spyroskaftanis
Δραστήριο μέλος
Ο spyroskaftanis αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 30 ετών, Φοιτητής και μας γράφει απο Πάτρα (Αχαΐα). Έχει γράψει 453 μηνύματα.
25-04-10
16:48
spyroskaftanis ,εχεις εντελως λανθασμανη αποψη για την εκθεση...ποιος σου ειπε οτι μαθαινουμε δυο τρια θεματα και τα παπαγαλιζουε για να τα τροποποιησουμε ,μονο κατι παιδακια που βαριουνται να τα καταλαβουν τα κανουν αυτα,στην εκθεση παιζει μεγαλο ρολο να εχει δικη σου αντιληψη ,γιατι αυτο φαινεται ευκολα,προσωπικα περσυ με το θεμα που εγραψα ,δεν εγραψα τιποτα σουπερ ουαου επιχειρηματα ,αλλα ηταν δικα μου ,ουτε απο φυλλαδια ,ουτε απο παπαγαλιες ουτε τιποτα ,ηταν δικα μου και ηταν απλα ,λοιπον?
Συμφωνώ απόλυτα στο ότι στην έκθεση παίζο ρόλο ΜΟΝΟ η δική σου αντίληψη. Το σχόλιο με τα θέματα που παπαγαλίζουμε δεν είναι η άποψή μου φυσικά ούτε συμφωνώ με αυτό. Απλά η καθηγήτριά μας στην έκθεση αυτό κάνει. Φωτοτυπεί κάποια φυλλάδια από βοηθήματα και μας τα δίνει ως γνωστικό υλικό. Βέβαια κάνουμε και κάποια συζήτηση πάνω σε αυτά, αλλά όταν βλέπω παιδιά να κάθονται να τα μαθαίνουν απ' έξω όλα αυτά και να πηγαίνουν την άλλη μέρα να τα γράφουν στην έκθεση πραγματικά στεναχωριέμαι. Η έκθεση είναι ίσως το μοναδικό μάθημα που δεν έχω διαβάσει ποτέ και όμως παίρνω 18 και 19.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
spyroskaftanis
Δραστήριο μέλος
Ο spyroskaftanis αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 30 ετών, Φοιτητής και μας γράφει απο Πάτρα (Αχαΐα). Έχει γράψει 453 μηνύματα.
24-04-10
23:52
Για δείτε αυτό:
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
spyroskaftanis
Δραστήριο μέλος
Ο spyroskaftanis αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 30 ετών, Φοιτητής και μας γράφει απο Πάτρα (Αχαΐα). Έχει γράψει 453 μηνύματα.
24-04-10
23:02
Αλλα γενικα στις εκθεσεις που γραφω εκφραζω εναν αλλον εαυτο, εναν εαυτο που ΕΚΕΙΝΟΙ θελουν να δουν. Το ελληνικο εκπαιδευτικο συστημα δεν σου αφηνει περιθωρια να εισαι ο εαυτος σου.
Το πιο απαράδεκτο απ' όλα στις εκθέσεις είναι αυτό που λες. Θεωρώ ανεπίτρεπτο να μας δίνουν γνωστικό υλικό, όπως το ονομάζουν σε 2-3 θέματα το οποίο πρέπει να μαθαίνουμε και να το τροποποιούμε λίγο ώστε να ταιριάζει στο θέμα που θα πέσει. Δηλαδή ακόμα και η έκθεση έχει γίνει μάθημα παπαγαλίας, ενώ θα έπρεπε να ήταν ένα μάθημα που να σε έκανε να σκέφτεσαι μόνος σου.
Το ότι δεν έχουμε κριτητικά άποψη πιστεύω ότι ξεκινάει από αυτό το φαινόμενο. Εγώ πάντως ποτέ δεν διαβάζω αυτά τα γνωστικά υλικά και στις εκθέσεις προσπαθω να είναι ο εαυτός μου. Χέστηκα και τον βαθμο.
Για πιο σύστημα της Φινλανδίας μιλάμε λοιπόν;;; Εδώ δεν μπορούμε να κάνουμε τα βασικά, δεν μπορούμε να πούμε την γνώμη μας, δεν έχουμε γνώμη και θα καταφέρουμε να φτάσουμε αυτούς;; Μάλλον όχι.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
spyroskaftanis
Δραστήριο μέλος
Ο spyroskaftanis αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 30 ετών, Φοιτητής και μας γράφει απο Πάτρα (Αχαΐα). Έχει γράψει 453 μηνύματα.
24-04-10
22:42
Να μου επιτρέψεις: Είσαι Α λυκείου και τι το θέλεις το φροντιστήριο μαθηματικά και φυσική? Πιστεύω ότι και με τον πιο άχρηστο καθηγητή ο καθένας μπορεί να διαβάζει μόνος του με τη βοήθεια και των βοηθημάτων. Μήπως μας έχουν κάνει πρόβατα και τρέχουμε στα φροντιστήρια και αυτοί να κερδίζουν? Σκέψου πόση κούραση θα γλίτωνες και χρόνο θα κέρδιζες χωρίς το φροντιστήριο. Θα είχες και πολύ περισσότερο ελεύθερο χρόνο.
Το φροντηστίριο το χρειάζομαι και στα δύο αυτά μαθήματα αν και όχι τόσο πολύ στα μαθηματικά. Αλλά στην φυσική είναι απαραίτητο .Αν δεις τι καθηγητή έχουμε θα καταλάβεις γιατί στο λέω. Πραγματικά ξεχνάω και αυτά που ξέρω. Είναι ένας άνθρωπος που έχει γνώσεις, αλλά δεν μπορεί να τις μεταδώσει σωστά. Μοιάζει λίγο και με τρελό επιστήμονα. Ακόμα στο φροντηστήριο προσγκίζουμε τα πράγματα λίγο διαφορετικά, αφού κοιτάμε λίγο και θέματα της Γ' Λυκείου τα οποία μπορούμε και να λύσουμε.
Αφού το σχολείο δεν μπορεί να μας καλύψει επαρκώς και σίγουρα δεν μπορείς να μάθεις από ένα βοήθημα, το φροντηστήριο είναι η αναγκαστηκή λύση.
Η διαφωνία μου είναι ακριβώς στο να μιμηθούμε. Δεν μπορούμε εμείς να φτιάξουμε ένα σύστημα για τις δικές μας κοινωνικές συνθήκες μέχρι οι κοινωνικές συνθήκες να γίνουν σωστές? Σκέψου με τη νοοτροπία της Ελλάδας του σήμερα μέσα σε ένα χρόνο να φέρναμε εδώ το τόσο ελεύθερο σύστημα της Φινλανδίας.
Εντάξει, δεν είπα και να δημιουργήσουμε ακριβώς το ίδιο σύστημα, γιατί κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Αλλά υπάρχουν και πράγματα τα οποία θα μπορούσαν να εφαρμοστούν και στην Ελλάδα. Γιατί να μην έχουμε ας πούμε μάθημα μάρκετινγκ ή σκηνοθεσίας; Τι παραπάνω έχουν αυτοί. Γιατί να μην έχουμε την δυνατότητα να επιλέγουμε το πότε και ποια μαθήματα θα κάνουμε;; Γιατί να μην θέλουμε να έχουμε βιβλιοθήκες, υπολογιστές, ελεύθερη πρόσβαση στο internet, φαγητό, εργαστήρια και να θέλουμε θρανία, πίνακα, καθηγητή - παντογνώστη και έδρα.
Εγώ το σκέφτηκα και θα ήθελα πάρα πολύ να είμαι σε ένα τέτοιο σχολείο ( όχι απαιραίτητα στην Φιλανδία, σίγουρα υπάρχουν και αλλού)
Υ/Γ Πρόσφατα μία καθηγήτριά μας επισκέφτηκε μια περιοχή στην Ιρλανδία και ανέβασε κάποιες φωτογραφίες στo facebook. Μας είπε ότι ήταν από μια υποβαθμισμένη περιοχή της Ιρλανδίας με φτωχές οικογένειες. Κι όμως αν έβλεπες κάποιες φωτογραφίες από τις τάξεις τους θα πάθαινες πλάκα. Υπολογιστές, διαδραστικοί πίνακες και πολύχρωμες και χαρούμενες τάξεις που απέχουν πολύ από την δική μας πραγματικότητα.
Εγώ πραγματικά ΠΛΗΤΩ σε μία τάξη όπου οι τοίχοι είναι κάτασπροι και στα παράθυρα υπάρχουν κάγκελα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
spyroskaftanis
Δραστήριο μέλος
Ο spyroskaftanis αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 30 ετών, Φοιτητής και μας γράφει απο Πάτρα (Αχαΐα). Έχει γράψει 453 μηνύματα.
24-04-10
16:13
Σήμερα κατά τύχη βρίκα και είδα από την εκμπομπή "έρευνα" ένα θέμα που μας αφορά όλους: Το άθλιο εκπαιδευτικό σύστημα της Ελλάδας σε σχέση με το αντίστοιχο της Φινλανδίας.
Δεν έχω πολλά να πω. Απλά δείτε τα βίντεο:
( το κείμενο που συνοδεύει τα βίντεο είναι από ο άρθρο “Tο σχολείο της χαμένης νιότης” του Αλέξανδρου Πιστοφίδη)
Στη Φινλανδία, στα πολυθέσια και ολοήμερα σχολεία θα βρεις παιδιά από 8 μηνών μέχρι 16 ετών. Όταν εργάζονται και οι δύο γονείς μπορούν να αφήσουν το 8 μηνών και άνω παιδί τους στο σχολείο μαζί με τα μεγαλύτερα αδερφάκια του.
Στη μικρή κοινότητα του σχολείου θα βρεις παιδιά με ειδικές ανάγκες, αφού, σκοπίμως, δεν υπάρχουν ειδικά ιδρυματικά-σχολεία. Θα βρεις βρέφη, να μαθαίνουν από μικρά να συνυπάρχουν με μεγάλους και αναπήρους, όπως στην κοινωνία των μεγάλων, καλλιεργώντας το αίσθημα της ευθύνης και της αλληλεγγύης των μεγάλων παιδιών προς τα μικρότερα και προς τα διαφορετικά.
Στη Φινλανδία γιορτάζουν, γιατί θα βρεθούν πάλι σε σχολεία με σύγχρονα εργαστήρια και αμφιθέατρα, με κλειστά γυμναστήρια και πισίνες, με ειδικές αίθουσες χαλάρωσης και σάουνας, με εστιατόρια με το δωρεάν φαγητό και το σημαντικότερο, γιατί θα μάθουν και θα δημιουργήσουν γνώση με τους δασκάλους φίλους τους, παίζοντας, συζητώντας και μελετώντας διάφορα βιβλία και όχι ένα υποχρεωτικό σε κάθε μάθημα, όπως στην Ελλάδα. (Οι δάσκαλοί μας, ακόμη και να θέλουν να πάρουν πρωτοβουλίες δημιουργικής μάθησης δεν μπορούν. Είναι υποχρεωμένοι να δουλέψουν με συγκεκριμένα βιβλία με έναν στόχο: «να βγει όπως-όπως η ύλη», αποστηθισμένη βεβαίως).
Τα παιδιά στη Φινλανδία, στις πρώτες έξι τάξεις, κάνουν συχνά τεστ, όχι όμως για να βαθμολογηθούν (να τιμωρηθούν όπως τα ελληνόπουλα) αλλά για να διαπιστωθούν οι αδυναμίες τους, ώστε να τους παρασχεθεί εξατομικευμένη ενισχυτική διδασκαλία. Η φιλοσοφία τους είναι, «η βαθμολογία αποθαρρύνει και ωθεί ακόμη περισσότερο στην άρνηση μάθησης τον κακό μαθητή, ενώ επιβραβεύει τον καλό μαθητή, που έτσι κι αλλιώς δεν χρειάζεται την επιβράβευση».
Τα παιδιά στη Φινλανδία μπορούν ήδη από τις πρώτες τάξεις, να επιλέξουν ακόμη και το ημερήσιο πρόγραμμά τους. Ένα παιδί της δευτέρας δημοτικού, μπορεί μια ημέρα να επισκεφτεί κάποιο μάθημα της τρίτης ή ακόμη και της πρώτης, αν νομίζει πως αυτό χρειάζεται περισσότερο. Τα παιδιά στη Φινλανδία αλλά και σε πολλές άλλες χώρες, που το εκπαιδευτικό τους σύστημα είναι ανάμεσα σε εκείνο των πρώτων πέντε στον κόσμο, όπως στην Ιαπωνία, Κορέα και Καναδά, όταν έχουν τεστ στα μαθηματικά, φυσική, χημεία, ακόμη και στη γλώσσα τους, επιτρέπεται να έχουν μαζί τους βοήθημα (βιβλίο με τους μαθηματικούς, φυσικούς, χημικούς τύπους και λεξικό γλώσσας). Οι παιδαγωγοί τους δεν έχουν κανένα λόγο να απαιτήσουν από τα παιδιά να μάθουν απ έξω πράγματα, που μετά από μερικές εβδομάδες δε θα θυμούνται. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να μάθουν τα παιδιά τους να σκέπτονται λογικά, με κριτική αναλυτική σκέψη, κατανοώντας περίπλοκα νοήματα και αλληλοσυσχετισμούς. Με λίγα λόγια, τους ενδιαφέρει να αγαπήσουν τα παιδιά τη μάθηση και το βιβλίο για να συνεχίσουν να μαθαίνουν μόνα τους.
Με το ζόρι δε μαθαίνει κανείς. Με το ζόρι μπορείς μόνο να αποστηθίσεις ξένη γνώση, για λίγο καιρό.
Όταν το απόγευμα, μετά την ενισχυτική διδασκαλία, οι Φιλανδοί μαθητές πάνε στο σπίτι, αφήνουν τη σάκα με τα βιβλία στο σχολείο. Όλη η υπόλοιπη ημέρα τους ανήκει. Χαίρονται την παιδικότητά τους. Τεστ για το σπίτι απαγορεύονται. Η λέξη φροντιστήριο δεν υπάρχει ούτε στο λεξικό τους. Είναι πρώτα στην Ευρώπη στην ανάγνωση εξωσχολικών βιβλίων και τελευταία σε τηλεθέαση.
Τα ελληνόπουλα τρέχουν από φροντιστήριο σε φροντιστήριο σαν κουρδιστά πορτοκάλια. Το μόνο που τους μένει μετά, είναι να καθίσουν εξαντλημένα μπροστά στην τηλεόραση μέχρι να τους πάρει ο ύπνος. Σε καμιά άλλη χώρα του κόσμου δε βλέπεις παιδιά με τσάντες να κυκλοφορούν μέχρι τα μεσάνυχτα τρέχοντας σαν τον Βέγγο να προλάβουν το επόμενο μάθημα αποστήθισης, προς μεγάλη ικανοποίηση των φροντιστηρίων. Είναι δυνατόν αυτά τα τραύματα της χαμένης παιδικότητας να μην έχουν βαθιές και μακροχρόνιες ψυχικές συνέπειες;
Τα περισσότερα ελληνόπουλα πάνε άκεφα σε άθλια δημόσια σχολεία, που μοιάζουν σαν γκαράζ αυτοκινήτων. Θα συναντήσουν δασκάλους, στην πλειονότητά τους σκυθρωπούς και δίχως όρεξη, που από τότε που τελείωσαν τις σπουδές τους δεν έχουν ανοίξει βιβλίο. Θα συναντήσουν δασκάλους, για τους οποίους η λέξη εξατομικευμένη προσέγγιση μαθητή με ιδιαίτερα προβλήματα, υπάρχει μόνο στα λεξικά. Θα πρέπει να αποστηθίσουν κακογραμμένα βιβλία πάνω στα οποία θα εξεταστούν. Όποιος έχει την καλύτερη μνήμη ή τις καλύτερες τεχνικές αποστήθισης, όχι απαραίτητα και το καλύτερο μυαλό, θα επιβραβευθεί. Οι κακοί μαθητές θα τιμωρηθούν και θα σπρωχθούν στη μαθησιακή άρνηση.
Η μαθητική διαρροή στη χώρα μας, σε κάποιες περιοχές ξεπερνά το 30% , ενώ στη Φινλανδία είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Η απάντηση της υπουργού παιδείας τους είναι: «είμαστε μια μικρή χώρα και δεν έχουμε την πολυτέλεια να χάσουμε ούτε έναν μαθητή». Γιατί αλήθεια συμβαίνουν όλα αυτά τα τραγικά, στο σημαντικότερο τομέα μιας χώρας όπως είναι η παιδεία, από την οποία εξαρτώνται όλα τα άλλα; Γιατί βασανίζουμε δίχως λόγο ότι πολυτιμότερο έχουμε, τα παιδιά μας; Γιατί, ενώ πληρώνουμε τα περισσότερα λεφτά στον κόσμο για την παιδεία (στην παραπαιδεία των φροντιστηρίων), έχουμε μια τόσο άθλια δημόσια παιδεία; Την απάντηση μας την έδωσε πριν λίγες ημέρες ο κος Βουλγαράκης: «υπάρχουν βουλευτές που τα δίδακτρα που πληρώνουν για τα παιδιά τους στα ιδιωτικά σχολεία είναι περισσότερα από τα εισοδήματα που δηλώνουν στο πόθεν έσχες»!!!
Κυβερνώντες και εξουσιάζοντες, που στέλνουν τα παιδιά τους σε πανάκριβα ιδιωτικά σχολεία, δεν έχουν κανένα λόγο να δώσουν λεφτά στη δημόσια παιδεία, όπως δεν έχουν κανένα λόγο να δώσουν λεφτά για τη δημόσια υγεία αφού αν χρειαστεί, οι ίδιοι και τα παιδιά τους θα πάνε στο Memorial. Αυτή είναι η μοναδική εξήγηση και καμία άλλη για τα άθλια δημόσια σχολεία μας. Όλα τα άλλα είναι δικαιολογίες προς βλάκες! Στη Φινλανδία, ο γιος του πρωθυπουργού, του προέδρου της ΝΟΚΙΑ, του θυρωρού της πολυκατοικίας και του χασάπη της γειτονιάς πάνε στο ίδιο δημόσιο σχολείο. Γι αυτό και έχουν κάθε λόγο να δίνουν τα διπλάσια ακριβώς λεφτά από εμάς, γύρω στο 7% του ΑΕΠ, για την παιδεία τους. «Βάση της εκπαίδευσής μας είναι η ισότητα όλων στο σχολείο», λέει η υπουργός τους.
Οι Φιλανδοί αγαπούν την πατρίδα τους, όχι ακροδεξιά και θεωρητικά σαν μια αφηρημένη ιδέα, αλλά σαν ζωντανό οργανισμό. Γιʼ αυτούς πατρίδα είναι πάνω απʼ όλα ο λαός τους, οι άνθρωποί τους, τα παιδιά τους.
To video του Λαζόπουλου που μου έδωσε το έναυσμα ήταν αυτό:
Δεν έχω πολλά να πω. Απλά δείτε τα βίντεο:
( το κείμενο που συνοδεύει τα βίντεο είναι από ο άρθρο “Tο σχολείο της χαμένης νιότης” του Αλέξανδρου Πιστοφίδη)
Στη Φινλανδία, στα πολυθέσια και ολοήμερα σχολεία θα βρεις παιδιά από 8 μηνών μέχρι 16 ετών. Όταν εργάζονται και οι δύο γονείς μπορούν να αφήσουν το 8 μηνών και άνω παιδί τους στο σχολείο μαζί με τα μεγαλύτερα αδερφάκια του.
Στη μικρή κοινότητα του σχολείου θα βρεις παιδιά με ειδικές ανάγκες, αφού, σκοπίμως, δεν υπάρχουν ειδικά ιδρυματικά-σχολεία. Θα βρεις βρέφη, να μαθαίνουν από μικρά να συνυπάρχουν με μεγάλους και αναπήρους, όπως στην κοινωνία των μεγάλων, καλλιεργώντας το αίσθημα της ευθύνης και της αλληλεγγύης των μεγάλων παιδιών προς τα μικρότερα και προς τα διαφορετικά.
Στη Φινλανδία γιορτάζουν, γιατί θα βρεθούν πάλι σε σχολεία με σύγχρονα εργαστήρια και αμφιθέατρα, με κλειστά γυμναστήρια και πισίνες, με ειδικές αίθουσες χαλάρωσης και σάουνας, με εστιατόρια με το δωρεάν φαγητό και το σημαντικότερο, γιατί θα μάθουν και θα δημιουργήσουν γνώση με τους δασκάλους φίλους τους, παίζοντας, συζητώντας και μελετώντας διάφορα βιβλία και όχι ένα υποχρεωτικό σε κάθε μάθημα, όπως στην Ελλάδα. (Οι δάσκαλοί μας, ακόμη και να θέλουν να πάρουν πρωτοβουλίες δημιουργικής μάθησης δεν μπορούν. Είναι υποχρεωμένοι να δουλέψουν με συγκεκριμένα βιβλία με έναν στόχο: «να βγει όπως-όπως η ύλη», αποστηθισμένη βεβαίως).
Τα παιδιά στη Φινλανδία, στις πρώτες έξι τάξεις, κάνουν συχνά τεστ, όχι όμως για να βαθμολογηθούν (να τιμωρηθούν όπως τα ελληνόπουλα) αλλά για να διαπιστωθούν οι αδυναμίες τους, ώστε να τους παρασχεθεί εξατομικευμένη ενισχυτική διδασκαλία. Η φιλοσοφία τους είναι, «η βαθμολογία αποθαρρύνει και ωθεί ακόμη περισσότερο στην άρνηση μάθησης τον κακό μαθητή, ενώ επιβραβεύει τον καλό μαθητή, που έτσι κι αλλιώς δεν χρειάζεται την επιβράβευση».
Τα παιδιά στη Φινλανδία μπορούν ήδη από τις πρώτες τάξεις, να επιλέξουν ακόμη και το ημερήσιο πρόγραμμά τους. Ένα παιδί της δευτέρας δημοτικού, μπορεί μια ημέρα να επισκεφτεί κάποιο μάθημα της τρίτης ή ακόμη και της πρώτης, αν νομίζει πως αυτό χρειάζεται περισσότερο. Τα παιδιά στη Φινλανδία αλλά και σε πολλές άλλες χώρες, που το εκπαιδευτικό τους σύστημα είναι ανάμεσα σε εκείνο των πρώτων πέντε στον κόσμο, όπως στην Ιαπωνία, Κορέα και Καναδά, όταν έχουν τεστ στα μαθηματικά, φυσική, χημεία, ακόμη και στη γλώσσα τους, επιτρέπεται να έχουν μαζί τους βοήθημα (βιβλίο με τους μαθηματικούς, φυσικούς, χημικούς τύπους και λεξικό γλώσσας). Οι παιδαγωγοί τους δεν έχουν κανένα λόγο να απαιτήσουν από τα παιδιά να μάθουν απ έξω πράγματα, που μετά από μερικές εβδομάδες δε θα θυμούνται. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να μάθουν τα παιδιά τους να σκέπτονται λογικά, με κριτική αναλυτική σκέψη, κατανοώντας περίπλοκα νοήματα και αλληλοσυσχετισμούς. Με λίγα λόγια, τους ενδιαφέρει να αγαπήσουν τα παιδιά τη μάθηση και το βιβλίο για να συνεχίσουν να μαθαίνουν μόνα τους.
Με το ζόρι δε μαθαίνει κανείς. Με το ζόρι μπορείς μόνο να αποστηθίσεις ξένη γνώση, για λίγο καιρό.
Όταν το απόγευμα, μετά την ενισχυτική διδασκαλία, οι Φιλανδοί μαθητές πάνε στο σπίτι, αφήνουν τη σάκα με τα βιβλία στο σχολείο. Όλη η υπόλοιπη ημέρα τους ανήκει. Χαίρονται την παιδικότητά τους. Τεστ για το σπίτι απαγορεύονται. Η λέξη φροντιστήριο δεν υπάρχει ούτε στο λεξικό τους. Είναι πρώτα στην Ευρώπη στην ανάγνωση εξωσχολικών βιβλίων και τελευταία σε τηλεθέαση.
Τα ελληνόπουλα τρέχουν από φροντιστήριο σε φροντιστήριο σαν κουρδιστά πορτοκάλια. Το μόνο που τους μένει μετά, είναι να καθίσουν εξαντλημένα μπροστά στην τηλεόραση μέχρι να τους πάρει ο ύπνος. Σε καμιά άλλη χώρα του κόσμου δε βλέπεις παιδιά με τσάντες να κυκλοφορούν μέχρι τα μεσάνυχτα τρέχοντας σαν τον Βέγγο να προλάβουν το επόμενο μάθημα αποστήθισης, προς μεγάλη ικανοποίηση των φροντιστηρίων. Είναι δυνατόν αυτά τα τραύματα της χαμένης παιδικότητας να μην έχουν βαθιές και μακροχρόνιες ψυχικές συνέπειες;
Τα περισσότερα ελληνόπουλα πάνε άκεφα σε άθλια δημόσια σχολεία, που μοιάζουν σαν γκαράζ αυτοκινήτων. Θα συναντήσουν δασκάλους, στην πλειονότητά τους σκυθρωπούς και δίχως όρεξη, που από τότε που τελείωσαν τις σπουδές τους δεν έχουν ανοίξει βιβλίο. Θα συναντήσουν δασκάλους, για τους οποίους η λέξη εξατομικευμένη προσέγγιση μαθητή με ιδιαίτερα προβλήματα, υπάρχει μόνο στα λεξικά. Θα πρέπει να αποστηθίσουν κακογραμμένα βιβλία πάνω στα οποία θα εξεταστούν. Όποιος έχει την καλύτερη μνήμη ή τις καλύτερες τεχνικές αποστήθισης, όχι απαραίτητα και το καλύτερο μυαλό, θα επιβραβευθεί. Οι κακοί μαθητές θα τιμωρηθούν και θα σπρωχθούν στη μαθησιακή άρνηση.
Η μαθητική διαρροή στη χώρα μας, σε κάποιες περιοχές ξεπερνά το 30% , ενώ στη Φινλανδία είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Η απάντηση της υπουργού παιδείας τους είναι: «είμαστε μια μικρή χώρα και δεν έχουμε την πολυτέλεια να χάσουμε ούτε έναν μαθητή». Γιατί αλήθεια συμβαίνουν όλα αυτά τα τραγικά, στο σημαντικότερο τομέα μιας χώρας όπως είναι η παιδεία, από την οποία εξαρτώνται όλα τα άλλα; Γιατί βασανίζουμε δίχως λόγο ότι πολυτιμότερο έχουμε, τα παιδιά μας; Γιατί, ενώ πληρώνουμε τα περισσότερα λεφτά στον κόσμο για την παιδεία (στην παραπαιδεία των φροντιστηρίων), έχουμε μια τόσο άθλια δημόσια παιδεία; Την απάντηση μας την έδωσε πριν λίγες ημέρες ο κος Βουλγαράκης: «υπάρχουν βουλευτές που τα δίδακτρα που πληρώνουν για τα παιδιά τους στα ιδιωτικά σχολεία είναι περισσότερα από τα εισοδήματα που δηλώνουν στο πόθεν έσχες»!!!
Κυβερνώντες και εξουσιάζοντες, που στέλνουν τα παιδιά τους σε πανάκριβα ιδιωτικά σχολεία, δεν έχουν κανένα λόγο να δώσουν λεφτά στη δημόσια παιδεία, όπως δεν έχουν κανένα λόγο να δώσουν λεφτά για τη δημόσια υγεία αφού αν χρειαστεί, οι ίδιοι και τα παιδιά τους θα πάνε στο Memorial. Αυτή είναι η μοναδική εξήγηση και καμία άλλη για τα άθλια δημόσια σχολεία μας. Όλα τα άλλα είναι δικαιολογίες προς βλάκες! Στη Φινλανδία, ο γιος του πρωθυπουργού, του προέδρου της ΝΟΚΙΑ, του θυρωρού της πολυκατοικίας και του χασάπη της γειτονιάς πάνε στο ίδιο δημόσιο σχολείο. Γι αυτό και έχουν κάθε λόγο να δίνουν τα διπλάσια ακριβώς λεφτά από εμάς, γύρω στο 7% του ΑΕΠ, για την παιδεία τους. «Βάση της εκπαίδευσής μας είναι η ισότητα όλων στο σχολείο», λέει η υπουργός τους.
Οι Φιλανδοί αγαπούν την πατρίδα τους, όχι ακροδεξιά και θεωρητικά σαν μια αφηρημένη ιδέα, αλλά σαν ζωντανό οργανισμό. Γιʼ αυτούς πατρίδα είναι πάνω απʼ όλα ο λαός τους, οι άνθρωποί τους, τα παιδιά τους.
To video του Λαζόπουλου που μου έδωσε το έναυσμα ήταν αυτό:
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.