Wrong
Δραστήριο μέλος
Η αβάπτιστη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι Υποψήφιος διδάκτορας. Έχει γράψει 439 μηνύματα.
12-06-19
11:37
Ούτε εγώ γνωρίζω τη διάρθρωση των σκανδιναβικών συστημάτων. Ξέρουμε πάντως πως η επιτυχία του κάθε μοντέλου δεν υπάρχει αντικειμενικά ούτε η αποτελεσματικότητά του συνάγεται ex ante, αλλά φαίνεται στην πράξη και συναρτάται προς τις ιδιαίτερες συνθήκες της κάθε χώρας.
Αυτό ισχύει, όπως και αυτό που λέει η @Revekka, ότι συστήματα που θαυμάζουμε έχουν μεγάλα κουσούρια.
Εγώ το γαλλικό γνωρίζω, το οποίο αφενός προσφέρει τη δυνατότητα σε κάθε παιδί μετά το Λύκειο να γραφτεί σε όποιο πανεπιστημιακό τμήμα επιθυμεί, αφετέρου υπάρχουν κι εκεί διάφορα φιλτραρίσματα: για να μπεις στην Ιατρική, στην Οδοντιατρική, στη Φαρμακευτική, στη Νοσηλευτική, στη Φυσιοθεραπεία, για παράδειγμα, παρακολουθείς γενικά μαθήματα ένα χρόνο σε Σχολή Επιστημών Υγείας και τον Ιούνιο δίνεις εξειδικευμένες εξετάσεις πάνω σε θέματα υγείας. Ανάλογα με την κατάταξη στα γραπτά, γράφεσαι ή όχι στο τμήμα της επιλογής σου, Ιατρική, Οδοντιατρική κλπ. Οι θέσεις ανακοινώνονται κάθε χρόνο, από το κάθε πανεπιστήμιο. Σε αυτό το σημείο να τονίσω ότι πολλά παιδιά επιλέγουν να παρακολουθήσουν την πρώτη χρόνια σε πανεπιστήμια πολύ καλά μεν αλλά όχι διάσημα επειδή στο Πανεπιστήμιο του Μπορντώ, πχ, έχουν περισσότερες πιθανότητες να μπούνε στην Ιατρική απ' ό,τι στη Σορβόννη, στο Paris 5 ή στο Montpellier. Από τη μία, αυτή η κατάσταση είναι τρομερά πιεστική, από την άλλη όμως δίνεις εξετάσεις ακριβώς στο αντικείμενο που σε ενδιαφέρει και έρχεσαι και σε μία πρώτη επαφή μαζί του, οπότε μπορείς να διαπιστώσεις αν όντως σε ενδιαφέρει και αν μπορείς να ανταποκριθείς.
Για να μπεις σε grandes écoles (ιδιότυπα ιδρύματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης που, όμως, δεν είναι πανεπιστήμια, έχουν διαφορετικό στάτους) κάνεις δύο χρόνια μετά το Λύκειο προπαρασκευαστικές τάξεις και δίνεις επίσης εξετάσεις. Κι εκεί υπάρχει φιλτράρισμα.
Και, σαφώς, είναι διαφορετικό το να θέλεις να κάνεις προπτυχιακό σε κάποιο πανεπιστήμιο με πολλή ζήτηση και σε κάποιο με μέτρια προς χαμηλή· στην πρώτη περίπτωση, είτε γίνεται κλήρωση, είτε ζητάνε βιογραφικά σημειώματα και motivation letters (παρότι αυτό ήταν, τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα, παράνομο – δεν έχω παρακολουθήσει τις τελευταίες εξελίξεις).
Τα γράφω αυτά γιατί, όσο ανοιχτό θεωρώ ορισμένες φορές το γαλλικό σύστημα, καθώς σου δίνει τη δυνατότητα να αλλάξεις σχολή στο πρώτο ή στο δεύτερο έτος, να κάνεις gap years για πρακτικές, να πάρεις διπλό πτυχίο, να διαμορφώσεις ως ένα βαθμό τις σπουδές σου, άλλο τόσο κλειστό μου φαίνεται άλλες γιατί στηρίζεται σε κάποιους συγκεκριμένους κώδικες, οριακά ελιτιστικούς, τους οποίους αν δεν ακολουθήσεις θα είσαι πάντα ένα βήμα πίσω απ' τα άτομα που τους ακολούθησαν.
Αναρωτιέμαι αν θα ήταν προτιμότερο στην Ελλάδα αυτό που έχει προταθεί στο παρελθόν, δηλαδή να δίνουν τα παιδιά απευθείας εξετάσεις στη σχολή που τους ενδιαφέρει. Κι εκεί όμως προκύπτουν άλλα ζητήματα. Ουφ, είναι τεράστιο και πολύπλοκο θέμα!
Τέλος πάντων, επειδή είδα ότι μας άλλαξαν θέμα, ας απαντήσω και προσωπικά ότι εμένα η "αποτυχία" στις Πανελλήνιες (το ότι έγραψα 16.5 και όχι πάνω από 18, όπως ήθελα και περίμενα) ήταν το καλύτερο πράγμα που μου συνέβη ποτέ. Αναγκάστηκα να φύγω από το σπίτι μου, να ζήσω μόνη μου, να δουλέψω από τα 18, έμαθα πολλές ξένες γλώσσες, συμμετείχα σε πάρα πολλά προγράμματα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, γνώρισα πολλά άτομα από τα οποία έμαθα πράγματα για τη ζωή, τις σχέσεις και τις φιλίες και, looking back, δεν θα άλλαζα τίποτα απολύτως. Βέβαια, κι εγώ δεν κάθισα με σταυρωμένα χέρια όταν "απέτυχα" στις Πανελλήνιες (ούτε όταν έδωσα και δεύτερη χρονιά και έγραψα ακόμα χαμηλότερα), έκανα όλα τα παραπάνω, έτρεχα όλη μέρα, δοκίμασα τις αντοχές μου και τα όριά μου και δεν το έβαλα κάτω, ακόμα και τις στιγμές που η μέχρι τότε πορεία μου με έκανε να νιώθω αποτυχημένη. Έμαθα να πατάω στα πόδια μου και είμαι ευγνώμων γι' αυτό. Οπότε, παιδιά, αν διαβάζετε και αγχώνεστε για τις Πανελλήνιες, να ξέρετε πως τίποτα δεν είναι οριστικό, πως αν δουλέψετε και το παλέψετε μπορείτε να πάτε εκεί όπου επιθυμείτε. Σας εύχομαι τα καλύτερα!
Wrong
Δραστήριο μέλος
Η αβάπτιστη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι Υποψήφιος διδάκτορας. Έχει γράψει 439 μηνύματα.
11-06-19
11:45
@Nihilist, τα λες όπως είναι τα πράγματα, ο λόγος σου είναι εξαιρετικός και ο πραγματισμός σου σίγουρα απαραίτητος. Παράλληλα, όμως, μου δημιουργεί και μία μικρή ενόχληση. Δεν φταίει κάτι απ' όσα λες, αλλά το ότι εγώ παραμένω πιστή σε αυτόν τον ιδεαλισμό που αναφέρεις σε μία από τις απαντήσεις σου, είτε λόγω προσωπικών εμπειριών, είτε λόγω άλλων επιρροών· στην ουσία, με ενοχλεί η σκέψη (η προοπτική; η γνώση; δεν ξέρω ποια λέξη μου ταιριάζει παραπάνω, αν βάλω "γνώση" θα είναι σα να στέλνω την αισιοδοξία μου περίπατο και η αισιοδοξία μου με βοηθά) ότι κανένα εκπαιδευτικό σύστημα δεν μπορεί να καλύπτει τις ανάγκες κάθε παιδιού, ούτε μπορεί να είναι απόλυτα δίκαιο, όσο κι αν προσπαθούμε, όσο κι αν ερευνάμε, όσα μοντέλα κι αν προτείνουμε ή δοκιμάζουμε.
Το δικό μας εκπαιδευτικό σύστημα, συγκεκριμένα, παρότι εξετάζει όσα αναφέρεις, δεν ξέρω κατά πόσο βοηθάει το μέσο παιδί (αν μπορούμε να κάνουμε λόγο για "μέσο παιδί" δίχως έρευνα μεγάλης κλίμακας και στατιστική ανάλυση πολλών δεδομένων) να αναπτύξει ουσιαστικά τις δυνατότητές του, να βελτιώσει την κριτική του ικανότητα, να μάθει να προσεγγίζει ορισμένα ζητήματα out of the box. Επιπλέον, θα πω και το κλισέ του "δε λειτουργούν όλα τα άτομα με τον ίδιο τρόπο", όχι επειδή θέλω να στηρίζομαι σε κλισέ, αλλά επειδή το βλέπω παντού γύρω μου και η εμπειρία μου το επιβεβαιώνει καθημερινά: κάποια άτομα ανταποκρίνονται πολύ καλά σε γραπτές εξετάσεις, άλλα σε προφορικές, άλλα μαθαίνουν πιο βαθιά με το να αναλάβουν κάποια εργασία ή κάποιο project. Το ότι, για παράδειγμα, (και το ξέρω ότι πάω αλλού τη συζήτηση), τέσσερα χρόνια στο ελληνικό πανεπιστήμιο έπρεπε να μυρίσω τα δάχτυλά μου για να συνειδητοποιήσω οτι η χρήση λεξικών είναι απείρως σημαντικότερη από το να μαθαίνω απ' έξω τη μετάφραση του τάδε ή του δείνα για την εξεταστική (που εγώ δε μάθαινα ποτέ απ' έξω μετάφραση, ούτε τώρα μπορώ) ή ότι η βιβλιογραφική έρευνα δε στηρίζεται (και ούτε πρέπει να στηρίζεται) στους 3-4 τίτλους που θα σου προτείνουν στο αμφιθέατρο ή το ότι η επιχειρηματολογία βάσει τίτλων και θεωριών είναι κάτι πολύ πιο περίπλοκο ζήτημα απ' το "ας πετάξω και το τάδε όνομα εδώ, συνοδευόμενο από έναν ορισμό και τέλος, voilà το επιχείρημα", μου στοίχισε πολύ.
Δεν σου λέω ότι σε ιδρύματα του εξωτερικού είναι απαραίτητα καλύτερα τα πράγματα, εξαρτάται και από το ίδρυμα και από το τι θέλεις εσύ και από πολλούς παράγοντες το αν θα αποδώσεις καλύτερα ή χειρότερα. Αλλά υπάρχουν πράγματα που "ταιριάζουν" περισσότερο σε κάποια άτομα και λιγότερο σε άλλα και υπάρχουν και κάποια στάνταρ για τα οποία το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα δεν μας προετοιμάζει, ποντάροντας στην (τυχαία και τυχερή) πιθανότητα του να έχεις καλό καθηγητή. Σαφώς αυτά προκύπτουν απ' τη δική μου εμπειρία, σαφώς υπάρχουν και εξαιρέσεις, αλλά είναι ζητήματα που με προβληματίζουν εδώ και χρόνια – και η στάση μου παραμένει περιέργως ίδια με αυτή που είχα όταν δεν έγραψα άριστα στις Πανελλήνιες. Τότε σκέφτηκα πως πληγώθηκε ο εγωισμός μου, αλλά τα χρόνια περνάνε, εγώ ως άτομο και ως βιογραφικό δεν θα κριθώ ποτέ και πουθενά βάσει των τότε βαθμών μου κι, όμως, βλέποντας πώς το βιώνουν πολλά παιδιά, εξακολουθώ να σκέφτομαι τα ίδια ακριβώς που σκεφτόμουν και τότε. Οπότε καταλήγω ότι τον προβληματισμό δεν τον πυροδοτεί κάτι που ξεκινά από μέσα μου, αλλά όλα αυτά που βλέπω να συμβαίνουν γύρω μου.
(Βέβαια, ακόμα βλέπω εφιάλτες ότι πρέπει να πάω να δώσω Λυρική Ποίηση και δεν ξέρω απ' έξω τη μετάφραση και δεν θα πάρω πτυχίο ποτέ, αλλά αυτό δεν προσφέρει κάτι στη συζήτηση )
Το δικό μας εκπαιδευτικό σύστημα, συγκεκριμένα, παρότι εξετάζει όσα αναφέρεις, δεν ξέρω κατά πόσο βοηθάει το μέσο παιδί (αν μπορούμε να κάνουμε λόγο για "μέσο παιδί" δίχως έρευνα μεγάλης κλίμακας και στατιστική ανάλυση πολλών δεδομένων) να αναπτύξει ουσιαστικά τις δυνατότητές του, να βελτιώσει την κριτική του ικανότητα, να μάθει να προσεγγίζει ορισμένα ζητήματα out of the box. Επιπλέον, θα πω και το κλισέ του "δε λειτουργούν όλα τα άτομα με τον ίδιο τρόπο", όχι επειδή θέλω να στηρίζομαι σε κλισέ, αλλά επειδή το βλέπω παντού γύρω μου και η εμπειρία μου το επιβεβαιώνει καθημερινά: κάποια άτομα ανταποκρίνονται πολύ καλά σε γραπτές εξετάσεις, άλλα σε προφορικές, άλλα μαθαίνουν πιο βαθιά με το να αναλάβουν κάποια εργασία ή κάποιο project. Το ότι, για παράδειγμα, (και το ξέρω ότι πάω αλλού τη συζήτηση), τέσσερα χρόνια στο ελληνικό πανεπιστήμιο έπρεπε να μυρίσω τα δάχτυλά μου για να συνειδητοποιήσω οτι η χρήση λεξικών είναι απείρως σημαντικότερη από το να μαθαίνω απ' έξω τη μετάφραση του τάδε ή του δείνα για την εξεταστική (που εγώ δε μάθαινα ποτέ απ' έξω μετάφραση, ούτε τώρα μπορώ) ή ότι η βιβλιογραφική έρευνα δε στηρίζεται (και ούτε πρέπει να στηρίζεται) στους 3-4 τίτλους που θα σου προτείνουν στο αμφιθέατρο ή το ότι η επιχειρηματολογία βάσει τίτλων και θεωριών είναι κάτι πολύ πιο περίπλοκο ζήτημα απ' το "ας πετάξω και το τάδε όνομα εδώ, συνοδευόμενο από έναν ορισμό και τέλος, voilà το επιχείρημα", μου στοίχισε πολύ.
Δεν σου λέω ότι σε ιδρύματα του εξωτερικού είναι απαραίτητα καλύτερα τα πράγματα, εξαρτάται και από το ίδρυμα και από το τι θέλεις εσύ και από πολλούς παράγοντες το αν θα αποδώσεις καλύτερα ή χειρότερα. Αλλά υπάρχουν πράγματα που "ταιριάζουν" περισσότερο σε κάποια άτομα και λιγότερο σε άλλα και υπάρχουν και κάποια στάνταρ για τα οποία το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα δεν μας προετοιμάζει, ποντάροντας στην (τυχαία και τυχερή) πιθανότητα του να έχεις καλό καθηγητή. Σαφώς αυτά προκύπτουν απ' τη δική μου εμπειρία, σαφώς υπάρχουν και εξαιρέσεις, αλλά είναι ζητήματα που με προβληματίζουν εδώ και χρόνια – και η στάση μου παραμένει περιέργως ίδια με αυτή που είχα όταν δεν έγραψα άριστα στις Πανελλήνιες. Τότε σκέφτηκα πως πληγώθηκε ο εγωισμός μου, αλλά τα χρόνια περνάνε, εγώ ως άτομο και ως βιογραφικό δεν θα κριθώ ποτέ και πουθενά βάσει των τότε βαθμών μου κι, όμως, βλέποντας πώς το βιώνουν πολλά παιδιά, εξακολουθώ να σκέφτομαι τα ίδια ακριβώς που σκεφτόμουν και τότε. Οπότε καταλήγω ότι τον προβληματισμό δεν τον πυροδοτεί κάτι που ξεκινά από μέσα μου, αλλά όλα αυτά που βλέπω να συμβαίνουν γύρω μου.
(Βέβαια, ακόμα βλέπω εφιάλτες ότι πρέπει να πάω να δώσω Λυρική Ποίηση και δεν ξέρω απ' έξω τη μετάφραση και δεν θα πάρω πτυχίο ποτέ, αλλά αυτό δεν προσφέρει κάτι στη συζήτηση )