Samael
Τιμώμενο Μέλος
Ο Samael αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Φοιτητής του τμήματος Ηλεκτρολόγων & Ηλεκτρονικών Μηχανικών ΠΑΔΑ και μας γράφει απο Πειραιάς (Αττική). Έχει γράψει 10,266 μηνύματα.
11-07-18
01:48
Καλησπέρα και από εμένα. Θα ήθελα και εγώ με τη σειρά μου να μοιραστώ την εμπειρία μου με τις Πανελλήνιες.
Το 2017 έδωσα πρώτη φορά πανελλήνιες, στο 3ο επιστημονικό πεδίο, με στόχο την Ιατρική. Ανέκαθεν ήμουν μια μαθήτρια που διάβαζε ανελλιπώς σε όλη τη διάρκεια των σχολικών χρόνων και κατά συνέπεια δεν είχα κενά. Φροντιστήριο ξεκίνησα το καλοκαίρι του 2016, καθώς το επόμενο σχολικό έτος (2016-2017) θα έδινα πανελλήνιες. Δηλαδή, μέχρι και την Β' Λυκείου διάβαζα μόνη -όσα μας έβαζαν στο σχολείο, αλλά και έκανα επιπλέον ασκήσεις από βοηθήματα ή από το ίντερνετ.
Για να μην τα πολυλογώ, η χρονιά -ειδικά μετά τον Ιανουάριο- κύλισε αρκετά γρήγορα, έδωσα πανελλήνιες και έπειτα βγήκαν τα αποτελέσματα:
Φυσική: 20
Χημεία: 19
Βιολογία: 18.5
Έκθεση: 16.5
ΣΥΝΟΛΟ: 18535
Για να είμαι ειλικρινής παρότι ξέρω ότι -θεωρητικά- είχα καλή επίδοση, δεν έμεινα ικανοποιημένη. Και αυτό γιατί δεν πιστεύω ότι τα μόρια αυτά αντιστοιχούν στην προσπάθεια που έκανα ΟΛΑ αυτά τα χρόνια. Και, προπάντων, γιατί ήξερα ότι αυτά τα μόρια δεν θα ήταν ικανά να μου εξασφαλίσουν μια θέση στην σχολή που τόσο πολύ ήθελα -την Ιατρική. Τελικά, πέρασα στην Φαρμακευτική που ήταν η 3η επιλογή μου μετά την Ιατρική και την Οδοντιατρική. Το αντικείμενο σπουδών δεν με ενθουσίαζε και επιπλέον γνώριζα ότι οι επαγγελματικές προοπτικές στην Ελλάδα του σήμερα ήταν περιορισμένες έως ανύπαρκτες. Έτσι, αποφάσισα χωρίς δεύτερη σκέψη να ξαναδώσω.
Όπως και την 1η φορά που έδωσα, πήγα φροντιστήριο (σε διαφορετικό). Αυτή τη φορά όμως διάβαζα ακόμα περισσότερο - μπορείτε να πείτε ότι είχα πεισμώσει κάπως. Από άποψη γνώσεων η 2η χρονιά ήταν ευκολότερη από την 1η καθώς στην ουσία φρόντιζα να διατηρήσω τις ήδη υπάρχουσες γνώσεις κάνοντας συχνές επαναλήψεις και επιπλέον κάλυπτα τυχόν "κενά" δηλαδή οτιδήποτε μπορεί να μου είχε ξεφύγει την 1η χρονιά. Αντίθετα, από άποψη ψυχολογίας ήταν πολύ δυσκολότερα και αυτό καθώς δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να αποτύχω ξανά (για να μην παρεξηγηθώ: λέω "αποτύχω" γιατί θεωρώ ότι μη πετυχαίνοντας τον στόχο μου ουσιαστικά απέτυχα. Επ'ουδενί δεν θεωρώ την εισαγωγή σε οποιαδήποτε σχολή αποτυχία).
Ομολογώ ότι από ό,τι φάνηκε κατά τη διάρκεια της 2ης χρονιάς, πέρσι η προετοιμασία μου ήταν ανεπαρκής (από άποψη ασκήσεων, μεθοδολογιών, κλπ.). Η πληρέστερη προετοιμασία που έκανα φέτος θεώρησα ότι θα αποδώσει καρπούς, δίνοντάς μου έτσι το πολυπόθητο εισιτήριο για την σχολή που πάντα ονειρευόμουν, δηλαδή την Ιατρική. Αμ δε....
Στη συνέχεια, σας παραθέτω τα αποτελέσματα της 2ης μου προσπάθειας:
Φυσική: 19.1
Χημεία: 19.6
Βιολογία: 17.8
Έκθεση: 17.1
ΣΥΝΟΛΟ: 18406
Η πρώτη μου αντίδραση; Ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ; Γιατί δεν τα κατάφερα ΠΑΛΙ; Γιατί δεν ανταμείφθηκαν οι κόποι και οι θυσίες τόσων ετών; Γιατί να γράψω χειρότερα από πέρσι; Γιατί δεν είμαι ικανή να περάσω εκεί που θέλω; ΓΙΑΤΙ;
Κλάμα, απογοήτευση, στεναχώρια... Και τώρα τι κάνω; Ακούγεται ότι θα πέσουν οι βάσεις αλλά μέσα μου πιστεύω ότι δεν πιάνω ούτε καν τη 2η επιλογή μου, την Οδοντιατρική. Όμως ακόμα κι αν την πιάσω, πως να το κάνουμε, δεν είναι Ιατρική και ποτέ δεν θα γίνει. Εξακολουθεί μέσα στο μυαλό μου να ηχεί αυτό το γιατί.. Γιατί ενώ διάβαζα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να μην μπορώ να εισαχθώ στη σχολή των ονείρων μου; Τι παραπάνω από εμένα έχουν όσοι τα καταφέρνουν κάθε χρόνο;
Το (μεγάλο) σοκ κράτησε μια βδομάδα περίπου. Στη συνέχεια, όλα τα αρνητικά συναισθήματα που σας περιέγραψα σταδιακά μετατράπηκαν σε οργή και αυτή με τη σειρά της σε αποφασιστικότητα και πείσμα. Κι όμως, το αποφάσισα. Θα δώσω ακόμα μια χρονιά. Και θα είναι και η τελευταία.
Γιατί (χωρίς ερωτηματικό αυτή τη φορά) είναι προτιμότερο να παλέψεις όσο μπορείς για να κατακτήσεις τους στόχους σου από το να αναρωτιέσαι μια ολόκληρη ζωή "ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΟΤΑΝ ΑΝ"... Άλλωστε, το επάγγελμα που θα επιλέξουμε -καλώς ή κακώς- θα μας ακολουθεί για 35+ χρόνια.
Και κάτι τελευταίο... Διάλεξε μια δουλειά που σ' αρέσει και δε θα χρειαστεί να δουλέψεις ούτε μια μέρα στη ζωή σου (Κομφούκιος)
Να είστε όλοι καλά και να μην το βάζετε ποτέ κάτω! Η ζωή είναι πολύ μικρή για να εγκαταλείπουμε τα όνειρά μας και ταυτόχρονα αρκετά μεγάλη για να καταφέρουμε να τα πραγματοποιήσουμε!
Δεν θελω να φανω κακοπροαιρετος,ουτε αγνοω ποσο πολυ σε νοιαζει η ιατρικη αλλα εχω εναν προβληματισμο .
Η αποδοση σου ουσιαστικα ηταν φοβερη,και τις 2 χρονιες,ωστοσο φαινεται οτι δεν αντιλαμβανεσαι πληρως οτι η Ιατρικη εχει τοση ζητηση που ειναι θεμα τυχης μετα απο ενα σημειο η εισαγωγη σε αυτην και οχι ικανοτητας οπως η ιδια καταληγεις να λες εστω και ασυνειδητα . Εννοω δες το στατιστικα και θα καταλαβεις τι θελω να πω. Τα περιθωρια λαθους,αφορουν τοσο μικρα μεγεθη στην βαθμολογικη κλιμακα που πλεον ειναι εκτεθιμενα στην τυχαιοτητα απο διαφορους παραγοντες.Εχεις πετυχει ηδη και εισαι παρα πολυ ικανη,απλα δεν το εχεις αντιληφθει ακομα.
Εκτος αυτου πως ξερεις οτι η ιατρικη ειναι η δουλεια που σου αρεσει;
Εμενα προσωπικα η φαρμακευτικη μου φαινεται μακραν πιο ενδιαφερουσα σχολη απο αποψη μαθηματων.
Αλλα αυτο ειναι προσωπικη αποψη βεβαια.Απο εκει και περα εαν πραγματι το ηθελες ανεκαθεν και το κυνηγας,εγω ειμαι μαζι σου,ξαναδωσε .
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.