vassilis498
Διακεκριμένο μέλος
Ο vassilis498 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 7,079 μηνύματα.
22-05-17
18:56
Το ότι θέλει κάποιος να ''κάθεται'' και να πληρώνεται δεν σημαίνει απαραίτητα πως μισεί τη δουλειά του ή νιώθει πως του τρώει τη ζωή.Εμένα μπορεί να μου αρέσει πολύ η δουλειά μου και πραγματικά να αισθάνομαι πως αυτοπραγματώνομαι μέσα από αυτή ΑΛΛΑ μπορεί να μην θέλω να τη κάνω για 8-10-12 ώρες την ημέρα για πάντα αν έχω τη δυνατότητα για κάτι άλλο επιπλέον.
Και αυτό δεν είναι παράδοξο καθώς δεν είμαι one-dimensional άνθρωπος και αυτό που με συγκινεί δεν είναι μόνο η δουλειά μου αλλά και άλλα πράγματα.Όλα τα άλλα πράγματα(μπορείς να συμπεριλάβεις ό,τι θες σε αυτά) μπορείς να τα επιτύχεις αν έχεις την πολυτέλεια να μην δουλεύεις για να τα βγάλεις πέρα ακόμα και αν μου πεις πως δουλεύεις for the sake of it.Για αυτό και δε θα καταλάβω ποτέ τους workaholics-αν και εκτιμώ το commitment-εκτός και αν η δουλειά έχει τέτοια ποικιλία που μπορεί να σε καλύψει εξ'ολοκλήρου.
Καταχρηστικά το α και β ενικό
Δεν ξέρω πώς ακριβώς εννοείς το κάθομαι και δεν δουλεύω, αλλά θεωρείς υγιή την κατάσταση μιας κοινωνίας στην οποία κανείς δεν θέλει να δουλέψει; κι όχι τόσο από την πρακτική σκοπιά της ανάπτυξης αλλά από τη λογική του να συνεισφέρεις κι εσύ με τον τρόπο σου στο σύνολο. Δεν θέλω να το θέσω έτσι γιατί προσωπικά δεν θεωρώ πως κανείς θεωρεί τον εαυτό του άχρηστο και θα ήταν οκ με το να παρασιτεί στους υπόλοιπους. Απλά για διάφορους λόγους η έννοια της εργασίας έχει αποσυνδεθεί με την ιδέα του δούναι και λάβειν κι αντίθετα συνδέεται με την έννοια της επιβίωσης. Αυτό από μόνο του δεν είναι πρόβλημα; ή το έχουμε πλέον αποδεχτεί και περνάμε απλά από κει κι έπειτα στο επόμενο στάδιο που λέει οκ αφού πρόκειται για αναγκαίο κακό ας το περιορίσουμε σε ένα βιώσιμο επίπεδο.
Το πόσο πολυδιάστατος θέλει να είναι ο καθένας είναι κάτι ανεξάρτητο. Μπορεί κάποιος να δουλεύει 5 ώρες τη μερα και τις υπόλοιπες να λιώνει στο facebook και να αράζει στις καφετέριες. Μπορεί κάποιος άλλος να απασχολείται σε μια δουλειά 10 ώρες τη μέρα, να καταπιάνεται με ένα μεγάλο εύρος αρμοδιοτήτων και δραστηριοτήτων ενώ απλά μπορεί να θέλει τα παρατήσει όλα να αράξει σε μια παραλία και να κοιτά τον ορίζοντα. Τα μηνύματα πιο πάνω αυτό δε λένε; αυτή η αντίληψη είναι αρκετά πολυδιάστατη; ή εδώ θα πούμε πως ο άνθρωπος από τη φύση του έχει ένα μεγάλο εύρος ενδιαφερόντων και χαρακτηριστικών κι απλά η δουλειά "του τα καταπνίγει"; Στη τελική μήπως δεν είναι θέμα του πόσο πολυδιάστατη ζωή έχεις αλλά του πού βρίσκεσαι σε συνάρτηση με το πού θα ήθελες να είσαι; Και από ποιο σημείο κι έπειτα λέμε πως η φύση της εργασίας κάποιου ευθύνεται για την κατάσταση της ζωής του κι όχι η ικανότητα του ίδιου να αφιερώσει το χρόνο του σε κάτι που πραγματικά τον γεμίζει, ακόμη και στον ελεύθερό του χρόνο;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
vassilis498
Διακεκριμένο μέλος
Ο vassilis498 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 7,079 μηνύματα.
21-05-17
17:52
Ζητούμενο είναι η ισορροπία μεταξύ leisure και working time.Τι να το κάνω αν βγάζω πολλά χρήματα και δεν έχω χρόνο να βγω ή να κάνω κάτι που γουστάρω.Mε αυτό δεδομένο εγώ θα γούσταρα να έχω ένα χ χρηματικό ποσό στη τράπεζα και να ''κάθομαι'' γιατί έτσι γίνεται πράξη η αποκοπή του βιοποριστικού στοιχείου από την εργασία.Αυτό το ''κάθομαι'' μπορεί να σημαίνει είτε εθελοντική εργασία είτε ξύσιμο είτε διάβασμα είτε ασχολία με κάποια τέχνη είτε κανονική εργασία είτε ότι γουστάρει ο καθένας.
Και επειδή γίνονται αρκετές συζητήσεις περί οικονομικών στο φόρουμ να θυμίσω πως στόχος των οικονομικών είναι η ευημερία και η βελτίωση της ποιότητας ζωής και όχι να αυξήσουμε το κατά κεφαλήν εισόδημα και το ΑΕΠ.
Ζητούμενο είναι να πέφτει ο καθένας να κοιμηθεί στο τέλος της ημέρας και να μη σκέφτεται πως η μέρα του πάει στράφι. Γενικά το θέμα των ωραρίων έρχεται περισσότερο στο προσκήνιο όταν αναγνωρίζεις την εργασία ως κάτι που σου τρώει τη ζωή. Όταν οι εργαζόμενοι έχουν πραγματική δύναμη στα χέρια τους και είναι σε θέση να διεκδικήσουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ένα πιο υγιές περιβάλλον με ό,τι κι αν συνεπάγεται αυτό, αυτόματα σταματά να στέκεται εμπόδιο η εργασία στην ίδια σου τη ζωή.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
vassilis498
Διακεκριμένο μέλος
Ο vassilis498 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 7,079 μηνύματα.
11-05-17
07:20
Εδώ θα ήθελα να σταθώ. Είχα γράψει παλιότερα για το θέμα ότι η Εσθονία, το 1993, είχε μόλις το ~10% του GDP per capita της Ελλάδας. (1,151 vs 10,451). Σήμερα οι Εσθονοί μας έχουν περάσει (17,891 vs 17,806). Ανεργία έχουμε 23% τον Οκτώβριο του 16 στην Ελλάδα, αλλά μόλις 6.3% στην Εσθονία τον Φεβρουάριο του ίδιου έτους. Σε ~25 χρόνια μόλις πήραν μία οικονομία διαλυμένη από δεκαετίες υπαρκτού σοσιαλισμού και την μετέτρεψαν σε ένα success story. Το θέμα είναι ότι οι 'καημένοι' πολίτες της Εσθονίας είχαν χορτάσει (ή μάλλον... πεινάσει) σοσιαλισμό, και δεν είχαν αυταπάτες περί λεφτόδεντρων και κρατικοδίαιτων παραδείσων. Δούλεψαν, άφησαν την ιδιωτική οικονομία να οργιάσει, και τώρα μπορούν ελεύθερα να γελάνε με τα χάλια μας.
Σε ~25 χρόνια! Με το ζόρι μία γενιά!
Δεν είναι λίγο ειρωνικό το πώς μια χώρα του πρώην ανατολικού μπλοκ ξεπέρασε τους "ανήκομεν εις την Δύσην";
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.