Sourotiri
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Sourotiri αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Στέλεχος Φροντιστηρίου. Έχει γράψει 1,038 μηνύματα.
14-03-11
18:28
1) Δεν είπα ποτέ να μην κάνεις αυτό που σου επιβάλλει η συνειδησή σου... Το θέμα είναι και τι θέλεις να πετύχεις... Αν απλώς θες να τα χεις καλά με τον εαυτό σου, χωρίς να σε νοιάζει καθόλου για την υπόλοιπη κοινωνία, δικαίωμα σου και τότε θα χει αποτέλεσμα, για σένα... Αν όμως θες να αλλάξεις όλη την κοινωνία κι όχι μόνο να ικανοποιείς τον εγωισμό σου, δεν είναι αρκετό αυτό και μάλλον πρέπει να βρεις έναν άλλο τρόπο να το πετύχεις... Ποια απ' τις 2 καταστάσεις έιναι ωχαδερφισμός τελικά???
2) Για μένα, μικρή διαφορά έχει... Μικρότερο κοινό μεν, ευκολότερα επηρρεαζόμενο δε... Όπως και να χει ευχαριστώ για την διευκρίνηση...
1) Είμαι της άποψης πως η κοινωνία αποτελείται από τον καθένα μας ξεχωριστά. Αν το κάθε μέλος μιας κοινωνίας ξεχωριστά κοιτάει να πράττει το σωστό, χωρίς πονηριές και χωρίς να ψάχνει παραθυράκια που θα μπορούσαν να τον βολέψουν παραπάνω, κάθε κοινωνία θα ήταν πολύ καλύτερη. Ο Γκάντι έλεγε "γίνε ο ίδιος η αλλαγή που θέλεις στον κόσμο". Όσο το δυνατόν περισσότεροι λοιπόν πράττουν κατά συνείδηση, τότε πίστεψε με, αυτοί που ανήκουν στην αντίπερα όχθη, όχι απλώς θα ήταν λιγότεροι, αλλά θα ήταν και πιο εύκολο να εντοπιστούν και να αντιμετωπίσουν τις αντίστοιχες συνέπειες.
Μπορεί να μου πεις πως αυτό είναι κάτι το ουτοπικό, που δεν πρόκειται ποτέ να γίνει. Κι εγώ θα σου έλεγα να κοιτάξεις λίγο προς Σουηδία μεριά, προς Γερμανία μεριά, προς Ιαπωνία μεριά (που είναι και επίκαιρο), να δεις εκεί τι πάει να πει κοινωνική συνείδηση. Να δεις εκεί τι ωραία που λειτουργεί το κοινωνικό κράτος, η πρόνοια, και όλα αυτά τα μακρινά. Γιατί το κράτος δεν είναι κάτι αόριστο. Το ελληνικό κράτος είμαι εγώ κατά το 1/10.000.000, εσύ άλλο τόσο, ο Δίας άλλο τόσο, και πάει λέγοντας.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν έχουμε όλοι την εξουσία που χρειάζεται για να επηρρεάσουμε και να αλλάξουμε την κοινωνία. Έχουμε όμως μια πολύ μικρή εξουσία, αυτή του 1/10.000.000, που, αν την παραμελήσουμε και αυτήν, τελείωσε το παραμύθι.
Θα σου πω ένα πολύ μικρό παράδειγμα, με χειροπιαστά νούμερα για να καταλάβεις για τι πράγμα μιλάω. Ο παραλληλισμός, όχι μόνο στην περίπτωση των απουσιών στα σχολεία αλλά σε πάρα πολλές εκφάνσεις της καθημερινότητας μας, εναπόκειται στο μυαλό του καθενός.
Πριν έναν χρόνο, στις αρχές του 2010, παρουσιάστηκε το κίνημα των αποδείξεων. Δηλαδή, οι πολίτες ξεκίνησαν να ζητούν αποδείξεις από τους καταστηματάρχες, έστω και αν αυτό το έκαναν για να απολαύσουν μεγαλύτερη μείωση φόρου. Κατά μέσο όρο, το ελληνικό κράτος μάζεψε μισό δις ευρώ φόρους κάθε μήνα ΠΑΡΑΠΑΝΩ από πέρσι.
Μέχρι τότε, ελάχιστοι ζητούσαν αποδείξεις. Έτσι, ενώ οι καταναλωτές πλήρωναν τον ΦΠΑ που αντιστοιχεί σε κάθε προϊόν, ο εκάστοτε καταστηματάρχης, που δεν εξέδιδε απόδειξη, έβαζε τα λεφτά του ΦΠΑ στην τσέπη. Οι καταναλωτές σκέφτονταν "έλα μωρέ, δεν βαριέσαι, άμα ζητήσω απόδειξη, το πολύ-πολύ να με κοιτάξει στραβά, και στην τελική, τι θα γίνει;". Πίστευαν ότι η πράξη τους δεν είχε νόημα, γιατί δεν θα είχε αποτέλεσμα.
Η διαφορά για κάθε μήνα, όπως σου είπα ήταν μισό δις ευρώ. Δηλαδή, 6 δις ευρώ τον χρόνο. Δηλαδή, περίπου 200 δις ευρώ από την πτώση της χούντας.
Και αναρωτιόμαστε, εν έτει 2011, που σκατά πήγαν τα λεφτά μας και αναγκαστήκαμε να δανειστούμε από το ΔΝΤ, αντί να κοιτάξουμε στον καθρέφτη και να δούμε ποιος τα έκλεψε και ποιος βοήθησε στο να κλαπούν αυτά τα λεφτά.
2) Τώρα, για την άποψη σου περί επηρρεασμού του... κοινού μου, δεν έχω να προσθέσω κάτι. Αυτός που έχει αυτιά ακούει, αυτός που έχει μάτια βλέπει, και αυτος που έχει μυαλό καταλαβαίνει.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Sourotiri
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Sourotiri αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Στέλεχος Φροντιστηρίου. Έχει γράψει 1,038 μηνύματα.
14-03-11
16:00
Απλά λέει ότι δεν χρειάζεται να πας χαρτί για τη γρίπη.. Αφού έχουμε δικαίωμα δικαιολόγησης από τους γονείς αυτές τις 64. Και όσο για τον sourotiri έχεις δίκιο ότι δεν είναι ακριβώς δικαίωμα αλλά από τη στιγμή που έχω τη δυνατότητα να το κάνω και δεν παρανομώ οπότε δεν μπαίνει κανένα θέμα ηθικής στη μέση (π.χ. πλαστά χαρτιά γιατρού) δεν νομίζω ότι είναι κακό να χρησιμοποιήσω αυτή μου τη δυνατότητα για να διευκολυνθώ εγώ!
Δηλαδή ό,τι είναι νόμιμο θεωρείς ότι είναι και ηθικό; Χμ... Ξέρεις ποιος το είπε πρώτος αυτό, και σε ποια περίπτωση, ε;
Μα όλη αυτή η "ηθική" πρόθεση του, με φέρνει σε άλλες σκέψεις... Τώρα στο σχολείο το κόστος είναι από μικρό έως ανύπαρκτο... Έπειτα όμως όταν θα τελειώσει το σχολείο και θα βγει στην RL, τι δυνατότητα θα χει για τέτοιες παλικαριές?? Είναι ηθική?? Είναι τρόπος να αλλάξεις μια κατάσταση που την θεωρείς κατακριτέα??
Νοοτροπίες σαν αυτήν που σου έβαλα σε σκούρα γράμματα έχουν πάει την χώρα δεκάδες χρόνια πίσω. Ειλικρινά, πιο ωχαδερφιστική έκφραση δεν θα μπορούσα να διαβάσω. Λυπάμαι που την διάβασα από έναν νέο άνθρωπο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Sourotiri
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Sourotiri αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Στέλεχος Φροντιστηρίου. Έχει γράψει 1,038 μηνύματα.
14-03-11
10:19
Η αλήθεια είναι ότι διαβάζοντας την αρχική τοποθέτηση του Δία, ένιωσα ένα συναίσθημα χλευασμού. Εκ πρώτης όψης, η άποψη του Δία μου φάνηκε βαθιά σεμνότυφη, σοβαροφανής και όλοι οι υπόλοιποι στολιστικοί χαρακτηρισμοί τέλος πάντων. Οφείλω να το πω αυτό, γιατί αυτό είναι που δίνει αξία στην τελική μου γνώμη. Ο Δίας λοιπόν, μου θύμισε έναν συμμαθητή που είχα, που στα μάτια των υπολοίπων από μας, ήταν ο απόλυτος μαλάκας. Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι όσα θα πω τώρα αφορούν τον Δία, αλλά τον συμμαθητή μου: Τυπολάτρης, άνθρωπος που ήθελε όσο τίποτε να είναι 100% ηθικός, με πολλά περίεργα κολλήματα και απόψεις της εκκλησίας. Ήταν ο μόνος που όχι απλώς δεν εξάντλησε το όριο των απουσιών στην τρίτη Λυκείου, αλλά άφησε και πολλές αδικαιολόγητες απουσίες περίσσευμα.
Κατόπιν, σκέφτηκα λίγο πιο αναλυτικά την θέση του Δία, και φυσικά, διάβασα τις απόψεις που ακολούθησαν. Και μετά αναλογίστηκα τον κόσμο γύρω μου.
Σκέφτηκα λοιπόν, από όλους τους ανθρώπους που έχω συναναστραφεί, έιτε είναι καταστηματάρχες, ταξιτζήδες, δημόσιοι υπάλληλοι, συνάδελφοι, ιδιωτικοί υπάλληλοι, από όλους, ποιοι είναι αυτοί που με έχουν ενοχλήσει. Κάποιοι με εκνεύρισαν τόσο πολύ δε, που τους τράβηξα μέχρι και καταγγελίες.
Και διαπίστωσα πως σε όλους τους ενοχλητικούς, ο κοινός παρονομαστής ήταν ένας: Ο ωχαδερφισμός, η αίσθηση του εγώ και όχι του συνόλου, ο σταρχιδισμός και η μαγκιά του κώλου. Άνθρωποι που καταπατούσαν νόμους και κανονισμούς, ή που έβρισκαν παραθυράκια για να ξεφύγουν. Μιλάω για ταξιτζήδες που δεν με πήγαν στον προορισμό μου επειδή δεν ήθελαν να βάλουν το ταξί μέσα στα στενά, μιλάω για ταβερνιάρηδες που μου έφεραν απόδειξη μόνο όταν τους είπα ότι χωρίς αυτήν δεν θα πληρώσω, μιλάω για εφοριακούς που δεν μου εξέδιδαν εκκαθαριστικό επειδή "έκανα την δήλωση μέσω internet", μιλάω για εκπαιδευτικούς του δημοσίου τομέα που προσκόμιζαν χαρτιά από ιδιώτες γιατρούς για να παίρνουν τέσσερις διήμερες άδειες τον μήνα, μιλάω για στρατιωτικούς που λυμαίνονταν την δημόσια περιουσία και το δημόσιο χρήμα, και χίλιους δυο άλλους.
Και μετά σκέφτηκα τον εαυτό μου, πόσο λάθος θεωρώ όλες αυτές τις πρακτικές, πόσο τις στηλιτεύω στο blog μου, και πόσο και εγώ ο ίδιος προσπαθώ να αποφύγω να μην τις κάνω πράξη.
Γιατί λοιπόν, εκ πρώτης όψεως, η άποψη του Δία μου φάνηκε υποκριτική;
Μάλλον είναι επειδή η προηγούμενη αντίστοιχη εμπειρία μου με άνθρωπο που δεν εξάντλησε τις απουσίες του (τον συμμαθητή μου λέω), ήταν τραυματική, μιλάμε ο τύπος ήταν ο μέγιστος υποκριτής.
Μπορεί να είναι επειδή θεωρώ μικρό ένα παιδί 17-18 χρονών, παρόλο που ξέρω ότι με την ψήφο του εκλέγει κυβέρνηση.
Μπορεί να είναι επειδή έχω διαφωνήσει με τις απόψεις του Δία στο παρελθόν.
Αλλά, αν αφήσουμε τα προσωπικά και καθόλου αντικειμενικά φίλτρα και πιάσουμε ένα εντελώς αντικειμενικό φίλτρο, τι θα δούμε;
Θα δούμε έναν εν δυνάμει πολίτη που αρνείται να προβεί σε μια πράξη που, ναι μεν είναι νόμιμη, αλλά δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Τα περί ήθους πάντως, εγώ τα έχω γραμμένα ξέρετε που κι αυτό γιατί δεν πιστεύω στην έννοια του ήθους ως κάτι αντικειμενικό. Τέλος πάντων. Βλέπουμε έναν άνθρωπο που αρνείται να πει ψέμματα, παρόλο που γνωρίζει ότι μπορεί να επωφεληθεί από αυτό και μάλιστα εντελώς ανώδυνα.
Το γεγονός ότι έχεις δικαίωμα να κάνεις κάτι (εν προκειμένω 114 απουσίες), δεν σημαίνει ταυτόχρονα ότι είναι και υποχρέωση σου. Και στον δρόμο, αν δεις μια στρόγγυλη ταμπέλα με κόκκινο περίγραμμα και άσπρο εσωτερικό και λέει μέσα "100", δεν σημαίνει ότι πρέπει να φτάσεις τα 100χλμ/ώρα, ούτε ότι μπορείς ούτε ότι πρέπει να τα περάσεις. Σημαίνει ότι μπορείς να πας ΜΕΧΡΙ τόσο.
Φυσικά, αυτό δεν συμβαίνει με όλα τα όρια που υπάρχουν. Θα θεωρούσα, π.χ. ηλίθιο κάποιον, που, ενώ μπορεί, δεν εξαντλεί τις μέρες άδειας του από την δουλειά του ή τον στρατό. Αλλά οι δικαιολογημένες απουσίες του σχολείου, δεν είναι "άδεια". Θεσπίστηκαν για συγκεκριμένο λόγο, και αυτός ο λόγος δεν είναι επουδενί η ξεκούραση του μαθητή πριν τις πανελλήνιες.
Κατόπιν, σκέφτηκα λίγο πιο αναλυτικά την θέση του Δία, και φυσικά, διάβασα τις απόψεις που ακολούθησαν. Και μετά αναλογίστηκα τον κόσμο γύρω μου.
Σκέφτηκα λοιπόν, από όλους τους ανθρώπους που έχω συναναστραφεί, έιτε είναι καταστηματάρχες, ταξιτζήδες, δημόσιοι υπάλληλοι, συνάδελφοι, ιδιωτικοί υπάλληλοι, από όλους, ποιοι είναι αυτοί που με έχουν ενοχλήσει. Κάποιοι με εκνεύρισαν τόσο πολύ δε, που τους τράβηξα μέχρι και καταγγελίες.
Και διαπίστωσα πως σε όλους τους ενοχλητικούς, ο κοινός παρονομαστής ήταν ένας: Ο ωχαδερφισμός, η αίσθηση του εγώ και όχι του συνόλου, ο σταρχιδισμός και η μαγκιά του κώλου. Άνθρωποι που καταπατούσαν νόμους και κανονισμούς, ή που έβρισκαν παραθυράκια για να ξεφύγουν. Μιλάω για ταξιτζήδες που δεν με πήγαν στον προορισμό μου επειδή δεν ήθελαν να βάλουν το ταξί μέσα στα στενά, μιλάω για ταβερνιάρηδες που μου έφεραν απόδειξη μόνο όταν τους είπα ότι χωρίς αυτήν δεν θα πληρώσω, μιλάω για εφοριακούς που δεν μου εξέδιδαν εκκαθαριστικό επειδή "έκανα την δήλωση μέσω internet", μιλάω για εκπαιδευτικούς του δημοσίου τομέα που προσκόμιζαν χαρτιά από ιδιώτες γιατρούς για να παίρνουν τέσσερις διήμερες άδειες τον μήνα, μιλάω για στρατιωτικούς που λυμαίνονταν την δημόσια περιουσία και το δημόσιο χρήμα, και χίλιους δυο άλλους.
Και μετά σκέφτηκα τον εαυτό μου, πόσο λάθος θεωρώ όλες αυτές τις πρακτικές, πόσο τις στηλιτεύω στο blog μου, και πόσο και εγώ ο ίδιος προσπαθώ να αποφύγω να μην τις κάνω πράξη.
Γιατί λοιπόν, εκ πρώτης όψεως, η άποψη του Δία μου φάνηκε υποκριτική;
Μάλλον είναι επειδή η προηγούμενη αντίστοιχη εμπειρία μου με άνθρωπο που δεν εξάντλησε τις απουσίες του (τον συμμαθητή μου λέω), ήταν τραυματική, μιλάμε ο τύπος ήταν ο μέγιστος υποκριτής.
Μπορεί να είναι επειδή θεωρώ μικρό ένα παιδί 17-18 χρονών, παρόλο που ξέρω ότι με την ψήφο του εκλέγει κυβέρνηση.
Μπορεί να είναι επειδή έχω διαφωνήσει με τις απόψεις του Δία στο παρελθόν.
Αλλά, αν αφήσουμε τα προσωπικά και καθόλου αντικειμενικά φίλτρα και πιάσουμε ένα εντελώς αντικειμενικό φίλτρο, τι θα δούμε;
Θα δούμε έναν εν δυνάμει πολίτη που αρνείται να προβεί σε μια πράξη που, ναι μεν είναι νόμιμη, αλλά δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Τα περί ήθους πάντως, εγώ τα έχω γραμμένα ξέρετε που κι αυτό γιατί δεν πιστεύω στην έννοια του ήθους ως κάτι αντικειμενικό. Τέλος πάντων. Βλέπουμε έναν άνθρωπο που αρνείται να πει ψέμματα, παρόλο που γνωρίζει ότι μπορεί να επωφεληθεί από αυτό και μάλιστα εντελώς ανώδυνα.
Το γεγονός ότι έχεις δικαίωμα να κάνεις κάτι (εν προκειμένω 114 απουσίες), δεν σημαίνει ταυτόχρονα ότι είναι και υποχρέωση σου. Και στον δρόμο, αν δεις μια στρόγγυλη ταμπέλα με κόκκινο περίγραμμα και άσπρο εσωτερικό και λέει μέσα "100", δεν σημαίνει ότι πρέπει να φτάσεις τα 100χλμ/ώρα, ούτε ότι μπορείς ούτε ότι πρέπει να τα περάσεις. Σημαίνει ότι μπορείς να πας ΜΕΧΡΙ τόσο.
Φυσικά, αυτό δεν συμβαίνει με όλα τα όρια που υπάρχουν. Θα θεωρούσα, π.χ. ηλίθιο κάποιον, που, ενώ μπορεί, δεν εξαντλεί τις μέρες άδειας του από την δουλειά του ή τον στρατό. Αλλά οι δικαιολογημένες απουσίες του σχολείου, δεν είναι "άδεια". Θεσπίστηκαν για συγκεκριμένο λόγο, και αυτός ο λόγος δεν είναι επουδενί η ξεκούραση του μαθητή πριν τις πανελλήνιες.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.