Ηρώ
Διακεκριμένο μέλος
Δεν κατάλαβες σε ποια περίπτωση λέγεται, γι' αυτό
Μιλάμε για μια περίπτωση που κάποιος αγαπάει, το δείχνει, το ξαναδείχνει, και δεν παίρνει αυτό που θέλει από τον άλλον, αντίθετα παίρνει αδιαφορία ή κακή συμπεριφορά. Κάποια στιγμή αποφασίζει πως πρέπει να τον αφήσει να φύγει ώστε να καταλάβει τελικά τι θέλει. Αν σε αυτό το διάστημα του λείψει και γυρίσει, πάει να πει οτι υπάρχει αγάπη. Αν όχι, απλά αυτός ο κάποιος πάλευε μια τελειωμένη ιστορία.
Όχι απαραίτητα.
Αυτός ο κάποιος μπορεί να γυρίσει για το σεξ, από συνήθεια, από την ανάγκη να τον αγαπάνε στο βαθμό που δείχνεις στο παράδειγμά σου, από εγωισμό..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ηρώ
Διακεκριμένο μέλος
Είναι λεπτές οι γραμμές.Το θέμα όμως δεν είναι αν θα έπαυες ή όχι να τον αγαπάς, αλλά το κατά πόσο η αγάπη είναι ή όχι ανιδιοτελής. Εν προκειμένω κατά πόσο ή όχι θα περίμενες ανταπόδοση αυτού που δίνεις.
Όταν αγαπάς δεν περιμένεις να πάρεις πίσω. Δίνεις τον εαυτό σου χωρίς να περιμένεις ανταλλάγματα. Το αν κάποιοι αποδέκτες το εκμεταλλευτούν είναι γιατί ίσως εκείνοι δε σε αγάπησαν με τον τρόπο που το έκανες εσύ.
Αν με ρωτάς προσωπικά, σε ό,τι κάνω για τους ανθρώπους που αγαπώ πραγματικά και είναι ελάχιστοι, δεν περιμένω να πάρω πίσω, χωρίς αυτό να σημαίνει πως όταν συμβαίνει δε με ευχαριστεί, αλλά δεν είναι αυτός ο αρχικός σκοπός μου.
Με καλύπτει και με το παραπάνω ο Chaos λίγα post πιο πάνω και έχω αναλύσει κι εγώ τη σκέψη μου κάποιες σελίδες παραπίσω.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ηρώ
Διακεκριμένο μέλος
Ναι ... σίγουρα όταν αγαπάς κάποιον, απλά τον αγαπάς, δεν περιμένεις κάτι .... αλλά θα μέναμε με έναν/μια σύντροφο ο οποίος/η οποία δεν θα μας ανταπέδιδε την αγάπη .... εγώ νομίζω πάντως ότι δεν θα έμενα.
Oύτε εγώ θα έμενα, αλλά αυτό δε σημαίνει πως θα έπαυα να τον αγαπάω
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ηρώ
Διακεκριμένο μέλος
Εύλογα μου έρχεται στο μυαλό ο "μύθος του σπηλαίου" που αναφέρεται στην Πολιτεία, μόνο που το σπήλαιο στις μέρες μας έχει αντικατασταθεί με το όριο του διαμερίσματός μας, το μάτι μας φτάνει μέχρι το ύψος της απέναντι 7όροφης οικοδομής.
Στην Πολιτεία λοιπόν περιγράφεται μια κατάσταση στην οποία υπήρξαν κάποιοι άνθρωποι από όταν ήταν μωρά ακόμα μέσα σε μια σπηλιά. Ουσιαστικά δηλαδή δεν είχαν δει ποτέ τον έξω κόσμο και ήταν δεμένοι με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορούν να δουν μόνο τον τοίχο της σπηλιάς που ήταν απέναντί τους. Έβλεπαν στο δρόμο αυτό να μεταφέρουν άνθρωποι κορμούς δέντρων ή τουλάχιστον αυτό καταλάβαιναν από τις σκιές τους στον απέναντι τοίχο. Μια μέρα κάποιος κατάφερε να σπάσει τα δεσμά και να δραπετεύσει. Έτρεξε πίσω να πει και στους υπόλοιπους τι είχει δει. "Υπάρχει ένας Ήλιος που φωτίζει τα πάντα και τα κάνει όλα να φαίνονται καθαρά και όμορφα. Ύπάρχουν κάτι θαυμάσια αγάλματα, αριστουργήματα και είναι αυτά που εμείς περνούσαμε για κορμούς δέντρων." είπε.
Η εξήγηση του μύθου αυτού είναι η εξής: Ο ήλιος είναι η γνώση. Οι σκιές των αγαλμάτων το φαινόμενο και ανάμεσα στον ήλιο και στις σκιές η γνώμη. Η γνώση διαφέρει από τη γνώμη, γιατί η γνώση βλέπει τα πράγματα όπως όντως είναι, ενώ η γνώμη τα φαντάζεται με μορφή συγκεχυμένη και ξεθωριασμένη.
Όλοι μας κλείνουμε τα μάτια στο καλό όχι σκόπιμα τις περισσότερες φορές, όλοι μας έχουμε αδυναμίες, αλλά απλά και μόνο η παραδοχή των αξιών (συμπεριλαμβανομένης και της ανιδιοτέλειας) ως ιδανική κατάσταση και όχι ως κάτι ανέφικτο, είναι ένα καλό βήμα για να μπορέσουμε να δούμε τον ήλιο.
Πρέπει να με έχετε περάσει για γκάου, μπορεί και να είμαι
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ηρώ
Διακεκριμένο μέλος
- Εκείνη τη στιγμή γνώριζα πως θα χαιρόμουν (με τον τρόπο που στο τέλος χάρηκε εκείνος) με το να δω την ταινία που είχα επιλέξει εγώ. Ήταν αναπάντεχα όμορφο βλέποντας τη χαρά στα μάτια του.Για να το κάνω πιο απλό, γιατί ίσως τα μπέρδεψα:
Κάνουμε το διάλογο:
- Γιατί τελικά πήγατε στην ταινία του φίλου σου και όχι στη δική σου;
- γιατί ξέρω ότι κάτι τέτοιο τον χαροποιεί
- και γιατί σε νοιάζει που θα χαρεί; Πως νιώθεις για αυτό;
- χαίρομαι που θα χαρεί, τον αγαπάω
- πως ξέρεις ότι δεν το επέλεξες επειδή ήξερες ότι στην τελική θα χαρείς και εσύ; Επειδή εκείνη τη στιγμή δεν το σκέφτηκες;
Τι απαντάς;
Τότε λοιπον ΔΕΝ το κάνεις για να χαρείς εσύ, αλλά για να χαρεί ο άλλος. Τι κι αν αυτό σου φέρνει και σένα ευτυχία; Φυσικό είναι. Δείγμα αγάπης είναι : χαίρομαι με τη χαρά του άλλου.
Αυτό μου το συναίσθημα θα έπρεπε να το κάνει λιγότερο ανιδιοτελές όταν δεν ήταν αυτός ο σκοπός;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ηρώ
Διακεκριμένο μέλος
Το είχα αναφέρει και σε ένα από τα post μου:
Τη μόνη ιδιοτέλεια που βρίσκω σε αυτή την περίπτωση είναι η χαρά της προσφοράς, δηλαδή όταν η αγάπη έχει τη μορφή δώρου, η ευχαρίστηση την οποία νιώθει κάποιος όταν δίνει στον παραλήπτη της αγάπης του, τι κι αν αυτό αφορά τον γονέα προς το παιδί, τι τον εραστή προς τον ερώμενο, τι τον φίλο προς φίλο.
Γιατί όμως όταν αυτό δε γίνεται αυτοσκοπός να καταρρέεται η πράξη της ανιδιοτέλειας και στην περίπτωσή μας η ανιδιοτελής αγάπη;
Δηλαδή θέλω να πω, αν κάποιος κάνει κάτι για τον άλλον και μόνο (ανιδιοτελές) είναι λογικό να αισθάνεται χαρά βλέποντάς τη ζωγραφισμένη πρώτα στα μάτια αυτού που αγαπά, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι το κάνει για αυτό.
Ένα πολύ απλό παράδειγμα: θέλω να πάω σε μια παράσταση που περίμενα καιρό, την ίδια μέρα παίζεται ένα έργο που θα ήθελε το ταίρι μου να δει και το περίμενε εξίσου πως και πως. Επιλέγω να πάμε να δούμε το δικό του έργο, κάνοντάς του το χατήρι μόνο και μόνο επειδή θα χαρεί πολύ. Αν στο τέλος της παράστασης χαρώ κι εγώ βλέποντας το πόσο πολύ το ευχαριστήθηκε, σημαίνει πως η πράξη μου είχε κάποιας μορφής συμφέροντος;
Πως θα έπρεπε να νιώθει κάποιος σε αυτή την περίπτωση για να μπορούμε να πούμε πως η πράξη του ήταν ανιδιοτελής;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ηρώ
Διακεκριμένο μέλος
Ίσως όλα αυτά να φαντάζουν ουτοπικά, αλλά μέσα από αυτήν την προσπάθεια πιστέυω πως μπορώ να φτάσω κάποτε (αν φτάσω) στη συναισθηματική ωρίμανση.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ηρώ
Διακεκριμένο μέλος
Θεωρείτε τον εαυτό σας ανιδιοτελή?
Θεωρείτε ότι προσφέρετε την ανιδιοτελή αγάπη?
Διότι δεν διαφώνησα ποτέ με τη θεωρία της ανιδιοτελής αγάπης (τι είναι τέλος πάντων), αλλά με την ύπαρξη της στην πραγματικότητα.
Γενικά όχι δεν τον θεωρώ σε καμία περίπτωση ανιδιοτελή. Κανείς δεν μπορεί να πει κάτι τέτοιο. Όλοι μας έχουμε πάθοι και αδυναμίες.
Προσωπικά εχω μάθει να πράττω συνειδητά μέσα από αυτά όμως που ορίζει η καρδιά μου, η οποία δεν έχει κριτική, είναι το μυαλό που κρίνει και ορίζει το θυμό και την απόρριψη.
Έχω κρατήσει την ψυχή μου αγνή, μακριά από συναισθηματικές εξαρτήσεις και ψευδαισθήσεις.
Εκφράζω ευγνωμοσύνη στους ανθρώπους που την αξίζουν και συμπόνοια στα λάθη τους.
Είμαι θετικό άτομο και αποδέχοντας ότι υπαρχει ανιδιοτελής αγάπη, προσπαθώ καθημερινά να την καλλιεργήσω, μόνο τότε θα μπορώ κάποια μέρα να πω πως την έχω νιώσει, μόνο τότε θα είμαι έτοιμη να τη δεχτώ και να την εκτιμήσω.
Και σίγουρα μόνο τότε θα βγω κερδισμένη και το πνεύμα μου θα είναι καθαρό.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ηρώ
Διακεκριμένο μέλος
Να μιλήσουμε συγκεκριμένα? Παράδειγμα: Όταν ένας άντρας σπάει την γυναίκα του στο ξύλο.
Αν η αγαπη της θα ηταν ανιδιοτελής, θα τον συχωρούσε και θα συνέχιζε να τον αγαπήσει με την ίδια δύναμη. Δεν συμβαίνει έτσι όμως… φυσιολογικό μας φαίνεται να τον βγάλει από την ζωή της και να αναζητά για τον εαυτό της κάτι καλύτερο.
…αγαπάμε εγωιστικά. Όσο ο άλλος δεν μας βλάπτει.
Αν εσένα οι φίλοι σου σε βλάπτουν, συνεχίζεις να τους αγαπάς?
Roumana αυτοί οι άνθρωποι δε θα με είχαν κάνει ποτέ να τους αγαπήσω αληθινά.
Πιστεύεις ότι αυτή τη γυναίκα την κρατάει κοντά σε αυτόν τον άνθρωπο η αγάπη η πραγματική ή όπως ανέφερα η εξοικείωση/συνήθεια και ο φόβος;
Οι ανθρώπινες σχέσεις δοκιμάζονται και δοκιμάζονται καθημερινά μέχρι να φτάσεις στο σημείο να νιώσεις την αγάπη.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ηρώ
Διακεκριμένο μέλος
Όταν χαίρεσαι πραγματικά με τη χαρά του άλλου και όχι όταν απλά πονάς με τον πόνο του.
Τη μόνη ιδιοτέλεια που βρίσκω σε αυτή την περίπτωση είναι η χαρά της προσφοράς, δηλαδή όταν η αγάπη έχει τη μορφή δώρου, η ευχαρίστηση την οποία νιώθει κάποιος όταν δίνει στον παραλήπτη της αγάπης του, τι κι αν αυτό αφορά τον γονέα προς το παιδί, τι τον εραστή προς τον ερώμενο, τι τον φίλο προς φίλο.
Οτιδήποτε άλλο roumana μου προσωπικά δεν το ονομάζω αγάπη.
Το ονομάζω φόβο, εγωισμό, συμβιβασμό, ζήλεια, εξοικείωση, έρωτα.
Η αγάπη είναι μία.
Και ναι από τους ανθρώπους που αγαπώ και αγαπώ αληθινά, θα μπορούσα να συγχωρήσω το οτιδήποτε, οποιουδήποτε είδους σχέση κι αν έχω δημιουργήσει μαζί τους.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ηρώ
Διακεκριμένο μέλος
Πως θα μπορουσε κανεις να συγκρινει την ανευ ορων, ανιδιοτελη αγαπη μεταξυ γονεων και παιδιων με την αγαπη μεταξυ ενος ζευγαριου που καθε αλλο παρα ανιδιοτελης ειναι....?!
Νeraida η αγάπη εξ΄ορισμού είναι ανιδιοτελής, είτε πρόκειται για ερωτικές είτε για γονικές σχέσεις.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.