crazyhelen
Διάσημο μέλος
Η crazyhelen αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,771 μηνύματα.
15-02-08
13:53
Να σας διηγηθώ και γω μια ιστορία, όπως μου την περιεγραψε η μαμά μου που την έζησε κιόλας.
Πρέπει να ήταν γύρω στο 1992. Η μαμά μου, η οποία βρίσκεται σε κακή ψυχολογική κατάσταση και με πολλά προβλήματα σε όλους σχεδόν τους τομείς, έχει νοικιάσει ένα μαγαζί στην περιοχή που μένουμε και το ετοιμάζει με προσωπική εργασία, για να της κοστίσει λιγότερο.
Είναι αργά το απόγευμα, χειμώνας, έξω έχει σχεδόν σκοτεινιάσει και η μαμά μου έχει τοποθετήσει στη μέση του χώρου ένα μεγάλο ξύλινο τραπέζι, επάνω του μία καρέκλα στην οποία έχει ανέβει και βάφει το ταβάνι.
Κάθε λίγα λεπτά, αναγκάζεται να κατεβαίνει από την καρέκλα και να βουτήξει το ρολλό στο κουβαδάκι με την μπογιά, να ξανα ανέβει στην καρέκλα και να συνεχίσει το βάψιμο.
Κάποια στιγμή λοιπόν συνειδητοποιεί ότι παρόλο που έχει ακρετή ώρα να κατέβει από την καρέκλα για να βάλει μπογιά στο ρολλό, το ρολλό έχει αρκετή μπογιά και έχει βάψει ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του ταβανιού. Ασυναίσθητα, απλώνει το χέρι της με το ρολλό δίπλα της (χωρίς να κοιτάει) και νιώθει να βουτιέται το ρολλό μέσα στο κουβαδάκι με τη μπογιά. Τρομάζει, διότι εκείνη παραμένει πάνω στην καρέκλα, και καταλαβαίνει ότι "κάποιος" ή "κάτι" της βαστάει ψηλά το κουβαδάκι με τη μπογιά, ενώ μέσα στο μαγαζί είναι ολομόναχη. Παρόλα αυτά, δεν τολμάει να γυρίσει το κεφάλι της να κοιτάξει το ίσως αιωρούμενο κουβαδάκι. Φοβάται γιατί δεν ξέρει τι θα αντικρύσει. ΄
Εν τέλει, τελείωσε το σημείο που έβαφε, χωρίς να ξανακατέβει από την καρέκλα, και όταν κατέβηκε το κουβαδάκι βρισκόταν εκεί που το είχε ακουμπήσει εξαρχής, πάνω στο τραπέζι δηλαδή.
Όσες φορές το περιγράφει, πάντα αφήνει την αίσθηση πως εκείνος που τη βοήθησε στην κούραση της, ήταν ο πατέρας της, τον οποίον έχασε όταν ήταν 12 χρονών.
Πρέπει να ήταν γύρω στο 1992. Η μαμά μου, η οποία βρίσκεται σε κακή ψυχολογική κατάσταση και με πολλά προβλήματα σε όλους σχεδόν τους τομείς, έχει νοικιάσει ένα μαγαζί στην περιοχή που μένουμε και το ετοιμάζει με προσωπική εργασία, για να της κοστίσει λιγότερο.
Είναι αργά το απόγευμα, χειμώνας, έξω έχει σχεδόν σκοτεινιάσει και η μαμά μου έχει τοποθετήσει στη μέση του χώρου ένα μεγάλο ξύλινο τραπέζι, επάνω του μία καρέκλα στην οποία έχει ανέβει και βάφει το ταβάνι.
Κάθε λίγα λεπτά, αναγκάζεται να κατεβαίνει από την καρέκλα και να βουτήξει το ρολλό στο κουβαδάκι με την μπογιά, να ξανα ανέβει στην καρέκλα και να συνεχίσει το βάψιμο.
Κάποια στιγμή λοιπόν συνειδητοποιεί ότι παρόλο που έχει ακρετή ώρα να κατέβει από την καρέκλα για να βάλει μπογιά στο ρολλό, το ρολλό έχει αρκετή μπογιά και έχει βάψει ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του ταβανιού. Ασυναίσθητα, απλώνει το χέρι της με το ρολλό δίπλα της (χωρίς να κοιτάει) και νιώθει να βουτιέται το ρολλό μέσα στο κουβαδάκι με τη μπογιά. Τρομάζει, διότι εκείνη παραμένει πάνω στην καρέκλα, και καταλαβαίνει ότι "κάποιος" ή "κάτι" της βαστάει ψηλά το κουβαδάκι με τη μπογιά, ενώ μέσα στο μαγαζί είναι ολομόναχη. Παρόλα αυτά, δεν τολμάει να γυρίσει το κεφάλι της να κοιτάξει το ίσως αιωρούμενο κουβαδάκι. Φοβάται γιατί δεν ξέρει τι θα αντικρύσει. ΄
Εν τέλει, τελείωσε το σημείο που έβαφε, χωρίς να ξανακατέβει από την καρέκλα, και όταν κατέβηκε το κουβαδάκι βρισκόταν εκεί που το είχε ακουμπήσει εξαρχής, πάνω στο τραπέζι δηλαδή.
Όσες φορές το περιγράφει, πάντα αφήνει την αίσθηση πως εκείνος που τη βοήθησε στην κούραση της, ήταν ο πατέρας της, τον οποίον έχασε όταν ήταν 12 χρονών.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
crazyhelen
Διάσημο μέλος
Η crazyhelen αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,771 μηνύματα.
14-07-05
11:11
Ένας νεαρός διάβαζε σε υπερβολικά μεγάλο βαθμό για να περάσει στις πανελλήνιες. Ένα βράδυ, σκεφτόταν ότι θα έδινε οτιδήποτε προκειμένου να περάσει στην σχολή που ήθελε, και τότε εμφανίστηκε μπροστά του μία μορφή και του είπε ότι θα τον βοηθούσε να περάσει τις εξετασεις, αρκεί να του έδινε ως ανταλλαγμα αυτό που υπήρχε πίσω από την ντουλάπα. Ο νεαρός θεωρώντας ότι τίποτα πολύτιμο δεν θα μπορούσε να υπάρχει πίσω από την ντουλάπα, δέχτηκε. Πράγματι, στις πανελλήνιες θριάμβευσε και πέρασε πρώτος στην σχολή που ήθελε. Λίγο καιρό αργότερα όμως πέθανε η μητέρα του. Και τότε κατάλαβε..... Πίσω από την ντουλάπα ήταν το δωμάτιο που κοιμόταν η μητέρα του......
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.