anathimatikos
Νεοφερμένος
Ο anathimatikos αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 79 μηνύματα.
06-07-19
22:30
1. Το συμπέρασμά σου είναι εσφαλμένο. Πράγματι, η έννοια της βλασφημίας έχει ασαφή όρια, αλλά πολύ συγκεκριμένο εννοιολογικό πυρήνα. Ό,τι εντάσσεται σ' αυτόν τον πυρήνα συνιστά βλασφημία. Τα αόριστα, ρευστά και χρονικοτοπικά(sic) μεταβαλλόμενα άκρα όρια της έννοιας σε καμία περίπτωση δεν εμποδίζουν την τιμώρηση-ούτε δικαιολογούν την ατιμωρησία- των περιπτώσεων που εμπίπτουν στον πυρήνα.
2. Ελευθερία του λόγου δε σημαίνει ασυδοσία. Με την ίδια λογική δε θα έπρεπε να απαγορεύεται ούτε η συκοφαντική δυσφήμιση. Η βλασφημία συνιστά ασυδοσία, όχι ατομικό δικαίωμα. Βέβαια, το ratio legis της τιμώρησής της δεν είναι καθαυτή η βλασφημία, αλλά οι κοινωνικές εντάσεις που εκείνη πυροδοτεί(βλ. την τραγωδία του Charlie Hebdo). Η σκοπιμότητα της τιμώρησης, δηλαδή, είναι γενικοπροληπτική, όχι εκδικητική.
O συλλογισμός σου έχει λογική βάση, αλλά είναι κακοδιατυπωμένος. Πρέπει επίσης να μας πεις πρώτα πώς αντιλαμβάνεσαι την έννοια της βλασφημίας, όπως σωστά σου επισήμαναν και οι άλλοι.
Από ποινικής σκοπιάς, όπως προκύπτει από το άρθρο 198 ΠΚ, ενδιαφέρει και το κίνητρο. Αλλά και από ηθικής, φυσικά.
Το παράδειγμα που αναφέρεις δε συνιστά βλασφημία στις ώριμες δημοκρατίες. Η έννοια είναι σίγουρα ρευστή, αλλά όχι και να τα ισοπεδώσουμε όλα
Ακριβώς αυτό λέω!
anathimatikos
Νεοφερμένος
Ο anathimatikos αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 79 μηνύματα.
06-07-19
21:42
Θα μπορούσαμε από την άλλη, να θέσουμε ως ηθικό κριτήριο το κίνητρο και όχι αναγκαστικά το αποτέλεσμα της πράξης, όπως αυτό γίνεται αντιληπτό από διαφορετικούς ανθρώπους, και άρα επιδέχεται και πολλές ερμηνείες;
Ρωτώ απλά, συνεχίστε!
Το πρόβλημα που ενυπάρχει σε κάθε απόπειρα αναζήτησης κριτηρίων πάνω στα οποία θα τεθεί ο προβληματισμός μας, όσον αφορά στο εν λόγω ζήτημα, είναι ότι ο Θεός, ως νοητικό κατασκεύασμα, είναι την ίδια στιγμή νεκρός και ζωντανός, σαν τη γάτα του Σρέντιγκερ.
Για παράδειγμα, αν το κίνητρο του άθρησκου, στα πλαίσια υποτιθέμενου έντονου διαξιφισμού με τον θρήσκο, είναι ν' απαλλάξει τον θρήσκο από την ψευδαίσθησή του, από 'δω κι ύστερα είναι αδύνατο να καταλήξουμε αντικειμενικά στο αν η πρόθεση του άθρησκου είναι καλόβουλη ή κακόβουλη. Έχει την ίδια στιγμή δίκιο και άδικο, γιατί ο Θεός (σε νοητικό επίπεδο) ταυτόχρονα υπάρχει και δεν υπάρχει.
Αν η υπόθεση δικαζόταν στη Σοβιετική Ένωση το 1929, ο άθρησκος θα αθωωνόταν κι ο θρήσκος θα καταδικαζόταν.
Αν η ίδια υπόθεση δικαζόταν στη Σαουδική Αραβία το 2017, ο θρήσκος θα δικαιωνόταν και ο άθρησκος θα καταδικαζόταν.
Συνεπώς, δεν μπορούμε να αξιολογήσουμε τα κριτήριά μας εκτός δεδομένων πλαισίων - νομικών, ιστορικών, κοινωνικών. Κι αυτά τα πλαίσια, είναι απείρως ρευστά και διαρκώς μετασχηματιζόμενα.