Cuius Cuius
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η Αλίκη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι Φοιτήτρια. Έχει γράψει 168 μηνύματα.
08-07-11
16:19
Υπάρχει όμως και η περίπτωση του "παιδαγωγικού" έρωτα.. Όταν ένας μαθητής/μαθήτρια είναι πλατωνικά ερωτευμένος,-η με τον καθηγητή/καθηγήτριά του. Όταν π.χ. μία μαθήτρια τρέφει συναισθήματα για τον καθηγητή της -χωρίς φυσικά να διανοείται να τα αποκαλύψει- και τα συναισθήματα αυτά αποτελούν την κινητήρια δύναμη ώστε η μαθήτρια αυτή να καταβάλλει προσπάθειες για να γίνεται όσο το δυνατόν καλύτερη.. Προετοιμάζεται πάντα για να απαντάει σε όλες τις ερωτήσεις του, για να της απευθύνει το λόγο και με μία του κουβέντα είναι ευτυχισμένη. Θέλει να κερδίσει τη συμπάθειά του, το θαυμασμό του. Ανυπομονεί να έρθει η ώρα του μαθήματος και αν για κάποιο λόγο το μάθημα δε γίνει, ενώ οι υπόλοιποι μαθητές χαίρονται, εκείνη είναι απογοητευμένη. Νιώθει ιδιαίτερη έλξη για τον άνθρωπο αυτό, την προσελκύει η ωριμότητά του.. Της ασκεί γοητεία. Ποτέ όμως δε θα προχωρούσε σε κάτι περισσότερο. Σε αυτή την περίπτωση η μαθήτρια βλέπει το συγκεκριμένο καθηγητή ως ιδεώδη ύπαρξη, ως την προσωποποίηση της τελειότητας. Είναι ερωτευμένη -ναι- όμως πρόκειται για ένα αγνό συναίσθημα που απέχει αρκετά από τη σεξουαλική επιθυμία. Σε αυτόν τον έρωτα δεν υπάρχει τίποτα διεστραμμένο. Είναι κάτι εντελώς αθώο.. και μάλλον θετικό, γιατί προσδίδει ενδιαφέρον στο μάθημα..
Πόσο δίκιο έχεις!!! Το ίδιο μου συνέβη και μένα φέτος που έδινα Πανελλήνιες. Ερωτεύτηκα (αλλά μάλλον πλατωνικά) ένα φιλόλογό μου στο φροντιστήριο.
Στην αρχή γελούσα λίγο μαζί του (δεν είναι και τέρας ομορφιάς!), αλλά σιγά σιγά κατάλαβα ότι μάλλον έχω τσιμπηθεί μαζί του... Το παραδέχθηκα στον εαυτό μου και στις φίλες μου (και μόνον) κάπου τον Οκτώβρη...
Ανυπομονούσα να έρθει η μέρα που είχαμε μάθημα για να πάω φροντιστήριο και να τον δω. Όταν μου μιλούσε ή με κοίταζε, γινόμουν αυτομάτως πιο ευτυχισμένη... Περιττό να πω ότι τις ασκήσεις που έγραφα για το μάθημά του τις περιποιόμουν όσο μπορούσα καλύτερα! Κάποια στιγμή μάλιστα, "μετακόμισα" δίπλα του (γενικά αποφάσισα να κάθομαι κοντά στη θέση του καθηγητή σε όλα τα μαθήματα). Από εκείνη την ημέρα με ακουμπούσε σε κάθε μάθημα στον αγκώνα (παιχνιδιάρικα πάντα!). Έτσι πως τον είχα εξιδανικεύσει, αυτό το "χάδι" μου φαινόταν κάτι το ιερό.
Κάπου στη μέση της χρονιάς, όταν είχα πάρει σε διαγώνισμα στο μάθημά του έναν πολύ χαμηλό βαθμό, τα είχα βάψει μαύρα!!! Από τότε όμως το πήρα ζεστά το θέμα και διάβαζα πιο πολύ σε όλα τα μαθήματα. Οι επιδόσεις μου σημείωσαν σημαντική άνοδο.
Τελικά, στο μάθημά του δεν τα πήγα τόσο καλά όσο θα ήθελα. 17,2 πήρα, που θεωρείται καλός βαθμός για το εν λόγω μάθημα, αλλά ίσως να μπορούσα και λίγο καλύτερα (αν δεν είχα π.χ. άγχος την ώρα της εξέτασης). Γενικά όμως, αυτός ο πλατωνικός έρωτας με βοήθησε πολύ. Είχα λόγο να προσπαθώ να γίνομαι καλύτερη και να αντέχω τις αντιξοότητες της Γ' Λυκείου.
Πλέον, μόνο ένα ερώτημα έχω: το κατάλαβε άραγε ποτέ; Ελπίζω όχι
____________________________________________________________________________________________________________
Ποια η γνώμη σας για σχέσεις μεταξύ καθηγητή και μαθητή, όταν όμως οι δυο είναι σχεδόν συνομίληκοι; Ο καθηγητής μου των Γερμανικών παντρεύτηκε μια πρώην μαθήτριά του στο Goethe που δίδασκε παλιά. Δεν το θεωρώ κατακριτέο όμως, δεδομένου ότι ο καθηγητής αυτός είναι εξαίρετος ως άνθρωπος αλλά και ως επαγγελματίας.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.