Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 57 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
29-10-07
14:01
Αυτό το υπογράμμισα γιατί από τη μία είναι κοινώς παραδεκτό αλλά εγώ ενίσταμαι. Η κοινωνία μπορεί να διδάσκει από μόνη της τη βία γιατί η ίδια έχει απαξιώσει τον εαυτό της και τους κανόνες της είτε ηθικούς είτε τους γραπτούς ή άγραφους νόμους της.Τα φαινόμενα που βλέπεις να συμβαίνουν είναι θέμα πολιτικής;
....
Η κάθε κοινωνία διαπαιδαγωγεί τους πολίτες ή υπηκόους της σύμφωνα με τις ανάγκες της και τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης. Επίσης, εξ ορισμού, κάθε πράξη ενός πολίτη μέσα σ' ένα κοινωνικό σύνολο είναι μια πολιτική πράξη. Συνεπώς κι εμείς διδάσκουμε με τη στάση και τις πράξεις μας κάτι στο περιβάλλον με το οποίο αλληλεπιδρούμε. Καθημερινά όλοι μας συμβάλλουμε στη διαμόρφωση της λεγόμενης "μέσης άποψης". Έτσι, έχουμε όλοι μας μέρος της ευθύνης για την κοινωνία που διακονούμε και γι' αυτόν το λόγο θα πρέπει να είμαστε λιγότερο αφοριστικοί απέναντι στον "αμαρτωλό". "Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω", λέει ο ποιητής.
Αυτό είναι πέρα για πέρα απαράδεκτο και πραγματικά φρίττω όταν ακούω μέχρι που μπορεί να φτάσει η ... αγάπη. Αυτό που περιέγραψες είναι τελείως υποκειμενικό, και σε μια πολιτισμένη κοινωνία, δεν έχει υποκειμενικότητες. Αυτό που ενστερνίζεσαι ως "πολλή αγάπη" δηλαδή αν ήταν υπερβολική η αγάπη θα ήταν και περισσότερο το ξύλο;;;;
Δεν θεωρώ τον εαυτό μου θύμα βίας, ούτε "υπερβολικής αγάπης". Το κακό με όλους μας είναι ότι έχουμε την τάση να "φρίττουμε" εύκολα, όταν αυτό που λέει ο άλλος δεν ανήκει στη σφαίρα του γνωστικού μας οικοδομήματος, με αποτέλεσμα να μην βλέπουμε το πραγματικό του νόημα. Όταν χάνεται το μέτρο αγαπητή μου, χάνεται και η ισορροπία στη συζήτηση. Μια κοινωνία χωρίς υποκειμενικότητες δεν είναι ο προάγγελος μιας εξουσιαστικής δυστοπίας, όπου όλα καθορίζονται εκ των προτέρων ως αντικειμενικά και οποιαδήποτε απόκλιση αποβάλλεται; Ποιος ακριβώς μπορεί να καθορίσει το αντικειμενικά σωστό; Ποιος έχει τελικά αυτήν τη θεϊκή παραίσθηση; Το μεγάλωμα ενός παιδιού σε ίδρυμα ή σε ανάδοχη οικογένεια για ψύλλου πήδημα δεν είναι μορφή βίας, την οποία ίσως ενστερνίζεσαι; Κατά τη γνώμη μου, το να μεγαλώνεις παιδιά έχοντας την πεποίθηση ότι κατέχεις την αντικειμενικά σωστή άποψη, είναι πολύ πιο τρομακτικό από μερικές ξυλιές στον πισινό. Η ψυχολογική βία μπορεί να είναι πιο τραυματική από τη φυσική, αναλόγως του μέτρου που η καθεμιά ασκείται.
Θα θέσω μια σειρά ερωτήσεων, με αφορμή τα όσα παραθέτω. "Τι είναι αυτό που μας κάνει να θεωρούμε πολιτισμένη τη σημερινή μας κοινωνία, σε αντίθεση με τις παλαιότερες μορφές της; Έχουμε λύσει τα κοινωνικά μας προβλήματα ή μήπως τα έχουμε μεγενθύνει κι επιπλέον έχουμε δημιουργήσει νέα; Μόνο ο Μεσαίωνας υπάρχει ως παρελθόν;"
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.