razorbladeDream
Πολύ δραστήριο μέλος
Η razorbladeDream αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι Φοιτητής. Έχει γράψει 1,023 μηνύματα.
23-02-11
23:56
Δε χρειάζεται να το φανταστώ,το ζω τα 3 τελευταία χρόνια & the last time ήταν πριν κανά 10ωρο περίπου
Μόνο που εμένα κανείς δε μου έμαθε να αυτοδιαχειρίζομαι τον χώρο της εκπαίδευσης,να κόψω το μαλλί μου για να συμμορφωθώ στους κανόνες μου λέγανε.
Το φανταστω το ειπα λογου χαρη προφανως και το ζουμε συχνα πυκνα( πολλοι και καθημερινα αυτο) αλλα θελω να πω, μας ειναι τοσο ασχημο το σκηνικο αυτο εμας που δεν το εχουμε ζησει αυτο το μοντελο εκπαιδευσης ποσο πιο απογοητευμενοι θα ημασταν εκει θελω να καταληξω..Ποια αυτοδιαχειρηση του χωρου εκπαιδευσης,εδω μια κινηση αυτοοργανωμενη πας να κανεις και σε γ@@νε κανονικα...που μη δουν στεκι εκτος ασυλου λυσανε ( καλα και στο ασυλο να ειναι χεστηκαν).Να ηταν μονο το μαλλι....
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
razorbladeDream
Πολύ δραστήριο μέλος
Η razorbladeDream αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι Φοιτητής. Έχει γράψει 1,023 μηνύματα.
23-02-11
23:41
ΤΟ SUMMERHILL ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ - Σχολική Βιβλιοθήκη
Επίσης δείτε και τα βίντεο που έχω ανεβάσει εγώ και ο Αμπελοφιλόσοφος στο "On Education",έχουν άμεση συνάφεια.
Φαντασου απο κει που εχεις μαθει να αυτοδιαχειριζεσαι το χωρο διδασκαλιας σου, που εχεις μαθει να λυνεις εσυ τα προβληματα τα δικα σου χωρις να υπαρχει καποιος "αρμοδιος" ξαφνικα να βρισκεσαι σε μια κατασταση οπου για τον εαυτο σου αποφασιζουν αλλοι και οχι μονο αυτο οταν δηλωνεις την αντιθεση σου να σου ριχνουν ξυλο,χημικα, να σε μπαγλαρωνουν κι απο πανω,ετσι, επειδη μπορουν...Απογοητευση...Τουλαχιστον ομως θα χεις ζησει εστω και καποια χρονια της ζωης σου πιο ελευθερα, κακα τα ψεματα εναν ανθρωπο που τον μαθαινεις να ειναι ελευθερος και να σκεφτεται ετσι μετα εχει να αντιμετωπισει ακρετα προβληματα και αυτο διοτι δυστυχως το μεγαλυτερο μερος της κοινωνιας εχει γαλουχηθει αλλιως.Αυτο δεν σημαινει οτι ειμαι αντιθετη με αυτα τα σχολεια,αντιθετως ειναι οτι πιο επιθυμητο, το προβλημα ειναι η γενικοτερη πολιτικη ζωη,οχι τα σχολεια αυτα, το τονιζω.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
razorbladeDream
Πολύ δραστήριο μέλος
Η razorbladeDream αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι Φοιτητής. Έχει γράψει 1,023 μηνύματα.
23-02-11
22:50
Λοιπον αρχικα θα παραθεσω ενα αποσπασμα απο ενα πολυ καλο βιβλιο οπου συνοψιζει λιγο περι ελευθεριακης παιδειας,ονομαζεται το αλφαβηταρι της ελευθεριακης εκπαιδευσης, το αποσπασμα ειναι απο την εισαγωγη
Τωρα οτι αφορα το περιεχομενο της ελυθεριακης εκπαιδευσης εχουν υπαρξει διαφορες αποψεις θεωρητικων.Το κοινο σημειο ας το πω ειναι πως η σχεση μαθητη-καθηγητη σε καμια περιπτωση δεν εχει τη σημερινη μορφη.Το παιδι μαθαινει τις βασικες γνωσεις επειδη της χρειαζεται και αυτο με το να βλεπει το προβλημα να το κατανοει και σιγα σιγα αυτο που του χρειαζεται και στην πορεια θα αποκτα τις προαπαιτουμενες γνωσεις και δεξιοτητες για να το προσεγγισει.Αυτο κατα συνεπεια προυποθετει οτι ο δασκαλος δεν θα χει εξουσιαστικη μορφη στην ταξη το παιδι θα πρεπει να ειναι χειραφετιμενο και απαλαγμενο απο καθε εξουσιαστικη επιταγη για να μπορεσει να ανταποκριθει στο συγκεκριμενο εκπαιδευτικο μοντελο .Συνεπως δεν υπαρχουν καλοι και κακοι μαθητες στο συστημα αυτο μιας και εκ των πραγματων δεν εχει καποιο σκοπο ανταμοιβης ή τιμωριας μιας και δεν μπορει καποιος να κρινει και δεν πρεπει να κρινει την ικανοτητα ή ανικανοτητα ενος μαθητη.
Απο κει και περα καθε θεωρητικος εχει προτεινει το δικο του τυπο αλλοι μιλουν για εναν δασκαλο στο ρολο του ατομου που σπερνει ιδεες οπου απο κει περα ο καθε μαθητης θα το καλλιεργησει διαφορετικα ( Φερρερ) αλλοι παλι μιλουν για εντελως καμια παρεμβολη του δασκαλου εστω και με την εννοια του ατομου που σπερνει ιδεες ( Στιρνερ).
Επισης στην εφαρμογη του πχ σε σχολειο στην ισπανια, summerhill( υπηρχαν και αλλα 2 στην γαλλια το Σαμπουί του Paul Robin και η«κυψέλη» του Sebastian Faur του τυπου ελευθεριακα για την εποχη) εχει διατυπωθει το ερωτημα το αν τα παιδια πρεπει να εχουν μια ιδεολογικη προσεγγιση ή θα ειναι παντελως απαλλαγμενα απο καθε μορφη ιδεολογικου υποβαθρου.
Γενικα το προβλημα αυτων των σχολειων στο σημερα ειναι πως η δομη τους ειναι τετοια που προαπαιτει ενα διαφορετικο μετεπειτα πολιτικο συστημα μιας και τα παιδια που βγαινουν απο αυτα τα σχολεια μετα πρεπει να προσαρμοστουν σε ενα καπιταλιστικο συστημα παντελως διαφορετικο απο τη μορφη που ειχαν συνηθισει( πως απο παντελως ελευθερος να διαπραγματευτεις τα πρεπει της κοινωνιας; )γι αυτο και υπαρχει μετα την αποφοιτηση ενα ετος οπου ουσιαστικα τα προετοιμαζει για καποια σχολη αν θελουν ωστε να εχουν μια πιο ομαλη μεταβαση.
Αυτα εν ολιγης αν θυμηθω κατι αλλο θα το παραθεσω.
Υπαρχει θεμα "αναρχια " οπου μπορεις να διαβασεις..τα χουμε αναλυσει εκει περα σε εμετικο βαθμο..δλδ νταξ ποσο πιο αναλυση...Τουλαχιστον οταν μιλαμε ας εχουμε μια καποια πληροφορηση οχι οτι να ναι κουμπαρα
"Οσο σου κλεβουν την ζωη τοσο σε ντοπαρουν με εθνος και φυλη!" Προφανως αυτο εσυ δεν θα το χεις ακουσει..προφανως και δεν υφισταται αυτο που λες και εννοειται οτι δεν εχουμε αναγκη απο εθνικο φρονιμα, γτ ενας ανθρωπος που ετυχε να γεννηθει αλλου να ειναι εχθρος μου; Γτ πρεπει ντε και καλα να βροντοφωναζω την καταγωγη μου; Δεν επελεξα που θα γεννηθω, δεν επελαξα που θα μεγαλωσω.
Θυμόμαστε όλοι τον εαυτό μας την εποχή που τελειώναμε το Λύκειο, τη ρομαντική εποχή που θα φεύγαμε προς την «ελευθερία».
Κάνω δεκαπέντε χρόνια μάθημα σε ανθρώπους της τελευταίας τάξης του Λυκείου: στα μάτια τους, χρόνια τώρα, διαβάζω αυτό τον πόθο της ελευθερίας. Νομίζουν, όπως νομίσαμε κάποτε όλοι, ότι τελειώνοντας γλιτώνουν. Γλιτώνουν πράγματι από τους καθηγητές, τις προσευχές, τις ανοησίες των μαθημάτων, από το στοίβαγμα στις τάξεις, από την πειθαρχία. Αλλά δε γλιτώνουν. Όχι μόνο γιατί όλη τους την υπόλοιπη ζωή θα διηγούνται γι’ αυτόν τον καθηγητή, που τους έκανε εκείνο ή το άλλο. Αλλά γιατί βέβαια όταν μιλάνε, θα μιλάει μαζί και ο καθηγητής τους, θα μιλάει μαζί η λογική, η τάξη που εσωτερίκευσαν μέσα στην πολύχρονη εκπαιδευτική διαδικασία. Θα μιλάνε οι φόνοι και τα άγχη που απόκτησαν.
Δώδεκα ολόκληρα χρόνια «φοίτησαν» συστηματικά στην οικογένεια τους και στο σχολείο. Μια ζωή διαταγές, μια ζωή άγχη, έμαθαν να κρύβουν τον αληθινό τους εαυτό, έμαθαν να υποτάσσουν σχετικά εύκολα την αντίδραση τους.
Έμαθαν να είναι σκληροί και ανταγωνιστικοί, να αποδέχονται τις διακρίσεις, να διαβάζουν προσεχτικά πράγματα που αλλιώτικα, δε θα άγγιζαν ποτέ, έμαθαν να μη δίνουν σημασία στο τι πραγματικά τους ενδιαφέρει, έμαθαν να θάβουν βαθιά μέσα τους την τρομερή ερώτηση: «αυτό τώρα, σε τι μου χρειάζεται;». Κάθε φορά που μπαίνω στη τάξη βλέπω τα ίδια μελαγχολικά πρόσωπα. Είναι μια αδιόρατη μελαγχολία γραμμένη στα μάτια, ακόμα κι όταν κάνουν αστεία, γελάνε ή φωνάζουν. Είναι η μελαγχολία του ανθρώπου που ενώ καταλαβαίνει πως έχει ακόμα κάποιες ζωντανές δυνάμεις μέσα του, νιώθει ταυτόχρονα, έστω και ασυνείδητα, πως τον έχουν δέσει για τα καλά. Η μελαγχολία του ανθρώπου που έχει μείνει συναισθηματικά ανάπηρος και με σκέψη που πια δε γίνεται να ελέγξει.
Κάποιοι φυσικά αντιδρούν.(Δεν είναι οι περισσότεροι.) Κάποιοι μεθοδικά με πόνο σχεδόν, λένε «όχι» ανατρέχοντας προς τα πίσω, βήμα προς βήμα σ’ όλη τους τη σχολική και οικογενειακή παιδεία. Και μετά γίνονται «γονείς» ή «καθηγητές»…
Αρχίζουν λοιπόν να διδάσκουν με τη σειρά τους προσπαθώντας ίσως να αποφύγουν αυτά που τους πόνεσαν πιο πολύ σαν μαθητές. Αλλά δεν παύουν να είναι «γονείς», δεν παύουν να είναι «καθηγητές», να ξέρουν, να διορθώνουν, να συμβουλεύουν ακόμα και να απαγορεύουν. Κι οι μαθητές δεν παύουν να είναι μαθητές.
Κάθε φορά που μπαίνω στην τάξη δεν ξέρω τι να πω. Ο, τι κι αν πω είναι ψέμα. Ο, τι κι αν κάνω είναι θέατρο. Όσο «καλός» κι αν είμαι, τόσο περισσότερο φοβάμαι ότι κάνω κακό. Είμαι ο καθηγητής κι αυτοί εκεί οι μαθητές. Όσο πιο «κοντά» τους βρεθώ, τόσο πιο μακριά τους νιώθω, γιατί λίγο τους αφήνω να πάρουν αέρα, λίγο τους αφήνω να αναπνεύσουν ελεύθερα, λίγο τους αφήνω μόνους τους, ελέγχω τη ζωή τους και τη σκέψη τους. Αυτοί είναι μαθητές, εγώ είμαι καθηγητής, κι αν δεν με απορρίψουν δε θα ζήσουν.
Τους παρατηρώ χρόνια τώρα και πάντα σκέφτομαι πως σε λίγο θα ‘χουν στο κεφάλι τους αφεντικά κάθε λογής και πολλά περιθώρια δεν έχουν. Βλέπω τα τρυφερά τους κορμιά, ακούω τα δροσερά τους λόγια, κοιτάω τα έξυπνα μάτια τους και καθώς τους «διδάσκω» σκέφτομαι :πόσο, πόσο θ’ αντέξουν ακόμα; Αυτοί οι μαθητές χρειάζονται γνώση που να απελευθερώνει από την εξουσία του καθηγητή, του σχολείου, του κράτους. Αυτή μοναχά τη γνώση.
Απόσπασμα από προλογικό σημείωμα,
« Το αλφαβητάρι της ελευθεριακής εκπαίδευσης» του Τζόελ Σπρινγκ
Κάνω δεκαπέντε χρόνια μάθημα σε ανθρώπους της τελευταίας τάξης του Λυκείου: στα μάτια τους, χρόνια τώρα, διαβάζω αυτό τον πόθο της ελευθερίας. Νομίζουν, όπως νομίσαμε κάποτε όλοι, ότι τελειώνοντας γλιτώνουν. Γλιτώνουν πράγματι από τους καθηγητές, τις προσευχές, τις ανοησίες των μαθημάτων, από το στοίβαγμα στις τάξεις, από την πειθαρχία. Αλλά δε γλιτώνουν. Όχι μόνο γιατί όλη τους την υπόλοιπη ζωή θα διηγούνται γι’ αυτόν τον καθηγητή, που τους έκανε εκείνο ή το άλλο. Αλλά γιατί βέβαια όταν μιλάνε, θα μιλάει μαζί και ο καθηγητής τους, θα μιλάει μαζί η λογική, η τάξη που εσωτερίκευσαν μέσα στην πολύχρονη εκπαιδευτική διαδικασία. Θα μιλάνε οι φόνοι και τα άγχη που απόκτησαν.
Δώδεκα ολόκληρα χρόνια «φοίτησαν» συστηματικά στην οικογένεια τους και στο σχολείο. Μια ζωή διαταγές, μια ζωή άγχη, έμαθαν να κρύβουν τον αληθινό τους εαυτό, έμαθαν να υποτάσσουν σχετικά εύκολα την αντίδραση τους.
Έμαθαν να είναι σκληροί και ανταγωνιστικοί, να αποδέχονται τις διακρίσεις, να διαβάζουν προσεχτικά πράγματα που αλλιώτικα, δε θα άγγιζαν ποτέ, έμαθαν να μη δίνουν σημασία στο τι πραγματικά τους ενδιαφέρει, έμαθαν να θάβουν βαθιά μέσα τους την τρομερή ερώτηση: «αυτό τώρα, σε τι μου χρειάζεται;». Κάθε φορά που μπαίνω στη τάξη βλέπω τα ίδια μελαγχολικά πρόσωπα. Είναι μια αδιόρατη μελαγχολία γραμμένη στα μάτια, ακόμα κι όταν κάνουν αστεία, γελάνε ή φωνάζουν. Είναι η μελαγχολία του ανθρώπου που ενώ καταλαβαίνει πως έχει ακόμα κάποιες ζωντανές δυνάμεις μέσα του, νιώθει ταυτόχρονα, έστω και ασυνείδητα, πως τον έχουν δέσει για τα καλά. Η μελαγχολία του ανθρώπου που έχει μείνει συναισθηματικά ανάπηρος και με σκέψη που πια δε γίνεται να ελέγξει.
Κάποιοι φυσικά αντιδρούν.(Δεν είναι οι περισσότεροι.) Κάποιοι μεθοδικά με πόνο σχεδόν, λένε «όχι» ανατρέχοντας προς τα πίσω, βήμα προς βήμα σ’ όλη τους τη σχολική και οικογενειακή παιδεία. Και μετά γίνονται «γονείς» ή «καθηγητές»…
Αρχίζουν λοιπόν να διδάσκουν με τη σειρά τους προσπαθώντας ίσως να αποφύγουν αυτά που τους πόνεσαν πιο πολύ σαν μαθητές. Αλλά δεν παύουν να είναι «γονείς», δεν παύουν να είναι «καθηγητές», να ξέρουν, να διορθώνουν, να συμβουλεύουν ακόμα και να απαγορεύουν. Κι οι μαθητές δεν παύουν να είναι μαθητές.
Κάθε φορά που μπαίνω στην τάξη δεν ξέρω τι να πω. Ο, τι κι αν πω είναι ψέμα. Ο, τι κι αν κάνω είναι θέατρο. Όσο «καλός» κι αν είμαι, τόσο περισσότερο φοβάμαι ότι κάνω κακό. Είμαι ο καθηγητής κι αυτοί εκεί οι μαθητές. Όσο πιο «κοντά» τους βρεθώ, τόσο πιο μακριά τους νιώθω, γιατί λίγο τους αφήνω να πάρουν αέρα, λίγο τους αφήνω να αναπνεύσουν ελεύθερα, λίγο τους αφήνω μόνους τους, ελέγχω τη ζωή τους και τη σκέψη τους. Αυτοί είναι μαθητές, εγώ είμαι καθηγητής, κι αν δεν με απορρίψουν δε θα ζήσουν.
Τους παρατηρώ χρόνια τώρα και πάντα σκέφτομαι πως σε λίγο θα ‘χουν στο κεφάλι τους αφεντικά κάθε λογής και πολλά περιθώρια δεν έχουν. Βλέπω τα τρυφερά τους κορμιά, ακούω τα δροσερά τους λόγια, κοιτάω τα έξυπνα μάτια τους και καθώς τους «διδάσκω» σκέφτομαι :πόσο, πόσο θ’ αντέξουν ακόμα; Αυτοί οι μαθητές χρειάζονται γνώση που να απελευθερώνει από την εξουσία του καθηγητή, του σχολείου, του κράτους. Αυτή μοναχά τη γνώση.
Απόσπασμα από προλογικό σημείωμα,
« Το αλφαβητάρι της ελευθεριακής εκπαίδευσης» του Τζόελ Σπρινγκ
Απο κει και περα καθε θεωρητικος εχει προτεινει το δικο του τυπο αλλοι μιλουν για εναν δασκαλο στο ρολο του ατομου που σπερνει ιδεες οπου απο κει περα ο καθε μαθητης θα το καλλιεργησει διαφορετικα ( Φερρερ) αλλοι παλι μιλουν για εντελως καμια παρεμβολη του δασκαλου εστω και με την εννοια του ατομου που σπερνει ιδεες ( Στιρνερ).
Επισης στην εφαρμογη του πχ σε σχολειο στην ισπανια, summerhill( υπηρχαν και αλλα 2 στην γαλλια το Σαμπουί του Paul Robin και η«κυψέλη» του Sebastian Faur του τυπου ελευθεριακα για την εποχη) εχει διατυπωθει το ερωτημα το αν τα παιδια πρεπει να εχουν μια ιδεολογικη προσεγγιση ή θα ειναι παντελως απαλλαγμενα απο καθε μορφη ιδεολογικου υποβαθρου.
Γενικα το προβλημα αυτων των σχολειων στο σημερα ειναι πως η δομη τους ειναι τετοια που προαπαιτει ενα διαφορετικο μετεπειτα πολιτικο συστημα μιας και τα παιδια που βγαινουν απο αυτα τα σχολεια μετα πρεπει να προσαρμοστουν σε ενα καπιταλιστικο συστημα παντελως διαφορετικο απο τη μορφη που ειχαν συνηθισει( πως απο παντελως ελευθερος να διαπραγματευτεις τα πρεπει της κοινωνιας; )γι αυτο και υπαρχει μετα την αποφοιτηση ενα ετος οπου ουσιαστικα τα προετοιμαζει για καποια σχολη αν θελουν ωστε να εχουν μια πιο ομαλη μεταβαση.
Αυτα εν ολιγης αν θυμηθω κατι αλλο θα το παραθεσω.
Συμφωνω απολύτως, ομως η αναρχια σημαινει πως δεν υπαρχουν νομοι, δεν υπαρχουν κοινωνικοι κανονες, ο καθενας μπορει να κανει ο,τι του καπνισει χωρις καμια επιπτωση. Δηλαδη, αμα ερθει καποιος, σε μαχαιρωσει και σου παρει το κινητο, δεν θα εχει κανει κατι κακο, βεβαίως και σημερα που κατι τετοιο θεωρειτε παρανομο, ο δραστης δεν προκειτο να υποστει τις επιπτωσεις των πραξεων του, αλλα αυτο ειναι αλλο θεμα
Υπαρχει θεμα "αναρχια " οπου μπορεις να διαβασεις..τα χουμε αναλυσει εκει περα σε εμετικο βαθμο..δλδ νταξ ποσο πιο αναλυση...Τουλαχιστον οταν μιλαμε ας εχουμε μια καποια πληροφορηση οχι οτι να ναι κουμπαρα
Eιμαι υπερ της εθνικης παιδειας.
Η σημερινη παιδεια στερειται της καλλιεργειας εθνικου φρονηματος στους νεους και προπαγανδιζει συνεχως υπερ της πολυπολιτισμικοτητας της παγκοσμιοποιησης.
Ειναι πολυ βασικο αν θελουμε να παμε μπροστα σαν εθνος, οι νεοι να γνωριζουν ποιοι ειναι, απο που προερχονται και να διδασκονται την ελληνικη ιστορια διοτι ως γνωστον αρκετες φορες η ιστορια επαναλαμβανεται...
Δυστυχως τα σημερινα βιβλια (ειδικα της εκθεσης) ειναι γραμμενα απο αριστεριστες καθηγηταδες που προπαγανδιζουν συνεχως υπερ της ιδεολογιας τους.
"Οσο σου κλεβουν την ζωη τοσο σε ντοπαρουν με εθνος και φυλη!" Προφανως αυτο εσυ δεν θα το χεις ακουσει..προφανως και δεν υφισταται αυτο που λες και εννοειται οτι δεν εχουμε αναγκη απο εθνικο φρονιμα, γτ ενας ανθρωπος που ετυχε να γεννηθει αλλου να ειναι εχθρος μου; Γτ πρεπει ντε και καλα να βροντοφωναζω την καταγωγη μου; Δεν επελεξα που θα γεννηθω, δεν επελαξα που θα μεγαλωσω.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.