DarthFederer
Διάσημο μέλος
Ο DarthFederer αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 3,281 μηνύματα.
15-03-17
11:39
Το θέμα είναι ότι the clock is ticking μετά από μια φάση για τη γονιμοποίηση. Αυτό που έλεγαν πολλοί πριν, ότι ας ζήσω τη ζωάρα μου μέχρι τα 25, πολλοί και πολλές το λένε μέχρι τα 30. Το έχω ακούσει από αρκετές συμφοιτήτριες. Όμως για τις γυναίκες η ηλικία των 30 είναι ήδη αρκετά προχωρημένη σε περίπτωση που θέλει να κάνει παιδιά. Πρέπει οπωσδήποτε, αν θέλει να κάνει παιδί, να το κάνει άμεσα σε καμιά 5ετια max. Στατιστικά μετά τα 35 πολλές γυναίκες έχουν πρόβλημα να κάνουν παιδί. Πόσο μάλλον αν θέλουν παραπάνω παιδιά. Αν δε θέλει κομπλέ, μπορεί να κάνει καριέρα ή απλώς να μην κάνει παιδί. Ωστόσο αν θέλει να κάνει παιδί, έχει ήδη αργήσει να βλέπει τη ζωή της στα σοβαρά. Βρίσκει τον πρώτο άνθρωπο που αισθάνεται πιο άνετα μαζί του, παντρεύονται, στα πρώτα 2 χρόνια κάνουν παιδί και μετά λόγω βεβιασμένης απόφασης για γάμο και παιδί βγαίνουν στη φόρα τα διάφορα κουσούρια και τα προβλήματα της οικογένειας.
Και για να μην παρεξηγηθώ πάλι, δεν λέω να παντρεύονται και να κάνουν παιδιά σε πολύ μικρότερη ηλικία όλοι αναγκαστικά. Ο καθένας ζει με τον τρόπο που γουστάρει. Εγώ πχ δεν ξέρω ακόμα αν θέλω να κάνω οικογένεια ή όχι στο μέλλον. Απλά πρέπει να το έχει μια γυναίκα κατά νου στο πίσω μέρος του μυαλού της ότι η γονιμοποίηση έχει ημερομηνία λήξης ειδικά αν δε θέλει επιπλοκές και αν περιμένει τα 30 μέχρι να δει τη ζωή της στα σοβαρά έχει ήδη αργήσει και το πιθανότερο είναι να κάνει βιαστικές και λάθος αποφάσεις. Δεν κατακρίνω τις γυναίκες και τους άντρες που δεν παντρεύονται ή δεν κάνουν παιδιά καθώς αυτοί ξέρουν τι θέλουν και τι δε θέλουν. Το πρόβλημα προκύπτει αν αλλάξεις ξαφνικά απόφαση μετά από μια ηλικία και τα 30 δεν είναι μικρή ηλικία για αυτό. Αν από την άλλη θες απλώς να παντρεύεις και να υιοθετήσεις παιδάκι ή σκυλάκι μπορείς να το κάνεις σε ότι ηλικία θες και είναι μια πολύ σεβαστή επιλογή και καλύτερη μάλιστα από το να μεγαλώσεις δικό σου παιδί σε μια δυσλειτουργική οικογένεια που έγινε forced επειδή τελείωνε ο χρόνος.
Ναι ισχυει κι αυτο που λες. Ειναι οπως το ειπε και ο hack3r, αν θες οικογενεια πρεπει να το εχεις στο πισω μερος του μυαλου σου και να πραττεις αναλογα οχι να ξυπνησεις ενα ωραιο πρωι και να πεις: σε δυο χρονια θελω να εχω κανει παιδι.
Κοίτα, αν σκεφτείς ότι ήταν η ιδιοκτήτρια, μια καριέρα την έκανε...
Ισα ισα που αφου ηταν η ιδιοκτητρια και καθοριζε μονη της τη δουλεια της, ειχε τη δυνατοτητα να ρυθμισει τη ζωη της ετσι ωστε να κανει παιδι...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DarthFederer
Διάσημο μέλος
Ο DarthFederer αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 3,281 μηνύματα.
14-03-17
12:55
Το βασικό narrative είναι πως όταν αρχίζει ο γάμος τελειώνει η ζωή, γι' αυτό και υπάρχει αυτή η διχοτόμηση από την οποία πηγάζουν απόψεις όπως "να ζήσει πρώτα τη ζωή της/του". Προφανώς όταν έχεις αποδεχτεί ενσυνείδητα ή ασυνείδητα το narrative αυτό, είναι λογικό να μην θες ούτε να παντρευτείς, ούτε να κάνεις οικογένεια και να το αναβάλεις προς αργότερα, πείθοντας τον εαυτό σου με διάφορες μορφές άρνησης όπως "και στα 35/40/45 οι γυναίκες μια χαρά κάνουν παιδιά".
Φυσικά το να κάνεις ένα σωστό γάμο δεν είναι εύκολο πράγμα και χρειάζεται αρκετή προετοιμασία εκ των προτέρων, όπως το να έχεις επαρκή εισοδήματα και οικονομική αυτάρκεια, το να έχεις λύσει προσωπικά ψυχολογικά θέματα ώστε να μην τα κουβαλήσεις στο γάμο, το να βρεις έναν άνθρωπο που να ταιριάζετε και να έχει κάνει κι αυτός το ίδιο κ.ο.κ. Είναι ένας στόχος δηλαδή που πρέπει να αποφασίσεις νωρίς σχετικά στη ζωή σου αν θες να κυνηγήσεις ή όχι ώστε να διαμορφώσεις τη ζωή σου ανάλογα.
Φυσικά όμως, όταν είσαι της νοοτροπίας γάμος ίσον φυλακή, τέλος της ζωής κτλ δεν προετοιμάζεσαι γι' αυτό και ούτε επενδύεις εκεί, με αποτέλεσμα να φτάνεις 35 και να είσαι όσο δυσλειτουργικός και ανώριμος (ή και περισσότερο) ήσουν στα 18 αλλά επειδή είσαι πλέον 35 και παθαίνεις την κρίση μέσης ηλικίας, οι ορμόνες σου χτυπάνε καμπανάκι και η μάνα σου διατυμπανίζει συνεχώς πως το ράφι κοντοφτάνει, αποφασίζεις να κάνεις οικογένεια με έναν αντίστοιχα δυσλειτουργικό άνθρωπο που γνώρισες πριν κανένα χρόνο και είναι ο έρωτας της ζωής σου, το άλλο σου μισό κτλ. Άλλωστε όσο πλησιάζεις σε ηλικίες ραφιού οι πιθανότητες να βρεις τον έρωτα της ζωής σου, τον ένα και μοναδικό αυξάνονται εκθετικά (γιατί άραγε?).
Και πλέον όσο περνάνε τα χρόνια το narrative αυτό που έκανε την εμφάνιση του την εποχή που ο γονείς μας ήταν στην ηλικία μας ισχυροποιείται συνεχώς, με αποτέλεσμα να αρχίσουμε να παρατηρούμε όλο μεγαλύτερη αύξηση των δυσλειτουργικών οικογενειών και των διαζυγίων που απορρέουν από αυτές. Το ότι τα διαζύγια έχουν εκτοξευτεί τα τελευταία 30 χρόνια δεν είναι τυχαίο, ούτε είναι θέμα κατάρρευσης του ταμπού γύρω από το διαζύγιο όπως ισχυρίζεται ένα άλλο επίσης δημοφιλές narrative αλλά είναι απόρροια αυτού του paradigm shift που έχει υποστεί η κοινωνία, καθώς όπως βλέπουμε σε παλαιότερες εποχές όπως των παππούδων μας ο γάμος θεωρούνταν κάτι το σχεδόν δεδομένο και κάθε άντρας και γυναίκα ήξερε πως εκεί οδεύει και έπραττε ανάλογα, ομολογουμένως χωρίς πάντα ευνοϊκή κατάληξη αλλά σίγουρα καλύτερη από το σήμερα.
Θα μου πεις βέβαια, είναι κακό να μην θέλει κάποιος να παντρευτεί? Είναι κακό να θέλει απλά να είναι εργένης να κοιτάει την δουλειά του και να εξερευνεί τον κόσμο? Όχι φυσικά, καμία προσωπική επιλογή που δεν επιβάλει πράγματα σε τρίτους δεν μπορεί να θεωρηθεί κακή. Απλά λόγου του προαναφερθέντος narrative οι νέοι πλέον λαμβάνουν αυτήν την απόφαση ελαφρά τη καρδία και τελικά αλλαξοπιστούν στα πίσω πίσω, με αποτέλεσμα να την πληρώνουν τα παιδιά τους.
Μα προφανως, ειναι μια πολυ σημαντικη αποφαση που αλλαζει τη ζωη σου για αυτο πρεπει να την παρεις για τους σωστους λογους. Το προβλημα ειναι οτι οι περισσοτεροι την παιρνουν για τους λαθος. Γιατι φοβουνται οτι θα μεινουν μπακουρια, γιατι πιεζονται απο την οικογενεια, γιατι τους βολευει να βρισκουν ενα πιατο φαϊ καθε μερα γιατι ο ενας μισθος δεν φτανει για να ζεις αξιοπρεπως γιατι οι φιλοι σου παντρευτηκαν και θεωρεις οτι πρεπει να κανεις το ιδιο, γιατι γιατι γιατι. Καταληγουμε οπως λες σε δυσλειτουργικους γαμους και ακομα χειροτερα σε δυσλειτουργικες οικογενειες. Παιδια που μεγαλωνουν με τον ενα γονεα γιατι οι γονεις τους ηταν ανωριμοι ή που μεγαλωνουν με γονεις που τα βλεπουν πιο πολυ σαν βαρος.
Προσωπικα, δεν ειμαι αρνητικος στην ιδεα. Αφου ομως τηρουνται καποιες προϋποθεσεις (π.χ. οικονομικη ανεξαρτησια). Ουτε βαζω ορια, μπορει να κατσει στα 30, μπορει στα 35, μπορει στα 45. Ποτε δεν ξερεις ποιον θα γνωρισεις αυριο. Και οταν δεν το κυνηγας βεβιασμενα, συνηθως τα αποτελεσματα ειναι καλυτερα.
Δεν είναι ο γάμος καθ αυτός που μειώνει την ευτυχία του ζευγαριού αλλά μόλις η οικογένεια κάνει παιδί. Έχουν δείξει πολλές έρευνες ότι οι γονείς νιώθουν λιγότερο ευτυχισμένοι, παρόλο που υπάρχει ένας αρχικός ενθουσιασμός.
Οπως ειπα και πιο πανω, εξαρταται παντα απο τους λογους. Υπαρχουν σωστοι και λαθος λογοι να κανεις παιδι. Αν το κανεις για τους σωστους, τοτε εισαι ευτυχισμενος. Αν το κανεις για τους λαθος, πιο πολυ σου φαινεται βαρος, σαν στεγαστικο δανειο ενα πραγμα. Ξερω περιπτωση νεαρου ζευγαριου που εκανε παιδι μετα απο πιεση της μητερας της κοπελας. Οι ανθρωποι δεν κανουν για γονεις και δεν ηταν ετοιμοι σε καμια περιπτωση. Το παιδι μεγαλωνει πιο πολυ στη γιαγια και με την πρωτη ευκαιρια της τον αφηνουν, ακομα και για να πανε σουπερμαρκετ. Ειναι ξεκαθαρο οτι το παιδι το βλεπουν σαν εμποδιο στην καθημερινοτητα τους...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.