Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
19-07-09
02:54
Παρά την ενδιαφέρουσα ένθεν και ένθεν επιχειρηματολογία επί του θέματος, γίνεται ευδιάκριτη η παράβλεψη, ότι το κέντρο βάρος του θέματος, δεν είναι τόσο ο "ανθρώπινος οργανισμός" , το "ανθρώπινον όν" και οι σχετικοί ορισμοί τους, αλλά το όποιο "δικαίωμα" και με κορυφαίο, εκείνο της "ζωής". Εκτιμώ, ότι γίνεται αποδεκτό από τους ενδιαφερόμενους συνομιλητές (τουλάχιστον), πως σε μία ανάλογη συζήτηση στο βασίλειο συνολικά της υπόλοιπης γήινης πανίδας, δεν θα έμπαινε το νομικο-ηθικό ζήτημα του "δικαιώματος". Ανάλογα λοιπόν ισχυρίζομαι, ότι εφόσον η ανθρώπινη ύπαρξη εντοπίζεται, είτε ως "ανθρώπινος οργανισμός" είτε ως "ανθρώπινο ον" και όχι ως "ανθρώπινο πρόσωπο", γίνεται ακούσια ή εκούσια κατάχρηση του όρου "δικαίωμα", υπό την επήρεια ίσως των σχεδόν νεοπαγανιστικών υπερβολών της σχετικά πρόσφατης οικολογικής μας ευαισθητοποίησης, εν όψει, όχι τόσο των κινδύνων αφανισμού κάποιων ειδών, όσο των επιπτώσεων που αυτός θα έχει για την περαιτέρω επιβίωση του βασικά ανθρωποκεντρικού μας πολιτισμού( άρα και του "είδους" μας). Έτσι, νομίζω, γίνεται όλο και πιο προφανής και αποδεκτός ένας νεο-φαρισαϊσμός "δικαιωματολογίας" περί όλων των επί γης εμψύχων, χωρίς την αντιστάθμιση της από μία αντίστοιχη "ευθυνολογία". Η διύληση όμως όρων και εννοιών, που η ανθρωπότητα κατάκτησε, με μακροχρόνιους και πολυθυσιαστικούς αγώνες, έναντι, βασικά, της αμείλικτης αλήθειας του Νόμου, όπως χαρακτηριστικά το "δικαίωμα" και η ισόλογη του "ευθύνη", για να καθαγιαστεί η έσχατή μας ευθύνη, απέναντι γενικά στο λεγόμενο "οικοσύστημα", δεν καταλήγει πουθενά αλλού, παρά μόνον στην απαξίωση και εγκατάλειψη, όχι μόνον του "ανθρώπινου προσώπου", αλλά (και) πρωτίστως της μοναδικότητας κάθε ζωντανού ανθρώπινου προσώπου. Τουτέστιν, διυλίζοντες τον κώνωπα, δεν σωζόμαστε από την ελονοσία, αλλά απλά γινόμαστε και εμείς, ως ανθρωπότητα, μία απλή μάζα, όπως κι ο κώνωψ!
Μιλώντας λοιπόν για δικαιώματα, ίσως πρώτα θα έπρεπε να ξεκαθαρίσουμε τη διαφορά της κάθε ανθρώπινης ύπαρξης, αφενός ως "μάζα" κι αφετέρου ως "πρόσωπο". Στην πρώτη περίπτωση, νομίζω, έχουν σημασία τα "μέτρα εργαστηρίου", ενώ μόνον στη δεύτερη, η μετρική της ιστορίας. Η τελευταία έχει νόημα, που παίρνει, μόνον από τους ίδους τους ανθρώπους ως ζωντανα πρόσωπα!
Είναι λοιπόν ένας αγέννητος άνθρωπος πρόσωπο; Οι παπάδες, οι μουλάδες, οι ραβίνοι και λοιποί εξ επαγγέλματος επί γης εκπρόσωποι των "επουρανίων" και της "άλλης ζωής", ίσως να δικαιούνται(χάρη της "ιερής" τους παράνοιας) την άποψη, ότι μία ανθρώπινη ύπαρξη έχει πρόσωπο, ακόμη κι απο καταβολής κόσμου, άσχετα αν αυτή θα εμφανιστεί εν μέσω της γήινης πανίδας και χλωρίδας, πχ, χίλια χρόνια μετά από σήμερα, αλλά εμείς οι σήμερα ζώντες, από που αναλαμβάνουμε την ευθύνη, να αποδίδουμε πολλές φορές δικαιώματα υπέρ κάποιων πχ κανίς και ψιψινών, πόσο μάλλον αγέννητων οργανισμών, τη στιγμή που γεννημένα ανθρώπινα πρόσωπα πεθαίνουν στον κόσμο μας ακόμη, από πείνα και δίψα; Απορία ψάλτου, βηξ!
Μιλώντας λοιπόν για δικαιώματα, ίσως πρώτα θα έπρεπε να ξεκαθαρίσουμε τη διαφορά της κάθε ανθρώπινης ύπαρξης, αφενός ως "μάζα" κι αφετέρου ως "πρόσωπο". Στην πρώτη περίπτωση, νομίζω, έχουν σημασία τα "μέτρα εργαστηρίου", ενώ μόνον στη δεύτερη, η μετρική της ιστορίας. Η τελευταία έχει νόημα, που παίρνει, μόνον από τους ίδους τους ανθρώπους ως ζωντανα πρόσωπα!
Είναι λοιπόν ένας αγέννητος άνθρωπος πρόσωπο; Οι παπάδες, οι μουλάδες, οι ραβίνοι και λοιποί εξ επαγγέλματος επί γης εκπρόσωποι των "επουρανίων" και της "άλλης ζωής", ίσως να δικαιούνται(χάρη της "ιερής" τους παράνοιας) την άποψη, ότι μία ανθρώπινη ύπαρξη έχει πρόσωπο, ακόμη κι απο καταβολής κόσμου, άσχετα αν αυτή θα εμφανιστεί εν μέσω της γήινης πανίδας και χλωρίδας, πχ, χίλια χρόνια μετά από σήμερα, αλλά εμείς οι σήμερα ζώντες, από που αναλαμβάνουμε την ευθύνη, να αποδίδουμε πολλές φορές δικαιώματα υπέρ κάποιων πχ κανίς και ψιψινών, πόσο μάλλον αγέννητων οργανισμών, τη στιγμή που γεννημένα ανθρώπινα πρόσωπα πεθαίνουν στον κόσμο μας ακόμη, από πείνα και δίψα; Απορία ψάλτου, βηξ!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
13-07-09
12:43
Από ότι έχω καταλάβει μέχρι τώρα ο καθένας υποστηρίζει την άποψη που τον βολεύει! Όταν πρόκειται να κάνει έκτρωση, ένα έμβρυο του ενός μήνα είναι ένας ζωντανός οργανισμός -που μπορεί να είναι και κάμπια-, όταν όμως σκοπεύουμε να το γεννήσουμε το ίδιο έμβρυο του ενός μήνα είναι γίνεται άνθρωπος!Εμένα αυτό γιατί μου φαίνεται αντιφατικό?
Αγαπητή μου Φαλμαρίν, νομίζω ότι σου φαίνεται "αντιφατικό", επειδή δε λαμβάνεις υπόψη σου μία μεγάλη όσο και αδήριττη αλήθεια: για να αναγνωριστεί ένα πλάσμα ως "άνθρωπος", θα πρέπει κι εκείνοι που το αναγνωρίζουν να είναι "άνθρωποι"!( κι όχι ¨μικροί θεοί" ή οτιδήποτε άλλο...).
...οι δικές μου θέσεις περί ζωής και θανάτου είναι αντιφατικές και δεν διακρίνονται από πλήρη συνέπεια. Πάντα τελικά επιλέγουμε την πλευρά που μας φαίνεται προσφορότερη ως προς τον εαυτό μας.
Αυτή είναι η κατάρα του ανθρώπινου είδους, να φωτίζει μ' ένα μικρό φανάρι τα μαύρα σκοτάδια της Αβύσσου. ... Όμως, το Σύμπαν είναι όλο μια παραίσθηση και τίποτε παραπάνω.
Η αμφιβολία είναι λυτρωτική σε πολλές περιπτώσεις.
- Και καλά κάνουμε! Νομίζω πως είσαι "συνεπής"!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
09-07-09
16:27
...
ΥΓ: φιλε Νωευς καντο για χαρη μου που δεν ειμαι 13, αλλά ειμαι λιγο αργος και σε χανω συχνα. Προσπαθω παντα ομως, αλλά εχεις πολυπλοκη σκεψη!
Φίλε Λόρυ,
Με αφετηρία, ότι συζητάμε το συγκεκριμένο θέμα, ζώντας σʼ έναν κόσμο, όπου δεν κυριαρχεί στις διανθρώπινες σχέσεις η αγάπη, αλλά το «δώσε-πάρε»(έχει σημασία η σειρά!), ήτοι, κάτω από έναν ουρανό δικαιωμάτων και ευθυνών, χρεώσεων και πιστώσεων, δικαίωμα ζωής σʼ ένα έμβριο δίνει μόνον η, έστω και αυτοθυσιαστική, αγάπη της συγκεκριμένης εγκυμονούσας ή η βιολογική δυνατότητα του κάθε κυοφορούντος όντος. Αυτός ο παράγοντας μίας εν δυνάμει γέννησης, εκ των πραγμάτων, φέρνει μαζί του και την ευθύνη, που αντιστοιχεί στο δικαίωμα ζωής του (συγκεκριμένου πάντα) εμβρίου. Εύστοχα, νομίζω, ειπώθηκε, ότι η μητρική αγάπη, είναι το ισόβαρο της αγάπης του Θεού επί της γης…
Όταν η όποια εκάστοτε κρατούσα ηθική ή δημόσια αρχή(κράτος, εκκλησία κ.τ.γ.) , με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, παρεμβαίνει στο δικαίωμα επιλογής μίας γυναίκας, ουσιαστικά της αφαιρεί ή της χειραγωγεί, την «ελευθερία πνεύματος». Εν τοιαύτη περιπτώσει, θα ήταν αληθινή όσο και ρεαλιστική, και όχι προσχηματική και υποκριτική, η ανάληψη της απόλυτης ευθύνης, που αντιστοιχεί στο δικαίωμα ζωής του συγκεκριμένου (πάντα) ανθρώπινου εμβρίου. Η πολιτική και κοινωνική όμως πραγματικότητα του κόσμου μας, μπορεί να ακυρώνει ηθικά ή νομικά το δικαίωμα επιλογής μίας εγκυμονούσας, αλλά στην πράξη, σχεδόν αγνοεί, την πιθανότητα να ευθύνεται αυτή( η πραγματικότητα), για τη μη γέννηση ενός παιδιού, από ένα συγκεκριμένο έμβριο. Στην περίπτωση φυσικά που μία κοινωνία ή δημόσια αρχή θα φερόταν «κατά τον λόγο» της, τότε θα είχαμε απλά, ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, όπου όχι μόνον η μητρότητα, αλλά κι αυτή η πατρότητα, ίσως θα συνέχιζαν να αναγνωρίζονται, για την παραμυθία του …Ντι-εν έι και την «Ταυτότητα».
Το ζήτημα εν κατακλείδι, εκτιμώ, ότι μετατοπίζεται στην εξέταση της παραλληλίας: αγάπη-δικαίωμα. Όταν αγαπάς, δε ζητάς …ευθύνες!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
09-07-09
15:13
...
(φίλε Νωέα, απευθύνεσαι σε μια συνομιλήτρια 13ων ετών. Εάν θέλεις να σε καταλάβει, απλοποίησε λιγάκι τη σκέψη σου ...
Αγαπημένη μου Ίσι, τυπικά έχεις δίκιο, αλλά είμαι της άποψης, ότι στα 13 του ένας άνθρωπος, ή πρέπει να "ζοριστεί" για το όποιο "βάθος" τέτοιων ζητημάτων (και μάλλον θα του βγει σε "καλό"!) ή, να μην τα "σκαλίζει" ακόμη: ουσιαστικά του είναι αδιάφορα(ακόμη)!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
09-07-09
10:31
... το έμβρυο τι είναι?
Ό,τι είναι τα έμβρια όλων των ειδών, καλό μου κορίτσι!
Ο κόσμος και οι υπάρξεις που το συναποτελούν, έχουν ή δεν έχουν νόημα . Τρίτη εκδοχή είναι εξορισμού ανόητη ή, εν πάσει περιπτώσει, πονηρή και συστρεφόμενη.
Μόνον αν έχουν νόημα, έχουν ενδιαφέρον για τον άνθρωπο, όταν καλείται να κάνει την επιλογή. Γιατί το νόημα είναι φορτίο του κόσμου και των υπόλοιπων υπάρξεων που το συναποτελούν, που το χρωστάνε ακριβώς στον άνθρωπο. Χωρίς αυτόν, πράγματι ο κόσμος δεν θα είχε κάποιο νόημα!
Ο άνθρωπος είναι νοηματοδότης, ίσως και μόνον επειδή έχει μπλέξει με τον εαυτό του και "δεν βγάζει νόημα". Αλλά πιθανολογεί κιόλας, το δικό του νόημα να το γνωρίζει κάποιος, πέρα από τα όριά του. Αυτός ιστορικά καταγράφεται, ως Θεός. Ο άνθρωπος τελικά είναι μία από τις υπάρξεις του κόσμου που το όποιο νόημά της το οφείλει, ή σε κάποια παροδική παρανόηση ή σε μία έμμονη ματιά, προς τα όριά του.
Τα όριά του θέλει να είναι απέραντα και αδιαπέραστα. Μόνον ένας Θεός έχει δικαίωμα να τα διαπεράσει. Είναι εκείνος, που του φέρνει το νόημά του!
Αντιλαμβάνεται βέβαια ο άνθρωπος, ότι ο κόσμος μπορεί να υπάρχει και χωρίς νόημα. Αλλά ταυτόχρονα, σʼ έναν κόσμο δίχως νόημα, αναγνωρίζει πως δεν είναι τίποτε άλλο κι αυτός, παρά μία από τις υπάρξεις που συναποτελούν αυτόν τον κόσμο. Είναι βολικό ένα τέτοιο συμπέρασμα, για να ξεμπλέξει με τον εαυτό του. Αλλά συνάμα είναι και μία παραίτηση απʼ τον διάλογο μαζί του, που χάρη σʼ αυτόν (όμως) αποκτάει το πρόσωπό του. Χάρη δε αυτού, ο άνθρωπος μπορεί και κάνει τη διάκριση, μεταξύ νοήματος και έλλειψής του, όπως και μεταξύ δικαιώματος και ευθύνης.
Ο σεμνός και έσχατος( των Ελλήνων φιλόσοφος Κ. Αξελός γράφει: « Είμαστε- αλλά ποιοι ή, καλύτερα, τι είμαστε;- σε αναζήτηση μίας ηθικής; Μίας ηθικής-ας πούμε καινούργιας; Αλλά τι σημαίνει η λέξη καινούργιο; Ενώ κυριαρχεί μία σύνθετη παράδοση, όλες οι αρχαίες ηθικές, προορισμένες να επιβιώσουν με συνδυασμούς πολύτροπους κι αναγεννήσεις επιμέρους, δεν έχουν γίνει άραγε ανεφάρμοστες σαν τέτοιες με συνέπεια, αφού κάθε ιδέα για το υπέρτατο αγαθό εξακολουθεί να παραμένει α-διανόητη και ανέφικτη; Το ίδιο και μία «καινούργια» ηθική, δεν θα αποδείχνονταν κι αυτή σχεδόν αδύνατη κι άπειρα προβληματική, στο σημείο που συναντιώνται, εκείνο που περιγράφουν με τη λέξη θεωρία κι εκείνο που περιγράφουν με τη λέξη πρακτική; Που είναι, λοιπόν, ο κρυφός τόπος του ηθικού προβλήματος- που δεν είναι πρόβλημα μονάχα ηθικό-, που ελλοχεύει το ερώτημα; Τι αποτελεί πρόβλημα;»[FONT="][1][/FONT].
[FONT="][1][/FONT] Για μία προβληματική ηθική- 3η εκδ. Εστίας- 2002
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
08-07-09
14:48
Εξαιρετικό και ενδιαφέρον, πάλι, το θέμα σου, αγαπημένη μου φίλη! Πλην όμως, για την "εσωτερική"(νοηματική) του διάσταση, εκτιμώ πως πρωταρχικά, σε τέτοιου είδους ζητήματα( που βρίθουν ευτυχώς στις μέρες μας), αξίζει κάποτε να απαντήσουμε, στον αν μπορεί ακόμη η ανθρωπότητα να αναγνωρίσει δικαιώματα, χωρίς το ισοζύγιο των αντίστοιχων ευθυνών τους. Επειδή προσωπικά θεωρώ ότι είμαστε ακόμη μακράν τέτοιων συνθηκών, αποδέχομαι την αγάπη, ως το μόνο άλλοθι, για ανεύθυνα δικαιώματα.Ίσως δηλαδή, αυτή η σύγχρονη ανάδυση της δικαιωματομανίας, να αποτελεί κατά βάθος, μία θεσμολατρευτική παραίτηση απ' την αρχαία προοπτική, κάποτε οι άνθρωποι ν' αγαπηθούμε μεταξύ μας!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.