manaliss
Νεοφερμένος
Ο Μανώλης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 62 ετών και Καθηγητής. Έχει γράψει 36 μηνύματα.
24-04-09
15:44
Είναι περίεργο. Οι μαθητές δίνουν κάποια χαρακτηριστικά που δείχνουν τι περιμένουν από εμάς. Εμείς (οι καθηγητές) συνήθως λέμε ότι δεν υπάρχει ή ότι είναι να το έχεις, και άλλα τέτοια.
Είμαι 22 χρόνια καθηγητής (από αυτά 20 σε σχολείο), και μπορώ να πω τι κάνω εγώ. Αν είμαι τέλειος δεν νομίζω, αλλά το βασικό που κάνω, και νομίζω είναι σημαντικό, είναι ότι πάντα μαθαίνω. Οι μαθητές είναι αυστηροί δάσκαλοι και κριτές. Έτσι κάθε χρόνο έχω και κάτι νέο. Προσέχω πολύ τη συμπεριφορά μου και την εμφάνισή μου. Όχι ακραία πράγματα αλλά νομίζω ότι τιμάω το ακροατήριο μου όταν πηγαίνω σωστά ντυμένος και όχι με ... σαγιονάρα ας πούμε. Όταν δω κάτι περίεργο σε μαθητή (χρώμα προσώπου, μάτια κόκκινα (από κλάμα ) ή κάτι τέλος πάντων) ρωτάω αν είναι καλά και αν θέλει να βγει για λίγο έξω. Το ενδιαφέρον στον άνθρωπο μαθητή για μένα είναι πρώτο. Όμως έχω απαιτήσεις. Για παράδειγμα μπορώ να δεχτώ μια στις τόσες το ανθρώπινο σε μια εργασία να μη γίνει αλλά όχι το σύστημα. Και από την άλλη όποιος αδιαφορεί για το μάθημα (χημεία !) μετά από μια κατ' ιδίαν συζήτηση για τους λόγους και τα αίτια, αν δεν αλλάξει κάτι τα νούμερα κατεβαίνουν. Αυτοί είναι οι κανόνες του παιγνιδιού. Προσπαθώ να μη κάνω διακρίσεις στους καλούς και τους κακούς. Κοινώς το μπράβο το παίρνουν όλοι αλλά και τη γκρίνια επίσης τη παίρνουν όλοι. Η βαθμολογία δεν έχει εξαιρέσεις και είναι πάντα ψυχρή και κοινή για όλους. Στην αξιολόγηση μετράω και τη συνέπεια, τη συμμετοχή και τη προσπάθεια.
Δεν νομίζω ότι κάνω κάτι εξαιρετικό. Νομίζω ότι, αυτό που διάβασα πιο πάνω, σέβομαι τον εαυτό μου και μέσα από τη δουλειά μου τους μαθητές μου, ίσως είναι το κεντρικό σημείο.
Νομίζω το πιο σημαντικό είναι να μη θεωρήσουμε ότι τα μάθαμε όλα και δεν έχουμε πια να μάθουμε κάτι άλλο.
Είμαι 22 χρόνια καθηγητής (από αυτά 20 σε σχολείο), και μπορώ να πω τι κάνω εγώ. Αν είμαι τέλειος δεν νομίζω, αλλά το βασικό που κάνω, και νομίζω είναι σημαντικό, είναι ότι πάντα μαθαίνω. Οι μαθητές είναι αυστηροί δάσκαλοι και κριτές. Έτσι κάθε χρόνο έχω και κάτι νέο. Προσέχω πολύ τη συμπεριφορά μου και την εμφάνισή μου. Όχι ακραία πράγματα αλλά νομίζω ότι τιμάω το ακροατήριο μου όταν πηγαίνω σωστά ντυμένος και όχι με ... σαγιονάρα ας πούμε. Όταν δω κάτι περίεργο σε μαθητή (χρώμα προσώπου, μάτια κόκκινα (από κλάμα ) ή κάτι τέλος πάντων) ρωτάω αν είναι καλά και αν θέλει να βγει για λίγο έξω. Το ενδιαφέρον στον άνθρωπο μαθητή για μένα είναι πρώτο. Όμως έχω απαιτήσεις. Για παράδειγμα μπορώ να δεχτώ μια στις τόσες το ανθρώπινο σε μια εργασία να μη γίνει αλλά όχι το σύστημα. Και από την άλλη όποιος αδιαφορεί για το μάθημα (χημεία !) μετά από μια κατ' ιδίαν συζήτηση για τους λόγους και τα αίτια, αν δεν αλλάξει κάτι τα νούμερα κατεβαίνουν. Αυτοί είναι οι κανόνες του παιγνιδιού. Προσπαθώ να μη κάνω διακρίσεις στους καλούς και τους κακούς. Κοινώς το μπράβο το παίρνουν όλοι αλλά και τη γκρίνια επίσης τη παίρνουν όλοι. Η βαθμολογία δεν έχει εξαιρέσεις και είναι πάντα ψυχρή και κοινή για όλους. Στην αξιολόγηση μετράω και τη συνέπεια, τη συμμετοχή και τη προσπάθεια.
Δεν νομίζω ότι κάνω κάτι εξαιρετικό. Νομίζω ότι, αυτό που διάβασα πιο πάνω, σέβομαι τον εαυτό μου και μέσα από τη δουλειά μου τους μαθητές μου, ίσως είναι το κεντρικό σημείο.
Νομίζω το πιο σημαντικό είναι να μη θεωρήσουμε ότι τα μάθαμε όλα και δεν έχουμε πια να μάθουμε κάτι άλλο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.