tzwrtzia
Δραστήριο μέλος
Η tzwrtzia αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι Πτυχιούχος. Έχει γράψει 492 μηνύματα.
30-06-11
23:35
Όντως μεγάλη δυστυχία. Τουλάχιστον ο ήχος του κουδουνίσματος των κερμάτων βοηθά τα φαρμάκια να πάνε ευκολότερα κάτω.
αν και διακρίνω μία ειρωνεία, ναι, μεγάλη δυστυχία, γιατί καλώς ή κακώς τα χρήματα μπορούν να σου εξασφαλίσουν μία άνετη ζωή, αλλά όχι και την ευτυχία, ειδικά όταν αυτά προέρχονται από μία εργασία που ο άλλος τη βλέπει μόνο ως αγγαρεία!!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
tzwrtzia
Δραστήριο μέλος
Η tzwrtzia αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι Πτυχιούχος. Έχει γράψει 492 μηνύματα.
27-06-11
01:11
χωρίς να είμαι κι εγώ ειδική σε θέματα ψυχολογίας, νομίζω πως όταν ένα παιδί ή ένας έφηβος δρα αντιδραστικά απέναντι στους γονείς του, η αντίδραση αυτή δεν έγκειται μόνο στο θέμα της επαγγελματικής του πορείας, αλλά στο γενικότερο τρόπο συμπεριφοράς του.. σε αυτή την περίπτωση, όπως και σε κάθε άλλη, οι γονείς πρέπει να 'ναι σε θέση να υποδείξουν στα παιδιά τους αυτό που πιστεύουν ότι είναι καλό για εκείνα, όμως σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να τα εξαναγκάσουν να ακολουθήσουν κάτι που δε θέλουν μόνο και μόνο επειδή πχ υπάρχει έτοιμη η επιχείρηση... η επιλογή του επαγγέλματος πρέπει να είναι καθαρά προσωπική υπόθεση, γιατί είναι κάτι που θα σε ακολουθεί μια ζωή! αν επιλέξεις κάτι μόνο και μόνο για να κάνεις το χατίρι των γονιών σου, τότε το παιχνίδι είναι χαμένο πριν καλά-καλά αρχίσει!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
tzwrtzia
Δραστήριο μέλος
Η tzwrtzia αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι Πτυχιούχος. Έχει γράψει 492 μηνύματα.
27-06-11
00:36
Αν ένας γονιός είναι φαρμακοποιός και έχει φαρμακείο δικό του και έχει ένα μοναχοπαιδι που δε θέλει να πάει φαρμακευτική (από αντιδραση) δεν είναι κρίμα να μην πάει το παιδί φαρμακευτική και να χαθεί μια κερδοφόρως επιχείρηση;
αν και είμαι εντελώς αντίθετη σε αυτή τη λογική, ακόμα κι αν δεχτούμε ότι όντως είναι κρίμα, πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι η απάρνηση του συγκεκριμένου επαγγέλματος είναι από αντίδραση και όχι επειδή πράγματι έχει διαφορετικά ενδιαφέροντα;;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
tzwrtzia
Δραστήριο μέλος
Η tzwrtzia αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι Πτυχιούχος. Έχει γράψει 492 μηνύματα.
26-06-11
22:26
οι γονείς μου όταν τους είχα πρωτοανακοινώσει την απόφασή μου να γίνω φιλόλογος μου είπαν ότι είναι δύσκολη η αποκατάσταση σε αυτό τον κλάδο και με συμβούλευαν να σκεφτώ κι άλλες εναλλακτικές λύσεις.. βέβαια, εγώ ήμουν και είμαι κάθετη στην απόφασή μου κι εκείνοι μου έχουν δηλώσει ότι θα με στηρίξουν και φυσικά με παροτρύνουν να ακολουθήσω αυτό που αγαπώ!
το πιο μεγάλο ευχαριστώ, όμως, τους το οφείλω για τον εξής λόγο: από πέρσι κιόλας μου είχαν καταστήσει σαφές ότι επαρχία δε θα με έστελναν, για τον προφανή λόγο που είναι τα οικονομικά.. αν και αυτό ήταν κάτι που με άγχωνε πολύ, καθώς μοναδική επιλογή μου ήταν η αθήνα τους καταλάβαινα απολύτως και συναίνεσα στην απόφασή τους.. όταν, όμως, μετά την ιστορία γύρισα κυριολεκτικά συντετριμμένη (έχω μιλήσει για την εμπειρία αυτή σε άλλο ποστ), εξαιτίας της οποίας, ως ένα μεγάλο βαθμό, χάνω την αθήνα, κατάλαβαν το πόσο πολύ με γεμίζει και το πόσο πολύ αγαπάω αυτό το επάγγελμα, ώστε τελικά μου ανακοίνωσαν την ίδια κιόλας μέρα ότι θα κάνουν τα αδύνατα δυνατά να με στηρίξουν όπου κι αν περάσω...
ειλικρινά, το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να τους πω ένα τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
το πιο μεγάλο ευχαριστώ, όμως, τους το οφείλω για τον εξής λόγο: από πέρσι κιόλας μου είχαν καταστήσει σαφές ότι επαρχία δε θα με έστελναν, για τον προφανή λόγο που είναι τα οικονομικά.. αν και αυτό ήταν κάτι που με άγχωνε πολύ, καθώς μοναδική επιλογή μου ήταν η αθήνα τους καταλάβαινα απολύτως και συναίνεσα στην απόφασή τους.. όταν, όμως, μετά την ιστορία γύρισα κυριολεκτικά συντετριμμένη (έχω μιλήσει για την εμπειρία αυτή σε άλλο ποστ), εξαιτίας της οποίας, ως ένα μεγάλο βαθμό, χάνω την αθήνα, κατάλαβαν το πόσο πολύ με γεμίζει και το πόσο πολύ αγαπάω αυτό το επάγγελμα, ώστε τελικά μου ανακοίνωσαν την ίδια κιόλας μέρα ότι θα κάνουν τα αδύνατα δυνατά να με στηρίξουν όπου κι αν περάσω...
ειλικρινά, το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να τους πω ένα τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.