Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
24-04-11
20:08
Αυτό το παράδειγμα θα δικαιολογούσε περισσότερο το φόνο, κατά τη δική μου αντίληψη, παρά την αυτοκτονία. Απλώς στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν μπορούμε να επιρρίψουμε την παραμικρή ευθύνη στον νεαρό, αφού η ασταθής και υποτακτική του ψυχολογία, που τον οδήγησε σε τιμωρία του εαυτού του και σε δικαίωση του βασανιστή του, είναι ξεκάθαρα αποτέλεσμα της αέναης ψυχολογικής βίας που αυτός ο υπάνθρωπος άσκησε στο παιδί από την πλέον τρυφερή του ηλικία. Εάν όλοι αυτοκτονούσαν μπροστά στον βασανιστή και το δυνάστη τους, τελικά δεν θα είχε γίνει η παραμικρή πρόοδος από το Μεσαίωνα μέχρι σήμερα φίλε Ερημονήση και ο κόσμος θα αποτελείτο μόνο από δυνάστες και πρόβατα προς σφαγή, όπως πολλοί θέλουν να τον κάνουν. Ευτυχώς κάποιοι επιλέγουν να ζήσουν και να πολεμήσουν.Θα ήθελα να πάω λίγο παραπέρα και να τοποθετηθώ στο συγκεκριμένο θέμα πιο πρακτικά μέσω ενός παραδείγματος που θα τεθεί σαν ερώτηση. Παραδείγματος που η ζωή η ίδια φτιάχνει όπως νομίζω πως όλοι ξέρουμε, πιο φριχτά και πολύπλοκα σενάρια.Μπορώ εύκολα να΄γράψω κι άλλα πολλά, μα θέλω να πιστεύω ότι αυτό θά'ναι αρκετό για να γίνει κατανοητό πως η αυτοκτονία είναι δικαιολογημένη και όχι κατακριτέα σε πάρα πολλές περιπτώσεις. Ακόμα θέλω να δείξω με το πιο κάτω παράδειγμα, ότι πολλές φορές τους αυτόχειρες, οδηγούν άλλα πρόσωπα στη πράξη της αυτοκτονίας, όπως έγραψα σε πιο πάνω απάντησή μου.
Δε θα μπω σε λεπτομέρειες γιατί προτιμώ να τις καταλάβει ο καθένας απο μόνος του και γιατί δε θέλω να εμβαθύνω σε τέτοια περιστατικά:
Σε μια πόλη ζει μια οικογένεια με το γιό της. Ο πατέρας πεθαίνει και μένει το αγόρι ορφανό. Μα η μητέρα ξαναπαντρεύεται όταν το αγόρι είναι περίπου 4ετών. Ο πατριός αρχίζει να βιάζει το αγόρι απ'αυτη την ηλικία μέχρι και 8ετών. Η μητέρα το μαθαίνει και το ανέχεται. Ο πατριός απ τη στιγμή που έχει κορεστεί η διαστροφή του πάνω στο παιδάκι αυτό, το προσφέρει απλόχερα σε γνωστούς και μη, έναντι κάποιας αμοιβής και εξαργυρώνοντας τα στη συνέχεια σε οινοπνευματώδη λόγω αλκοολισμού.
Αυτό εξακολουθεί να γίνεται μέχρι και την εφηβεία του αγοριού καθώς έχει υποστεί ακραία τρομοκρατία απ τον πατριό του, έχοντάς το κάνει υποχείριό του. Παρ'όλα αυτά το αγόρι όταν πλέον γίνεται ενήλικος, βρίσκει το ψυχικό σθένος και τη δύναμη να γνωρίσει μια κοπέλα και να πορευτεί παλεύοντας να διώξει το παρελθόν του σαν ένα όνειρο κακό.
Οι βλέψεις του πατριού όμως τον βρίσκουν αντίθετο σ'αυτό, καθώς τον θέλει να συνεχίζει το δρόμο της αντρικής πορνείας. Το αγόρι αρνείται, ώσπου ο πατριός το χλευάζει λέγοντας και δείχνοντάς του πλήθος βίντεο και φωτογραφιών απο ερωτικές στιγμές του. Του ξεκαθαρίζει ότι δεν πρόκειται ότι κι αν κάνει να τον αφήσει ελεύθερο. Δεν χρειάστηκε καν να του πει ότι θα δείξει τις φωτογραφίες και βίντεο. Το μήνυμα το έλαβε.
Την ίδια μέρα το αγόρι αυτοκτονεί.
υγ.Σε αυτό και μόνο το παράδειγμα μπορεί ο καθένας μας να κάνει πάρα μα πάρα πολλές αλλαγες σεναρίου και μετατροπές. Ακόμα και τη θέση του πατριού να πάρει ο φυσικός πατέρας. Τα συμπεράσματα δικά σας, για την κατάκριση, για το ότι δεν είχε καμμιά δικαιολογία και για το ότι πολλές φορές δεν οδηγείται ο αυτόχειρας απο άλλα πρόσωπα σε τέτοιο αδιέξοδο.
Κατακρίνετε το αγόρι αυτό λοιπόν και μη του δώσετε δικαιολογία.
Θα σημειώσω ότι η δικαίωση της αυτοκτονίας από την πλευρά σου ισοδυναμεί με δικαιολόγηση του βασανιστή πατριού καθάρματος, κατά την ταπεινή μου γνώμη.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
15-03-11
22:56
Χωρίς να έχω διαβάσει διεξοδικά το τόπικ, ας πω κι εγώ ξεκάρφωτα την άποψή μου και οποιαδήποτε ομοιότης με πρόσωπα και καταστάσεις, είναι αναμφίβολα εντελώς συμπτωματική...
Μπορώ να δεχτώ και να καταλάβω, τον Κλέφτη Γραικό που φυλούσε το τελευταίο του βόλι για τον εαυτό του, γιατί εάν τον έπιαναν οι Τούρκοι ζωντανό, τον περίμενε παλούκωμα, να τον γδάρουν ζωντανό ή να τον διαμελίσουν ανάμεσα σε τέσσερα άλογα. Θα έκανα το ίδιο στη θέση του.
Μπορώ να δεχτώ, αν και όχι να κατανοήσω, τον Καρυωτάκη που έστρεψε το όπλο στον κρόταφό του, ποιητική αδεία και πιθανόν από πνευματική εκζήτηση, ίσως απλά από κατάθλιψη, πάντως είμαι βέβαιος ότι ο ίδιος κατανοούσε απολύτως το τι έκανε και το γιατί. Το ίδιο ισχύει και για τον Κερτ Κομπέην, γιατί στο τελευταίο live που τον είδα στο MTV, το βλέμμα του έδειχνε κάτι πολύ χαλασμένο, σαν κάτι μέσα στην ψυχή του να είχε ήδη πεθάνει. Δεν μου έκανε εντύπωση όταν έμαθα για το θάνατό του, λίγο καιρό μετά.
Όλους τους υπόλοιπους, ιδιαίτερα όσους δείχνουν να πιστεύουν πως το γεγονός ότι πολλοί ταλαντούχοι κι ιδιαίτεροι άνθρωποι κατέληξαν στην αυτοκτονία, συνεπάγεται αντιστρόφως ότι η δική τους αυτοκτονία θα τους καταστήσει αυτομάτως ταλαντούχους κι ιδιαίτερους, θα δώσει ίσως κάποια αξία στο νεκρό τομάρι τους, δηλαδή στο υπερβατικό κι αιώνιο Εγώ τους, δεν μπορώ να τους δεχτώ, ούτε να τους κατανοήσω. Το μόνο που έχω να τους συμβουλεύσω είναι να είναι σίγουροι πως ξέρουν τι κάνουν και το γιατί, όσο κι ο Καρυωτάκης. Τους εύχομαι επίσης, ν' αποδειχτεί τελικά ότι εγώ κάνω λάθος που πιστεύω ότι η αυτοκτονία είναι, με αναστοχαστικό τρόπο, πράξη μέγιστου Εγωισμού και ότι στην πραγματικότητα πρόκειται για μια αλτρουιστική και ηρωική ίσως επιλογή...
Κατά τ' άλλα, αρκετοί έχουμε μαζευτεί σε τούτο τον πλανήτη και οι περισσότεροι από εμάς του κάνουμε κακό, δεν θα χάσει πια κι η Βενετιά βελόνι αν μερικοί ακόμη μας αφήσουν μ' ελαφρά. Η ζωή δεν είναι δώρο, είναι Χάρισμα και γι' αυτό το τίμημά της είναι συχνά λίγο ακριβό, όπως πολλά μπορούν και να είναι τα κέρδη της. Όσοι δεν αποδέχονται το Χάρισμα, ας το επιστρέψουν στο Χάος, που ίσως τους δώσει μια ακόμη ευκαιρία, ίσως τους καταποντίσει στη λήθη.
Τέλος, θα πω ότι εκείνοι που μιλούν γι' αυτοκτονία, χωρίς να έχουν τη διάθεση να την πραγματοποιήσουν, ή στη χειρότερη περίπτωση φροντίζουν η "απόπειρα" ν' αποτύχει, συγχέουν φοβάμαι την αυτοκτονία με τον αυτολιβανισμό, χωρίς παρεξήγηση...
Μπορώ να δεχτώ και να καταλάβω, τον Κλέφτη Γραικό που φυλούσε το τελευταίο του βόλι για τον εαυτό του, γιατί εάν τον έπιαναν οι Τούρκοι ζωντανό, τον περίμενε παλούκωμα, να τον γδάρουν ζωντανό ή να τον διαμελίσουν ανάμεσα σε τέσσερα άλογα. Θα έκανα το ίδιο στη θέση του.
Μπορώ να δεχτώ, αν και όχι να κατανοήσω, τον Καρυωτάκη που έστρεψε το όπλο στον κρόταφό του, ποιητική αδεία και πιθανόν από πνευματική εκζήτηση, ίσως απλά από κατάθλιψη, πάντως είμαι βέβαιος ότι ο ίδιος κατανοούσε απολύτως το τι έκανε και το γιατί. Το ίδιο ισχύει και για τον Κερτ Κομπέην, γιατί στο τελευταίο live που τον είδα στο MTV, το βλέμμα του έδειχνε κάτι πολύ χαλασμένο, σαν κάτι μέσα στην ψυχή του να είχε ήδη πεθάνει. Δεν μου έκανε εντύπωση όταν έμαθα για το θάνατό του, λίγο καιρό μετά.
Όλους τους υπόλοιπους, ιδιαίτερα όσους δείχνουν να πιστεύουν πως το γεγονός ότι πολλοί ταλαντούχοι κι ιδιαίτεροι άνθρωποι κατέληξαν στην αυτοκτονία, συνεπάγεται αντιστρόφως ότι η δική τους αυτοκτονία θα τους καταστήσει αυτομάτως ταλαντούχους κι ιδιαίτερους, θα δώσει ίσως κάποια αξία στο νεκρό τομάρι τους, δηλαδή στο υπερβατικό κι αιώνιο Εγώ τους, δεν μπορώ να τους δεχτώ, ούτε να τους κατανοήσω. Το μόνο που έχω να τους συμβουλεύσω είναι να είναι σίγουροι πως ξέρουν τι κάνουν και το γιατί, όσο κι ο Καρυωτάκης. Τους εύχομαι επίσης, ν' αποδειχτεί τελικά ότι εγώ κάνω λάθος που πιστεύω ότι η αυτοκτονία είναι, με αναστοχαστικό τρόπο, πράξη μέγιστου Εγωισμού και ότι στην πραγματικότητα πρόκειται για μια αλτρουιστική και ηρωική ίσως επιλογή...
Κατά τ' άλλα, αρκετοί έχουμε μαζευτεί σε τούτο τον πλανήτη και οι περισσότεροι από εμάς του κάνουμε κακό, δεν θα χάσει πια κι η Βενετιά βελόνι αν μερικοί ακόμη μας αφήσουν μ' ελαφρά. Η ζωή δεν είναι δώρο, είναι Χάρισμα και γι' αυτό το τίμημά της είναι συχνά λίγο ακριβό, όπως πολλά μπορούν και να είναι τα κέρδη της. Όσοι δεν αποδέχονται το Χάρισμα, ας το επιστρέψουν στο Χάος, που ίσως τους δώσει μια ακόμη ευκαιρία, ίσως τους καταποντίσει στη λήθη.
Τέλος, θα πω ότι εκείνοι που μιλούν γι' αυτοκτονία, χωρίς να έχουν τη διάθεση να την πραγματοποιήσουν, ή στη χειρότερη περίπτωση φροντίζουν η "απόπειρα" ν' αποτύχει, συγχέουν φοβάμαι την αυτοκτονία με τον αυτολιβανισμό, χωρίς παρεξήγηση...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
27-05-09
21:37
Δεν εχεις περασει ποτε καταθλιψη και στο απευχομαι αλλα μην το αντιμετοπιζεις με τον τυπικο τροπο "αντε ρε ξυπνα συνελθε". Ο καταθληπτικος το ξερει αυτο ΘΕΛΕΙ να συνελθει αλλα δεν μπορει. Δεν ειναι θεμα επιβολης η αυτοκυριαρχιας, ειναι θεμα νευροχημιας. Η καταθλιψη αρχικα ειναι μια σωματικη παθηση, πως μπορεις να ΕΠΙΒΑΛΕΙΣ στον εαυτο σου να σου αρεσουν πραγματα που δεν σου αρεσουν?
[...]
Η καταθλιψη δεν ειναι καποιος που καθεται και μιζιεραζει ολη τη μερα και του φταινε ολα, αυτο ειναι θυμος και δυσφορια (που μπορει να οδηγησουν σε καταθληψη).
Ναι, γενικά δεν έχεις άδικο σ' αυτά που γράφεις. Η λέξη "κατάθλιψη" έχει σε πολλές περιπτώσεις χρησιμοποιηθεί όχι για να περιγράψει την ψυχολογική πάθηση, αλλά μάλλον ως υπερβολή (κατά το "είμαι πτώμα", λέμε "έχω πάθει κατάθλιψη"). Απλά θέτεις από μόνος σου, κάτι που θα ήθελα να θίξω κι εγώ.
Η νευροχημεία, όταν διαταραχτεί, μπορεί πράγματι να προκαλέσει συμπτώματα κατάθλιψης. Τι είναι αυτό που διαταράσσει τη νευροχημεία όμως; Ο εγκέφαλός μας βρίσκεται σε μια συνεχή αλληλεπίδραση του "hardware" με το "software" και το δεύτερο είναι δυνατόν να επηρεάσει με αρνητικό ή με θετικό τρόπο το πρώτο, όπως αυτονόητο είναι πως ισχύει και το αντίστροφο. Εγώ μάλλον ήθελα να επικεντρωθώ στο λανθασμένο τρόπο σκέψης, ο οποίος είναι ικανός να παράγει αρχικά βαθιά θλίψη και κατόπιν να επηρεάσει τη χημεία του εγκεφάλου και να προκαλέσει τελικά την κλινική μορφή που αποκαλούμε κατάθλιψη.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
07-12-08
20:22
Αυτό που βλέπω εγώ, χωρίς να μπορώ να κατανοήσω ακριβώς το πρόβλημα, αφού μας παρουσιάζεται σαν αμερικάνικη ταινία με κάποια συνωμοσία της CIA, είναι πως ο άνθρωπος για τον οποίο υποθετικά συζητάμε, δεν μπορεί να κάνει τίποτε για τη ζωή του, επειδή κατά βάθος αυτοί που βυσσοδομούν τον έχουν πείσει πως δεν είναι ικανός για τίποτε, πως η φυσική του θέση είναι να βρίσκεται γονατιστός, ότι δεν έχει καμμία αξία ως άνθρωπος κι ότι η πραγματική του εικόνα είναι αυτή που πιστεύουν εκείνοι κι όχι αυτός ο ίδιος.
Σε αυτές τις περιπτώσεις, υπάρχουν μόνο δύο δρόμοι: Επανάσταση (προς την Ελευθερία) ή Θάνατος! Προσωπικά συστήνω το πρώτο. Το κατάλληλο όπλο για την αντιμετώπιση των πραγματικών ή φανταστικών εχθρών είναι το "Ξίφος της Απιστίας", που συνοψίζεται στην απλή μαγική φράση "Δεν σε πιστεύω, δεν υπάρχεις".
Στο κάτω κάτω αν είναι να πεθάνω, προτιμώ να πεθάνω επάνω στη μάχη, φορώντας τις μπότες μου, παίρνοντας και μερικά σκυλιά μαζί μου στην τελική.
Πες στον φίλο σου αγαπητέ Μόνε, να ζωστεί το σπαθί και να "πάρει μερικά κεφάλια" (ή αλλιώς αμερικανιστί To kick some asses), ειδάλως..."Καμμιά προσευχή για τους πεθαμένους", ή με άλλα λόγια "Νεκροί γεννιόμαστε, μαζί με τους νεκρούς" και ελπίζω να καταλαβαίνεις το βαθύτερο νόημα του Θανάτου για τον οποίο μιλάω. Αυτόν που δεν ακολουθείται από αναγέννηση...
Σε αυτές τις περιπτώσεις, υπάρχουν μόνο δύο δρόμοι: Επανάσταση (προς την Ελευθερία) ή Θάνατος! Προσωπικά συστήνω το πρώτο. Το κατάλληλο όπλο για την αντιμετώπιση των πραγματικών ή φανταστικών εχθρών είναι το "Ξίφος της Απιστίας", που συνοψίζεται στην απλή μαγική φράση "Δεν σε πιστεύω, δεν υπάρχεις".
Στο κάτω κάτω αν είναι να πεθάνω, προτιμώ να πεθάνω επάνω στη μάχη, φορώντας τις μπότες μου, παίρνοντας και μερικά σκυλιά μαζί μου στην τελική.
Πες στον φίλο σου αγαπητέ Μόνε, να ζωστεί το σπαθί και να "πάρει μερικά κεφάλια" (ή αλλιώς αμερικανιστί To kick some asses), ειδάλως..."Καμμιά προσευχή για τους πεθαμένους", ή με άλλα λόγια "Νεκροί γεννιόμαστε, μαζί με τους νεκρούς" και ελπίζω να καταλαβαίνεις το βαθύτερο νόημα του Θανάτου για τον οποίο μιλάω. Αυτόν που δεν ακολουθείται από αναγέννηση...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.