21-09-18
10:53
Charmander θα ακολουθούσες έναν θεό που θα σε είχε μαριονέτα και θα σε χρησιμοποιούσε κατά τη δική του βούληση χωρίς να έχεις εσύ προσωπική κρίση; Θα ακολουθούσες έναν θεό που θα σε είχε πιόνι του για να παίζει το παιχνίδι του "καλού" και του "δικαίου" (άσχετα αν το καλό και το δίκαιο σε πολλές περιπτώσεις είναι εντελώς υποκειμενικά πράγματα και καλό και κακό, δίκαιο και άδικο συγχέονται);
Νομίζω οτι ο charmander δε λέει ποιον θεό θα ακολουθούσε αλλά παρουσιάζει επιχειρήματα κατά του να ακολουθήσει έναν θεό που επιτρέπει τις αδικίες και τους θανάτους αθώων. Αυτό έχω καταλάβει.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
16-09-18
13:21
θα ακολουθουσα ενα θεο που βοηθα εμπρακτα τους ανθρωπους και θα ημουν σιγουρος για την υπαρξη του.
Θα ήθελες δηλαδή κάποιον που θα βοηθούσε τους ανθρώπους, αλλά σε ρωτώ: πού θα τελείωνε αυτό; Πόσο θα βοηθούσε; Μέχρι πότε; Και με ποια κριτήρια; Δηλαδή αν πάρουμε το τελείως γελοίο παράδειγμα ενός ποδοσφαιρικού αγώνα στον οποίο και οι δύο ομάδες θέλουν να κερδίσουν, ποιον θα βοηθούσε ο θεός αυτός που λες να κερδίσει; Το λέω τελείως απλά για να σού δείξω οτι ούτε αυτό έχει νόημα. Τί θα γινόταν μετά με την ελευθερία του ανθρώπου; Θα αποφάσιζε άλλος γι' αυτόν; Κι αν εγώ θέλω τη βοήθεια του θεού να σκοτώσω τον γείτονα, θα περίμενα ο θεός να με βοηθήσει; Τότε ο γείτονας που θα πέθαινε, ποιος θα τον βοηθούσε; Θέλω να πω, ωραία ακούγεται το οτι θέλουμε ένα θεό να μας βοηθά αλλά έμπρακτα δεν γίνεται.
Ο άνθρωπος έφτιαξε τον θεό για να έχει μια ανώτερη δύναμη στην οποία θεωρητικά "δίνει λογαριασμό" ώστε να μην ξεφεύγει από το καλό όσο γίνεται. Η αφορμή δηλαδή της ιδέας του θεού και ο σκοπός ήταν καλά. Το οτι κάποιοι το εκμεταλλεύονται για να καθοδηγούν τη μάζα και να πλουτίζουν είναι άλλο, πολύ σοβαρό βέβαια, θέμα.
Γι' αυτό για μένα ο καθένας ας πιστεύει αυτά που θέλει αλλά ας έχει στο μυαλό του και στην καρδιά του να αγαπά το συνάνθρωπο και να κάνει το καλό όσο μπορεί.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
08-09-18
17:44
Όταν ο άνθρωπος αρνείται να δεχτεί τις ευθύνες του και να υποστηρίξει τις αποφάσεις του ρίχνοντάς τις σε κάτι - κάποιον ανώτερο, αυτό δεν τον βοηθά ούτε να προοδεύσει ούτε να μάθει από τα λάθη του ούτε να προσπαθήσει την επόμενη φορά να κάνει τα σωστά. Αντιθέτως τον ρίχνει σε μια μοιρολατρία "έχει ο Θεός", "ήταν θέλημα Θεού" κλπ την οποία εκμεταλλεύεται εδώ και αιώνες η Εκκλησία (αλλά και ανώτεροι άρχοντες άλλων θρησκειών) για να κρατάνε τον κόσμο σε αδράνεια ψυχική και σωματική. "Πίστευε και μή ερεύνα", τί περισσότερο θέλουμε να δούμε; Αλίμονο αν οι άνθρωποι πείθονταν από αυτή την ΑΝΟΗΣΙΑ και δεν ερευνούσαν, τόσο σε επιστημονικό όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο, δεν θέλω ούτε να φανταστώ πού θα ήμασταν (αν υπήρχε ακόμα ανθρωπότητα) αυτή τη στιγμή.
Η θρησκεία για μένα είναι η "νομιμοποίηση" της αγάπης και της καλοσύνης. Σε κάποιους δεν φτάνει να αποφασίσουν αφ' εαυτού τους να είναι καλοί και να αγαπούν τον συνάνθρωπο, θέλουν να έρθει κάποιος που τον θεωρούν ανώτερο να τους τα βάλει σε λίστες, σε κανόνες και σε κουτάκια και να τους πει "αυτές είναι οι εντολές, κάντες!". Ίσως αυτό τους προσφέρει μια ασφάλεια, να ξέρουν οτι είναι μια μονάδα μέσα στη μάζα για να μη νιώθουν μόνοι.
Ενώ με την Εκκλησία έχω εχθρική σχέση, σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής μου έπιασα τον εαυτό μου να ζητά να βρεθεί μέσα σε μια Εκκλησία για να νιώσει την επαφή με τους ανθρώπους. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα οτι καταλαβαίνω αυτούς που νιώθουν την ανάγκη να ανήκουν στο χώρο της Εκκλησίας. Αυτό δεν είναι βέβαια κακό. Κακό γίνεται όταν εκμεταλλεύεσαι την αδυναμία και την ανασφάλεια του άλλου και τον κάνεις να νιώθει κακός, αμαρτωλός και μίασμα αν δεν το κάνει.
Ποια είναι αλήθεια η διαφορά μεταξύ ενός γιατρού που ευθαρσώς απαιτεί φακελάκι από έναν άρρωστο για να τον κάνει καλά και του παπά που κάνει το παραπάνω;
Η θρησκεία για μένα είναι η "νομιμοποίηση" της αγάπης και της καλοσύνης. Σε κάποιους δεν φτάνει να αποφασίσουν αφ' εαυτού τους να είναι καλοί και να αγαπούν τον συνάνθρωπο, θέλουν να έρθει κάποιος που τον θεωρούν ανώτερο να τους τα βάλει σε λίστες, σε κανόνες και σε κουτάκια και να τους πει "αυτές είναι οι εντολές, κάντες!". Ίσως αυτό τους προσφέρει μια ασφάλεια, να ξέρουν οτι είναι μια μονάδα μέσα στη μάζα για να μη νιώθουν μόνοι.
Ενώ με την Εκκλησία έχω εχθρική σχέση, σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής μου έπιασα τον εαυτό μου να ζητά να βρεθεί μέσα σε μια Εκκλησία για να νιώσει την επαφή με τους ανθρώπους. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα οτι καταλαβαίνω αυτούς που νιώθουν την ανάγκη να ανήκουν στο χώρο της Εκκλησίας. Αυτό δεν είναι βέβαια κακό. Κακό γίνεται όταν εκμεταλλεύεσαι την αδυναμία και την ανασφάλεια του άλλου και τον κάνεις να νιώθει κακός, αμαρτωλός και μίασμα αν δεν το κάνει.
Ποια είναι αλήθεια η διαφορά μεταξύ ενός γιατρού που ευθαρσώς απαιτεί φακελάκι από έναν άρρωστο για να τον κάνει καλά και του παπά που κάνει το παραπάνω;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.