Wrong
Δραστήριο μέλος
Η αβάπτιστη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι Υποψήφιος διδάκτορας. Έχει γράψει 439 μηνύματα.
11-06-19
21:16
Το ζήτημα είναι σχετικό και οι απόψεις ποικίλουν. Είναι διαφορετικό θέμα συζήτησης από αυτό που συζητούσαμε εγώ και ο Νίκος.
Το γνωρίζω, απλά για εμένα ολόκληρο το εκπαιδευτικό σύστημα, ειδικά στο Λύκειο, μοιάζει να αποσκοπεί στην επιτυχία στις Πανελλήνιες, γι' αυτό και τα συνέδεσα. Πολλά πανεπιστημιακά τμήματα δε στηρίζουν όλο το σύστημα αξιολόγησής τους πάνω στις Πανελλήνιες, γι' αυτό και ανέφερα και αυτά. Η μορφή των εξετάσεων σε μία φιλολογική σχολή, πχ, δε διαφέρει πολύ από εκείνη των Πανελληνίων.
Κατά τ' άλλα έχεις σε δίκιο σε όσα λες και τα λες πολύ καλά, είναι πολύ καλά δομημένη η επιχειρηματολογία σου. Εγώ θα σταθώ στην διεξαγωγή των εξετάσεων, γιατί δεν μπορώ να διαφωνήσω με κάτι απ' τα υπόλοιπα, ισχύουν στην κοινωνία που ζούμε. Γενικά, είναι δύσκολο να αποφύγουμε την ύπαρξη ενός συστήματος αξιολόγησης για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια. Αλλά αν άλλαζε μορφή; Αν τα παιδιά μπορούσαν να γραφτούν σε όποια σχολή ήθελαν και, ανάλογα με τις επιδόσεις τους στο πρώτο έτος, είτε συνέχιζαν εκεί είτε κάπου αλλού; Δε θα ήταν εξαιρετικά βοηθητικό να έρθουν και σε επαφή σε άλλο επίπεδο με το αντικείμενο που νομίζουν ότι θέλουν να ασχοληθούν σε όλη την υπόλοιπη ζωή τους; Θα μου πεις, και σε αυτή την περίπτωση προκύπτουν ζητήματα, οι σχολές της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης θα ήταν πιο δημοφιλείς, οπότε θα είχαν υπερπληθώρα πρωτοετών, οπότε θα απαιτούνταν πιθανότατα και μία άλλη διαδικασία επιλογής -- και είναι η κλήρωση, πχ, περισσότερο δίκαια από τις Πανελλήνιες; Το αντίθετο.
Οπότε, επιστρέφω στον αρχικό προβληματισμό μου, δεν βγάζει κάπου και η παραπάνω συλλογιστική πορεία και δεν ξέρω κι εγώ καλά τα Σκανδιναβικά μοντέλα (παρότι με ενδιαφέρουν αρκετά -- στο βαθμό πάντα που γνωρίζω κάποια βασικά πράγματα) για να σκεφτώ πώς θα μπορούσε κάτι τέτοιο να εφαρμοστεί εδώ. Σόρι που πετάχτηκα στη συζήτησή σας, καλή επιτυχία σε όσα παιδιά διαβάζουν αυτό το θέμα και πολύ καλά αποτελέσματα!
Wrong
Δραστήριο μέλος
Η αβάπτιστη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι Υποψήφιος διδάκτορας. Έχει γράψει 439 μηνύματα.
11-06-19
11:45
@Nihilist, τα λες όπως είναι τα πράγματα, ο λόγος σου είναι εξαιρετικός και ο πραγματισμός σου σίγουρα απαραίτητος. Παράλληλα, όμως, μου δημιουργεί και μία μικρή ενόχληση. Δεν φταίει κάτι απ' όσα λες, αλλά το ότι εγώ παραμένω πιστή σε αυτόν τον ιδεαλισμό που αναφέρεις σε μία από τις απαντήσεις σου, είτε λόγω προσωπικών εμπειριών, είτε λόγω άλλων επιρροών· στην ουσία, με ενοχλεί η σκέψη (η προοπτική; η γνώση; δεν ξέρω ποια λέξη μου ταιριάζει παραπάνω, αν βάλω "γνώση" θα είναι σα να στέλνω την αισιοδοξία μου περίπατο και η αισιοδοξία μου με βοηθά) ότι κανένα εκπαιδευτικό σύστημα δεν μπορεί να καλύπτει τις ανάγκες κάθε παιδιού, ούτε μπορεί να είναι απόλυτα δίκαιο, όσο κι αν προσπαθούμε, όσο κι αν ερευνάμε, όσα μοντέλα κι αν προτείνουμε ή δοκιμάζουμε.
Το δικό μας εκπαιδευτικό σύστημα, συγκεκριμένα, παρότι εξετάζει όσα αναφέρεις, δεν ξέρω κατά πόσο βοηθάει το μέσο παιδί (αν μπορούμε να κάνουμε λόγο για "μέσο παιδί" δίχως έρευνα μεγάλης κλίμακας και στατιστική ανάλυση πολλών δεδομένων) να αναπτύξει ουσιαστικά τις δυνατότητές του, να βελτιώσει την κριτική του ικανότητα, να μάθει να προσεγγίζει ορισμένα ζητήματα out of the box. Επιπλέον, θα πω και το κλισέ του "δε λειτουργούν όλα τα άτομα με τον ίδιο τρόπο", όχι επειδή θέλω να στηρίζομαι σε κλισέ, αλλά επειδή το βλέπω παντού γύρω μου και η εμπειρία μου το επιβεβαιώνει καθημερινά: κάποια άτομα ανταποκρίνονται πολύ καλά σε γραπτές εξετάσεις, άλλα σε προφορικές, άλλα μαθαίνουν πιο βαθιά με το να αναλάβουν κάποια εργασία ή κάποιο project. Το ότι, για παράδειγμα, (και το ξέρω ότι πάω αλλού τη συζήτηση), τέσσερα χρόνια στο ελληνικό πανεπιστήμιο έπρεπε να μυρίσω τα δάχτυλά μου για να συνειδητοποιήσω οτι η χρήση λεξικών είναι απείρως σημαντικότερη από το να μαθαίνω απ' έξω τη μετάφραση του τάδε ή του δείνα για την εξεταστική (που εγώ δε μάθαινα ποτέ απ' έξω μετάφραση, ούτε τώρα μπορώ) ή ότι η βιβλιογραφική έρευνα δε στηρίζεται (και ούτε πρέπει να στηρίζεται) στους 3-4 τίτλους που θα σου προτείνουν στο αμφιθέατρο ή το ότι η επιχειρηματολογία βάσει τίτλων και θεωριών είναι κάτι πολύ πιο περίπλοκο ζήτημα απ' το "ας πετάξω και το τάδε όνομα εδώ, συνοδευόμενο από έναν ορισμό και τέλος, voilà το επιχείρημα", μου στοίχισε πολύ.
Δεν σου λέω ότι σε ιδρύματα του εξωτερικού είναι απαραίτητα καλύτερα τα πράγματα, εξαρτάται και από το ίδρυμα και από το τι θέλεις εσύ και από πολλούς παράγοντες το αν θα αποδώσεις καλύτερα ή χειρότερα. Αλλά υπάρχουν πράγματα που "ταιριάζουν" περισσότερο σε κάποια άτομα και λιγότερο σε άλλα και υπάρχουν και κάποια στάνταρ για τα οποία το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα δεν μας προετοιμάζει, ποντάροντας στην (τυχαία και τυχερή) πιθανότητα του να έχεις καλό καθηγητή. Σαφώς αυτά προκύπτουν απ' τη δική μου εμπειρία, σαφώς υπάρχουν και εξαιρέσεις, αλλά είναι ζητήματα που με προβληματίζουν εδώ και χρόνια – και η στάση μου παραμένει περιέργως ίδια με αυτή που είχα όταν δεν έγραψα άριστα στις Πανελλήνιες. Τότε σκέφτηκα πως πληγώθηκε ο εγωισμός μου, αλλά τα χρόνια περνάνε, εγώ ως άτομο και ως βιογραφικό δεν θα κριθώ ποτέ και πουθενά βάσει των τότε βαθμών μου κι, όμως, βλέποντας πώς το βιώνουν πολλά παιδιά, εξακολουθώ να σκέφτομαι τα ίδια ακριβώς που σκεφτόμουν και τότε. Οπότε καταλήγω ότι τον προβληματισμό δεν τον πυροδοτεί κάτι που ξεκινά από μέσα μου, αλλά όλα αυτά που βλέπω να συμβαίνουν γύρω μου.
(Βέβαια, ακόμα βλέπω εφιάλτες ότι πρέπει να πάω να δώσω Λυρική Ποίηση και δεν ξέρω απ' έξω τη μετάφραση και δεν θα πάρω πτυχίο ποτέ, αλλά αυτό δεν προσφέρει κάτι στη συζήτηση )
Το δικό μας εκπαιδευτικό σύστημα, συγκεκριμένα, παρότι εξετάζει όσα αναφέρεις, δεν ξέρω κατά πόσο βοηθάει το μέσο παιδί (αν μπορούμε να κάνουμε λόγο για "μέσο παιδί" δίχως έρευνα μεγάλης κλίμακας και στατιστική ανάλυση πολλών δεδομένων) να αναπτύξει ουσιαστικά τις δυνατότητές του, να βελτιώσει την κριτική του ικανότητα, να μάθει να προσεγγίζει ορισμένα ζητήματα out of the box. Επιπλέον, θα πω και το κλισέ του "δε λειτουργούν όλα τα άτομα με τον ίδιο τρόπο", όχι επειδή θέλω να στηρίζομαι σε κλισέ, αλλά επειδή το βλέπω παντού γύρω μου και η εμπειρία μου το επιβεβαιώνει καθημερινά: κάποια άτομα ανταποκρίνονται πολύ καλά σε γραπτές εξετάσεις, άλλα σε προφορικές, άλλα μαθαίνουν πιο βαθιά με το να αναλάβουν κάποια εργασία ή κάποιο project. Το ότι, για παράδειγμα, (και το ξέρω ότι πάω αλλού τη συζήτηση), τέσσερα χρόνια στο ελληνικό πανεπιστήμιο έπρεπε να μυρίσω τα δάχτυλά μου για να συνειδητοποιήσω οτι η χρήση λεξικών είναι απείρως σημαντικότερη από το να μαθαίνω απ' έξω τη μετάφραση του τάδε ή του δείνα για την εξεταστική (που εγώ δε μάθαινα ποτέ απ' έξω μετάφραση, ούτε τώρα μπορώ) ή ότι η βιβλιογραφική έρευνα δε στηρίζεται (και ούτε πρέπει να στηρίζεται) στους 3-4 τίτλους που θα σου προτείνουν στο αμφιθέατρο ή το ότι η επιχειρηματολογία βάσει τίτλων και θεωριών είναι κάτι πολύ πιο περίπλοκο ζήτημα απ' το "ας πετάξω και το τάδε όνομα εδώ, συνοδευόμενο από έναν ορισμό και τέλος, voilà το επιχείρημα", μου στοίχισε πολύ.
Δεν σου λέω ότι σε ιδρύματα του εξωτερικού είναι απαραίτητα καλύτερα τα πράγματα, εξαρτάται και από το ίδρυμα και από το τι θέλεις εσύ και από πολλούς παράγοντες το αν θα αποδώσεις καλύτερα ή χειρότερα. Αλλά υπάρχουν πράγματα που "ταιριάζουν" περισσότερο σε κάποια άτομα και λιγότερο σε άλλα και υπάρχουν και κάποια στάνταρ για τα οποία το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα δεν μας προετοιμάζει, ποντάροντας στην (τυχαία και τυχερή) πιθανότητα του να έχεις καλό καθηγητή. Σαφώς αυτά προκύπτουν απ' τη δική μου εμπειρία, σαφώς υπάρχουν και εξαιρέσεις, αλλά είναι ζητήματα που με προβληματίζουν εδώ και χρόνια – και η στάση μου παραμένει περιέργως ίδια με αυτή που είχα όταν δεν έγραψα άριστα στις Πανελλήνιες. Τότε σκέφτηκα πως πληγώθηκε ο εγωισμός μου, αλλά τα χρόνια περνάνε, εγώ ως άτομο και ως βιογραφικό δεν θα κριθώ ποτέ και πουθενά βάσει των τότε βαθμών μου κι, όμως, βλέποντας πώς το βιώνουν πολλά παιδιά, εξακολουθώ να σκέφτομαι τα ίδια ακριβώς που σκεφτόμουν και τότε. Οπότε καταλήγω ότι τον προβληματισμό δεν τον πυροδοτεί κάτι που ξεκινά από μέσα μου, αλλά όλα αυτά που βλέπω να συμβαίνουν γύρω μου.
(Βέβαια, ακόμα βλέπω εφιάλτες ότι πρέπει να πάω να δώσω Λυρική Ποίηση και δεν ξέρω απ' έξω τη μετάφραση και δεν θα πάρω πτυχίο ποτέ, αλλά αυτό δεν προσφέρει κάτι στη συζήτηση )