Ravenclaw
Νεοφερμένος
Ο Ravenclaw αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 44 ετών και Καθηγητής. Έχει γράψει 76 μηνύματα.
03-02-08
20:42
στην αρχη της χρονιας που ειχα καθε μερα φροντιστηρια δεν αντεξα, ημουν κουρελι ψυχολογικα και αποφασισα να σταματησω μερικα (βιολογια και εκθεση δεν κανω), ακομα και αν αποτυχω στις πανελληνιες. Το προτιμω απο το να ειμαι ρακος συνεχως
Αυτο ακριβως που εκανες ηταν λυτρωτικο. Και μαλιστα μπορει να εχεις καλυτερες επιδοσεις ετσι απο το να πας στις εξετασεις ρακος ...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ravenclaw
Νεοφερμένος
Ο Ravenclaw αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 44 ετών και Καθηγητής. Έχει γράψει 76 μηνύματα.
03-02-08
19:26
Η ψυχαναλυση μας προτεινει τον εξορθολογισμο ως μεσο αντιμετωπισης του υπερβολικου αγχους. Εαν κατορθωσουμε να καταλαβουμε τι μας προκαλει αγχος και γιατι, τοτε εχουμε κανει το πρωτο βημα. μετα πρεπει να μελετησουμε τον εαυτο μας οπως ενας επιστημονας μελεταει ενα φυσικο φαινομενο: απο εξω, σαν εξωτερικος παρατηρητης. Να δουμε, λογουχαρη, τις πιεσεις της κοινωνιας (κοινωνιολογια), της οικογενειας και των συνομηλικων μας (ψυχολογια) που υφισταμεθα και μας εξωθουν στο αγχος, και να ανακαλυψουμε τους μικρους μας παραλογισμους.
Για παραδειγμα, αγχος προκαλουν οι μαξιμαλιστικες προσεγγισεις που μας υποβαλει η οικογενεια. Π.χ. πιεσεις να κανουμε ενα επαγγελμα που εμας δε μας αρεσει η δεν εχουμε τις απαραιτητες ικανοτητες να το κανουμε. Αγχος προκαλει επισης ο ανταγωνισμος: λενε καποιοι: "ο ταδε πηρε οδηγαει μηχανακι ενω εγω φοβαμαι, αρα ειμαι δειλος, αρα δεν αξιζω" και καταρρακωνεται η αυτοεκτιμηση του. Αυτο που χρειαζεται ειναι εκλογικευση. Ο φοβος ειναι κατι τελειως φυσιολογικο, ειναι ενστικτο αυτοσυντηρησης, και τα μηχανακια ειναι οντως επικινδυνα. Αυτο ειναι μονο ενα παραδειγμα. Ο ανταγωνισμος ειναι το χειροτερο πραγμα που υπαρχει για την ψυχικη μας υγεια.
Πρεπει να βρουμε που ειμαστε ικανοι και καλοι και να στηριξουμε εκει την αυτοεκτιμηση μας. Και να συμφιλιωθουμε με τις οποιες φοβιες μας. Αν, για παραδειγμα, φοβομαστε τα αεροπλανα, πιο πολυ σημασια εχει να συμφιλιωθουμε με το γεγονος, να το παραδεχτουμε, να το πουμε στους αλλους, παρα να ντρεπομαστε γι'αυτο. Αν αποδεχτουμε τον εαυτο μας με τη φοβια αυτη, τοτε ειμαστε ψυχικα ενταξει, κι αργοτερα μπορει να ξεπερασουμε και το φοβο μας.
Οσο για το θανατο, δεν υπαρχει λογος να τον φοβομαστε, αν σκεφτουμε οτι ειμαστε ενα απειροελαχιστο σημειο του απεραντου συμπαντος, και ειμαστε απο την ιδια υλη με τους αλλους ανθρωπους. Ρολος μας ειναι να κανουμε καλυτερο τον κοσμο για αυτους που θα ακολουθησουν, γιατι ειμαστε το ιδιο με τους απογονους μας. Σαν ενα κομματι πλαστελινη που παιρνει αλλο σχημα στην καθε γενια.
Για παραδειγμα, αγχος προκαλουν οι μαξιμαλιστικες προσεγγισεις που μας υποβαλει η οικογενεια. Π.χ. πιεσεις να κανουμε ενα επαγγελμα που εμας δε μας αρεσει η δεν εχουμε τις απαραιτητες ικανοτητες να το κανουμε. Αγχος προκαλει επισης ο ανταγωνισμος: λενε καποιοι: "ο ταδε πηρε οδηγαει μηχανακι ενω εγω φοβαμαι, αρα ειμαι δειλος, αρα δεν αξιζω" και καταρρακωνεται η αυτοεκτιμηση του. Αυτο που χρειαζεται ειναι εκλογικευση. Ο φοβος ειναι κατι τελειως φυσιολογικο, ειναι ενστικτο αυτοσυντηρησης, και τα μηχανακια ειναι οντως επικινδυνα. Αυτο ειναι μονο ενα παραδειγμα. Ο ανταγωνισμος ειναι το χειροτερο πραγμα που υπαρχει για την ψυχικη μας υγεια.
Πρεπει να βρουμε που ειμαστε ικανοι και καλοι και να στηριξουμε εκει την αυτοεκτιμηση μας. Και να συμφιλιωθουμε με τις οποιες φοβιες μας. Αν, για παραδειγμα, φοβομαστε τα αεροπλανα, πιο πολυ σημασια εχει να συμφιλιωθουμε με το γεγονος, να το παραδεχτουμε, να το πουμε στους αλλους, παρα να ντρεπομαστε γι'αυτο. Αν αποδεχτουμε τον εαυτο μας με τη φοβια αυτη, τοτε ειμαστε ψυχικα ενταξει, κι αργοτερα μπορει να ξεπερασουμε και το φοβο μας.
Οσο για το θανατο, δεν υπαρχει λογος να τον φοβομαστε, αν σκεφτουμε οτι ειμαστε ενα απειροελαχιστο σημειο του απεραντου συμπαντος, και ειμαστε απο την ιδια υλη με τους αλλους ανθρωπους. Ρολος μας ειναι να κανουμε καλυτερο τον κοσμο για αυτους που θα ακολουθησουν, γιατι ειμαστε το ιδιο με τους απογονους μας. Σαν ενα κομματι πλαστελινη που παιρνει αλλο σχημα στην καθε γενια.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.