prinCess.
Επιφανές μέλος
Η prinCess. αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 31 ετών και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 12,089 μηνύματα.
04-06-11
17:05
Ας πω κι εγώ.
ΟΛΗ η χρονιά ήταν 10000% πιεστική, αγχώδης και στην ουσία υπήρχε μόνο για τις Πανελλήνιες. Από τον Ιανουάριο του 2011 άρχισαν να γίνονται όλα χειρότερα. Αρχίζεις και κουράζεσαι πιο πολύ, ανυπομονείς να έρθει ο Μάιος να δώσεις να τελειώνεις, τα ξεσπάσματα είναι πολύ συχνά και νιώθεις ότι δε ζεις καν. Η ζωή σου δεν έχει καν νόημα.
Το Μάρτιο του 2011 αρχίζουν οι πιέσεις με το να βγάλεις την ύλη, να αρχίσεις τις επαναλήψεις, να έχεις καταφέρει μέχρι το τέλος του Πάσχα να βγάλεις τις επαναλήψεις όλων των μαθημάτων. Η μόνη συζήτηση με τους φίλους σου πλέον να είναι οι Πανελλήνιες και η ύλη. Δε βγαίνεις από το σπίτι για κανένα 2μηνο.
Τέλη Απριλίου απλά δεν αντέχεις να διαβάσεις άλλο, το μόνο που κάνεις είναι να κλαις και να λες ότι δε θα τα καταφέρεις. Θυμάμαι ότι ακόμα και η μάνα μου σε κάποια φάση είχε βάλει τα κλάμματα όταν με είχε δει έτσι, με λυπόταν πραγματικά.
Από τις 5 Μαϊου αρχίζουν και έρχονται μηνύματα από φίλους και γνωστούς για να σε ρωτήσουν πώς τα πας και να σου πουν καλή επιτυχία, όπου αρχίζεις και μπαίνεις στο κλίμα των Πανελληνίων. Αυτό γίνεται μέχρι και το βράδυ της 11ης Μαϊου.
Εκείνη τη μέρα θυμάμαι ότι οι ώρες δε πέρναγαν καθόλου. Είχα ΤΟΣΟ ΑΓΧΟΣ, έκλαιγα κάθε τρεις και λίγο, και σα να μην έφτανε αυτό, είχες και πάνω από το κεφάλι σου ανθρώπους να σου λένε ότι θα τα πας καλά, ότι θα σκίσεις, ότι είναι σίγουροι γι' αυτό, ΡΕ ΦΙΛΕ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ Ο,ΤΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΜΗ ΤΟ ΚΑΝΕΤΕ, πείτε μια καλή επιτυχία και τέλος.
Είχα ξαπλώσει, που λες, από τις 11 αλλά ύπνο δεν είχα. Θυμάμαι ακόμα μια συζήτηση στο facebook με συμμαθητές σε status "Αύριο δίνουμε Πανελλήνιες, δε παίζει να κοιμηθώ". Τεςπα, περιττό να πω ότι κοιμήθηκα κατά τις 4, και στις 5.30 ήμουν ήδη ξύπνια για να ετοιμαστώ και να ρίξω μια ματιά ακόμα στις σημειώσεις. Ετοιμάστηκα, έφαγα ίσα για να μην πάω με άδειο στομάχι και 7.15 ξεκίνησα από το σπίτι για να συναντηθώ με τη κολλητή μου για να πάμε στο σχολείο.
Για κάποιο λόγο δεν είχα τόσο άγχος όσο την προηγούμενη μέρα, μέχρι που φτάσαμε στο σχολείο και είδα ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ παιδιά, άγνωστα να είναι συγκεντρωμένα έξω, να λένε για το τι θα πέσει και να είναι με ένα χαρτί στο χερί. Δε μιλούσα πολύ, απλά σκεφτόμουν, και ευχόμουν να πέσει κάτι που να ξέρω. Ειλικρινά έτρεμα ολόκληρη μέχρι και την ώρα που είδα τα θέματα. Μπορεί το θέμα τελικά να φάνηκε σε πολλούς εύκολο, αλλά δεν μπορούσα να χαρώ.
Και τελικά τελειώνεις και αισθάνεσαι μια μικρή ανακούφιση.
Τις επόμενες μέρες, δεν είχα το ίδιο άγχος. Είχα μόνο τη μισή ώρα μέσα στην αίθουσα που περιμέναμε τα θέματα. Από ένα σημείο και μετά γίνεται συνήθεια και δε σου κάνει εντύπωση. Εγώ, προσωπικά κάθε πρωί είχα στο μυαλό μου το "άλλα 5,4,3,2,1 έμειναν και μετά καλοκαίρι", οπότε όσο περνούσαν οι μέρες ήμουν όλο και πιο ανακουφισμένη που επιτέλους σιγά σιγά όλα τελειώνουν.
Μία μέρα πριν δώσω το τελευταίο μάθημα (Λατινικά) απλά ΠΕΤΟΥΣΑ, έκανα ήδη σχέδια για την ζωή μου από κει και πέρα, και ήμουν ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ παρόλο που δεν ήμουν ικανοποιημένη από την απόδοσή μου, αλλά δε με ενδιέφερε, το μόνο που με ένοιαζε ήταν ότι ο χειρότερος εφιαλτής τελειώνει.
Και τελικά την επόμενη μέρα, δεν έχεις αυτή την όμορφη διάθεση, αλλά νιώθεις μια μικρή μελαγχολία. Δε ξέρω τι ήταν, ίσως η συνειδητοποίηση ότι μεγάλωσες, ότι τώρα θα έχεις πιο πολλές ευθύνες, ίσως το ότι δε θα ξαναβρεθείς με αυτά τα χαζά παιδιά ξανά μέσα σε μια τάξη για μάθημα, ίσως γιατί όσο ανώριμα και βλαμένα να τα θεωρούσες θα σου λείψουν, θα σου λείψουν όλα, αλλά δε θες να το παραδεχτείς. Με ένα τέτοιο συναίσθημα ήμουν όλη μέρα.
Αλλά τώρα, μετά από κάποιες μέρες είμαι καλά. Ξέρω πού πατάω. Ξέρω τι θα κάνω σε περίπτωση αποτυχίας, ξέρω ότι έχω πολλές επιλογές, φτάνει να ψαχτώ. Ξέρω ότι οι Πανελλήνιες υπάρχουν μόνο για έναν λόγο: ΝΑ ΣΕ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΝ. :]
Συμπέρασμα: Οι Πανελλήνιες είναι ΑΠΛΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ όπως όλες οι προηγούμενες χρονιές. Όλο αυτό που δημιουργείται στους υποψηφίους είναι απλά μια βλακεία και μισή, ούτε γω δε καταλαβαίνω γιατί έχει δημιουργεί η ιδέα ότι οι Πανελλήνιες είναι το Α και το Ω, αυτό βέβαια το καταλαβαίνεις ΜΟΝΟ όταν φτάσεις στο τέλος.
Αλλά θεωρώ τον εαυτό μου πολύ χαζό που πέρασα τόσα πολλά αυτή τη χρονιά. Όπως επίσης και για το ότι άκουσα ανθρώπους που μου έλεγαν ότι ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩ, γιατί έτσι πάει, λέγοντάς μου έμμεσα ότι αν δε τα καταφέρω θα' μαι άχρηστη. ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΤΗΚΑ που έναν χρόνο ολόκληρο δεν άκουσα λόγια από άτομα που ειλικρινά τα εμπιστεύομαι ότι "Ξέρεις τι; Μην χαλιέσαι. Πανελλήνιες είναι, δεν είναι το τέλος. Πήγαινε δώσε, και ό,τι γίνει, από κει και πέρα υπάρχει μια ολόκληρη ζωή που σε περιμένει." Αυτό ρίλι, το άκουγα μόνο από τις φίλες μου, τον εαυτό μου και από το ischool. Και δε θα πάψω να το λέω σε παιδιά που δίνουν από δω και πέρα. Νομίζω ότι έχεις μεγάλη ανάγκη για κουράγιο αυτή τη χρονιά, και κάποιοι δε το καταλαβαίνουν και ας έχουν περάσει από αυτό.
Τεςπα, αυτά τα λίγα.
Μπράβο σε όποιον διάβασε όλη αυτή τη κουμούτσα.
ΟΛΗ η χρονιά ήταν 10000% πιεστική, αγχώδης και στην ουσία υπήρχε μόνο για τις Πανελλήνιες. Από τον Ιανουάριο του 2011 άρχισαν να γίνονται όλα χειρότερα. Αρχίζεις και κουράζεσαι πιο πολύ, ανυπομονείς να έρθει ο Μάιος να δώσεις να τελειώνεις, τα ξεσπάσματα είναι πολύ συχνά και νιώθεις ότι δε ζεις καν. Η ζωή σου δεν έχει καν νόημα.
Το Μάρτιο του 2011 αρχίζουν οι πιέσεις με το να βγάλεις την ύλη, να αρχίσεις τις επαναλήψεις, να έχεις καταφέρει μέχρι το τέλος του Πάσχα να βγάλεις τις επαναλήψεις όλων των μαθημάτων. Η μόνη συζήτηση με τους φίλους σου πλέον να είναι οι Πανελλήνιες και η ύλη. Δε βγαίνεις από το σπίτι για κανένα 2μηνο.
Τέλη Απριλίου απλά δεν αντέχεις να διαβάσεις άλλο, το μόνο που κάνεις είναι να κλαις και να λες ότι δε θα τα καταφέρεις. Θυμάμαι ότι ακόμα και η μάνα μου σε κάποια φάση είχε βάλει τα κλάμματα όταν με είχε δει έτσι, με λυπόταν πραγματικά.
Από τις 5 Μαϊου αρχίζουν και έρχονται μηνύματα από φίλους και γνωστούς για να σε ρωτήσουν πώς τα πας και να σου πουν καλή επιτυχία, όπου αρχίζεις και μπαίνεις στο κλίμα των Πανελληνίων. Αυτό γίνεται μέχρι και το βράδυ της 11ης Μαϊου.
Εκείνη τη μέρα θυμάμαι ότι οι ώρες δε πέρναγαν καθόλου. Είχα ΤΟΣΟ ΑΓΧΟΣ, έκλαιγα κάθε τρεις και λίγο, και σα να μην έφτανε αυτό, είχες και πάνω από το κεφάλι σου ανθρώπους να σου λένε ότι θα τα πας καλά, ότι θα σκίσεις, ότι είναι σίγουροι γι' αυτό, ΡΕ ΦΙΛΕ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ Ο,ΤΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΜΗ ΤΟ ΚΑΝΕΤΕ, πείτε μια καλή επιτυχία και τέλος.
Είχα ξαπλώσει, που λες, από τις 11 αλλά ύπνο δεν είχα. Θυμάμαι ακόμα μια συζήτηση στο facebook με συμμαθητές σε status "Αύριο δίνουμε Πανελλήνιες, δε παίζει να κοιμηθώ". Τεςπα, περιττό να πω ότι κοιμήθηκα κατά τις 4, και στις 5.30 ήμουν ήδη ξύπνια για να ετοιμαστώ και να ρίξω μια ματιά ακόμα στις σημειώσεις. Ετοιμάστηκα, έφαγα ίσα για να μην πάω με άδειο στομάχι και 7.15 ξεκίνησα από το σπίτι για να συναντηθώ με τη κολλητή μου για να πάμε στο σχολείο.
Για κάποιο λόγο δεν είχα τόσο άγχος όσο την προηγούμενη μέρα, μέχρι που φτάσαμε στο σχολείο και είδα ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ παιδιά, άγνωστα να είναι συγκεντρωμένα έξω, να λένε για το τι θα πέσει και να είναι με ένα χαρτί στο χερί. Δε μιλούσα πολύ, απλά σκεφτόμουν, και ευχόμουν να πέσει κάτι που να ξέρω. Ειλικρινά έτρεμα ολόκληρη μέχρι και την ώρα που είδα τα θέματα. Μπορεί το θέμα τελικά να φάνηκε σε πολλούς εύκολο, αλλά δεν μπορούσα να χαρώ.
Και τελικά τελειώνεις και αισθάνεσαι μια μικρή ανακούφιση.
Τις επόμενες μέρες, δεν είχα το ίδιο άγχος. Είχα μόνο τη μισή ώρα μέσα στην αίθουσα που περιμέναμε τα θέματα. Από ένα σημείο και μετά γίνεται συνήθεια και δε σου κάνει εντύπωση. Εγώ, προσωπικά κάθε πρωί είχα στο μυαλό μου το "άλλα 5,4,3,2,1 έμειναν και μετά καλοκαίρι", οπότε όσο περνούσαν οι μέρες ήμουν όλο και πιο ανακουφισμένη που επιτέλους σιγά σιγά όλα τελειώνουν.
Μία μέρα πριν δώσω το τελευταίο μάθημα (Λατινικά) απλά ΠΕΤΟΥΣΑ, έκανα ήδη σχέδια για την ζωή μου από κει και πέρα, και ήμουν ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ παρόλο που δεν ήμουν ικανοποιημένη από την απόδοσή μου, αλλά δε με ενδιέφερε, το μόνο που με ένοιαζε ήταν ότι ο χειρότερος εφιαλτής τελειώνει.
Και τελικά την επόμενη μέρα, δεν έχεις αυτή την όμορφη διάθεση, αλλά νιώθεις μια μικρή μελαγχολία. Δε ξέρω τι ήταν, ίσως η συνειδητοποίηση ότι μεγάλωσες, ότι τώρα θα έχεις πιο πολλές ευθύνες, ίσως το ότι δε θα ξαναβρεθείς με αυτά τα χαζά παιδιά ξανά μέσα σε μια τάξη για μάθημα, ίσως γιατί όσο ανώριμα και βλαμένα να τα θεωρούσες θα σου λείψουν, θα σου λείψουν όλα, αλλά δε θες να το παραδεχτείς. Με ένα τέτοιο συναίσθημα ήμουν όλη μέρα.
Αλλά τώρα, μετά από κάποιες μέρες είμαι καλά. Ξέρω πού πατάω. Ξέρω τι θα κάνω σε περίπτωση αποτυχίας, ξέρω ότι έχω πολλές επιλογές, φτάνει να ψαχτώ. Ξέρω ότι οι Πανελλήνιες υπάρχουν μόνο για έναν λόγο: ΝΑ ΣΕ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΝ. :]
Συμπέρασμα: Οι Πανελλήνιες είναι ΑΠΛΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ όπως όλες οι προηγούμενες χρονιές. Όλο αυτό που δημιουργείται στους υποψηφίους είναι απλά μια βλακεία και μισή, ούτε γω δε καταλαβαίνω γιατί έχει δημιουργεί η ιδέα ότι οι Πανελλήνιες είναι το Α και το Ω, αυτό βέβαια το καταλαβαίνεις ΜΟΝΟ όταν φτάσεις στο τέλος.
Αλλά θεωρώ τον εαυτό μου πολύ χαζό που πέρασα τόσα πολλά αυτή τη χρονιά. Όπως επίσης και για το ότι άκουσα ανθρώπους που μου έλεγαν ότι ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩ, γιατί έτσι πάει, λέγοντάς μου έμμεσα ότι αν δε τα καταφέρω θα' μαι άχρηστη. ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΤΗΚΑ που έναν χρόνο ολόκληρο δεν άκουσα λόγια από άτομα που ειλικρινά τα εμπιστεύομαι ότι "Ξέρεις τι; Μην χαλιέσαι. Πανελλήνιες είναι, δεν είναι το τέλος. Πήγαινε δώσε, και ό,τι γίνει, από κει και πέρα υπάρχει μια ολόκληρη ζωή που σε περιμένει." Αυτό ρίλι, το άκουγα μόνο από τις φίλες μου, τον εαυτό μου και από το ischool. Και δε θα πάψω να το λέω σε παιδιά που δίνουν από δω και πέρα. Νομίζω ότι έχεις μεγάλη ανάγκη για κουράγιο αυτή τη χρονιά, και κάποιοι δε το καταλαβαίνουν και ας έχουν περάσει από αυτό.
Τεςπα, αυτά τα λίγα.
Μπράβο σε όποιον διάβασε όλη αυτή τη κουμούτσα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.