27-12-07
01:54
Iσραφήλ - Ε.Α. Poe
Στον ουρανό ένα πνεύμα κατοικεί
"Πόχει χορδές λαγούτου για καρδιά του"
Κανείς φωνή τόσο μελωδική
Σαν του άγγελου Ίσραφηλ δεν έχει εκεί
Και τ' άστρα(λεν οι θρύλοι οι μθστικοί)
Σα μεθυσμένα,ακούν τη μαγική
Σωπαίνοντας λαλιά του.
Μεσουρανεί ψηλά
Κι ως αργοπάει με χάρη
Το πορφυρό φεγγάρι
Μ' αγάπη του γελά,
Και,ν' ακούει τ' αστοπελέκι
(Με την Πούλια που παρέκει
Εφτάδα πλέκει),
Στα ουράνια στέκει.
Κι όλα λεν (η αστοπλημμύρα
Κι ό,τι ακούει του την ωδή)
Πως του Ίσραφηλ η πύρα
Γεννιέται από τη λύρα
Πόχει και τραγουδάει -
Το ζωντανό κρουστήρα
Που κρούει κάθε χορδή.
Μα αυτός στα ουράνια περπατάει,
Που βασιλεύει η συλλογή η βαθιά -
Που Θεός η Αγάπη κυβερνάει -
Που φτερουγούν τα Ουρί μ' αιθέρια
Μάτια,γιομάτη απ' τη μορφιά
Που εμείς λατρεύμουμε στ΄αστέρια
Γι΄αυτό,δεν έχεις λάθος,
Άν,ω Ίσραφήλ,καταφρονείς
Ένα τραγούδι δίχως πάθος
Δικό σου είναι της δάφνης τ' άνθος
Γιατ' είσαι ο πιο καλός τραγουδιστής!
Εύθυμα ζήσε στων καιρών το βάθος!
Τα λόγια σου τα φλογερά
Σ' υπέργειες έκστασες αρμόζουν πλέρια -
Το μίσος σου,η αγάπη,κ΄η λύπη,κ' η χαρά,
Του ολόθερμου λαγούτου σου είναι ταίρια -
Καλά και δε μιλούν τ' αστέρια!
Τα ουράνια ναι,δικά σου όμως εμείς
Στον κόσμο μας δεν έχουμε αγγελούδια
Κ' ειν τα λουλούδια μας μονο - λουλούδια
Της ευτυχίας σου ο ίσκιος της τρανής
Για μας είναι ήλιος και τραγούδια
Εκεί να 'μουν εγώ
Ψηλά να κατοικώ
Και να 'ταν ο Ίσραφηλ κάπου εδώ περα,
Ίσως δε θα 'βανε σκοπό τόσο γλυκό
Από μια ανθρώπινη φλογέρα,
Ενώ θα ηχούσε εν' ασμα πιο μαγευτικό
Μεσ' απ' τη λύρα μου στα ουράνια περα.
Aν και οκ, ο Ποε (οπως και ο καθε ποιητης αλλα αναφερομαι στον Ποε γτ οι περισσοτεροι ξερουν αγγλικα) διαβαζεται μονο στην γλωσσα του.
Στον ουρανό ένα πνεύμα κατοικεί
"Πόχει χορδές λαγούτου για καρδιά του"
Κανείς φωνή τόσο μελωδική
Σαν του άγγελου Ίσραφηλ δεν έχει εκεί
Και τ' άστρα(λεν οι θρύλοι οι μθστικοί)
Σα μεθυσμένα,ακούν τη μαγική
Σωπαίνοντας λαλιά του.
Μεσουρανεί ψηλά
Κι ως αργοπάει με χάρη
Το πορφυρό φεγγάρι
Μ' αγάπη του γελά,
Και,ν' ακούει τ' αστοπελέκι
(Με την Πούλια που παρέκει
Εφτάδα πλέκει),
Στα ουράνια στέκει.
Κι όλα λεν (η αστοπλημμύρα
Κι ό,τι ακούει του την ωδή)
Πως του Ίσραφηλ η πύρα
Γεννιέται από τη λύρα
Πόχει και τραγουδάει -
Το ζωντανό κρουστήρα
Που κρούει κάθε χορδή.
Μα αυτός στα ουράνια περπατάει,
Που βασιλεύει η συλλογή η βαθιά -
Που Θεός η Αγάπη κυβερνάει -
Που φτερουγούν τα Ουρί μ' αιθέρια
Μάτια,γιομάτη απ' τη μορφιά
Που εμείς λατρεύμουμε στ΄αστέρια
Γι΄αυτό,δεν έχεις λάθος,
Άν,ω Ίσραφήλ,καταφρονείς
Ένα τραγούδι δίχως πάθος
Δικό σου είναι της δάφνης τ' άνθος
Γιατ' είσαι ο πιο καλός τραγουδιστής!
Εύθυμα ζήσε στων καιρών το βάθος!
Τα λόγια σου τα φλογερά
Σ' υπέργειες έκστασες αρμόζουν πλέρια -
Το μίσος σου,η αγάπη,κ΄η λύπη,κ' η χαρά,
Του ολόθερμου λαγούτου σου είναι ταίρια -
Καλά και δε μιλούν τ' αστέρια!
Τα ουράνια ναι,δικά σου όμως εμείς
Στον κόσμο μας δεν έχουμε αγγελούδια
Κ' ειν τα λουλούδια μας μονο - λουλούδια
Της ευτυχίας σου ο ίσκιος της τρανής
Για μας είναι ήλιος και τραγούδια
Εκεί να 'μουν εγώ
Ψηλά να κατοικώ
Και να 'ταν ο Ίσραφηλ κάπου εδώ περα,
Ίσως δε θα 'βανε σκοπό τόσο γλυκό
Από μια ανθρώπινη φλογέρα,
Ενώ θα ηχούσε εν' ασμα πιο μαγευτικό
Μεσ' απ' τη λύρα μου στα ουράνια περα.
Aν και οκ, ο Ποε (οπως και ο καθε ποιητης αλλα αναφερομαι στον Ποε γτ οι περισσοτεροι ξερουν αγγλικα) διαβαζεται μονο στην γλωσσα του.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
20-08-07
15:37
Το φως σπάει εκεί που κανένας ήλιος δε λάμπει - Thomas Dylan
Το φως σπάει εκεί που κανένας ήλιος δε λάμπει
Εκεί που καμιά θάλασσα δεν κυλάει, τα νερά της καρδιάς
Σπρώχνουν τα κύματα τους
Και, σπασμένα φαντάσματα με φωτοβόλα-σκουλήκια στα κεφάλια τους
Τα πλάσματα του φωτός
Λιμάρουν μέσα στη σάρκα εκεί που καμία σάρκα δε διακοσμεί τα κόκαλα.
Ένα κερί στο ύψος των μηρών
Ζεσταίνει τα νιάτα και το σπέρμα και καίει τους σπόρους των γερατειών
Εκεί όπου κανένας κόκκος δε σαλεύει,
Ο καρπός του ανθρώπου ξεζαρώνει στα αστέρια,
Λαμπερός σαν ένα σύκο
Εκεί όπου δεν υπάρχουν νεύρα, το κερί δείχνει τα δάκρυά του.
Η χαραυγή σπάει πίσω από τα μάτια
Από κοντάρια με κρανίο και πέλμα το ανεμόδαρτο αίμα
γλιστράει σαν μια θάλασσα
Χωρίς ούτε φράχτες, ούτε πασσάλους, οι αναβλύζουσες πετρελαιοπηγές του ουρανού
Στέλνουν πίδακες προς τη ράβδο
Που ραβδοσκοπεί με ένα χαμόγελο το πετρέλαιο των δακρύων.
Νύχτα στο στρογγύλεμα των εσοχών,
σαν κάποιο φεγγάρι κατράμι, το όριο των σφαιρών
Η μέρα φωτίζει το κόκαλο
Εκεί όπου δεν υπάρχει κρύο, οι θύελλες που σε γδέρνουν ξεκαρφιτσώνουν
Τα φορέματα του χειμώνα
Η μεμβράνη της άνοιξης κρέμεται από τα καλύμματα.
Το φως σπάει σε μυστικά οικόπεδα,
Σε άκρες της σκέψης όταν οι σκέψεις οσμίζονται στη βροχή
Όταν η λογική πεθαίνει,
Το μυστικό του εδάφους μεγαλώνει μέσω του ματιού,
Και το αίμα εκτοξεύεται στον ήλιο
Πάνω από τα άγονα νοικιαζόμενα αγροτεμάχια η χαραυγή κοκαλώνει.
Το φως σπάει εκεί που κανένας ήλιος δε λάμπει
Εκεί που καμιά θάλασσα δεν κυλάει, τα νερά της καρδιάς
Σπρώχνουν τα κύματα τους
Και, σπασμένα φαντάσματα με φωτοβόλα-σκουλήκια στα κεφάλια τους
Τα πλάσματα του φωτός
Λιμάρουν μέσα στη σάρκα εκεί που καμία σάρκα δε διακοσμεί τα κόκαλα.
Ένα κερί στο ύψος των μηρών
Ζεσταίνει τα νιάτα και το σπέρμα και καίει τους σπόρους των γερατειών
Εκεί όπου κανένας κόκκος δε σαλεύει,
Ο καρπός του ανθρώπου ξεζαρώνει στα αστέρια,
Λαμπερός σαν ένα σύκο
Εκεί όπου δεν υπάρχουν νεύρα, το κερί δείχνει τα δάκρυά του.
Η χαραυγή σπάει πίσω από τα μάτια
Από κοντάρια με κρανίο και πέλμα το ανεμόδαρτο αίμα
γλιστράει σαν μια θάλασσα
Χωρίς ούτε φράχτες, ούτε πασσάλους, οι αναβλύζουσες πετρελαιοπηγές του ουρανού
Στέλνουν πίδακες προς τη ράβδο
Που ραβδοσκοπεί με ένα χαμόγελο το πετρέλαιο των δακρύων.
Νύχτα στο στρογγύλεμα των εσοχών,
σαν κάποιο φεγγάρι κατράμι, το όριο των σφαιρών
Η μέρα φωτίζει το κόκαλο
Εκεί όπου δεν υπάρχει κρύο, οι θύελλες που σε γδέρνουν ξεκαρφιτσώνουν
Τα φορέματα του χειμώνα
Η μεμβράνη της άνοιξης κρέμεται από τα καλύμματα.
Το φως σπάει σε μυστικά οικόπεδα,
Σε άκρες της σκέψης όταν οι σκέψεις οσμίζονται στη βροχή
Όταν η λογική πεθαίνει,
Το μυστικό του εδάφους μεγαλώνει μέσω του ματιού,
Και το αίμα εκτοξεύεται στον ήλιο
Πάνω από τα άγονα νοικιαζόμενα αγροτεμάχια η χαραυγή κοκαλώνει.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.