underwater
Περιβόητο μέλος
Η underwater αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,343 μηνύματα.
05-04-10
14:44
Το θεμα ειναι πως αντιμετωπιζει η οικογενεια αυτην την αρνηση...διοτι ακομα και η αναβλητικοτητα που αναφερεις ειναι τροπος εκφρασης της αρνησης.
Πως οριζεις το οτι "το ατομο καταλαβαινει οτι κατι περιεργο συμβαινει"? Σε ποιες ασθενειες ισχυει κατι τετοιο?
Εννοείται πως το πώς θα αντιμετωπίσει η οικογένεια την άρνηση είναι ιδιαίτερα σημαντικό. Η αναβλητικότητα μπορεί να εκφράζει την γενικότερη άρνηση, αλλά πιθανώς να έχει και τη μορφή σκέψεων του στυλ "να δω πώς θα πάει", "θα μπορέσω να το καταπολεμήσω μόνος/η" κι άλλων παρόμοιων.
Όσον αφορά το ότι το άτομο καταλαβαίνει ότι κάτι περίεργο συμβαίνει, υπάρχουν αναρίθμητα παραδείγματα. Ας πούμε στην ιδιο-ψυχαναγκαστική διαταραχή. Είναι αυτό το κλασσικό που το άτομο αισθάνεται ότι πρέπει να κάνει κάποια ιεροτελεστία για να μην συμβεί κάτι άλλο (ας πούμε "πρέπει να πάω στη δουλειά από τον τάδε δρόμο, αλλιώς θα με απολύσουν" ή "κάθε φορά που φεύγω από το σπίτι πρέπει να ανοιγοκλείσω 20 φορές το φως, αλλιώς θα πεθάνει κάποιο μέλος της οικογένειάς μου"). Συνήθως, όσο το άτομο δεν ακολουθεί κάποια θεραπεία, οι ψυχαναγκασμοί αυξάνονται, η ώρα που σπαταλά για αυτούς πολλάπλασιάζεται, η λειτουργικότητα της ζωής του μειώνεται. Συνήθως τα άτομα αυτά καταλαβαίνουν ότι αυτό που συμβαίνει είναι παράλογο, αλλά αφενός δεν το ελέγχουν, αφετέρου για ποικίλους λόγους η στάση τους είναι ιδιαίτερα αναβλητική, ως το σημείο που η ζωή τους γίνεται κόλαση.
Αν τους κάνεις κάποια νύξη για την συμπεριφορά τους, είτε το αρνηθούν είτε όχι, μέσα τους ξέρουν ότι κάτι παράξενο, ιδιόρρυθμο συμβαίνει (εντάξει, εξαιρέσεις υπάρχουν για όλα, μιλάω για το τι συμβαίνει συνήθως). Για τέτοιες περιπτώσεις και τέτοιου είδους ασθένειες μίλαγα κατά βάση.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
underwater
Περιβόητο μέλος
Η underwater αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,343 μηνύματα.
05-04-10
14:19
Τι εννοείς με το "αν δε το βιώσει" που αναφέρεις ξανά και ξανά; Θεωρείς ότι κάποιος άνθρωπος που δεν είναι πια λειτουργικός βρίσκεται σε κάποια ψευδαίσθηση και δεν κατανοεί το ότι η καθημερινότητά του, αν μη τι άλλο, έχει αλλάξει; Πού πρέπει να φτάσει δηλ. για να "βιώσει" το πρόβλημα, να μπει στο ψυχιατρείο; Το ότι πολλοί άνθρωποι έχουν άρνηση για αυτά που τους συμβαίνουν είναι γεγονός, αλλά ορισμένες φορές η ώθηση που θα πάρουν από τα δικά τους πρόσωπα μπορεί να τους βοηθήσει. Εν γένει θεωρώ απαράδεκτο να αφήσουμε τον δικό μας άνθρωπο να φτάσει στο απροχώρητο για να κάνει κάτι, αντίθετα οφείλουμε να τον βοηθήσουμε να κάνει την ζωή του όσο πιο αρμονική και λειτουργική μπορεί!Αν δεν το βιωσει κι αν δε θελει, δεν προκειται να αλλαξει.
Αυτό που λες ισχύει σε κάποιες περιπτώσεις. Οι ψυχικές ασθένειες είναι τόσες πολλές και τα συμπτώματά τους τόσο διαφορετικά (και βέβαια ας μην ξεχνάμε τα ατομικά χαρακτηριστικά του κάθε ατόμου που το καθιστούν μοναδική προσωπικότητα), οπότε καλό είναι να μην βάζουμε ταμπελίτσες. Ψυχική ασθένεια δεν είναι μόνο εκείνη με τα ψυχωτικά στοιχεία (παραληρήματα, ψευδαισθήσεις) που στερεί στο άτομο ανά διαστήματα την επαφή με την πραγματικότητα. Υπάρχουν πολλές ασθένειες στις οποίες το άτομο καταλαβαίνει ότι κάτι περίεργο συμβαίνει, δυσφορεί, αλλά το πιάνει αναβλητικότητα ή άρνηση.Το ατομο που πασχει απο ψυχικη ασθενεια, δεν προκειται να δει ποτε και να πεισθει πως εχει εκεινο προβλημα. Και η οποια κουβεντα στα πλαισια της λογικης και της διπλωματιας θα καταληξει λεγοντας σου οτι ειναι πολυ καλυτερα απο τον οποιονδηποτε αλλο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.