potmos
Νεοφερμένος
Ο Λουκᾶς αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 38 μηνύματα.
04-01-08
00:41
Δηλαδή η αγάπη που νιώθουμε για τη γυναίκα μας ακυρώνεται απλά και μόνο επειδή έχουμε και ερωτικές επαφές μαζί της και αυτό μας δίνει ηδονή; Δεν μπορούμε δηλαδή ν' αγαπούμε τον πλησίον, τον κάθε πλησίον, άρα και το Θείον και ταυτόχρονα τη γυναίκα μας; Απίστευτο μου ακούγεται, μάλλον δεν θα κατάλαβα καλά. Παρακαλώ διευκρίνιση...
Φυσικά και δεν είπα ότι «ακυρώνεται». Απλά είναι ένα στάδιο πολύ αρχικό αλλά και πολύ βασικό στον δρόμο για την Αγάπη. Όταν όμως κανείς φτάσει στην τέλεια αγάπη (απεριόριστη, ανυπόκριτη αγάπη για τον πλησίον και τον Θεό) θα έχει ήδη περάσει προ πολλού το στάδιο της μερικής και αποκλειστικής αγάπης που επικεντρώνεται σε ένα πρόσωπο. Αρκεί να μη ξεχνάει ο διαβάτης τον προορισμό του, προς χάριν της πανέμορφης πηγούλας με το γάργαρο νεράκι.
Εξάλλου και ο κακός Παύλος αρνείται στα ζευγάρια την αποχή απο το σεξ αν δεν οφείλεται σε κοινή συναίνεση και αποκλειστικά με σκοπό την αφιέρωση σε πνευματικές ασκήσεις. Δηλαδή: περπατάς, περπατάς, σταματάς, πίνεις νεράκι, δροσίζεσαι, αναπαύεσαι, και μετά πάλι στον δρόμο, μαζί με τον/την σύντροφό σου, αλληλοστηριζόμενοι και αλληλοσυμπληρούμενοι, σωματικά και πνευματικά, «όντες οι δύο εις σάρκα μίαν».
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
potmos
Νεοφερμένος
Ο Λουκᾶς αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 38 μηνύματα.
02-01-08
03:26
Συνεπώς ο έρωτας προς μια γυναίκα δεν έρχεται σε καμία αντίθεση με την αγάπη προς το Θεό
Εδώ είναι κάτι που παραβλέπουμε συνήθως.
Ο Χριστός έθεσε ως αρχή, πηγή, αιτία και ουσία όλης της αποκάλυψης το «Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου... και τον πλησίον σου ως σεαυτόν»
Όταν λέει λοιπόν ότι η αγάπη για τον Θεό περνά μέσα από την αγάπη για τον πλησίον, δεν εννοεί μια αγάπη αποκλειστικής μορφής («προσπάθεια» κατά τους ασκητικούς) αλλά αγάπη τέλεια, ουσιώδη, ίση προς όλους τους πλησίον. Να πονάς για τον πόνο του άλλου. Του κάθε άλλου όμως. Όχι του γνωστού σου, του φίλου, του συγγενούς, της γυναίκας σου, του παιδιού σου και εκείνου του καημένου άγνωστου που υποφέρει άδικα. Αλλά του κακού, του μισητού, του αντιπαθούς, του εχθρού.
Το να νιώθεις έρωτα για ένα ωραίο (πνευματικα ή σωματικά) άτομο, είναι εύκολο και φυσικό. Όλοι το κάνουν (υπό φυσιολογικές συνθήκες, εννοείται). Το να νιώσεις έρωτα όμως για την κατ(δι-)εστραμμένη ψυχή ενός δολοφόνου; Ενός βιαστή; Αυτό είναι υπέρ φύσιν. Αυτό είναι θεϊκό. Τότε πράγματι αγαπάς τον Θεό. Και μόνον τότε μπορείς να καυχηθείς ότι έχεις αγαπήσει πραγματικά και τον άνθρωπο.
Εν ολίγοις, η όντως αγάπη είναι αυτή που έρχεται χωρίς καταναγκασμό: όχι εξαιτίας ηδονής ή οδύνης. Γι᾿ αυτό ο Παύλος (οκ, βαράτε αλύπητα ) βάζει ένα μόνο πρότυπο στην σχέση άνδρα γυναίκας: Χριστός-Εκκλησία. Ο πρώτος κινήθηκε ηθελημένα για να βρει το δημιούργημά του που έφυγε, και η δεύτερη είναι όσοι από μας ανταποκρίθηκαν (ή προσπαθούν να ανταποκριθούν) στην κίνηση αυτή.
Και ένα σημείωμα για τις μετάνοιες, νηστεία κ.λ.π.:
Καλά όλα αυτά, αλλά μόνον στο πλαίσιο της επαναφοράς του σώματος στην αρμονική σχέση με το πνεύμα. Όχι ως μέσα «θέασης» κάποιας «ενέργειας» που δεν είναι κάτι άλλο από φυσιολογικές παραισθήσεις. Η πραγμάτωση της ένωσης με τον Θεό είναι μυστηριακή (και δεν εννοώ αποκρυφιστική) και πραγματική, όχι συναισθηματική
Διευκρινιστικά:
1) Το δεύτερο πρόσωπο που χρησιμοποίησα δεν απευθύνεται προσωπικά σε κάποιον.
2) Όταν εγώ γράφω Θεός εννοώ την τριάδα προσώπων που η εκκλησιαστική κοινότητα πιστεύει ότι της έχει αποκαλυφθεί. Δεν εννοώ κάποιο δημιούργημα (ενέργεια, σύμπαν, κ.λ.π.).
3) Όλα τα παραπάνω έγραψα με καλή θέληση. Εκφράζω μόνον δικές μου απόψεις. Δεν επιθυμώ ούτε προσηλυτισμό κανενός (αλήθεια, τί ακριβώς είναι προσηλυτισμός; ), ούτε, πολύ περισσότερο, να προσβάλλω. Αν κάποιος προσβάλλεται, να με ενημερώνει άμεσα για να επαναδιατυπώνω άλλως πως ό,τι τυχόν φαίνεται προσβλητικό.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.