nPb
Επιφανές μέλος
Ο nPb αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Μεταπτυχιούχος και μας γράφει απο Πάτρα (Αχαΐα). Έχει γράψει 19,796 μηνύματα.
13-06-14
14:37
Σε κάθε επάγγελμα, πρέπει να το 'χεις. Το άγχος φίλε μου δεν παύει να υπάρχει όσο ασχολείται κανείς με το χώρο των γραμμάτων. Εξετάσεις πάντα υπάρχουν.
Υ.Γ. Εννοείται ότι ούτε οι γονείς, ούτε οι σπουδές σε κάνουν σωστό επαγγελματία.
Υ.Γ. Εννοείται ότι ούτε οι γονείς, ούτε οι σπουδές σε κάνουν σωστό επαγγελματία.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
nPb
Επιφανές μέλος
Ο nPb αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Μεταπτυχιούχος και μας γράφει απο Πάτρα (Αχαΐα). Έχει γράψει 19,796 μηνύματα.
13-06-14
09:37
Φίλιππε μη θεωρείς αυτονόητο ότι επειδή θα σπουδάσουν Ιατρική, Νομική ή Μηχανική στο εξωτερικό θα ζήσουν και καλύτερα. Η ποιότητα ζωής ενός ανθρώπου εξαρτάται κατά κύριο λόγο από την προσωπικότητα του ίδιου. Για παράδειγμα, η αισιοδοξία, η θετική ενέργεια, η μιζέρια, η τσιγκουνιά, ...δεν διδάσκονται. Υπάρχει μια γενικότερη απαξίωση των θεσμών στη χώρα μας. Πρώτοι και κύριοι υπεύθυνοι είμαστε εμείς οι ίδιοι. Μόνοι μας βγάζουμε τα "ματάκια" μας. Κουραζόμαστε, προσπαθούμε, και απαξιώνουμε τους κόπους μας. Δεν αντιλέγω ότι ως μαθητής ή/και φοιτητής έζησα άσχημες καταστάσεις, στιγμές που ένιωσα ένα σκουπίδι. Σ' αυτό φταίει το "σύστημα", οι νοοτροπίες. Αντιθέτως, υπήρξαν και υπάρχουν στιγμές, που μαθαίνω πολύ ενδιαφέροντα πράγματα στην επιστήμη μου από την "πηγή" του Πανεπιστημιακού εξωτερικού (που δεν μπορεί να πάει ο μέσος Έλληνας μαθητής), ας μένω Ελλάδα. Πραγματικά δεν φανταζόμουν ότι θα μου δινόταν η ευκαιρία στη ζωή μου, να μαθαίνω ότι και ένας Αμερικάνος, Γάλλος, Βρετανός, Γερμανός, Κινέζος, Ιρανός, Ισραηλίτης,... φοιτητής καλών μεγάλων Πανεπιστημίων στην ίδια επιστήμη από ένα "χαμηλής" αναγνωρισιμότητας Ελληνικό Πανεπιστήμιο. Στην επιστημονική κοινότητα, λόγω δημοσιεύσεων, κριτικών άρθρων, έκδοσης περιοδικών, όπου συμμετέχουν και Καθηγητές Τμημάτων Ελληνικών Πανεπιστημίων, δεν νομίζω να υπάρχει η ίδια "χαμηλή" αναγνωρισιμότητα. Αν δεν με πιστεύετε, ρίξτε μια ματιά στις δημοσιεύσεις τους στα προσωπικά sites τους ή στις ανακοινώσεις του Τμήματος για διεθνή συνέδρια, θερινά σχολεία...κλπ στη χώρα μας.
Για να κλείσω, θέλω να πω ότι καλύτερα να σκεφτόμαστε λίγο πριν μιλάμε. Η άγνοια πολλές φορές είναι απειλητικά μεγάλη και δεν βοηθάει την κοινωνική πρόοδο. Πρέπει να εμπεδώσουμε ότι έναν επιστήμονα δεν τον κάνει το όνομα του Πανεπιστημίου ή το όνομα του Τμήματος, αλλά η προσωπική δουλειά, η αυτοπειθαρχία, η προσπάθεια, οι θυσίες και η επιμονή στο στόχο, στην Ιθάκη της διαδρομής. Αν θεωρούμε ότι τα παιδιά δέχονται πίεση για τις πανελλήνιες εξετάσεις, όταν έχουν όλες τις (καταναλωτικές) ανέσεις κατά κύριο λόγο, τι να πουν παιδιά παλαιότερων χρόνων και εποχών, που δεν είχαν πρόσβαση στη μάθηση, λόγω οικονομικής και κοινωνικής εξαθλίωσης; Φαντάζομαι ότι θα έχετε δει κάποιες φωτογραφίες, με μαθητές δημοτικού από χωριά της Ελλάδας του 1950, να είναι ξυπόλυτοι με ρούχα γεμάτα μπαλώματα. Αυτοί δεν είχαν ψυχή; Δεν είχαν παιδικά όνειρα; Και όμως μέσα στη φτώχεια των γονιών τους, μπόρεσαν να ορθοποδήσουν στην ζωή τους. Ο κάθε άνθρωπος πιστεύω ότι αξίζει πολλά, πολλά περισσότερα από όσα νομίζουμε ότι μπορεί. Απλά μας αρέσει και λίγο η γκρίνια με τις πανελλήνιες, για το δήθεν άγχος ενώ υπάρχουν πολύ σοβαρά προβλήματα στον κόσμο.
Για να κλείσω, θέλω να πω ότι καλύτερα να σκεφτόμαστε λίγο πριν μιλάμε. Η άγνοια πολλές φορές είναι απειλητικά μεγάλη και δεν βοηθάει την κοινωνική πρόοδο. Πρέπει να εμπεδώσουμε ότι έναν επιστήμονα δεν τον κάνει το όνομα του Πανεπιστημίου ή το όνομα του Τμήματος, αλλά η προσωπική δουλειά, η αυτοπειθαρχία, η προσπάθεια, οι θυσίες και η επιμονή στο στόχο, στην Ιθάκη της διαδρομής. Αν θεωρούμε ότι τα παιδιά δέχονται πίεση για τις πανελλήνιες εξετάσεις, όταν έχουν όλες τις (καταναλωτικές) ανέσεις κατά κύριο λόγο, τι να πουν παιδιά παλαιότερων χρόνων και εποχών, που δεν είχαν πρόσβαση στη μάθηση, λόγω οικονομικής και κοινωνικής εξαθλίωσης; Φαντάζομαι ότι θα έχετε δει κάποιες φωτογραφίες, με μαθητές δημοτικού από χωριά της Ελλάδας του 1950, να είναι ξυπόλυτοι με ρούχα γεμάτα μπαλώματα. Αυτοί δεν είχαν ψυχή; Δεν είχαν παιδικά όνειρα; Και όμως μέσα στη φτώχεια των γονιών τους, μπόρεσαν να ορθοποδήσουν στην ζωή τους. Ο κάθε άνθρωπος πιστεύω ότι αξίζει πολλά, πολλά περισσότερα από όσα νομίζουμε ότι μπορεί. Απλά μας αρέσει και λίγο η γκρίνια με τις πανελλήνιες, για το δήθεν άγχος ενώ υπάρχουν πολύ σοβαρά προβλήματα στον κόσμο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
nPb
Επιφανές μέλος
Ο nPb αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Μεταπτυχιούχος και μας γράφει απο Πάτρα (Αχαΐα). Έχει γράψει 19,796 μηνύματα.
12-06-14
01:02
ΠΗΓΗ
Αυτη ειναι η παιδεια μας..... Ποσες ακομα αυτοκτονιες και αποπειρες πρεπει να γινουν για να μας ταρακουνησουν;;;;
Δεν φταίει η παιδεία. Αλλού είναι το πρόβλημα Στέφανε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.