Ερινύς
Τιμώμενο Μέλος
Η Ερινύς αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι Διδακτορικός και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 17,739 μηνύματα.
29-06-18
22:57
Έχω την οικονομική δυνατότητα το θέμα είναι ότι η εισαγωγή σε κάποιο πανεπιστήμιο του εξωτερικού δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα.. Για παράδειγμα θα πρέπει να δώσω IELTS ή proficiency για το οποίο λογικά θα χρειαστώ κάποια προετοιμασία. Επίσης πρέπει ο μέσος όρος του απολυτηρίου μου να είναι αρκετά υψηλός για τα περισσότερα πανεπιστήμια. Τέλος σε ορισμένα πανεπιστήμια χρειάζεται να δώσω εξετάσεις σε κάποια μαθήματα και συνέντευξη για να μπω μέσα.. Είναι μια μεγάλη απόφαση + το ότι τα μαθήματα θα γίνονται όλα στα αγγλικά, που πάει να πει ότι πρέπει να μάθω να διαβάζω και να αποστηθιζω με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο (στα αγγλικά)...
Δηλαδή θέλεις να πετύχεις τον στόχο σου (αν υποθέσουμε ότι έχεις συγκεκριμένο) χωρίς να ζοριστείς; IELTS δίνει και η κουτσή Μαρία, το απολυτήριο του Λυκείου όλοι ξέρουμε ότι είναι μια φαρσοκωμωδία και μπορείς άνετα να έχεις ικανοποιητικό βαθμό για να πληροίς τα entry requirements, και όσον αφορά τις εξετάσεις και την συνέντευξη, είναι κάτι αναμενόμενο από την στιγμή που διεκδικείς ανταγωνιστικά μια θέση στην τριτοβάθμια, και συνήθως είναι αρκετά "φιλικά" προς τον υποψήφιο. Κοινώς, δεν προβάλλεις επιχειρήματα αυτή την στιγμή, αλλά δικαιολογίες στον εαυτό σου. Δεν ξέρω αν θέλεις να αποφύγεις όσο το δυνατόν μεγαλύτερο ζόρι επειδή έχεις μάθει να μην ζορίζεσαι ή επειδή φοβάσαι να ζοριστείς, αλλά οπουδήποτε βρεθείς και οτιδήποτε και να κάνεις στην ζωή σου θα έρχεσαι αντιμέτωπη με στρες, έτσι είναι η ενήλικη ζωή και μόνο αν μείνεις σε γυάλα θα το αποφύγεις.
Για το αν είσαι έτοιμη να σπουδάσεις σε μία άλλη γλώσσα είναι δική σου απόφαση, υπόψιν όμως ότι κατά την διάρκεια των σπουδών σου θα βρεθείς πολλές φορές απέναντι σε ξένη βιβλιογραφία την οποία θα πρέπει να διαβάσεις και να κατανοήσεις, και στο μεταπτυχιακό, για να φτάσουμε και εκεί, αν χρειαστεί να κάνεις και καμιά παρουσίαση δεν είναι απίθανο να είναι στα αγγλικά.
Γενικά από τα ποστ σου εγώ βλέπω έναν άνθρωπο καλοβολεμένο στο comfort zone του, που θέλει να σπουδάσει αλλά δεν ξέρει τι, με κριτήριο να μην μείνει στην Ελλάδα μετά και να μην ζοριστεί πολύ για να πετύχει αυτό που θέλει. Οπότε ξεκινάς με λάθος βάσεις και όσο καλή οικονομική κατάσταση και να έχεις, οι σπουδές και ειδικά οι επί πληρωμή, είναι μια επένδυση, και αν δεν είσαι ακόμα έτοιμη να τις πάρεις στα σοβαρά με τα σωστά κριτήρια επιλογής, καλύτερα κάνε λίγο πίσω και επαναπροσδιόρισε τι θέλεις. Αν θεωρείς τόσο σημαντικό εμπόδιο τις κρίσεις άγχους σου, είναι 1000 φορές καλύτερο να περάσεις τους επόμενους μήνες με κάποιον καλό ψυχοθεραπευτή παρά με κάποιον φροντιστή για τις πανελλήνιες, γιατί τις εξετάσεις τις δίνεις όποτε θες και αν θες, αλλά με το άγχος θα έρθεις αντιμέτωπη πολύ συχνά από εδώ και πέρα, επαγγελματικά, προσωπικά, οικονομικά, γραφειοκρατικά κλπ.
Επίσης ποια είναι η διαφορά της ακαδημαϊκής αναγνώρισης από αυτή που σου δίνει το κολλέγιο/ιδιωτικό πανεπιστήμιο;
Για να στο απλοποιήσω, αν πας σε ιδιωτικό κολλέγιο στην Ελλάδα, θα σκάσεις αρκετά χιλιάρικα για να πάρεις ένα πτυχίο αμφιβόλου αναγνωρισιμότητας, που θα σε ωθήσει σχεδόν αναγκαστικά σε ένα μεταπτυχιακό, με πολύ περιορισμένη γκάμα επιλογών λόγω του ότι θα είσαι απόφοιτη κολλεγίου, και τελικά στα 4-5 χρόνια θα έχεις επενδύσει σε σπουδές οι οποίες δεν είναι και 100% σίγουρο ότι θα αναγνωριστούν παντού κ θα σου ανοίξουν το δρόμο για επαγγελματική πορεία.
Αντίστοιχα σε ελληνικό ΑΕΙ μπορείς να τελειώσεις ένα τμήμα στα 4 χρόνια και να πας κυρία για μονοετές μεταπτυχιακό όπου σου αρέσει στο εξωτερικό, αφού δεν υφίσταται θέμα από άποψη αναγνωρισιμότητας του πτυχίου.
Και στις 2 περιπτώσεις έχεις επενδύσει σε 5 χρόνια σπουδών, απλά -πέραν του οικονομικού σκέλους- στην 2η περίπτωση έχεις ενα ισχυρό πτυχίο (πανεπιστημίου) και ένα πιθανόν ισχυρό μεταπτυχιακό (ανάλογα και με τις επιδόσεις σου βέβαια), κάτι που σε κάνει αρκετά ανταγωνιστική στην αγορά εργασίας.
Φυσικά υπάρχει και η εκδοχή να πας κατευθείαν έξω για προπτυχιακό+μεταπτυχιακό, αλλά δεν σε κόβω και πολύ έτοιμη/διαθέσιμη για κάτι τέτοιο.
Αφού σου αρέσει να σκέφτεσαι τόσο μακριά στο μέλλον κ έχεις φτάσει στην διαμονή στο εξωτερικό και στα μεταπτυχιακά,
καταλαβαίνεις κι εσύ ότι το κολλέγιο δεν είναι η πρώτη επιλογή. Παρ'όλα όσα σου γράψαμε βέβαια, υποψιάζομαι ότι τα κίνητρά σου αυτή την στιγμή δεν είναι το επαγγελματικό σου μέλλον ή status, αλλά το άγχος σου ότι θα αγχωθείς. Δούλεψε αυτό πρώτα και ξαναμιλάμε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ερινύς
Τιμώμενο Μέλος
Η Ερινύς αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι Διδακτορικός και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 17,739 μηνύματα.
29-06-18
15:25
Ξέρω ότι το να πας εξωτερικό και να σε δεχθούν πανεπιστήμια του εξωτερικού είναι πολύ δύσκολο. Και ναι, θεωρώ ότι οι πανελληνιες είναι δύσκολες και δεν γνωρίζω αν θα μπορέσω να αντέξω την όλη διαδικασία πνευματικά και ψυχολογικά..
Έχω παρελθόν με το άγχος και όταν αγχώνομαι πολύ συχνά με πιάνουν κρίσεις πανικού. Πέρασα πολλά χρόνια με ψυχολόγους για να το αντιμετωπίσω και καταλαβαίνω πως λες ότι δεν πρέπει να αποφεύγουμε κάθε δυσκολία που συναντάμε στη ζωή απλά σκέφτηκα μήπως το άγχος και η κούραση που θα περάσω με τις πανελλήνιες δεν αξίζει εφόσον πλέον το πτυχίο (πχ ψυχολογίας) ενός ιδιωτικού είναι ίδιο με των ΑΕΙ.
Και ναι, έχεις δίκιο και το έχω καταλάβει ότι δεν νομίζω πως η ψυχολογία θα με γεμίζει ιδιαίτερα και ότι τα μαθήματα της σχολής γρήγορα θα μου φανούν βαρετά και όχι ενδιαφέροντα αλλά είναι η μόνη σχολή που με ψιλοενδιαφερει (εφόσον η δασκάλα πρωτοβάθμιας δεν έχει μέλλον στην Ελλάδα και νομίζω; ούτε στο εξωτερικό). Ειλικρινά δεν ξέρω τι με ενδιαφέρει γιατί καμία από τις σχολές δεν μου κινεί το ενδιαφέρον και βρίσκομαι σε αδιέξοδο..
Η σειρά με την οποία έχεις να κάνεις τα πράγματα είναι η εξής:
1) Αποφασίζεις τι σε ενδιαφέρει να σπουδάσεις (κοιτάς προγράμματα σπουδών, ρωτάς μεγαλύτερα άτομα, επισκέφτεσαι σύμβουλο επαγγελματικού προσανατολισμού). Αποφάσισέ το σε πρώτη φάση με βάση το τι σε ενδιαφέρει και όχι το πώς μπορείς να το αξιοποιήσεις μετά. Από εκεί και πέρα έχεις 2 εναλλακτικές:
α) Βρίσκεις κάτι που σου αρέσει, στρώνεις τον ποπό σου κάτω (τα περί άγχους είναι υπερβολές και βλακείες, ανταποκρίνονται άτομα με πολύ σοβαρότερα προβλήματα από κρίσεις πανικού και άρα θα μάθεις να ανταπεξέρχεσαι κι εσύ), και κρίνεις εκ του αποτελέσματος σε έναν χρόνο αν θα συνεχίσεις σε δημόσιο πανεπιστήμιο ή θα γραφτείς σε κάποιο ιδιωτικό κολλέγιο. Βάλε όμως έναν ΣΤΟΧΟ. Η μεταλυκειακή ιδιωτική εκπαίδευση μπορεί να πλασάρεται ως κάτι ισότιμο με την δημόσια, στην πράξη όμως πρέπει να είσαι πολύ προσεκτική στις επιλογές και τα παραθυράκια, και ακόμα και αν βρεις πρόγραμμα σπουδών με ισοτιμία ΔΙΚΑΤΣΑ, ο ιδιωτικός τομέας είναι ανταγωνιστικός και κατά βάση θα προτιμήσουν απόφοιτο δημόσιου πανεπιστημίου με 4-5 χρόνια προπτυχιακών σπουδών, και όχι κολλεγίου με 3 εκτός και αν έχει κανένα υπεργαμάτο CV.
β) Εάν αυτό που σου αρέσει δεν πρόκειται να σε ταϊσει ψωμί μέσα στην επόμενη 3ετία από το πτυχίο (βλέπε παιδαγωγικά που σε ενδιαφέρουν), πηγαίνεις κατευθείαν στο βήμα 2.
2) Εάν για τον οποιονδήποτε λόγο δεν ψήνεσαι να σπουδάσεις κάτι (είτε γιατί δεν βρήκες κάποιο ενδιαφέρον τμήμα είτε γιατί θα εξαρτάσαι από ένα δημόσιο που καταρρέει επαγγελματικά και δεν ψήνεσαι), δεν ασχολείσαι καν με την τριτοβάθμια εκπαίδευση, δεν δίνεις πανελλήνιες, δεν δίνεις τα λεφτά σου σε φροντιστήρια και πας και γράφεσαι ωραιότατα σε ένα ΙΕΚ ιδιωτικό. Σε 2 χρόνια έχεις πτυχίο στα χέρια σου, πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες να βρεις δουλειά σχετική στον τομέα σου, πολύ καλύτερο μισθό από τον οποιονδήποτε ανειδίκευτο φοιτητή/πτυχιούχο δουλεύει σε καφετέριες ή μοιράζει φυλλάδια, και πολύ μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων συνέπεια όλων των παραπάνω. Από εκεί μπορείς να ξεκινήσεις να αποταμιεύεις σιγά-σιγά λεφτά και να δεις αν θέλεις να ετοιμάζεσαι για έξω σε κάποιο πανεπιστήμιο ή αν παρ' ελπίδα στο ενδιάμεσο σου έκανε κλικ κάποιο άλλο πεδίο.
Το εξωτερικό δεν είναι η πανάκεια που παρουσιάζεται και προφανώς όταν πας τουρίστας σε μία χώρα θα δεις κυρίως τα θετικά που σε χώρες κεντρικής/βόρειας Ευρώπης είναι η καλή οργάνωση, η καθαριότητα σε δημόσιους χώρους και άλλα τέτοια, όπως αντίστοιχα και ο Σουηδός στην Ελλάδα ενθουσιάζεται με τον ήλιο και την θάλασσα και θα 'θελε να ζει εδώ μόνο και μόνο για το κλίμα που βλέπει μια βδομάδα το καλοκαίρι. Από πίσω μπορεί να κρύβεται μια εξίσου εκνευριστική γραφειοκρατία, ένα ανεξήγητα υψηλό κόστος ζωής και μια νοοτροπία ανθρώπων που δεν μπορείς να καταλάβεις με 5 ημέρες διακοπές, ή επιλέγεις να την προσπερνάς γιατί "μπορεί να έτυχε" (Δεν έτυχε). Γι' αυτό η δική μου άποψη είναι ακόμα και αν φύγεις έξω να φύγεις κατασταλαγμένη και όσον αφορά το τι θα σπουδάσεις και όσον αφορά την χώρα. Το εξωτερικό δεν ταιριάζει σε όλους, και από την άλλη ακόμα και σ αυτούς που ταιριάζει δεν ταιριάζουν όλες οι χώρες ούτε όλες οι συνθήκες. Το να μπορεί η οικογένειά σου να στηρίξει οικονομικά μια τέτοια απόπειρα είναι πολύ καλό, αλλά δεν είναι η μοναδική αναγκαία συνθήκη.
Καλή τύχη.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.