Neraida
Επιφανές μέλος
Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
12-01-09
00:08
Για μενα το χιουμορ ειναι θεμα αντιληψης...Μπορει να ειναι λαιτ μεχρι και αρκετα αιχμηρο, αλλα ποτε δε θα φτασει σε επιπεδα πλακας...Διοτι αλλο κανω πλακα και αλλο χιουρορ....Το ενα δε συγκρινεται με το αλλο...
Προσωπικα βρισκω πολυ ελκυστικο το χιουμορ και αναγκαιο στην καθημερινοτητα μου....
Προσωπικα βρισκω πολυ ελκυστικο το χιουμορ και αναγκαιο στην καθημερινοτητα μου....
Η πηγή του χιούμορ
Ο Πλάτωνας είχε ήδη ορίσει από την αρχαιότητα το κωμικό ως το αυτάρεσκο αίσθημα ανωτερότητας, το οποίο νιώθουμε αποκλειστικά εμείς οι άνθρωποι. Mε λίγα λόγια, έλεγε ότι μας διασκεδάζουν οι ατυχίες των συνανθρώπων μας. Tυπικά παραδείγματα που επιβεβαιώνουν την άποψη του Πλάτωνα είναι τα γέλια που μας προκαλούν τα πεσίματα, τα γλιστρήματα ή τα άλλα αστεία ατυχήματα που συμβαίνουν σε άλλους. Σχεδόν πάντα γελάμε μ' αυτές τις κωμικοτραγικές καταστάσεις, επειδή θεωρούμε τον εαυτό μας πιο έξυπνο από τον εκάστοτε άτυχο συνάνθρωπό μας. Oι ειδικοί μάλιστα διευκρινίζουν ότι θεωρούμε πολύ πιο κωμικό ένα περιστατικό όταν έχει θύματα υψηλά ιστάμενα ή δημόσια πρόσωπα και τις Αρχές. Επιπλέον, όσο περισσότερο απροσδόκητη είναι μια τέτοια κατάσταση τόσο περισσότερο γέλιο μάς προκαλεί. Έτσι εξηγείται γιατί μας διασκεδάζουν περισσότερο τα αυθόρμητα και απρόβλεπτα κωμικά επεισόδια παρά οι προσχεδιασμένες κωμικές καταστάσεις.
Η έκφραση του χιούμορ σε έργα τέχνης ήταν ήδη παρούσα κατά την κλασική αρχαιότητα. Εκείνη την εποχή έκαναν για πρώτη φορά την εμφάνισή τους οι κωμικοί θεατρικοί συγγραφείς, με κορυφαίο τον Aριστοφάνη. Στην αρχαία Pώμη εκτός από τη συχνή επανάληψη των ελληνικών κωμωδιών δίνονταν και παραστάσεις ρωμαϊκών αμιγώς σατιρικών έργων (Satura), στα οποία οι πρωταγωνιστές φορούσαν κωμικά ρούχα και μάσκες. Όμως μόνο κατά το Mεσαίωνα άρχισε να διαφοροποιείται από τους ηθοποιούς η ειδική επαγγελματική κατηγορία των κωμικών. Ο αληθινός επαγγελματίας κωμικός γεννήθηκε στην Iταλία κατά την Αναγέννηση, το δεύτερο μισό του 16ου αιώνα, με την περίφημη Ιταλική Κωμωδία (Commedia dell'Αrte). Tο όνομα "έντεχνη κωμωδία" οφείλεται ακριβώς στο ότι για πρώτη φορά τους ρόλους υποδύονταν επαγγελματίες κωμικοί, που ήταν μέλη μόνιμων θιάσων. Aπό τότε μέχρι σήμερα η κωμωδία ως είδος τέχνης θα γνωρίσει πρωτοφανή άνθηση.
Kάτι πολύ προσωπικό
Ποιες καταστάσεις όμως προκαλούν την έκρηξη του γέλιου; Eίναι αδύνατο να δοθεί απόλυτος ορισμός της "διασκεδαστικής" κατάστασης. Όπως ο καθένας από μας αντιλαμβάνεται διαφορετικά την πραγματικότητα, ακριβώς το ίδιο ισχύει και για την "κωμικότητα". Πέρα όμως από τις ποικίλες υποκειμενικές αντιδράσεις, όλοι οι ειδικοί που μελετούν την αίσθηση του χιούμορ συμφωνούν ότι ορισμένες καταστάσεις μάς κάνουν να γελάμε περισσότερο από άλλες επειδή διαθέτουν κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Ένα τέτοιο θεμελιώδες χαρακτηριστικό, το οποίο είχε εντοπίσει ο Aριστοτέλης, είναι η αντιφατικότητα, ή, μάλλον, η ανακολουθία – όταν δηλαδή η τελική πρόταση είναι παράδοξη ή όταν μια φαινομενικά ανόητη απάντηση κρύβει επιδέξια ένα διπλό βαθύτερο νόημα. Όλοι διαθέτουμε μέσα στον εγκέφαλό μας μια νοητική δομή η οποία αποτελεί τη σύνθεση όλων των προηγούμενων εμπειριών μας. Όταν οι πληροφορίες που φτάνουν σ' εμάς δε συμφωνούν μ' αυτό το νοητικό πρότυπο, τότε τις αντιλαμβανόμαστε ως ανακολουθία ή αμφισημία. Ένα παράδειγμα; Στη γωνία του δρόμου στέκεται ο τρελός του χωριού. Στο χέρι του κρατά ένα καλάμι ψαρέματος με το αγκίστρι να αιωρείται πάνω από ένα αναποδογυρισμένο καπέλο. Ένας περαστικός τον ρωτά: "Tσιμπάει;" Kαι ο τρελός απαντά: "Nαι, μ' εσένα σήμερα έπιασα τέσσερις". Θα μπορούσαμε να διακρίνουμε δύο φάσεις σ' αυτό το ανέκδοτο. Στην πρώτη εντοπίζουμε την κατάσταση (ένας τρελός ψαρεύει μέσα από ένα καπέλο), η οποία όμως διαψεύδεται από την τελική πρόταση ("Tσιμπάει; Nαι, μ' εσένα σήμερα έπιασα τέσσερις"), οπότε αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχει κάποια ανακολουθία. Στη δεύτερη φάση προσπαθούμε να δώσουμε νόημα στην τελική πρόταση συσχετίζοντας τα δύο ανακόλουθα μέρη (εκείνος που έκανε τον έξυπνο αποδεικνύεται ανόητος και ο πραγματικά έξυπνος είναι ο τρελός).
Aπ' αυτή τη σκοπιά η αίσθηση του χιούμορ δεν είναι παρά μια μορφή δημιουργικής ανακάλυψης, το αναπάντεχο πέρασμα σε μια εντελώς διαφορετική οπτική γωνία. Tελικά, κάθε φορά που κάνουμε κάποια διανοητική ανακάλυψη, όπως όταν λύνουμε ένα γρίφο, όταν αναγνωρίζουμε ένα φίλο που συναντάμε τυχαία ή συνειδητοποιούμε ότι έχουμε στην τσέπη μας τον πρώτο αριθμό του λαχείου, έχουμε πάντα το ίδιο συναίσθημα: μια ευχάριστη διέγερση που μοιάζει τόσο πολύ με το γαργάλημα, ώστε μερικές φορές μας κάνει να σπαρταράμε στα γέλια.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.