Νομίζω ότι αυτές τις μέρες την φλερτάρω κανονικά.
Νομίζω ότι ειδικά τώρα πρέπει να ηρεμήσεις... θα σε προσπεράσει, είναι πολύ φυσιολογικό να μην είσαι καλά ακόμα... εμείς εδώ είμαστε... :
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Υποκλίνομαι! Δεν ξέρω κατά ποσο έχω δικαίωμα να μιλάω για παθολογικές καταστάσεις αλλα πλεον οι Αμερικανοι και οι Ευρωπαίοι (και σιγά σιγά κι εμείς, τα αιώνια πρόβατα) κάθε φορα που έχουν τις μαύρες τους πρέπει να πανε στον ψυχολόγο για να τους λύσει τα προβλήματα.
Aλλωστε, δεν καταλαβαίνω, γιατί συγχέουμε μια στεναχώρια και ψυχική κατάπτωση, με την κλινική κατάθλιψη.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεν αναφέρθηκα σε σένα, όταν παρέθεσα τις περιγραφές της κατάθλιψης, αλλά ήσουν η αφορμή. θεώρησα ότι αφού το κλάμα είναι γενικά μία κοινή αντίδραση, καλό είναι να μην μπερδεύονται όσοι δε γνωρίζουν πολλά για ψυχικές ασθένειες. Το κλάμα δεν είναι τυπική ένδειξη κατάθλιψης.-
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Τα συμπτώματα της κλινικής κατάθλιψης
Αισθήματα λύπης, άγχους, ψυχικού κενού, που επιμένουν.
Το άτομο κοιμάται είτε πάρα πολύ είτε πολύ λίγο, ξυπνάει στη μέση της νύχτας και δεν το ξαναπαίρνει ο ύπνος ή ξυπνάει τα χαράματα.
Μειωμένη όρεξη και απώλεια βάρους ή, αντίστροφα, αυξημένη όρεξη και αύξηση βάρους.
Εκνευρισμός, ανησυχία.
Συνεχιζόμενα φυσικά συμπτώματα που δεν περνούν με ιατρική θεραπεία (π.χ. χρόνιος πόνος, ή στομαχικά προβλήματα).
Δυσκολία συγκέντρωσης, δυσκολία μνήμης, δυσκολία λήψης αποφάσεων.
Κούραση ή απώλεια ενέργειας.
Αίσθημα ενοχής, απαισιοδοξία, αίσθημα ότι ο εαυτός δεν αξίζει.
Δείτε κι εδώ...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Οι ανθρώπινες σχέσεις σου πώς είναι;
Χόμπι έχεις προσπαθήσει να αποκτήσεις;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Απλά μου φαίνεται περίεργο, νόμζα ότι μ' άρεσε.
Underwater μου, σου χρωστάω πμ!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Απλά δεν είναι σαν αυτό που είχα στην Ελλάδα. Και δεν μπορεί να είναι.
Και πολλές φορές είμαι απλά ΠΟΛΥ κουρασμένη και δε λέει να πάω και να βγαίνω στη μέση, για να πάρω ανάσα...
Άσε που μετά πάω σπίτι του ιχλίμπεντιχ, είναι λίγο κάπως: βιαστικά ντουσάκι στο gym, πριν κλείσουν, τρέξιμο σπίτι του...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νι, για να δούμε...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Όντως, η πρώτη περίοδος είναι ένα σοκ, δεν άντεχα να κάνω τίποτα!!
Δουλεύω εδώ και 3 μήνες...
...και είμαι στο γραφείο από τις 8.30 μέχρι τις 6 συνήθως... αλλά πολλές φορές πάει 6.30. Με διάλειμμα ανάμεσα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ναι, φροντίζω να απολαμβάνω τις "κλεισούρες" μου, το ότι πάω μερικές φορές στο σταθμό απλά για να πάρω ένα ελεεινό περιοδικό, σοκολατάκια, ένα bretzel και μετά απλά γεμίζω τη μπανιέρα και χαλλλαρώωωωνω...
Απλά, αυτό, μου λείπει το μπούγιο, η ανακατωσούρα...
Ακόμα και κάποια πράγματα της ανοργανωσιάς στην Ελλάδα, το τρέξιμο...
Αλλά όταν έρχεται η ώρα που θα φύγω από το γραφέιο, κι ενώ έχω πριν πει "α οκ, τώρα θα πάω άρων-άρων σπίτι να πάρω την τσάντα του γυμναστηρίου, θα πλακωθώ στο ξύλο, θα κάνω γρήγορο ντουσάκι και μετά σπίτι του, να δούμε κανένα csi..." ε, τελικά με το που μπαίνω σπίτι να πάρω την τσάντα... μένω εκεί!
Βρε λες να θέλω κιθάρα;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
δεν ξέρω καν αν είναι τόσο άσχημη η κατάστασή μου, νομίζω ότι τα δύσκολα έχουν περάσει...
Απλά ήμουν πάντα το άτομο του ψυχαναγκασμού...
Πχ έπαθα κρίση πανικού στο kung fu όταν ήμουν καινούρια και ντράπηκα... όχι ρε, θα μείνω, θα δείξω ότι δεν είμαι μαμόθρεφτο. και πριν φύγω ήμουν από τις καλύτερες.
Πχ έπαθα διάσειση από το ξύλο που έφαγα από μία βλάμμενη στον πρώτο μου αγώνα semi contact... όχι ρε, θα γίνω καλή και θα την πετύχω και θα την νικήσω. Κι έγινε, πήρα το πρώτο μου χρυσό.
Πχ και με τη σχολή, όχι ρε, εγώ θα πάω σε αυτόν, τον "κακό" και δύσκολο καθηγητή και θα κάνω μόνη μου εργασία και θα πάει και καλά...
Θα μάθω γερμανικά, κι ας πνίγομαι... και να: πήρα το grundstufe στον 4ο μήνα πάνω και το mittelstufe πάνω στο 10μηνο!
Κι όμως, δεν έχω πια αυτή τη μαχητικότητα. Τον τσαμπουκά.
Και ενώ είμαι πολύ καλύτερα από πέρσι, λέω...
υποβόσκει κάτι εδώ, μέσα μου;
Ή μου λείπει η πρόκληση;
Κι αν κάποιο βράδυ δε με παίρνει ο ύπνος, δεν έχω κάτι καλό να σκέφτομαι και να ανυπομονώ για αυτό... να λέω, αχ ρε παιδί μου, αυτό θα κάνω τότε και θα 'ναι ωραία... και να ξανααποκοιμιέμαι σε ωραίες σκέψεις...
..άρα κάνω κάτι λάθος ή είμαι στο λάθος μέρος;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Να κάνω pause από τη σχέση... χμ...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Όχι, δεν έχω κόψει υδατάνθρακες... ούτε κάνω δίαιτα, ούτε θέλω να κάνω δίαιτα, κι ας έχω πάρει πάλι.
Απλά, απορώ... ενώ είμαι καλύτερα, γιατί δε θέλω να βγω να γνωρίσω κόσμο; Γιατί δε θέλω να πάω γυμναστήριο;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Και στην τελική, κάτι θα φταίει...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
"ιχλίμπεντιχ", Ανδρέα μου, λέω το φίλο μου... γιατί είναι γερμανόφωνος και ich liebe dich είναι στα "καλά" γερμανικά το "σ' αγαπώ"...!
Ένηγουεη, δεν ξέρω... να φταίει τόσο πια η σχέση μου;;;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
ή τι θέλω πραγματικά νακάνω...
αλλά, ξέρω γω...;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Η δική μου "μαύρη" περίοδος ήταν πέρσι. Οι τρεις μήνες πριν (καταφέρω να) έρθω εδώ και οι περισσότεροι μήνες του πρώτου μου χρόνου...
Είχε να κάνει με όλα...
Με διάφορα σοκ που είχα περάσει, πριν έρθω. Με απανωτές απογοητεύσεις από φίλους, τη σχέση μου, άλλους ανθρώπους γυρω μου...
Κι όταν ήρθα, πιο παχιά από ποτέ, σε μία καθημερινότητα ανύπαρκτη, ήμουν ψυχικά πολύ αδύναμη. Γι' αυτό και βρήκαν δρόμο μέσα μου οι μιζέρια της παλιάς συγκατοίκου, ο φόβος για το νέο, η απογοήτευση με τη γλώσσα...
Υπερφαγίες μέχρι τελικής πτώσης, κλάμα στο ντους, καμία διάθεση για τίποτα, η αίσθηση ότι δεν ανήκω πουθενά, είχα χαθεί και με τους φίλους μου... μιλούσα ελάχιστα με την αδερφή μου, οι παρέες μου ήταν τόοοσο αλλιώς...
Πλέον όμως δεν καταλαβαίνω, γιατί με πιάνουν τέτοιες φάσεις αδράνειας.
Άλλαξαν πολλά, έχω ζωή, δουλεύω, έχω νέους φίλους, μία πολύ καλή και γλυκειά συγκάτοικο και συνάδελφο...
Ειδικά τις μέρες που δε θέλω να πάω γυμναστήριο, κάτι που πάντα λάτρευα, θέλω να αρχίσω τον εαυτό μου στα χαστούκια!! Εγώ;; Με το kung fu;; Τι έπαθα;
Και δεν μπορώ να αναγνωρίσω αν μιλάμε για κούραση απλή, ή αν έχω ακόμα τη μιζέρια την περσινή...
Και δεν καταλαβαίνω γιατί μου βγαίνει ακόμα οργή για τις περσινές δυσκολίες.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Απορία: Έχετε περάσει ποτέ φάση... περίπου- κατάθλιψης;
Εννοώ... χωρίς κάποιο προφανή ή συνειδητό λόγο στεναχώριας, να έχετε συνειδητοποιήσει ότι κάτι σας φταίει... κάτι δεν είναι "σωστό", κάτι λείπει...
...αλλά δεν ξέρετε τι...
...και παράλληλα δεν έχετε όρεξη να κάνετε άλλα πράγματα.
Ή και να έχετε, δεν μπορείτε να αντλήσετε απο αυτά τελικά την ίδια χαρά και κανοποίηση, που θα είχατε παλιότερα...
Κάτι σαν μία μισή κατάθλιψη, μία αδιαφορία, μία αδράνεια... και μία μίνι-δυστυχία, αλλά χωρίς αφορμή σαφή...
Σε μία τέτοια φάση γενικότερη, περάσατε καθόλου στιγμές, όπου η οργή για παλιά προβλήματα, "ξεπερασμένα" προβλήματα, έβγαινε πού και πού στην επιφάνεια;
Ήταν φάση και πέρασε;
Έφταιγε κάτι χαζό φαινομενικά, αλλά τελικά σημαντικό;
Κάνατε κάτι άλλο;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.