Luis
Εκκολαπτόμενο μέλος
Ο Luis αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι Φοιτητής και μας γράφει απο Φλώρινα (Φλώρινα). Έχει γράψει 329 μηνύματα.
07-09-10
19:32
Παρατηρώ ότι υπάρχει μεγάλη ανησυχία για το μέλλον των φροντιστηρίων. Δε θεωρώ ότι οι καθηγητές των φροντηστηρίων είναι καλύτεροι από τους καθηγητές της Δημόσιας Εκπαίδευσης. Το ότι εργάζεται κάποιος σε φροντιστήριο και είναι μεγάλης ηλικίας δεν επιβεβαιώνει το γεγονός ότι αξίζει. Έχω γνωρίσει αρκετούς τέτοιους "καθηγητές", οι οποίοι αποσκοπούν κυρίως στην αύξηση των εσόδων τους και θεωρούν τους μαθητές νομισματικές μονάδες.
Η Παιδεία δεν μπορεί να καθορίζεται και να επηρεάζεται από τον κλάδο των φροντιστηρίων. Εξ άλλου είναι ελεύθεροι επαγγελματίες και αναλαμβάνουν το ρίσκο του να ανοίξουν και να συντηρήσουν μια επιχείρηση. Οπότε υπάρχει και η περίπτωση η επιχειρήση να μην πάει καλά και να παρατηρηθεί μείωση των εσόδων.
Η απαξίωση της Δημόσιας Εκπαίδευσης πολλές φορές ξεκινά από τους ίδιους τους μαθητές. Από προσωπικά μας βιώματα, αν αναλογιστεί κανείς τη συμπεριφορά που είχαν πολλοί μαθητές απέναντι στους καθηγητές του σχολείου, θα διαπιστώσει ότι και οι καθηγητές είναι άνθρωποι και δεν αντέχουν να γνωρίζουν όλη αυτή την ειρωνία και απαξίωση από τους μαθητές, η οποία συμπυκνώνεται στην φράση "γιατί να προσέξω στο μαθημά σου, αφού εγώ πάω φροντιστήριο;". Ας σκεφτούμε πώς θα αντιδρούσαμε οι ίδιοι σε μια τέτοια συμπεριφορά.
Και για να επικεντρωθώ στο θέμα μας, όντως η Παιδεία αποτελεί χώρο πειραμάτων για την κάθε κυβέρνηση και φαίνεται ότι αποτελεί έναν παράγοντα που ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις. Αν ικανοποιεί την μερίδα των πολιτών που θέλουν οι μαθητές να εισέρχονται στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση χωρίς κόπο και θυσίες (κατάργηση της βάσης του 10), τότε συνήθως χαρακτηρίζεται ως θετικό το έργο της κυβέρνησης αυτής στον τομέα της Εκπαίδευσης. Περισσότερο οφείλει ο μαθητής να επικεντρωθεί στο έργο του, γιατί αν ο ίδιος έχει απαιτήσεις από τους καθηγητές του σχολείου του, τότε οι τελευταίοι, ακόμη και αν "βαριούνται" να κάνουν μάθημα, θα αναγκαστούν να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις των μαθητών. Εμείς (ως μαθητές) κατεβάζουμε τον πήχη της ποιότητας της εκπαίδευσης, λόγω της αδιαφορίας.
Κάποια στιγμή αναφέρθηκε ότι πολλοί θα αναγκαστούν να καταφύγουν στο εξωτερικό για εργασία. Λοιπόν, σε σχέση με αυτό, δεν είναι απαραίτητο όλοι να γίνουν καθηγητές. Υπάρχουν και άλλες θέσεις εργασίας. Για παράδειγμα, ένας απόφοιτος της Μαθηματικής Σχολής δεν είναι απαραίτητο να διδάξει Μαθηματικά στο σχολείο. Υπάρχουν πολλές διέξοδοι είτε ως ερευνητής ή απασχόληση σε θέσεις υπευθύνου για οικονομικές υποθέσεις σε επιχειρήσεις. Και το ίδιο ισχύει και για άλλα επαγγέλματα.
Και κάτι άλλο, γιατί υπάρχει ο φόβος της εξόδου στο εξωτερικό; Πλέον, η αγορά εργασίας είναι παγκοσμιοποιημένη, οπότε τα σύνορα είναι ανοιχτά και ευκαιρίες υπάρχουν πολλές. Γιατί να μείνουμε στη χώρα μας, με την οικονομική αβεβαιότητα και την κοινωνική ανασφάλεια που επικρατεί;
Η Παιδεία δεν μπορεί να καθορίζεται και να επηρεάζεται από τον κλάδο των φροντιστηρίων. Εξ άλλου είναι ελεύθεροι επαγγελματίες και αναλαμβάνουν το ρίσκο του να ανοίξουν και να συντηρήσουν μια επιχείρηση. Οπότε υπάρχει και η περίπτωση η επιχειρήση να μην πάει καλά και να παρατηρηθεί μείωση των εσόδων.
Η απαξίωση της Δημόσιας Εκπαίδευσης πολλές φορές ξεκινά από τους ίδιους τους μαθητές. Από προσωπικά μας βιώματα, αν αναλογιστεί κανείς τη συμπεριφορά που είχαν πολλοί μαθητές απέναντι στους καθηγητές του σχολείου, θα διαπιστώσει ότι και οι καθηγητές είναι άνθρωποι και δεν αντέχουν να γνωρίζουν όλη αυτή την ειρωνία και απαξίωση από τους μαθητές, η οποία συμπυκνώνεται στην φράση "γιατί να προσέξω στο μαθημά σου, αφού εγώ πάω φροντιστήριο;". Ας σκεφτούμε πώς θα αντιδρούσαμε οι ίδιοι σε μια τέτοια συμπεριφορά.
Και για να επικεντρωθώ στο θέμα μας, όντως η Παιδεία αποτελεί χώρο πειραμάτων για την κάθε κυβέρνηση και φαίνεται ότι αποτελεί έναν παράγοντα που ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις. Αν ικανοποιεί την μερίδα των πολιτών που θέλουν οι μαθητές να εισέρχονται στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση χωρίς κόπο και θυσίες (κατάργηση της βάσης του 10), τότε συνήθως χαρακτηρίζεται ως θετικό το έργο της κυβέρνησης αυτής στον τομέα της Εκπαίδευσης. Περισσότερο οφείλει ο μαθητής να επικεντρωθεί στο έργο του, γιατί αν ο ίδιος έχει απαιτήσεις από τους καθηγητές του σχολείου του, τότε οι τελευταίοι, ακόμη και αν "βαριούνται" να κάνουν μάθημα, θα αναγκαστούν να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις των μαθητών. Εμείς (ως μαθητές) κατεβάζουμε τον πήχη της ποιότητας της εκπαίδευσης, λόγω της αδιαφορίας.
Κάποια στιγμή αναφέρθηκε ότι πολλοί θα αναγκαστούν να καταφύγουν στο εξωτερικό για εργασία. Λοιπόν, σε σχέση με αυτό, δεν είναι απαραίτητο όλοι να γίνουν καθηγητές. Υπάρχουν και άλλες θέσεις εργασίας. Για παράδειγμα, ένας απόφοιτος της Μαθηματικής Σχολής δεν είναι απαραίτητο να διδάξει Μαθηματικά στο σχολείο. Υπάρχουν πολλές διέξοδοι είτε ως ερευνητής ή απασχόληση σε θέσεις υπευθύνου για οικονομικές υποθέσεις σε επιχειρήσεις. Και το ίδιο ισχύει και για άλλα επαγγέλματα.
Και κάτι άλλο, γιατί υπάρχει ο φόβος της εξόδου στο εξωτερικό; Πλέον, η αγορά εργασίας είναι παγκοσμιοποιημένη, οπότε τα σύνορα είναι ανοιχτά και ευκαιρίες υπάρχουν πολλές. Γιατί να μείνουμε στη χώρα μας, με την οικονομική αβεβαιότητα και την κοινωνική ανασφάλεια που επικρατεί;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.