της δεν είναι καθαυτή η βλασφημία, αλλά οι κοινωνικές εντάσεις που εκείνη πυροδοτεί(βλ. την τραγωδία του Charlie Hebdo). Η σκοπιμότητα της τιμώρησης, δηλαδή, είναι γενικοπροληπτική, όχι εκδικητική.
Ας δούμε έναν συλλογισμό...
α)Ο πιστός που ασπάζεται μια θρησκεία και την οικειοποιήται, θεωρεί τα ιερά πρόσωπα τόσο κοντά του που η ύβρις σε αυτά είναι προσωπική προσβολή στο πρόσωπο του.
β) Ένας άθεος, δεν οικειοποιήται κάποιο θείο ον. Το ίδιο και ένας αγνωστικιστής. Ας πάμε όμως σε μία προσβολή σε ένα πρόσωπο το οποίο οικειοποιήται π.χ. (οικογένεια, μητέρα, πατέρας, αδερφός κλπ. κλπ.
Γιατί να καθίσταται δικαίωμα σου η βλασφημία και να μην μπορεί ένας πιστός να αντιδράσει; Ενώ αν εκείνος σου βρίσει μητέρα πατέρα η οικογένεια θα τον τουλουμιασεις στο ξύλο; (Άσχετα τι λέει η θρησκεία του. Εγώ απλά αναρωτιέμαι. Τί σε καθιστά ικανό να βλασφημάς; Καί τι καθιστά εκείνον ανίκανο να μην το κάνει; ) Όχι η βλασφημία είναι ήταν και θα είναι παράνομη γιατί θίγει το βασικό ανθρώπινο δικαίωμα της έκφρασης της πίστης και της λατρείας ενός ανθρώπου σε οτιδήποτε θεωρεί εκείνος Θεό.
Η σάτιρα δεν είναι βλασφημία όταν δεν χρησιμοποιεί προσβλητικά υπονοούμενα εκφράσεις η πράξεις στο πρόσωπο ενός θεού.
O συλλογισμός σου έχει λογική βάση, αλλά είναι κακοδιατυπωμένος. Πρέπει επίσης να μας πεις πρώτα πώς αντιλαμβάνεσαι την έννοια της βλασφημίας, όπως σωστά σου επισήμαναν και οι άλλοι.
Θα μπορούσαμε από την άλλη, να θέσουμε ως ηθικό κριτήριο το κίνητρο και όχι αναγκαστικά το αποτέλεσμα της πράξης, όπως αυτό γίνεται αντιληπτό από διαφορετικούς ανθρώπους, και άρα επιδέχεται και πολλές ερμηνείες;
Από ποινικής σκοπιάς, όπως προκύπτει από το άρθρο 198 ΠΚ, ενδιαφέρει και το κίνητρο. Αλλά και από ηθικής, φυσικά.
Το πρόβλημα που ενυπάρχει σε κάθε απόπειρα αναζήτησης κριτηρίων πάνω στα οποία θα τεθεί ο προβληματισμός μας, όσον αφορά στο εν λόγω ζήτημα, είναι ότι ο Θεός, ως νοητικό κατασκεύασμα, είναι την ίδια στιγμή νεκρός και ζωντανός, σαν τη γάτα του Σρέντιγκερ.
Για παράδειγμα, αν το κίνητρο του άθρησκου, στα πλαίσια υποτιθέμενου έντονου διαξιφισμού με τον θρήσκο, είναι ν' απαλλάξει τον θρήσκο από την ψευδαίσθησή του, από 'δω κι ύστερα είναι αδύνατο να καταλήξουμε αντικειμενικά στο αν η πρόθεση του άθρησκου είναι καλόβουλη ή κακόβουλη. Έχει την ίδια στιγμή δίκιο και άδικο, γιατί ο Θεός (σε νοητικό επίπεδο) ταυτόχρονα υπάρχει και δεν υπάρχει.
Το παράδειγμα που αναφέρεις δε συνιστά βλασφημία στις ώριμες δημοκρατίες. Η έννοια είναι σίγουρα ρευστή, αλλά όχι και να τα ισοπεδώσουμε όλα