Angelique.
Διακεκριμένο μέλος
Η Angelique. αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 7,200 μηνύματα.
12-07-10
13:57
Αναφέρθηκα στο γεγονός ότι δεν θα μπορούμε καν από τη στιγμή που θα έχουμε πεθάνει να "σκεφτούμε" μόνο το τομάρι μας.Άρα εντάξει. Όταν πεθάνουμε, δε θα μας νοιάζει τίποτα πέρα από το τομάρι μας. Το θέμα είναι οτι ναι, θα κλονιστούν ο πατέρας μου, η μητέρα μου και ο αδερφός μου αν π.χ. αύριο με χτυπήσει ένα λεωφορείο και σκοτωθώ. Αυτό το γνωρίζω και τους σκέφτομαι, γιατί δε θα ήθελα να πεθάνω, αλλά πολύ περισσότερο δε θα ήθελα να ζήσουν δυστυχισμένοι και στιγματισμένοι οι γονείς μου και ο αδερφός μου από αυτή την ανάμνηση. Να με συγχωρείς αλλά με ενοχλεί η εγωιστική σκέψη σου. Αφού δε θα νιώθεις τίποτα εσύ ή δε θα σε απασχολεί, χέστηκες. Ε δεν είναι έτσι. Δεν είναι ο εαυτός μας το κέντρο του κόσμου. Τι είμαστε πια; Και φυσικά δεν εννοώ οτι ο οποιοσδήποτε έχει ευθύνη για τη ζωή του για να μην ανησυχούν οι διπλανοί του, όχι! Απλά σε περίπτωση που κάποιος θα αποφάσιζε για το τέλος του, όπως κάνουμε εδώ μέσα δηλαδή , θα σκεφτόμουν τους δικούς μου. Τόσο απλά.
Αυτό ήταν όλο.
Επίσης,παρά το γεγονός ότι εσύ θεωρείς τον τρόπο σκέψης μου εγωιστικό,πράγμα αρκετά λογικό,εγώ θαυμάζω τον δικό σου τρόπο σκέψης,από την άποψη ότι ακόμα και σε μια τέτοια στιγμή όπως ο θάνατος,θα σκεφτείς πρώτα το πως θα νιώσουν οι άλλοι,παρά το πως θα νιώσεις εσύ.
Τέλος πάντων,απλά εγώ σε ένα τέτοιο ζήτημα δεν μπορώ να σκεφτώ έτσι,δεν ξέρω.
Ίσως στο θέμα του θανάτου να μου περάσει πρώτα από το μυαλό,το πόσα πράγματα θα χάσω εγώ άμα πεθάνω σε μικρή ηλικία παρά το πως θα νιώσουν οι άλλοι.Το ότι μπορεί να μην ζήσω πολλά από τα πράγματα που θα ήθελα,να μην καταφέρω να εκπληρώσω τους στόχους μου και να πραγματοποιήσω τα όνειρα μου.
Αυτά τα πράγματα κυρίως. =/
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.