mindcircus
Περιβόητο μέλος
Η mindcircus αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Σουηδία (Ευρώπη). Έχει γράψει 5,956 μηνύματα.
19-03-14
02:26
Σας ευχαριστώ όλους για τις απαντήσεις σας! Μάλιστα μέσα απο τις δικές μου ερωτήσεις, ξαναδιαβάζοντας, έλαβα κι απο μένα απαντήσεις.
Jonas, εχω γραψει στην κατηγορια που γραφουν εκπαιδευτικοί.
Βασίλη, συμφωνώ σχεδόν σε όλα μαζί σου, ιδιαιτέρως στο κομμάτι της δικαιοσύνης και της καταννόησης. Πράγματι εκεί φαίνεται, στις δύσκολες καταστάσεις, ο καλός δάσκαλος...
Ανταντε, ενώ συμφωνώ σε οσα λες, έχω ένσταση στο κομμάτι της βίας- αναφέρομαι και σε ένα απλό χαστούκι. Αν και αυτό που με ενδιέφερε όπως είπα παραπάνω, είναι όχι η αντιμετώπιση απο το σπίτι, αλλά απο τους γύρω. Σαφώς όλα απο εκεί ξεκινούν, αλλά υπάρχουν οι περιπτώσεις που γονείς δε διατίθενται να λύσουν..
Jonas, εχω γραψει στην κατηγορια που γραφουν εκπαιδευτικοί.
Βασίλη, συμφωνώ σχεδόν σε όλα μαζί σου, ιδιαιτέρως στο κομμάτι της δικαιοσύνης και της καταννόησης. Πράγματι εκεί φαίνεται, στις δύσκολες καταστάσεις, ο καλός δάσκαλος...
Ανταντε, ενώ συμφωνώ σε οσα λες, έχω ένσταση στο κομμάτι της βίας- αναφέρομαι και σε ένα απλό χαστούκι. Αν και αυτό που με ενδιέφερε όπως είπα παραπάνω, είναι όχι η αντιμετώπιση απο το σπίτι, αλλά απο τους γύρω. Σαφώς όλα απο εκεί ξεκινούν, αλλά υπάρχουν οι περιπτώσεις που γονείς δε διατίθενται να λύσουν..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
mindcircus
Περιβόητο μέλος
Η mindcircus αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Σουηδία (Ευρώπη). Έχει γράψει 5,956 μηνύματα.
18-03-14
14:44
Συμφωνώ με όσα λέτε. Την πηγή του ''κακού'' όλοι λίγο πολύ την γνωρίζουμε. Φταίνε κατά κύριο λόγο οι γονείς για διάφορους λόγους. Αλλοι γιατί δεν ενδιαφέρονται ουσιαστικά για τη διαπαιδαγώγησή τους, άλλοι γιατί πιστεύουν πως με το να τα παραχαιδεύουν, τους δίνουν όσα οι ίδιοι πιθανώς να μην εισέπραξαν, αλλοι απο τύψεις που εργάζονται πολύ και δεν έχουν χρόνο να ασχοληθούν με αποτέλεσμα να επιστρέφουν σπίτι και να τους κάνουν όλα τα χατήρια. Αυτά τα γνωρίζουμε. Εκεί που θέλω να εστίασω είναι όχι πως οφείλουν οι γονείς να τα διαπαιδαγωγούν, αλλά πως εμείς οι υπόλοιποι μπορούμε να τα διαχειριστούμε.
Ας δώσω μερικά παραδείγματα: Η μικρή Ελένη, τρίτης τάξης του δημοτικού μιλάει με αυθάδεια μπροστά σε ολους κι αν της κάνεις παρατήρηση σαν μεγαλύτερος, θα σου την πει κιόλας με ύφος. Φυσικά αν απευθυνθείς στους γονείς της θα σου απαντήσουν '' έτσι είναι τα παιδιά, οτι θέλει η Ελενίτσα''
Ο μικρός Γιωργάκης, τετάρτης τάξης αν του βάλεις χαμηλό βαθμό θα κλαίει, θα τσιρίζει και η μαμά του θα έρθει να σου ζητηήσει τον λόγο. Οταν της απαντήσεις πως ο μικρός της δεν διαβάζει, θα σου απαντήσει ''μα τον βλέπω, διαβάζει, Εσυ κάνεις λάθος! '' Φυσικά παραβλέπει το γεγονός οτι ο μικρός Γιωργάκης πίσω απο το βιβλίο, κρύβει ενα ωραιότατο τάμπλετ νέας τεχνολογίας, ξέρει όλα τα παιχνίδια απέξω και η μαμά κατάκοπη απτη δουλεία τον στέλνει να διαβάσει αλλά εκείνος δεν ελέγχεται στο τέλος.
Η μικρή Μαρία, τρίτης γυμνασίου έχει την απάιτηση να της κάνεις μάθημα όπως εκείνη θέλει κι όχι όπως ο ίδιος έχεις επιλέξει τη μεθοδολογία.
Ο μικρός Γιαννάκης, έκτης δημοτικού σε κάνει όποιος κι αν είσαι, ρεζίλι δημοσίως, ειδικά αν δεν του αρέσεις σαν φάτσα, ουρλιάζει αν θέλει κάτι κι αν τον μαλώσεις, γίνεται ακόμα πιο επιθετικός.
Φυσικά όλες αυτές οι περιπτώσεις παιδιών, έχουν προβλήματα συμπεριφοράς όχι μόνο μες στο σπίτι, αλλά και στο σχολικό τους περιβάλλον. Ποιο παιδάκι νορμάλ θα θέλει να κάνει παρέα ένα παιδάκι που τα θέλει όλα δικά του; Κι αυτό συνεχίζεται εντονότερα με τα χρόνια.
Εσείς πως αντιμετωπίζεται τέτοια παιδιά; Τα μαλώνετε; Τα αγνοείτε; Τα ξεγέλατε αποσπώντας τους την προσοχή με κάτι άλλο; Τους μιλάτε;
Πως αντιδράτε συνήθως και τελικά υπάρχει επιτυχής τρόπος αντιμετώπισής τους;
Εκπαιδευτικοί και μή. Δεν αναφέρομαι στους γονείς. Οι γονείς έχουν διαφορετική σχέση με τα παιδιά τους και των υπολοίπων η σχέση με αυτά τα παιδιά είναι πολύ λεπτή.
Εγώ γενικότερα πιστεύω πως το κάθε παιδί είναι διαφορετικό και χρειάζεται μια ιδίαιτερη αντιμετώπιση. Ψάχνω τον γενικό κανόνα, το κλειδί, την βάση της αντιμετώπισης. Πως πρέπει να σκεφτόμαστε; Μήπως η υπομονή είναι το κλειδί; Η κατάννοηση;
Ας δώσω μερικά παραδείγματα: Η μικρή Ελένη, τρίτης τάξης του δημοτικού μιλάει με αυθάδεια μπροστά σε ολους κι αν της κάνεις παρατήρηση σαν μεγαλύτερος, θα σου την πει κιόλας με ύφος. Φυσικά αν απευθυνθείς στους γονείς της θα σου απαντήσουν '' έτσι είναι τα παιδιά, οτι θέλει η Ελενίτσα''
Ο μικρός Γιωργάκης, τετάρτης τάξης αν του βάλεις χαμηλό βαθμό θα κλαίει, θα τσιρίζει και η μαμά του θα έρθει να σου ζητηήσει τον λόγο. Οταν της απαντήσεις πως ο μικρός της δεν διαβάζει, θα σου απαντήσει ''μα τον βλέπω, διαβάζει, Εσυ κάνεις λάθος! '' Φυσικά παραβλέπει το γεγονός οτι ο μικρός Γιωργάκης πίσω απο το βιβλίο, κρύβει ενα ωραιότατο τάμπλετ νέας τεχνολογίας, ξέρει όλα τα παιχνίδια απέξω και η μαμά κατάκοπη απτη δουλεία τον στέλνει να διαβάσει αλλά εκείνος δεν ελέγχεται στο τέλος.
Η μικρή Μαρία, τρίτης γυμνασίου έχει την απάιτηση να της κάνεις μάθημα όπως εκείνη θέλει κι όχι όπως ο ίδιος έχεις επιλέξει τη μεθοδολογία.
Ο μικρός Γιαννάκης, έκτης δημοτικού σε κάνει όποιος κι αν είσαι, ρεζίλι δημοσίως, ειδικά αν δεν του αρέσεις σαν φάτσα, ουρλιάζει αν θέλει κάτι κι αν τον μαλώσεις, γίνεται ακόμα πιο επιθετικός.
Φυσικά όλες αυτές οι περιπτώσεις παιδιών, έχουν προβλήματα συμπεριφοράς όχι μόνο μες στο σπίτι, αλλά και στο σχολικό τους περιβάλλον. Ποιο παιδάκι νορμάλ θα θέλει να κάνει παρέα ένα παιδάκι που τα θέλει όλα δικά του; Κι αυτό συνεχίζεται εντονότερα με τα χρόνια.
Εσείς πως αντιμετωπίζεται τέτοια παιδιά; Τα μαλώνετε; Τα αγνοείτε; Τα ξεγέλατε αποσπώντας τους την προσοχή με κάτι άλλο; Τους μιλάτε;
Πως αντιδράτε συνήθως και τελικά υπάρχει επιτυχής τρόπος αντιμετώπισής τους;
Εκπαιδευτικοί και μή. Δεν αναφέρομαι στους γονείς. Οι γονείς έχουν διαφορετική σχέση με τα παιδιά τους και των υπολοίπων η σχέση με αυτά τα παιδιά είναι πολύ λεπτή.
Εγώ γενικότερα πιστεύω πως το κάθε παιδί είναι διαφορετικό και χρειάζεται μια ιδίαιτερη αντιμετώπιση. Ψάχνω τον γενικό κανόνα, το κλειδί, την βάση της αντιμετώπισης. Πως πρέπει να σκεφτόμαστε; Μήπως η υπομονή είναι το κλειδί; Η κατάννοηση;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
mindcircus
Περιβόητο μέλος
Η mindcircus αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Σουηδία (Ευρώπη). Έχει γράψει 5,956 μηνύματα.
18-03-14
10:51
Λες για μεχρι δημοτικου ή λυκειου?
Αναφερομαι κυριως σε μικρες ηλικιες 9-15
Αντε να συμμετασχεις σε καμια πορεια της ΠΑΜΕ λεω εγω και τα παιδακια του κοσμου μην τα πιανεις στο στομα σου.
Σ ευχαριστω για την προσκληση αλλα θα αρνηθω.. Γιατι καποιος πρεπει να ασχοληθει με αυτα τα παιδακια.. που δυσκολευουν τον εκπαιδευτικο και την κοινωνια αργοτερα. Δεν μοιραζονται και απαιτουν. Παιδακια που μεσα απο αυτη τη συμπεριφορα, κρυβουν μια πληγη και κυριως φοβο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.