konstantinab199
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η konstantinab199 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 27 ετών και Φοιτήτρια. Έχει γράψει 301 μηνύματα.
18-06-19
16:16
Καλησπέρα σε όλους!
Πέρασα πέρυσι στη νοσηλευτική στο Καποδιστριακό. Φέτος έδινα για 3η φορά με στόχο την ιατρική
Σήμερα στη βιολογία πήγα καλά στα άλλα οχι όσο θα έπρεπε. Αυτό που στενοχωρεί αφάνταστα Είναι οτι φέτος για μένα δεν ήταν θέμα γνώσεων, ήταν θέμα άγχους. Έχασα τη ψυχραιμία μου με αποτέλεσμα να μη γραψω πράγματα που ήξερα
Οπότε ξανά στο δίλλημα: Πανελλήνιες ή Κατατακτήριες
Θα ήμουν υπερβολική αν ξαναεδινα?
Ειλικρινά το Θέλω τόσο και αυτή τη στιγμή δε ξέρω τι είναι το σωστό
Μου φαινεται κομματακι ακραιο ξανα πανελληνιες.
Η ζωη ειναι εκει έξω,και εφοσον προσπαθησες κατι με τη τριτη κι δε σου βγηκε προσπαθησε το αλλιως.
Συζητησε με τους γονεις σου αν παίζει σαν ενδεχομενο το εξωτερικό ή πανε σε μια άλλη δεύτερη επιλογή και μετά βλόποντας και κανοντας.Που ξερεις που θα καταληξεις μετα;4 -5 χρονια ειναι αυτα ,μπορει να ανακαλυψεις πραγματα που δεν ειχες φαντασΤει οτι θες να κανεις.Κι αν διαπιστωσεις οτι τελος ιατρικη θελω πανε με κατατακτηριες.
konstantinab199
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η konstantinab199 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 27 ετών και Φοιτήτρια. Έχει γράψει 301 μηνύματα.
17-06-19
12:48
Εμβριθής κι εν μέρει κατατοπιστική η τοποθέτησή σου Wrong.
Εν μέρει και όχι εξολοκλήρου, επειδή εξαρχής ήξερα - γι' αυτό κι έπραξα λανθασμένα παραμένοντας στη σχολή μου, για όσο καιρό παρέμεινα - ότι το αντικείμενο των σπουδών μου δεν επρόκειτο να με ικανοποιούσε πνευματικά, ότι δεν είχα καμιά πραγματική διάθεση να κάθομαι να λιώνω στο Photoshop ή να αναλώνομαι σε καλύψεις γάμων και βαπτίσεων. Ένιωθα κάτι μέσα μου να ραγίζει κάθε φορά που έκανα τη φευγαλέα σκέψη ότι οι σκόροι στα ντουλάπια μου ροκάνιζαν τους διθυράμβους των καθηγητών κάτω απ' τις εκθέσεις μου του Λυκείου. Έβλεπα ξανά και ξανά μπροστά μου τ' απογοητευμένα τους βλέμματα και την αμήχανη συγκατάβαση των γονιών μου τη μέρα των αποτελεσμάτων, στην τελευταία μου επίσκεψη στο σχολείο. Έβλεπα συμμαθητές και συμμαθήτριες ν' αγκαλιάζονται, να χοροπηδούν απ' τη χαρά τους και να προετοιμάζονται για το καλύτερο καλοκαίρι της ζωής τους, ενώ παρακαλούσα μονάχα να άνοιγε η γη και να με κατάπινε. Η αποτυχία θα έπρεπε να μου ήταν αναμενόμενη. Ήξερα ότι δεν είχα προσπαθήσει όσο θα χρειαζόταν, δεν είχα πιεστεί ώστε να πετύχαινα τον μεγαλεπήβολο στόχο μου. Εκείνη τη μέρα, όμως, συνειδητοποίησα για τα καλά την πραγματικότητα. Έσκασε η φούσκα και προσγειώθηκα τόσο απότομα που δεν ήξερα πώς θα ξανασηκωνόμουν. Τι δουλειά είχα στη σχολή στην οποία είχα περάσει; Εγώ, που παράλληλα με το σχολείο έτρεχα στους ρητορικούς ομίλους, τα MUN και τις εικονικές δίκες; Που διάβαζα τις ανοιχτές δικογραφίες και προβληματιζόμουν ηθικά; Που καταβρόχθιζα "βαριά" λογοτεχνία και φιλοσοφία, έγραφα διηγήματα κι είχα διαπρέψει σε πανελλαδικό διαγωνισμό δημιουργικής γραφής; Δεν τα λέω όλα αυτά για να περιαυτολογήσω. Τα λέω για να γίνει σαφέστερο αφενός ποιές ήταν οι κλίσεις και τα ενδιαφέροντά μου, κι αφετέρου η ενασχόλησή μου με οτιδήποτε άλλο πέρα απ' το να κάτσω να παπαγαλίσω την Ιστορία ή την αιτιολόγηση εκφοράς του ιστορικού-επαναληπτικού cum. Δεν αισθανόμουν ότι η σχολή μου θα με βοηθούσε να προχωρούσα ή να καλλιεργούσα τα όποια "ταλέντα" μου με τον οιονδήποτε τρόπο.
Κι όταν τελικά πήραν μπρος τα μαθήματα, κατάφερα να καταπνίξω την βαθύτατη απογοήτευσή μου και να δεχτώ μοιρολατρικά το πεπρωμένο μου. Δεν υπολόγιζα την πιθανότητα να ξανάδινα πανελλαδικές ούτε ως απλή υπόθεση. Τόσο ανώριμος ήμουν.
Καταλαβαίνεις, λοιπόν, γιατί μόλις έπαθα το μεγάλο σοκ, δεν μπορούσε να με συνεφέρει κανείς και τίποτα; Και κυρίως, γιατί δεν επιθυμώ να γυρίσω στη σχολή μου; Από μεθαύριο αρχίζω θερινά. Ελπίζω κι εύχομαι αυτή τη φορά να στρώσω το κ*λαράκι μου και να τα καταφέρω. Ψυχολογικά είμαι ήδη διαλυμένος. Μια ενδεχόμενη επιτυχία μου, από την άλλη, ξέρω ότι θα αποκαταστήσει άμεσα την τάξη των πραγμάτων.
Φοβάμαι, βέβαια. Μήπως έχεις δίκιο και γίνομαι υπερβολικά παράτολμος.
Τέλος πάντων. Θα δείξει. Ευχαριστώ και πάλι για το ενδιαφέρον.
Είσαι 21 χρονών.Μην βλέπεις τις πανελληνιες με τον πανικό που τις βλέπει ένα παιδι 17 -18 χρονών.
Και θα κάνεις κι θερίνα απο τώρα που αυτό είναι τεράστιο plus.
Εχω δει παιδια σε αυτες τις ηλικίες να γραφουν ψηλους βαθμους με πολυ λιγότερους μήνες διάβασμα (Βεβαια νταξει οι περιπτωσεις που ξερω ειχαν ηδη ενα πτύχιο που αυτό ειναι μεγάλο plus στο πώς αντιμετωπισαν την ολη διαδικασια).
Το point μου ειναι ότι όλοι πήγαν με πολύ λιγότερο άγχος κι πανικό κι εν τέλει πέτυχαν τους(ψηλούς) στόχους τους.
Εχεις απλετο χρόνο μπροστά σου για πραγματα που πιστεψε με τα εχεις σε ενα βαθμο ξαναδεί.Μη σκεφτεσαι σεναρια αποτυχιας ,εσυ οτι μπορείς να ρυθμίσεις θα το ρυθμίσεις.Δυο πραγματα ειναι αυτα: το διάβασμα σου κι την εως ενα βαθμο διαχειριση του αχγου σου .Απο εκει και περα τα υπολοιπα ειναι τύχη.
Κι δεν εννοω να πεσει κατι που δεν εχεις διαβασει ατυχια-δεν μπορεις να στοχευεις τοσο ψηλα και να πας με sos- αλλά οντως να συμβει κατι πχ να αρρωστήσεις.
Επισης μην αυτομαστιγωνεσαι. Δεν εκανες δα και τίποτα κακό ουτε και ασυνηθιστο.Ολοι είχαμε ενα συμμαθητη περιπου σαν εσενα.Παιδια με μυαλό ,που διαβαζαν αλλα εν τελει δεν ανταποκριθηκαν στις απαιτησεις της γ λυκειου.Τους μαθητες του 19 που γραψανε 15.
Και ουτε αυτα τα 3 χρονια δεν νομιζω να μην εζησες τιποτα worth remembering.Αρα δεν ειναι χαμένα.Είναι εμπερίες και αναμνήσεις.Κι μεσα σε ολα αυτες τις εμπειρίες εσυ αποφάσισες σιγουρα οτι αυτο που θες ειναι νομική.Γιατι στα 17 μαλλον δεν το ειχες συνειδητοποιήσει 100% αφου εν τελει δεν προσπαθησες(αρκετά ) γι αυτό.
Οι στοχοι μας δεν ειναι μια ευθεια γραμμη.Γενικα η ζωη δεν ειναι μιαευθεια γραμμη,.
Αλλος θα φτασει πιο γρηγορα αλλα μπορει να του συμβει καποιο ατυχες γεγονος μεσα στη σχολη και να αργησει το πτυχιο,αλλος θα μπει με τη τριτη ,αλλος θα τελειωσει τη μια σχολη και θα μπει μετα σε μια άλλη (το ξερω σιγουρα τι θελω -ειδικα στα 17-ειναι και εως ενα βαθμο πλασματικο ).
Σημασία έχει πάντως να φτάσεις εκεί που θές .Ο τρόπος και ο χρόνος λίγη σημασία έχουν.
Καλη σου επιτυχία λοιπόν
*ps: Παραθέτω το αγαπημενο μου quote για τετοίες περιπτώσεις.*
“...it's like this. Sometimes, when you've a very long street ahead of you, you think how terribly long it is and feel sure you'll never get it swept. And then you start to hurry. You work faster and faster and every time you look up there seems to be just as much left to sweep as before, and you try even harder, and you panic, and in the end you're out of breath and have to stop--and still the street stretches away in front of you. That's not the way to do it.
You must never think of the whole street at once, understand? You must only concentrate on the next step, the next breath, the next stroke of the broom, and the next, and the next. Nothing else.
That way you enjoy your work, which is important, because then you make a good job of it. And that's how it ought to be.
And all at once, before you know it, you find you've swept the whole street clean, bit by bit. what's more, you aren't out of breath. That's important, too...”
― Michael Ende, Momo
konstantinab199
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η konstantinab199 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 27 ετών και Φοιτήτρια. Έχει γράψει 301 μηνύματα.
02-09-18
16:16
Φετος εδινα πανελληνιες 2η χρονια στο 3ο πεδιο
Περιττο να πω πως πηγε, νομιζω καταλαβαινετε και απο τον τιτλο
Οχι οτι δεν εβγαλα καλα μορια, προς θεου σχεδον 17000 εγραψα και σε καμια περιπτωση δεν το θεωρω "αποτυχια" απο πλευρα βαθμολογιας(σε σχεση ειδικα με την περσινη μου, τα ειχα ψιλοπαρατησει προς το τελος-μεγαλη βλακεια)
Απλως δεν ειναι αρκετα για τη σχολη που θελω, η οποια *σοκ* ειναι η ιατρικη(και η οδοντιατρικη μαρεσει πολυ αλλα ιατρικη θελω απο τεταρτη δημοτικου, ηταν παντα το ονειρο μου-ποσο πιο μπεισικ-)
τους τελευταιους δυο μηνες που καθομαι και κοιταω το ταβανι ξαπλωμενη στον καναπε γιατι λεφτα και ορεξη για διακοπες δεν υπηρχε, ειχα καταφερει να πεισω τον εαυτο μου οτι ΟΚ οτι εγινε εγινε, θα παω εκει που θα περασω(υποθετω βιοιατρικων επιστημων) και ο θεος βοηθος
Αλλα χθες και σημερα ειδικα(2 μερες πριν βγουν τα αποτελεσματα με πιασε ξερωγω) εχω αρχισει να καταλαβαινω οτι δεν ειναι αυτο που πραγματικα θελω(καλα βαθια μεσα μου το ηξερα απο τη στιγμη που βγηκαν τα μορια αλλα τελος παντων) και δεν ξερω τι να κανω
Αξιζει να ξαναπροσπαθησω; Εχει δωσει καποιος αλλος εδω μεσα 3 χρονιες; η σκοπευει καποιος να το προσπαθησει;
Σκεφτομουν και την επιλογη των κατατακτηριων εχει δωσει καποιος για ιατρικη; Εχω ακουσει πως θελει τουλαχιστον ενα χρονο προετοιμασια και ειναι πολυ δυσκολο να σε παρουν ακομα και με βαθμο πτυχιου 9 ξερωγω(αρα στην ουσια ας πουμε τελειωνω τη σχολη σε 4 χρονια, προετοιμαζομαι 1 χρονο για κατατακτηριες και ΑΑΑΜΑ περασω μπαινω κ εχω αλλα 6 χρονια ιατρικη, ειδικοτητες, αγροτικα,εξειδικευσεις,μεταπτυχιακα... πολλα χρονια βρε παιδι μου)
Δεν ειμαι απο τα ατομα που αγχωνονται πολυ για το χρονο, αλλωστε πιστευω αμα στο τελος καταφερεις να πετυχεις το στοχο σου και να εχεις μια δουλεια που σε ευχαριστει πραγματικα, δεν εχουν σημασια 2-3 χρονια που ξοδεψες παραπανω
Αλλα δεν ξερω απλα ηθελα να δω και την αποψη αλλων πανω στο θεμα μηπως και καταληξω σε καποιο συμπερασμα για το τι να κανω επιτελους
Να παω στη σχολη τον οκτωβρη η να αρχισω φροντηστηρια;
υγ: να σημειωθει πως για κανενα λογο δεν με πιεσαν γονεις-συγγενεις-φιλοι-η κοινωνια για να θελω την ιατρικη, διοτι νομιζω οτι καθε φορα που λεει καποιος οτι θελει να γινει γιατρος οι περισσοτεροι αυτο σκεφτονται ή το οτι το θελω για τα χρηματα(βασικα νομιζω πως αμα θες να μπεις μονο και μονο γιαυτο δεν θα μπεις καν, ή και να μπεις δεν προκειται να την τελειωσεις-οκ αμα την τελειωσεις απλα θα σαι για τον π@τσο γιατρος τι να πω)
Κοίτα αυθόρμητα σου λέω να ξαναδώσεις εφόσον είναι κάτι που το θέλεις πολύ κι εκτός των άλλων έχει κι σίγουρη αποκατάσταση με αποτέλεσμα να αξίζει να χαραμίσεις χρόνο γι αυτό αφού μόλις τελειώσεις τις σπουδές θα έχεις δουλειά.
Ομως ταυτόχρονα γνωριζώ οτι για να μπεις ιατρική μπορεί κυριολεκτικά ένα 15 στην έκθεση(η οποια πάντα αποτελει ασταθμητο παραγοντα) να σε χαντακωσει κι ας έχεις γραψει 19 στα υπολοιπα μαθήματα.Αυτο δε συμβαινει πχ για ενα παιδι που ξαναδινει για νομική η ψυχολογία καθως κι με 17.600 μπορει να εισαχθει σε αυτες τις σχολές (οχι οτι ειναι ευκολο να γραψει καποιος αυτα τα μορια αλλά καταλαβαινεις τι εννοω)
Επίσης προσωπικά γνωριζω ατομα που πετυχαν σε κατακτηριες ακομα κι αν μοιαζουν πολυ τρομακτικες λογω των λιγων θεσεων που προσφερονται.Ο μεσος ορος σου δε παιζει κανενα απολυτως ρολο εκτος αν μιλαμε για περιπτωση ισοβαθμιας κι τη σχολη μπορεις να την βγαλεις στην ωρα της αν το παρεις αποφαση απο νωρις.Μια αποφαση εινα.Βεβαια θα ηταν πιο ευκολος αυτο ο δρομος αν η πρωτη σου σχολη ηταν η νοσηλευτικη.
Γενικα δες τις επιλογες σου και διαλεξε
Τελος σκεψου(αν υπαρχει αυτη η δυνατοτητα φυσικα) για εξωτερικο.
καλη επιτυχια σε ο,τι και αν αποφασισεις ευχομαι!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 5 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.