DarthFederer
Διάσημο μέλος
Ο DarthFederer αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 3,281 μηνύματα.
09-08-16
12:10
Δίκαια ακούγονται όλα αυτά πάντως, ε;
Δικαιο απο ποια εννοια; Αν λες για τις αμοιβες στα εργαστηρια εγω θεωρω αδικο να μην πληρωνονται σταθερα και να περιμενουν καμια δουλεια του καθηγητη να τους δωσει ενα 500αρικο ενω ταυτοχρονα τους χρησιμοποιει για τη βρωμοδουλεια του. Αν λες παλι για το οτι αυτος δεν μπορει να κανει κατι αλλο στη ζωη του εκτος απο ερευνα, συγγνωμη αλλα φταιει κι ο ιδιος.
Μα άλλο λέει. Είναι άκυρη η παρομοίωση με αυτούς που μισούν τη δουλειά τους, γιατί για να ασχοληθείς ερευνητικά με ένα επιστημονικό αντικείμενο αναγκαστικά πρέπει να σου αρέσει. Αυτό που αποδεικνύεται είναι ότι η ζούγκλα της αγοράς και της εμπορευματοχρηματικής παραγωγής με τις ενδογενείς αντιφάσεις τους, επιβραβεύουν μόνο όσους κερδοσκοπούν αξιοποιώντας κάθε μέσο και όχι τους εργατικότερους και τους ικανότερους.
Επίσης τα παιδιά αυτά που κάνουν θυσίες για την αγάπη τους για την επιστήμη καταρρίπτουν και το ιδεολόγημα ότι μονο ανθρώπινο κίνητρο είναι το κέρδος.
Πολλες φορες δεν εχουν εναλλακτικη για αυτο δουλευουν μεχρι κι αμισθι. Δεν ειναι ευχαριστημενοι με αυτο.
Define ικανος. Γιατι κανενας επιτυχημενος δεν ειναι ανικανος.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DarthFederer
Διάσημο μέλος
Ο DarthFederer αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 3,281 μηνύματα.
09-08-16
00:31
Νομίζω ότι πολλοί χάνουν το στόχο στη ζωή τους με την υπερβολική γνώση. Όπως πολύ σωστά το είπες: " Βλεπω και σε εργαστηρια παιδια που εχουν ριξει τρελο διαβασμα στη ζωη τους, ειναι εργατικοι αλλα ο κοσμος τους τελειωνει στην πορτα του εργαστηριου, στο οποιο δουλευουν για ψιχουλα (ή και τιποτα πολλες φορες)". Για όσους έχουν φοιτήσει στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο είναι μια συνηθισμένη εικόνα να βλέπει μοναχικούς τύπους απροσδιόριστης ηλικίας να χάνονται στους διαδρόμους, σε μικρά δωμάτια με πομπώδεις τίτλους σε ταμπέλες [... Lab]. Λιώνουν στην κυριολεξία, καθώς ο φεουδάρχης-καθηγητής τους τρέχει με "πρωτότυπες" δημοσιεύσεις*, δηλαδή, του βγάζουν όλη τη δουλειά. Αρκετοί το παρατάνε κάπου στο 2ο έτος, ξαναεπιστρέφουν μετά από κάποια 3-4 χρόνια με άλλο θέμα διδακτορικής μελέτης κλπ. Χάνονται τα νιάτα σε βλακείες.
* ο Higgs είχε πει ότι η σημερινή γενιά Φυσικών ερευνητών / ακαδημαϊκών αντί να κάνει Φυσική έρευνα, αναλώνεται σε ανούσιο στίβο παραγωγής εργασιών με τον τίτλο δημοσιεύσεις χαμηλού επιστημονικού επιπέδου καθώς οι περισσότερες ή είναι παλαιά θέματα μεταπτυχιακών εργασιών (ουπς!) ή συνέχεια ενός μοναδικού θέματος σπασμένου σε ενότητες με τέτοιο τρόπο που να μην φαίνεται (ξανά ουπς!) μήπως και πιάσει μια θέση στον Ήλιο κάποιου Πανεπιστημίου
Κινδυνευω να βγω off topic αλλα εχει σχεση γενικοτερα με τα διδακτορικα και το ελληνικο πανεπιστημιο.
Υπαρχουν σχολες που οδηγουν ενα νεο παιδι σε αυτο το δρομο της "υπερβολικης γνωσης".
Εστω ενα παιδι απο την επαρχια ερχεται στην Αθηνα για να σπουδασει Μηχανολογος. Βρισκει σπιτι και καπου ψηλα Ζωγραφου να πηγαινει με τα ποδια. Κυκλο δεν εχει μιας που ηρθε απο την πολη του σε μια πολη 4εκ ανθρωπων ως αγνωστος μεταξυ αγνωστων. Και ξεκιναει το πρωτο ετος. Και τοτε αρχιζει το δραμα. 9-17 στη σχολη. Κανονικο 8ωρο. Στην ερημια. Και μιας που περασε Μηχανολογος στο Μετσοβιο, ηταν καλος μαθητης αρα διαβαστερος αρα δεν του παει η καρδια να πιστολιαζει. Πρεπει να κατσει εκει, να κραταει σημειωσεις, να παραδιδει ολες τις σειρες ασκησεων, να τελειωσει στα 5 ετη και με βαθμο. Να παρακολουθει απο τα μαθηματικα των 8.45 μεχρι το Σχεδιο που τελειωνει 17.00. Μαζι με αλλους συν-καμμενους. Και μετα να παει σπιτι, να φαει, να κανει τις δουλειες που εχει, να κανει τις σειρες που εδωσε ο καθηγητης. Και πηγε 9 η ωρα. Και δεν θα βγει τοτε γιατι παλι εχει ξυπνημα στις 8 για να παει στο μαθημα κι ειναι ηδη ψοφιος. Και φτου κι απ την αρχη.
Και καποια στιγμη η καθημερινοτητα σου χωρις να το καταλαβεις εχει αρχισει και περιστρεφεται γυρω απο τασεις, εντροπιες και διαφορικες εξισωσεις. Και μετα στο 2ο-3ο ετος κανεις μια μεγαλη εργασια και σε τσιμπαει ενας καθηγητης. Σου πλασαρει τη συμμετοχη στο εργαστηριο. Αντε κι αλλες απο τις ελευθερες ωρες σου να τις τρως εκει, να σου δινει προτζεκτακια και να σου φουσκωνει τα μυαλα για μεγαλες διπλωματικες και διδακτορικα και ερευνες και δημοσιευσεις. Και ολο κι αποκοπτεσαι, αλλο κοσμο εκτος ΕΜΠ βλεπεις μονο στο ταμειο του σουπερμαρκετ, απορεις που δειχνουν χαλαροι και κανονιζουν εξοδους οταν μιλανε στο κινητο, μα καλα δεν εχουν δουλειες; Και φτανεις 23-24 και παιρνεις το χαρτι και τοτε αποφασιζεις για το μελλον σου. Και συνεχιζεις στο εργαστηριο. Γιατι ειναι το μονο που εμαθες να κανεις. Γιατι νομιζεις οτι τα αρχικα ΔΟΥ ειναι απο καποια μυστικιστικη οργανωση, γιατι δεν μπορεις να πουλησεις ουτε νερο σε ηλιοκαμμενους τουριστες της Αθηνας. Και καποια στιγμη, οταν πλησιασεις τα πρωτα -αντα, θα δεις τον "παρταλο" συμφοιτητη που κορόιδευες επειδη δεν παταγε να εχει δουλεια, αμαξι, γυναικα, σπιτια, πιτσιρικια. Και εσυ ακομα θα μενεις στο σπιτι που ειχες πρωτονοικιασει και θα αγχωνεσαι για το αν η καντινα του ΕΜΠ πηγε τον φρεντο 1.50 απο 1.30. Ζωντας με το ονειρο να γινεις λεκτορας και να παιρνεις τον εξωπραγματικο μισθο των €1,000 το μηνα. Μπας και μπορεσεις να πας και διακοπες.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DarthFederer
Διάσημο μέλος
Ο DarthFederer αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 3,281 μηνύματα.
08-08-16
23:34
Πιστεύω ότι τείνει να γίνει μόδα και όχι όπως το παρουσιάζει η Guest 278211 παραπάνω. Η θεωρητική κουβέντα περί έρευνας σαφώς και είναι ωραία. Ωραίο το διάβασμα χωρίς να έχεις άγχος απόκτησης χρημάτων ή να ξέρεις ότι πληρώνεσαι με μεγάλο μισθό. Πόσο μεγάλο μισθό; Πόσα χιλιάρικα ευρώ; Εκατοντάδες; Ποιο ποσό χρημάτων είναι δελεαστικό; Το ερώτημα είναι κατά πόσο υπάρχουν ρεαλιστικοί στόχοι και θα πρέπει να συνυπολογίζουμε παραμέτρους προσωπικότητας. Κάνουν πολλοί διδακτορικό αλλά λίγοι κάνουν το διδακτορικό όπως πρέπει για το είδος του. Δεν είναι όλα τα διδακτορικά το ίδιο. Δεν είναι όλες οι επιστήμες για διδακτορικό. Κάνουν πολλοί μεταπτυχιακά αλλά λίγοι κάνουν τις μεταπτυχιακές σπουδές όπως πρέπει. Υπάρχουν επιστήμες reseach-based π.χ. Βιολογία και άλλες πιο industrial-based π.χ. Ηλεκτρονικοί Φυσικοί. Πάλι συζητάμε για μια αοριστο-ασάφεια περί ατέρμονων σπουδών χωρίς μια σαφής σύνδεση με έναν στόχο. Ας υποθέσουμε ότι έχουμε το διδακτορικό. Η επόμενη μέρα; Ξέρω κάποιους με τόσο υπερ-αρκετές πιστοποιημένες σπουδές αλλά δεν ξέρουν πως να τις αξιοποιήσουν. Νιώθουν σαν να κάθονται σε μια πολυθρόνα δεμένοι χειροπόδαρα.
Παλιά έδινε μια εξειδίκευση το μεταπτυχιακό για την αγορά. Ευέλικτη και βέλτιστη με όρους επιχειρησιακής έρευνας. Σύντομη σε χρόνο. Δεν έβγαινες εκτός επαγγελματικού στίβου. Η οικονομική φούσκα της μαζικής πανεπιστημιακής μόρφωσης πολλές φορές και σε λάθος δρόμους, κάθε τι το υπερβολικό όπως έλεγαν οι Αρχαίοι Έλληνες οδηγεί σε λάθος δρόμο. Πλέον τι αντιπροτείνουμε; Διδακτορικό για το κερασάκι της εξειδίκευσης; Πολλά χρόνια για μια ερευνητική εξειδίκευση σε τεχνολογίες αιχμής ή επιστήμες με ημερομηνία άμεσης λήξης σε όρους αγοράς. Άρα ομολογούμε εμμέσως ότι συλλέγουμε κουρελόχαρτα και ζούμε πίσω από αυτά, κάνοντας αγώνα δρόμου αντοχής και νεύρων, χωρίς να ξέρουμε που βαδίζουμε κύριοι. Τότε για ποιο λόγο η εξειδίκευση του μεταπτυχιακού; Τότε για ποιο λόγο το παρολίγον άχρηστο πτυχίο (bachelor) με κάτι 50αριες μαθήματα και δεν κάνουμε κατ' ευθείαν εξειδικεύσεις;
Ο Μάρλον Μπράντο έλεγε ότι πρέπει η εργασιομανία να είναι αντιστρόφως ανάλογη της οικονομικής απολαβής, για την επαγγελματική επιτυχία μετά από πολλά πολλά χρόνια σκληρής ΣΚΛΗΡΗΣ ΜΟΝΑΧΙΚΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ. Μήπως μπλέκουμε δυο ασύνδετα πράγματα; Άλλο πράγμα η δουλειά. Ο βιοπορισμός. Η θέληση για δημιουργία έξω από ιεραρχικές δομές ατέρμονων δημοσιεύσεων με κέρδος σε άλλες τσέπες. Αποπνηκτικός ο χώρος των σημερινών Πανεπιστημιακών γραφείων. Ο μεγάλος φεουδάρχης-καθηγητής μοιράζει υποσχέσεις και εργασίες στους αυλικούς. Οι σπουδές είναι άλλο πράγμα. Πιο ουτοπικές και με λήξη. Πολύ βάθος σκέψης και απουσία ρεαλισμού. Οι πολλές σπουδές συνήθως δεν αφήνουν χώρο για ορθολογική σκέψη, για αναζήτηση του πραγματικού κόσμου. Για αυτογνωσία. Για ευέλικτη προσαρμογή στην αγορά. Ένας ρεαλιστικός στόχος είναι πως να γίνεις ειδικός και όχι συλλέκτης. Από όσο έχω δει οι βιομηχανίες και εταιρίες στο εξωτερικό ζητάνε πιο σαφή προσόντα: working experience, skills, analytical competence of self-learning skills και programming languages και όχι Phd εκτός και αν μιλάμε για Πανεπιστημιακά Ινστιτούτα (μικρή μερίδα αγοράς) που εκεί είναι αλλιώς οι όροι του παιχνιδιού και όχι τόσο διαφανείς πάντα. Στο αποτέλεσμα: πάλι για μισθωτή δουλειά μιλάμε που δεν ξέρω κατά πόσο εξαργυρώνει τον κόπο κτήσης του διδακτορικού. Θα ήθελα περισσότερο χρόνο να ξαναγίνουμε άνθρωποι, όπως είχε πει ο Σωκράτης.
Κλείνω με μια πρόταση: Η σύζυγος του πρωθυπουργού μας έχει διδακτορικό.
Bemano θα πρότεινα να κάνεις κάποιο μεταπτυχιακό 2-ετές στο εξωτερικό αρκετά εφαρμοσμένο στον κλάδο σου. Επένδυσε και στις ξένες γλώσσες και σε γενικότερες δεξιότητες π.χ. επικοινωνιακές. Επεδίωξε πρακτικές, erasmus και συνέδρια. Γίνου αυτοδύναμος χωρίς πολυετή τίποτα που ίσως στο τέλος δεν ξέρεις αν θα είναι αυτό που είχες σκεφτεί. Μάθε να μαθαίνεις από μόνος σου. Το καλό μεταπτυχιακό δίνει συνήθως μια προβολή εικόνας τι θα ήταν ένα διδακτορικό στον ίδιο τομέα.
Η αποκτηση ενος διδακτορικου για μια μεριδα φοιτητων ειναι μονοδρομος. Εχουν τετοια ελλειψη σε κοινωνικα skills που δεν μπορουν να προσαρμοστουν σε κανενα εργασιακο περιβαλλον. Μονο στο ετος μου βλεπω αρκετα ατομα που μπορει να εχουν πολυ καλες επιδοσεις αλλα δεν μπορουν να μιλησουν σε εναν ξενο ανθρωπο χωρις να κοιταζουν τα παπουτσια τους ενω η διαρκης ενασχοληση τους με το αντικειμενο εχει επιφερει μια πληρη αποκοπη απο τον πραγματικο κοσμο και το πως αυτος δουλευει. Βλεπω και σε εργαστηρια παιδια που εχουν ριξει τρελο διαβασμα στη ζωη τους, ειναι εργατικοι αλλα ο κοσμος τους τελειωνει στην πορτα του εργαστηριου, στο οποιο δουλευουν για ψιχουλα (ή και τιποτα πολλες φορες) οταν ενας πιο χαζος ή τεμπελης αλλα καταφερτζης (με την καλη εννοια, οχι βυσμα) συνομηλικος τους βγαζει τα τριπλασια λεφτα και χωρις ουτε καν μεταπτυχιακο πολλες φορες.
Βεβαια εδω που τα λεμε χρειαζομαστε ατομα που παραγουν εργο και αφιερωνουν τη ζωη τους στην επιστημη χωρις να ζητανε πολλα για ανταλλαγματα. Πολυ απλα συμφερει η υπαρξη τους.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.