03-06-17
10:50
Νομίζω στην αρχή πάντα θα υπάρχει η σκέψη ότι θα μπορούσες να κάνεις κάτι παραπάνω, ειδικά αν κάποιος είναι χρόνιος ασθενής σου και έχει αναπτυχθεί κάποια πιο οικεία σχέση από την τυπική γιατρού-ασθενούς. Εμένα όταν μου πέθαναν 2 που τους έβλεπα κάθε μέρα επί 2 βδομάδες, την υπόλοιπη μέρα δεν μιλιόμουν. Που δεν μπλέχτηκα και στην θεραπεία τους καθόλου, απλά παρακολουθούσα την εξέλιξή τους μέρα τη μέρα. Ήταν τελικού σταδίου ασθενείς αλλά ήλπιζα να μου κάνουν την χάρη να "φύγουν" αφού αλλάξω κλινική για να μην χρειαστεί να το αντιμετωπίσω. Ο ένας μου την έκανε και το έμαθα εκ των υστέρων, ο άλλος, με τον οποίο ήμασταν πιο κοντά, πέθανε ένα βράδυ μπροστά μου. Σχετικά ξαφνικά. Με ήξερε με το μικρό μου και τις καλές μέρες τραγουδούσε όταν με έβλεπε τα πρωινά, και η γυναίκα του έλεγε ότι μόνο με μένα δεν είναι τόσο δύστροπος.
Σήμερα ήταν η τελευταία μέρα των μαθημάτων. Θα δώσω τα μαθήματα και ελπίζω τον Ιούλιο να είμαι ορκισμένη.
σου εύχομαι τα καλύτερα, λοιπόν. Βλέπω ότι το αγαπάς το ...άθλημα . αυτό είναι το μυστικό, πιστεύω....
και ελπίζω να βελτιωθεί η κατάσταση για τους ιατρούς στη χώρα μας προσεχώς , αν και νομίζω ότι όταν έχεις μεράκι δε χάνεσαι .. Ή εδώ ή στο εξωτερικό...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
02-06-17
11:03
Πράγματι δεν έχω στο μυαλό μου ακραίες καταστάσεις. Θεωρώ ότι μπορείς να βολέψεις μια συμβατική φοιτητική ζωή. Εξάλλου, η υπερβολή δεν σου προσφέρει και τεράστια ικανοποίηση κι ούτε είμαι του ξενυχτιού να πω την αλήθεια. Όσον αφορά στο σημαντικότερο, βέβαια, η αίσθηση ότι κάποιος πεθαίνει ίσως είναι δύσκολη αλλά όταν κάνεις ό,τι μπορείς για να τον σώσεις νομίζω μπορείς να κοιμάσαι ήσυχος. Άλλωστε, η ιατρική δει κάνει δυνατά αυτά που δεν φαντάζονταν κάποιες δεκαετίες πριν, συνέχεια εξελισσόμεθα. Εσύ είσαι στο τελευταίο έτος ερινύς;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.