11-01-08
23:03
Πωπω, είναι γενική η απαισιοδοξία βλέπω. Κανένας άντρας να μας πει τη γνώμη του?
Εμένα πάντως αυτό μου άρεσε:
Εμένα πάντως αυτό μου άρεσε:
Και πρέπει εξαρχής ο καρπός να είναι πολύ δυνατός - να μιλάμε για τρελή αγάπη, παλαβό έρωτα, για πράγματα που δεν ελέγχεις. Μόνο αυτά είναι ικανά να διατηρηθούν σε βάθος χρόνου και να ξανανάψουν ολόκληρη φωτιά από μια τόση δα φλογίτσα..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
09-01-08
23:24
Ανέκαθεν με απασχολούσε ένα θέμα στον τομέα σχέσεις και τώρα τελευταία πιάνω τον εαυτό μου να το σκέφτεται πιο συχνά. Το πεπερασμένο του έρωτα μου δημιουργεί μια...πίκρα. Είναι κοινός τόπος πως ο έρωτας μετά από μερικά χρόνια περνά....ή μήπως όχι? Και είναι πολύ λογικό αυτό, αφού ο έρωτας, όσο υπέροχος και επιθυμητός κι αν είναι, σαν έντονο συναίσθημα κουράζει σε βάθος χρόνου. Βέβαια,δίνει τη θέση του σε άλλα, πιο βαθιά και ουσιαστικά συναισθήματα αλλά εμένα αυτό γιατί με παρηγορεί ελάχιστα? Μπορεί ο έρωτας να κρατήσει σε μακροχρονίες σχέσεις ή έστω να υπάρχουν κάποιες αναλαμπές του?
Και στο γάμο τι γίνεται? Μπορεί να επιβιώσει ο έρωτας μέσα στην τριβή της καθημερινότητας? Προσωπικά η ρουτίνα που δημιουργεί η συμβίωση και οι ευθύνες, το γεγονός ότι βλέπεις τον άλλο σε /όλες/ τις φάσεις, το overdose, η συνήθεια και ένα σωρό άλλα πράγματα όπως το να κοιμάσαι με τον καλό σου κάθε βράδυ και όχι όταν το θέλεις, γιατί εγώ ας πούμε δεν το θέλω κάθε βράδυ και ας είμαι πολύ ερωτευμένη, το να γίνονται δηλαδή κάποια ξεχωριστά πράγματα συνήθεια και να χάνουν μ'αυτό τον τρόπο την αξία τους, όλα αυτά μου φαίνονται η ταφόπλακα του έρωτα. Και η σκέψη που ακολουθεί είναι ότι όλα αυτά συμβαίνουν στο γάμο, οπότε αυτόματα στο μυαλό μου γίνεται ο γάμος η ταφόπλακα του έρωτα.
Η λύση που μου έρχεται αυθόρμητα στο μυαλό είναι το να μένει το ζευγάρι σε πολύ κοντινά σπίτια, πάνω-κάτω ας πούμε, ώστε να μπορεί να χαίρεται τα καλά του μαζί αλλά και του χώρια. Νομίζω πως οι περισσότεροι θα πιστεύετε πως κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο και ίσως έχετε δίκιο.
Η αμέσως επόμενη σκέψη μου είναι ότι αν δεχτούμε πως ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα τότε δεν είναι επόμενο ο καθένας να τον αναζητήσει εκτός γάμου? Θέλω να πω πως ο έρωτας είναι ένα ανώτερο συναίσθημα, και ίσως ζωτικής σημασίας για τον άνθρωπο, και είναι κρίμα, για να μην πω αφυσικό, να το παραμερίσει για το μεγαλύτερο μέρος της ζωή του. Γιατί όλοι όταν ακούμε για εξωσυζυγικές σχέσεις σπεύδουμε να το χαρακτηρίσουμε ως κάτι χυδαίο αντί να το κατανοήσουμε ως την φυσική ανάγκη για έρωτα? Γιατί έχουμε ταυτίσει τον γάμο με το παραμύθι του άντρα και της γυναίκας που ζούνε μαζί μια ζωή χωρίς να κοιτάξουν αλλού? Μήπως τα πράγματα θα ήταν πιο απλά αν ο γάμος ήταν μια συμφωνία μεταξύ ενός άντρα και μιας γυναίκας που θέλουν να κάνουν οικογένεια και αγαπάνε και σέβονται ο ένας τον άλλο, μεταξύ ας πούμε δυο καλών φίλων, χωρίς την ύπαρξη του ερωτικού στοιχείου? Μια ένωση των ζωών δυο ανθρώπων με αγάπη και με σκοπό να μεγαλώσουν σωστά τα παιδιά τους. Όντας ελεύθεροι να αναζητήσουν τον έρωτα, όταν και όπου θέλουν.
Ξέρω, ότι αυτό που προτείνω είναι επίσης ανέφικτο καθώς και άνοστο σαν ανάλατο φαϊ αλλά εκεί οδηγούμαι όταν προσπαθώ να βρω μια λύση στο πρόβλημα γάμος-έρωτας. Παρακαλώ να μη σταθείτε ιδιαίτερα στις σοφές λύσεις μου αλλά να συζητήσουμε το θέμα πιο σφαιρικά. Οι απόψεις μου δεν είναι απόλυτες και θα χαρώ πολύ να μου τις ανατρέψετε. Αν και πιστεύω ότι η πραγματικότητα για άλλη μια φορά θα με προσγειώσει, ευχάριστα ή δυσάρεστα.
Και στο γάμο τι γίνεται? Μπορεί να επιβιώσει ο έρωτας μέσα στην τριβή της καθημερινότητας? Προσωπικά η ρουτίνα που δημιουργεί η συμβίωση και οι ευθύνες, το γεγονός ότι βλέπεις τον άλλο σε /όλες/ τις φάσεις, το overdose, η συνήθεια και ένα σωρό άλλα πράγματα όπως το να κοιμάσαι με τον καλό σου κάθε βράδυ και όχι όταν το θέλεις, γιατί εγώ ας πούμε δεν το θέλω κάθε βράδυ και ας είμαι πολύ ερωτευμένη, το να γίνονται δηλαδή κάποια ξεχωριστά πράγματα συνήθεια και να χάνουν μ'αυτό τον τρόπο την αξία τους, όλα αυτά μου φαίνονται η ταφόπλακα του έρωτα. Και η σκέψη που ακολουθεί είναι ότι όλα αυτά συμβαίνουν στο γάμο, οπότε αυτόματα στο μυαλό μου γίνεται ο γάμος η ταφόπλακα του έρωτα.
Η λύση που μου έρχεται αυθόρμητα στο μυαλό είναι το να μένει το ζευγάρι σε πολύ κοντινά σπίτια, πάνω-κάτω ας πούμε, ώστε να μπορεί να χαίρεται τα καλά του μαζί αλλά και του χώρια. Νομίζω πως οι περισσότεροι θα πιστεύετε πως κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο και ίσως έχετε δίκιο.
Η αμέσως επόμενη σκέψη μου είναι ότι αν δεχτούμε πως ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα τότε δεν είναι επόμενο ο καθένας να τον αναζητήσει εκτός γάμου? Θέλω να πω πως ο έρωτας είναι ένα ανώτερο συναίσθημα, και ίσως ζωτικής σημασίας για τον άνθρωπο, και είναι κρίμα, για να μην πω αφυσικό, να το παραμερίσει για το μεγαλύτερο μέρος της ζωή του. Γιατί όλοι όταν ακούμε για εξωσυζυγικές σχέσεις σπεύδουμε να το χαρακτηρίσουμε ως κάτι χυδαίο αντί να το κατανοήσουμε ως την φυσική ανάγκη για έρωτα? Γιατί έχουμε ταυτίσει τον γάμο με το παραμύθι του άντρα και της γυναίκας που ζούνε μαζί μια ζωή χωρίς να κοιτάξουν αλλού? Μήπως τα πράγματα θα ήταν πιο απλά αν ο γάμος ήταν μια συμφωνία μεταξύ ενός άντρα και μιας γυναίκας που θέλουν να κάνουν οικογένεια και αγαπάνε και σέβονται ο ένας τον άλλο, μεταξύ ας πούμε δυο καλών φίλων, χωρίς την ύπαρξη του ερωτικού στοιχείου? Μια ένωση των ζωών δυο ανθρώπων με αγάπη και με σκοπό να μεγαλώσουν σωστά τα παιδιά τους. Όντας ελεύθεροι να αναζητήσουν τον έρωτα, όταν και όπου θέλουν.
Ξέρω, ότι αυτό που προτείνω είναι επίσης ανέφικτο καθώς και άνοστο σαν ανάλατο φαϊ αλλά εκεί οδηγούμαι όταν προσπαθώ να βρω μια λύση στο πρόβλημα γάμος-έρωτας. Παρακαλώ να μη σταθείτε ιδιαίτερα στις σοφές λύσεις μου αλλά να συζητήσουμε το θέμα πιο σφαιρικά. Οι απόψεις μου δεν είναι απόλυτες και θα χαρώ πολύ να μου τις ανατρέψετε. Αν και πιστεύω ότι η πραγματικότητα για άλλη μια φορά θα με προσγειώσει, ευχάριστα ή δυσάρεστα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.