Ryuzaki
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Lost in Infinity αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Πτυχιούχος του τμήματος Πολιτικών Μηχανικών ΑΠΘ (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 1,892 μηνύματα.
30-08-15
17:41
Ζηλεύουμε αυτό που ρεζιλεύουμε, που θά 'λεγε και ο Ντοστογιέφσκι. Δε φταίω εγώ αν δεν καταφέρατε να γίνετε κι εσείς ΔΑΠΙΤΕΣ. Εν πάση περιπτώσει, τιμή μου να με χλευάζουν γκρούπις του Τσίπρα.
Πάνε πέσε από κει τώρα
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ryuzaki
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Lost in Infinity αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Πτυχιούχος του τμήματος Πολιτικών Μηχανικών ΑΠΘ (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 1,892 μηνύματα.
24-08-15
23:18
Σύντροφε (δεν θα σε χαρακτήριζα αλλιώς παρά τις διαφωνίες μας, αν κατάλαβα σωστά που ανήκεις πολιτικά), δεν θα μπορούσα να θεωρήσω πιο σωστό τρόπο παρέμβασης αυτό που έκανα bold στο post σου. Οι φυσικοί σου σύμμαχοι και ο κόσμος στον οποίο απευθύνεσαι είναι οι καταπιεσμένοι, οπότε σε αυτούς τους χώρους πρωτίστως προσπαθείς να σταθείς σαν πολιτικό υποκείμενο, να εκφράσεις τις ιδέες σου και να οργανωθείς.Πως προετοιμάζεις την κοινωνική επανάσταση; Δουλεύεις με τον κόσμο στους χώρους δουλειάς, στα πανεπιστήμια, στα σχολεία, στις γειτονιές; Παλεύεις καθημερινά να κερδίσεις την πλειοψηφία της εργατικής τάξης με το μέρος σου αξιοποιώντας όλα τα μέσα; Ή περιμένεις ιδεαλιστικά ότι μια μέρα ο αγανακτισμένος κόσμος θα ξυπνήσει απο μόνος του θα αυτοοργανωθεί και θα κάνει την επανάσταση χωρίς την καθοδήγηση κάποιας επαναστατικής πρωτοπορίας, χωρίς σχέδιο εξουσίας, χωρίς την προοπτική ενός πανεθνικού κεντρικού κοινωνικού σχεδιασμού της οικονομίας; Γιατί να τους χαρίσεις την ψήφο; Ακόμα και αυτό το ελάχιστο όπλο που σου δίνει η δικτατορία του κεφαλαίου μπορεί να αποδειχθεί πολύτιμο. Προπαγανδίζεις τις θέσεις σου και γίνονται γνωστές στον ευρύ λαό που δεν θα ήταν εύκολο να προσεγγίσεις αλλιώς. Καλό είναι η επαναστατική πολιτική να στρέφεται στην εξασφάλιση πλατιών μαζών με κάθε μέσο παρά σε μια αόριστη γενικόλογη επαναστατικότητα που χαρακτηρίζει συνήθως το αναρχικό κίνημα.
O επαναστάτης πρέπει να αποτελεί παράδειγμα για τους συναδέλφους του, τους συμφοιτητές του, τους συμμαθητές του, πρεπεί να είναι ο πρώτος που θα δείχνει ανυπακοή και θα εμπνέει τον θαυμασμό και την εμπιστοσύνη, είναι η φωνή του κάθε αδικημένου.
"Oταν ακούτε κάποιον και αυτοαποκαλείται "κομμουνιστής" να τρέχετε μακρυά .Εκατοντάδες και χιλιάδες στα ξερονήσια και τις φυλακές δεν τολμήσαμε ΠΟΤΕ να προφέρουμε αυτή τη λέξη για τους εαυτούς μας !
Γιατί ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ είναι τίτλος τιμής που στον δίνει πρώτα η κοινωνία και το κίνημα ,ο λαός δηλαδή και μετά το Κόμμα ,και αφού κλείσεις τα μάτια για πάντα "
(λόγια του Αντώνη Αμπατιέλου σε μια παλιά εκδήλωση της ΚΟΒ Ναυτεργατών )
Συντροφικά.
Μία υποσημείωση, που όμως είναι σημαντικό να αναφέρω: Αν και αναπόφευκτα, κάδε δράση μου λαμβάνει τόπο στο πλαίσιο του αστικού κράτους, πρέπει να διακρίνεται σαφώς από τις εξουσιαστικές δομές οι οποίες αναπαράγουν το σύστημα καταπίεσης. Για παράδειγμα η Βουλή, έχει σαφώς δομημένη ιεραρχία (Πρωθυπουργός, υπουργοί, βουλευτές, κομματικά στελέχη κοκ), μία οργάνωση up-to-bottom. Επομένως εξ ορισμού δεν επιθυμώ να έχω σχέσεις και να εκφράζομαι, έστω και αν μου δίνει την δυνατότητα να έχω πιο πλατιά απήχηση, μέσα από ένα τέτοιο τρόπο οργάνωσης, ακόμη και καθαρά εργαλειακά να το δω.
Δεν θεωρώ ότι χαρίζω την ψήφο μου, ο καθένας διαλέγει αν θα ψηφίσει ή όχι ανάλογα με την προσωπική του κρίση, σε ένα σύστημα που εμένα σαν Ryuzaki δεν με χωράει.
Θεωρώ δηλαδή ηθικότερο και σε ιδεολογικό επίπεδο, στα πλαίσια του κόσμου που ζεις, να υπάρχεις, να προπαγανδίζεσαι, να αγωνίζεσαι αρνούμενος οποιαδήποτε συνδιαλλαγή με κρατικούς θεσμούς.
Διαφωνώ σε αυτό που λες για αόριστη "επαναστατικολογία" του ΑΑ χώρου, αλλά μπορώ να σου πω ότι έτσι μου φαινόταν και εμένα μέχρι να δω από κοντά πράγματα. Δεν παραλείπω βέβαια να αναγνωρίσω και να ασκήσω αυστηρή κριτική στις όποιες παθογένειες και πρακτικές οδηγούν στην διάσπαση και τον αποπροσανατολισμό. Αλλά γενικά θεωρώ, ότι οι συνολικότεροι στόχοι και οι τρόποι δράσης παραμένουν ίδιοι, από την μικρότερη συλλογικότητα γειτονιάς μέχρι την μεγαλύτερη. Κινήσεις για κεντρικότερη οργάνωση, τουλάχιστον για τα πιο απτά και συνολικά ζητήματα υπάρχουν, αλλά δεν ενδιαφέρουν συνολικά το φόρουμ, οπότε δεν θα αναφερθώ περαιτέρω.
Για τα χαρακτηριστικά του επαναστάτη συμφωνώ ότι πρέπει να αποτελεί πηγή έμπνευσης για τους γύρω του, αλλά το πιο σημαντικό να διαμορφώνει συνειδήσεις με τέτοιο τρόπο ώστε όσοι εμπνέονται από αυτόν, να αποτελέσουν οι ίδιοι αυθύπαρκτες πολιτικές οντότητες που οι ίδιοι θα λαμβάνουν δράσεις και θα προτείνουν πράγματα, ως ίσοι προς ίσο, μακριά από πολιτικές αυθεντίες. Ο προβληματισμός και η αμφισβήτηση είναι γόνιμος και δίνει την κατεύθυνση στο κίνημα. Ακόμη και λάθος να είναι, θα αποτελέσει παρακαταθήκη για τους αγώνες που έρχονται.
Καλή συνέχεια Αλέξανδρε, καλό σου βράδυ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ryuzaki
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Lost in Infinity αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Πτυχιούχος του τμήματος Πολιτικών Μηχανικών ΑΠΘ (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 1,892 μηνύματα.
24-08-15
15:21
@Ryuzaki: Το να ασκείς κριτική στο πολιτικό σύστημα είναι ό,τι πιο εύκολο. Η ανεύρεση ρεαλιστικών εναλλακτικών προτάσεων όμως;
Το "ρεαλιστικό" και συνάμα ηθικό για εμένα είναι η απάντηση που δίνει ο πολιτικός χώρος (με όλες τις παθογένειές του) που ιδεολογικά ανήκω. Πράξεις και εγχειρήματα υπάρχουν σε όλο τον ελλαδικό χώρο, δεν θα δυσκολευτείς να τα βρεις αν θες να ενημερωθείς.
Από άλλες σου αναρτήσεις βλέπω ότι εσύ "ρεαλιστικό" βρίσκεις κάτι άλλο, το οποίο εγώ αντιμάχομαι. Καταλήγουμε ότι διαφωνούμε
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ryuzaki
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Lost in Infinity αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Πτυχιούχος του τμήματος Πολιτικών Μηχανικών ΑΠΘ (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 1,892 μηνύματα.
24-08-15
14:59
Είχα πει ότι πολιτική ανάλυση δεν θα έκανα εδώ μέσα, αλλά ας είναι...
Πριν 80 χρόνια ένας Ισπανός αναρχικός αγωνιστής είχε πει:
"... όποιος ψηφίσει και δεν προετοιμάσει την κοινωνική επανάσταση είναι για μας βλαβερός, αλλά το ίδιο βλαβερός είναι και όποιος απόσχει από τις εκλογές και δεν προετοιμάσει την κοινωνική επανάσταση..."
Η παραπάνω πρόταση αποκτά ξανά βαρύνουσα σημασία στην Ελλάδα του 2015: Όποιος εναποθέτει τις ελπίδες του στην αριστερή διαχείριση, δια της ψήφου και μόνο (ή καλύτερα στην περίπτωσή μας αναθέτει), αργά ή γρήγορα θα διαψευσθεί οικτρά. Η Αριστερά, σε όλες τις εκφάνσεις της είχε πάντα ειλικρινείς ανθρώπους στις τάξεις της, και "απλούς" αγωνιστές με ήθος που παρασάγγας απέχει από τα αποβράσματα που, προς το παρόν, καλώς και ευτυχώς ξεκουμπίστηκαν. Όμως, τόσο στο παρελθόν (βλ. τι είχε γίνει με το Βελουχιώτη) όσο και τώρα, οι επιλογές της εκπορεύονται από κάθετες ιεραρχικές δομές, προσωποπαγείς, προστακτικές και, κυρίως σήμερα (ταξικά) απομακρυσμένες από τα κοινωνικά στρώματα στο όνομα των οποίων μιλάει. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για τον ΣΥΡΙΖΑ, που όχι μόνο πήρε εντολή από ένα εκλογικό σώμα-χυλό, που είναι πρόθυμος να ρεύσει εντελώς ανάποδα στο πρώτο στραβοπάτημα, αλλά είναι και ο ίδιος ένα παράδοξο κράμα με πολλά μπολιάσματα τυχοδιωκτών του πρώην δικομματισμού. Ακόμα περισσότερο, όταν όλο αυτό μπολιάζεται με καμμένους και ψεκασμένους εθνο-θρησκολάγνους.
Από τον Ιανουάριο του '15 μέχρι σήμερα, είδαμε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να δίνεται σε μία διαπραγμάτευση-αγώνα πόκερ, της οποίας τα χαρτιά ήταν από πριν σημαδεμένα. Ακόμη και οι ίδιοι το παραδέχτηκαν, ότι δεν γινόταν να κάνουν κάτι διαφορετικό στο τέλος, με τους συσχετισμούς που υπήρχαν, και το σύστημα που γυρνάει τα γρανάζια του φιλελεύθερου δόγματος. Δηλαδή, όσο καλές και αν είναι αρχικά οι προθέσεις κάποιου (που ναι, προσωπικά πιστεύω ότι ο Τσίπρας από τη σκοπιά του δεν είχε δόλο), η πραγματική επιλογή -και κατα πάσα πιθανότητα η μόνη- είναι ανάμεσα στο σύστημα αυτό και στην καταστροφή του.
Είτε εφησυχαζόμαστε αυταπατώμενοι πως, ένα διαχρονικά και απανταχού απάνθρωπο σύνολο καταπιεστικών σχέσεων και θεσμών θα το εξανθρωπίσει ο κάθε "Αλέξης" και το επιτελείο του, ή θα προετοιμάσουμε ένα ριζικό κοινωνικό μετασχηματισμό που θα στείλει στον αγύριστο κόμματα, κυβερνήσεις, εργοδότες, διευθυντές, πρωινά μισθωτά ξυπνήματα, νυχτερινές άνεργες αγωνίες, κέρδη και χρέη.
Εάν γινόταν εκλογές πριν λίγες μέρες, θα ψήφιζα ΣΥΡΙΖΑ απλά και μόνο για το κοινωνικό κομμάτι της ιθαγένιας, του νόμου Μπαλτά, του συμφώνου συμβίωσης, την απομάκρυνση στις περισσότερες περιπτώσεις της αστυνομίας από τις κοινωνικές διαδηλώσεις/στέκια/χώρους/καταλήψεις και τα ψίχουλα (που και αυτά έχουν τη σημασία τους) που δόθηκαν για την ανθρωπιστική κρίση.
Όμως δεδομένου ότι οι εκλογές θα γίνουν σε ένα μήνα από τώρα (έχουν περάσει τα παραπάνω κοινωνικά μέτρα) και με βάση την ανάλυση που προηγήθηκε, θα επιλέξω την αποχή απέναντι σε ένα συνολικό πολιτικό σύστημα που ζέχνει σαπίλα εκ των έσω.
Άλλωστε όπως σοφά λέει ο ποιητής, "τα καλύτερα ταξίδια είναι αυτά που ακόμα δεν κάναμε". Στο δικό μας χέρι είναι, και όχι σ'εκείνο της... Αριστεράς του Κυρίου, που ως τέτοια εξακολουθεί πάντα να προϋποθέτει Κύριους και δούλους.
Υ.Γ. Με τα πρόσφατα γεγονότα στην Κω και συνολικότερα στο Αιγαίο, και το γεγονός ότι η γκεσταμπίτικη μαφία του βαθέος κράτους θα ξαναβγεί τρίτο κόμμα, μας δίνει ένα λόγο παραπάνω να τσακίζουμε τους θιασώτες της όπου τους βρίσκουμε - αυτούς και τα συγγενή τους μπαλτακοειδή παρακρατικά βοθρολύματα.
Πριν 80 χρόνια ένας Ισπανός αναρχικός αγωνιστής είχε πει:
"... όποιος ψηφίσει και δεν προετοιμάσει την κοινωνική επανάσταση είναι για μας βλαβερός, αλλά το ίδιο βλαβερός είναι και όποιος απόσχει από τις εκλογές και δεν προετοιμάσει την κοινωνική επανάσταση..."
Η παραπάνω πρόταση αποκτά ξανά βαρύνουσα σημασία στην Ελλάδα του 2015: Όποιος εναποθέτει τις ελπίδες του στην αριστερή διαχείριση, δια της ψήφου και μόνο (ή καλύτερα στην περίπτωσή μας αναθέτει), αργά ή γρήγορα θα διαψευσθεί οικτρά. Η Αριστερά, σε όλες τις εκφάνσεις της είχε πάντα ειλικρινείς ανθρώπους στις τάξεις της, και "απλούς" αγωνιστές με ήθος που παρασάγγας απέχει από τα αποβράσματα που, προς το παρόν, καλώς και ευτυχώς ξεκουμπίστηκαν. Όμως, τόσο στο παρελθόν (βλ. τι είχε γίνει με το Βελουχιώτη) όσο και τώρα, οι επιλογές της εκπορεύονται από κάθετες ιεραρχικές δομές, προσωποπαγείς, προστακτικές και, κυρίως σήμερα (ταξικά) απομακρυσμένες από τα κοινωνικά στρώματα στο όνομα των οποίων μιλάει. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για τον ΣΥΡΙΖΑ, που όχι μόνο πήρε εντολή από ένα εκλογικό σώμα-χυλό, που είναι πρόθυμος να ρεύσει εντελώς ανάποδα στο πρώτο στραβοπάτημα, αλλά είναι και ο ίδιος ένα παράδοξο κράμα με πολλά μπολιάσματα τυχοδιωκτών του πρώην δικομματισμού. Ακόμα περισσότερο, όταν όλο αυτό μπολιάζεται με καμμένους και ψεκασμένους εθνο-θρησκολάγνους.
Από τον Ιανουάριο του '15 μέχρι σήμερα, είδαμε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να δίνεται σε μία διαπραγμάτευση-αγώνα πόκερ, της οποίας τα χαρτιά ήταν από πριν σημαδεμένα. Ακόμη και οι ίδιοι το παραδέχτηκαν, ότι δεν γινόταν να κάνουν κάτι διαφορετικό στο τέλος, με τους συσχετισμούς που υπήρχαν, και το σύστημα που γυρνάει τα γρανάζια του φιλελεύθερου δόγματος. Δηλαδή, όσο καλές και αν είναι αρχικά οι προθέσεις κάποιου (που ναι, προσωπικά πιστεύω ότι ο Τσίπρας από τη σκοπιά του δεν είχε δόλο), η πραγματική επιλογή -και κατα πάσα πιθανότητα η μόνη- είναι ανάμεσα στο σύστημα αυτό και στην καταστροφή του.
Είτε εφησυχαζόμαστε αυταπατώμενοι πως, ένα διαχρονικά και απανταχού απάνθρωπο σύνολο καταπιεστικών σχέσεων και θεσμών θα το εξανθρωπίσει ο κάθε "Αλέξης" και το επιτελείο του, ή θα προετοιμάσουμε ένα ριζικό κοινωνικό μετασχηματισμό που θα στείλει στον αγύριστο κόμματα, κυβερνήσεις, εργοδότες, διευθυντές, πρωινά μισθωτά ξυπνήματα, νυχτερινές άνεργες αγωνίες, κέρδη και χρέη.
Εάν γινόταν εκλογές πριν λίγες μέρες, θα ψήφιζα ΣΥΡΙΖΑ απλά και μόνο για το κοινωνικό κομμάτι της ιθαγένιας, του νόμου Μπαλτά, του συμφώνου συμβίωσης, την απομάκρυνση στις περισσότερες περιπτώσεις της αστυνομίας από τις κοινωνικές διαδηλώσεις/στέκια/χώρους/καταλήψεις και τα ψίχουλα (που και αυτά έχουν τη σημασία τους) που δόθηκαν για την ανθρωπιστική κρίση.
Όμως δεδομένου ότι οι εκλογές θα γίνουν σε ένα μήνα από τώρα (έχουν περάσει τα παραπάνω κοινωνικά μέτρα) και με βάση την ανάλυση που προηγήθηκε, θα επιλέξω την αποχή απέναντι σε ένα συνολικό πολιτικό σύστημα που ζέχνει σαπίλα εκ των έσω.
Άλλωστε όπως σοφά λέει ο ποιητής, "τα καλύτερα ταξίδια είναι αυτά που ακόμα δεν κάναμε". Στο δικό μας χέρι είναι, και όχι σ'εκείνο της... Αριστεράς του Κυρίου, που ως τέτοια εξακολουθεί πάντα να προϋποθέτει Κύριους και δούλους.
Υ.Γ. Με τα πρόσφατα γεγονότα στην Κω και συνολικότερα στο Αιγαίο, και το γεγονός ότι η γκεσταμπίτικη μαφία του βαθέος κράτους θα ξαναβγεί τρίτο κόμμα, μας δίνει ένα λόγο παραπάνω να τσακίζουμε τους θιασώτες της όπου τους βρίσκουμε - αυτούς και τα συγγενή τους μπαλτακοειδή παρακρατικά βοθρολύματα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.