... χρησιμοποιούνται για να βρεις την αλήθεια.
Φαντάσου τώρα ο ανακριτής της αστυνομίας να μιλάει 100% ειλικρινά με έναν υποτιθέμενο δολοφόνο…
Άλλο ενα παράδειγμα απο τα πολλά που μπορούμε να φέρουμε που αποδεικνύουν ότι η υποκρισία είναι εχθρική ενεργεια, είναι τακτική μεταξύ εχθρών.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Τελος. Μην το αναλυσουμε άλλο. Οσο για την υποκρισία το παράδειγμα αναφέρ΄θηκε μάλλον για μία μορφή "χρήσιμης" υποκρισίας, πολύ άστοχα βέβαια κατα τη γνώμη μου. Αυτή τη σχέση είχε όλη κι όλη με το θέμα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δλδ να το παμε στο θεμα "εκκλησια" και αν πρωτη εκεινη μας περναει μηνυματα υποκρισιας....? Τα σπλιτ νομιζω οτι γι αυτον ακριβως το λογο γινονται...
"...η αγάπη ευτυχώς δεν είναι χριστιανική αποκλειστικότητα!"...ακριβως...
Δεν υπάρχει κανένα σπλίτ για να γίνει κατα τη γνώμη μου ...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ωστόσο Buggs, μείνε στην ουσία της ιστορίας, που είναι η αγάπη... η αγάπη ευτυχώς δεν είναι χριστιανική αποκλειστικότητα!
Δεν βλέπω καθόλου εκεί την ουσία της ιστορίας. Η αγάπη πιστεύω ότι αξίζει, σ'αυτούς που αγαπούν. Ενας κοσμος που σταυρώνει τους Χριστούς και περιθάλπει τους δολοφόνους, "απο αγάπη" έχει διαστρεβλώσει ακομη και τις βασικές έννοιες.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
συγνώμη αλλά αυτό τώρα το θεωρείς σωστό?
να καλύπτεις ένα δολοφόνο? και μάλιστα του ίδιου σου του αδερφού?
να γιατί δεν θα γίνω ποτέ αγία
Η εκκλησία είναι ενας ωκεανός υποκριτών. Αν δεν έλεγε η εκκλησία ότι με την υποκρισία, και μάλιστα υποθάλποντας τους αθλιοτερους δολοφόνους, θα αγιάσεις, ποιοί θα το έλεγαν;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ας πούμε ότι εγώ δεν θέλω να πώ το πραγματικο μου όνομα. Διαφορετικο ειναι να πώ στο συνομιλητή μου ότι δεν θέλω να στο πώ γι'αυτόν και αυτόν το λόγο, απο το να του πετάξω ένα όνομα στην τύχη για να έχω την ησυχία μου.
Το δεύτερο θα το κάνω μόνο αν έχω πειστεί ότι ο συνομιλητής μου είναι αναξιόπιστος και πιθανόν, τα στοιχεία που θα του έδινα, να τα χρησιμοποιούσε εναντίον μου. Μάλιστα, σε μία τετοια περίπτωση, αυτός ο συνομιλητής θα χρησιμοποιούσε εναντίον μου ακομη και τις εξηγήσεις μου, δηλαδή ότι δεν θέλω να του πώ το όνομα μου. Θα με έλεγε ίσως, πατώντας σ'αυτό, ψεύτη, και υποκριτή, παρα που, εγώ τουλάχιστον, θα ήμουν απόλυτα ειλικρινής μαζί του. Απέναντι λοιπον σ'αυτή την εχθρική συμπεριφορά, προτιμάς να του πετάξεις ένα ψέμα, και σίγουρα είναι υποκρισία και εχθρική ενέργεια.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
....να προσπαθησει να ειναι κυρια οταν ειναι αναγκαια η συνυπαρξη και των τριων...Αν αυτο σημαινει οτι πρεπει να προσποιηθει μπροστα στο γαμπρο της, τοτε να το κανει...
Κυρία και υποκρίτρια; Ποιο απο τα δυο ειναι τίτλος τιμής ύστερα απο αυτό; Να πείς ότι η κυρία έχει εκφράσει τις αντιρρήσεις της και στην κόρη και στο γαμπρό, και στην συνέχεια δεν τις λέει κάθε τόσο ίσα για να τους σπάει τα νεύρα, ναι,αυτο θα ήταν κυρία. Ομως το να κάνουν μανα και κόρη κόμα, σε μια αρνητική άποψη για το γαμπρό, πίσω απο τη πλάτη του γαμπρού, ε δεν με πείθει με τίποτα οτι θα βγεί σε καλό.
Είναι ενας υπογειος έλεγχος του ζευγαριού δια μέσου της μάνας κι αυτός ειναι ο λόγος της υποκρισίας της. Αλλιώς η μάνα θα έλεγε την αλήθεια και στον γαμπρό. Οι κυρίες ή δίνουν την ευχή τους και στους δύο ή δεν την δίνουν καθόλου.
Η υποκρίτρια μάνα αντίθετα, σε κάθε καυγά ή αψημαχία, βγαίνει με το "στα έλεγα εγώ" εκμεταλλεύεται την αδυναμία της στιγμής, και κατευθύνει τα πάντα κατα πώς της αρέσει. Κατα τη γνώμη μου η ανέκφραστη έχθρα της πεθεράς στερεί απο το γαμπρό το δικαίωμα να υπερασπιστεί τον εαυτό του και τις ιδέες του κάτι που τον μειώνει στα μάτια και της γυναίκας του. Αν τώρα η μάνα κακολογεί τον γαμπρό και με τη νύφη, πίσω απο την πλάτη του, ε τότε ο γαμπρός απλά ειναι ενα κορόιδο χωρίς να το ξέρει ακόμη.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δωσε προσοχη σε αυτο που εχω κανει μπολντ.....
Αυτες ειναι οι πεθερες, οι μανες...νταξ τωρα....
Και επιμενω οτι το θεμα μας δεν εχει να κανει με το παραδειγμα σου....εχω αναφερει παραπανω το λογο...μη με κανεις να επαναλαμβανομαι....
Με εξουθένωσες. Αν δεν σου αρέσει αυτο το παράδειγμα, αν δεν το καταλαβαίνεις, να πιάσουμε άλλο. Θέλεις αυτό που η μάνα ήθελε πλούσιο γαμπρό; Σπουδασμένο; Γιατρό; Αστό; και χίλια άλλα; Ποιό θέλεις να πιάσουμε για να δείς ότι σε κάθε ένα, το να υποκρίνεται η μάνα στο γαμπρό είναι λάθος που τελικά κοστίζει και στη κόρη και στο ζευγάρι. Διάλεξε εσύ ενα παράδειγμα
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Αυτο τωρα τι σχεση εχει παλι?!
Οι μανες μωρε, οι μάνες ειναι αυτές του παραδείγματος μας, οχι οι νύφες !
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Το παραδειγμα αυτο καλο μου για μενα προσωπικα ειναι αρρωστο...και δεν το σχολιαζω καν....
Μα τι άρρωαστο; Ξέρεις πόσες απο τις γυναίκες παντρεμένες το εξήντα-εβδομήντα, ελληνίδες, ήταν ανοργασμικές; Εδώ είναι ακόμη ενα τεράστιο ποσοστό.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Βρε ματια μου, η κορη θα γνωριζει τα συναισθηματα της μανας..το χουμε πει αυτο...
Μα πώς θα τα γνωρίζει; Θα πάει πχ στο παράδειγμα μας και θα της πεί, ξέρεις κόρη μου εγώ το σέξ το έκανα με το στανιό, και νομίζω ότι ο άντρας σου σε έχει παρασύρει σε διαβολεμένες κατευθύνσεις, αλλα μην του το πείς οκ;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Οριστε?
Πλακα με κανεις...
Αnyway, πες οτι παιζει ενα τετοιο σκηνικο...τι σχεση εχει με το εαν πρεπει να υποκριθει, εαν υποκρινεται για να μη διαταραχτει η σχεση μανας-κορης?
Α τώρα καταλαβαίνω, σχέση μάνας-κόρης εσύ εννοείς την υποτιθέμενη σχέση μάνας - κορης. Αυτήν που και οι δυο νομίζουν ότι έχουν υποκρινόμενες η μία απέναντι στην άλλη. Αυτήν δεν πρέπει να διαταράξουμε, σωστά;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Μπαγκς, ο ανθρωπος την κορη εχει παντρευτει...οχι τη μανα....δε ζουν ολοι μαζι, ωστε να καθισταται δυσκολη η συμβιωση, γιατι εκ των πραγματων η μητερα θα πιεζεται και θα προσποιειται μπροστα του... Γιατι εαν η μητερα προτιμησει να ειναι ευθυς, το μονο που θα καταφερει (αν καταφερει κατι) ειναι να απομακρυνθει απο το παιδι της...
Η αντιπαθεια της μάνας έχει μια ριζα. Ας υποθέσουμε ότι αυτή είναι η ζήλια. Η κόρη της έχει ξεσκιστεί στο σέξ με τον αγαπημένο της και το χαίρεται. Τη μάνα αντίθετα ο μπαμπας την κανόνισε με το ζόρι όσες φορές την κανόνισε, που ήταν ελαχιστες δεν τις χάρηκε καθόλου και φυσικά εκείνη έτσι το βλέπει ότι "την κανόνισε".
Η μάνα λοιπόν υποκρίνεται στην κόρη, όμως απο μέσα της θεωρεί πως η κόρη της έπεσε θυμα των σεξουαλικών της ορμών μ'αυτόν τον άθλιο. Οτι την παρέσυρε σε σκοτεινές και αμαρτωλές τυχόν διαδρομές και οτι πάει στράφι. Όλα αυτά τα όμορφα συναισθήματα και σκέψεις που ξεκινάνε απο τον γαμπρό της μέν, αντανακλούν δε εκ των πργμάτων και στην κόρη της, τα κρύβει απο υποτιθέμενη αγάπη για την κόρη της;
Σαν αυτό μπορώ να σου βρώ χιλια παραδείγματα που η μάνα μισεί το γαμπρό και, αυτό αντανακλά φυσικά και στην κόρη της. Οπότε;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Στο να μπορουν, οταν χρειαζεται, να συνυπαρχουν και οι τρεις μαζι....
Η ευτυχια της κορης της ειναι πιο σημαντικη, απο το πως εκεινη μπορει να αισθανεται για το γαμπρο της...ειναι απλα τα πραγματα....
Μα είναι όλο ενα ψέμα. Σαν να κτίζεις πανω στην άμμο... Θα πέσει
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Η κόρη μου θα ήξερε πάντα τι σκέφτομαι. Ο γαμπρός μου δεν θα το μάθαινε ποτέ. Απομακρυνόμαστε από την ουσία του τοπικ. Μην μπούμε σε βαρετές λεπτομέρειες για το πώς θα αντιδρούσα εγώ σε ένα υποτιθέμενο αντιπαθητικό γαμπρό.
Δεν θα μιλησω για σενα και καλύτερα να το δείς κι εσύ εξωτερικά γιατί το παράδειγμα που έφερες είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Η μητέρα και η κόρη λοιπόν μιλάνε για το πόσο η μάνα μισει το γαμπρό. Στον γαμπρό και οι δυο υποκρινονται. Σε τί θα ωφελούσε αυτό;
Έχεις δίκιο. Η υποκρισία δεν μας βοηθάει να γνωρίσουμε καλά τον εαυτό μας. Την χρησιμοποιούμε για να επιβιώσουμε αλλά ουσιαστικά μας σκοτώνει. Το πρόβλημα είναι ότι δεν είμαστε και οι καλυτεροι αποδέχτες της αλήθειας (των άλλων) .
Άρα η υποκρισία δεν είναι επιλογή μόνο συμπεριφοράς δικής μας, αλλά και επιλογή του πώς θέλουμε να μας φέρονται. Αυτός που λέει την αλήθεια την ζητάει κιόλας και ίσως έχοντας το γνώθι σ'αυτόν, βγαινει τελικά κερδισμένος;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Αν εγώ σαν πεθερά δεν γουστάρω τον γαμπρό μου καθόλου μα καθόλου, ωστόσο η κόρη μου τον επιλέγει, τον αγαπά και είναι ευτυχισμένη, εγώ πρέπει να δείξω ότι δεν τον γουστάρω για να μην ξαναπατήσει στο σπίτι μου, κάνοντας αμέσως αμέσως δυστυχισμένο το παιδί μου?
Αν υποκρίνεσαι οταν είναι μπροστά η κόρη σου, θα υποκρινεσαι και όταν είσαι μόνη με το γαμπρό σου; Θα υποκρίνεσαι διαρκως; Ακόμη και όταν θα ζητάνε την γνώμη σου για το οτιδήποτε; Οποτε λεει εκείνος μια ιδέα, όποτε αργότερα έχει κάποια άποψη, δεν θα πάς ποτέ μα ποτέ κόντρα, για να μη πάρουν χαμπάρι πόσο δεν τον γουστάρεις; Εν τέλει αν, όλη σου η συμπεριφορά, έστω δια της υποκρισίας, για όλη σας την κοινή ζωή, μαζί και με τα εγγόνια σου, μπορεί να δείχνει ότι είσαι παναθηναικός ενώ είσαι ολυμπιακός, ε εντάξει τότε ναι η κορη σου δεν θα είναι δυστυχισμένη και η υποκρισία σου θα τηνέχει προσατατέψει.
Γιατί αλλιώς, καλύτερα θα είναι από κάθε άποψη η κόρη σου να ξέρει τί σκεφτεσαι με το νι και με το σίγμα και με το γιατί. Ωστε αν συμφωνεί μαζί σου να χωρίσει, αν όχι, κι εσύ δεν λές να αλλάξεις γνώμη, να σε βγάλει απο την ζωή της, για να μη της διαλύσεις, όποτε δεν θα υποκρίνεσαι και απο πίσω απο την πλάτη της, όλη της την οικογένεια και το γάμο της.
Το κακάσχημη είναι μέρος του λόγου. Κακάσχημη σχετικά με ποιόν, με σένα; Εκτός και άν είναι σαν τον κουασιμόδο η φιλη σου, πιστεύω οτι είναι παραπλανητικό να την αφήνεις να νοιώθει πιο όμορφη απο οτι είναι. Γιατί έτσι δεν θα επικεντρώσει στα άλλα της ατού στο κοινωνικό παιχνίδι.Αν η καλύτερή μου φίλη με ρωτάει «πώς είμαι?» και είναι κακάσχημη, εγώ θα της πω… «είσαι κακάσχημη?» ή θα της πω: «καλούτσικη είσαι?».
Το καθορίζει επίσης και ότι αισθανόμαστε για τον άλλον. Το να στέλνεις κάποιον/α, έστω και με τις καλύτερες προθέσεις, να ακολουθήσει ένα ανύπαρκτο μονοπάτι, δεν ξέρεις πόσο μπορεί να του κοστίσει. Κι αυτό θα έχει γίνει εξ αιτίας σου.Για το πότε είναι και πότε δεν είναι απαραίτητη η ειλικρίνεια, η κουλτούρα του καθενός το καθορίζει.
Δόθηκαν δυο χαρακτηριστικα σενάρια σ'αυτό το ποστ. Είναι απλά μια διαφορετική εξέλιξη της καθε κατάστασης, όμως δεν ειναι απαραίτητα ζημιογόνα. Η εντύπωση δηλαδή ότι υποκρινόμενοι καταλήγουμε να απαλύνουμε, να διευκολύνουμε ή να εξυπηρετούμε μία κατάσταση, δεν αποδεικνύεται συχνά έτσι, αφού στην πράξη το αποτέλεσμα, σ'αυτους προς τους οποίους υποκρινόμαστε είναι συχνότατα ζημιογόνο.Ετσι όπως τίθεται το θέμα όλα είναι υποκρισία ... όμως αναρωτιέμαι ... αν δεν συγκρατούσαμε τα αισθήματά μας κάποιες φορές - δηλαδή αν δεν "υποκρινόμαστε" όπως το θέτετε τι αποτελέσμα θα είχαμε.
Η υποκρισια των άλλων σίγουρα δεν μας διευκολύνει και πολύ να δούμε αντικειμενικα τον εαυτό μας.Υποκρισία επίσης είναι και κάθε συμπεριφορά ανθρώπου που δεν βλέπει αντικειμενικά τον εαυτό του και πόσοι από μας έχουμε κάνει πράξη το γνωθεις εαυτόν. Εγώ πάντως όχι.
Δεν είναι απαραίτητο να έχουμε μια κακή πρόθεση. Οταν μας μαθαίνουν απο μωρά ότι η υποκρισία κάνει τα πράγματα ευκολότερα, υποκρινόμαστε πραγματικά νομίζοντας ότι κάνουμε το καλύτερο. Αυτό διερευνούμε εδώ, δεν κόβουμε κεφάλια. Κατα πόσο είναι τελικά το καλύτεροΓια μένα λοιπόν το να ορίσω κάτι σαν υποκρισία, λέξη που έχει αρνητική έννοια, καθορίζεται από την κακή πρόθεση και την ιδιοτέλεια.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ο φόβος της απόρριψης.
Οταν κάποιος υποκρίνεται κάτι που δεν είναι σημαίνει αυτόματα δυο πράγματα:
1) οτι δεν είναι (νοιώθει, σκέφτεται) σαν κι αυτούς που φοβάται ότι θα τον απορρίψουν, γι'αυτό άλλωστε και υποκρίνεται
2) τους εξαπατά
Οπότε πρός τί ο φόβος και η υποκρισία επίσης; Ποιό είναι το τελικό κέρδος; Δέχομαι ότι ο κάθε ένας δεν θέλει να τον απορρίπτουν όμως πάλι, αν είσαι ολυμπιακός και σε δέχτουν οι παναθηναικοί επειδη όταν είσαι μαζί τους παριστάνεις τον παναθηναικό, ποιό είναι το κέρδος;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Στην πρώτη περίπτωση υποκρίνονται αναγκαστικά για να γίνονται αποδεχτοί από τους άλλους.
Τι τους αναγκάζει;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
1)Φοβούνται την απόρριψη.
2)Είναι τρόπος ζωής που μάθανε από μικρά και δεν ξέρουν να ενεργήσουν διαφορετικά.
3)Αποσκοπούν κάτι που δεν μπορούν να το πάρουν με ειλικρίνεια.
Τα 1 και 2 δεν υφίστανται σε κάθε περίπτωση για το 3; ;αυτός που φοβάται την απορριψη, υποκρίνεται κάτι άλλο και έτσι εκμαιεύει αποδοχή με απατηλά στοιχεία. Την τακτική αυτή μαλιστα πιθανότατα να την έχει διδαχτεί σαν "αποδεκτή τακτική απόκτησης δικαιωμάτων" στηνοικογένειά του. Οχι;
Σε ενα κοσμο γεμάτο υποκριτές , μπορεί όλες τις φορές η ειλικρίνεια να κάνει κακό (εκτός απο το διαδίκτυο)edit: 4) Μερικές φορές η ειλικρίνεια κάνει κακό.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Προσωπικά λοιπόν με ενοχλεί η υποκρισία και προτιμώ τον κόσμο γύρω μου να είναι ντόμπρος τουλάχιστον με εμένα, όπως προσπαθώ να είμαι και εγώ όπου με παίρνει (γιατί είπαμε ότι κάποιοι είτε δεν το σηκώνουν, είτε το παρεξηγούν).
Αυτο είναι ίσως η σημαντικότερη παράμετρος στο θέμα της υποκρισίας: Το "όπου με παίρνει".
Που μας παίρνει που δεν μας παίρνει; Πόσο η ίδια η κοινωνικη δομή προάγει την υποκρισία σαν απαιτούμενο τρόπο συμπεριφοράς; Γιατί άν είναι έτσι, τότε ενα άτομο που υποκρίνεται συστηματικά προκειμένου να ανταποκρίνεται σε διάφορες κοινωνικές απαιτήσεις δεν ανήκει στην ίδια κατηγορία με ενα άλλο που υποκρίνεται επίσης συστηματικά όμως μόνο απο ιδιοτέλεια.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Η επιβράβευση ήταν στο οτι εξέφρασες αυτό ακριβώς που πιστεύεις. Από εκεί κι ύστερα, αν αυτό που πιστεύεις αντιπροσωπεύει ή όχι την πραγματικοτητα, ή σε ποιο ποσοστό την αντιπροσωπεύει, έπεται. Είναι ενα αντικείμενο συζήτησης ερευνας και στοιχείων. Ομως κατ'αρχήν η ειλικρινής έκφραση του τί πραγματικά πιστεύει ο καθε ένας, είναι ενα κέρδος δεδομένου ότι οι απόψεις που εκφράζονται είναι τα στοιχεία μιας συζήτησης και άν, αυτά τα στοιχεία, είναι διαμορφωμένα κατάλληλα ώστε να αρέσουν, απλά δεν αποτελούν στοιχεία πλέον. Χωρις πραγματικά στοιχεία οποιαδήποτε συζήτηση είναι μάταιη.Δεν ήταν υπερβολή το κανείς, είναι κάτι που πιστεύω.
Ναι, το σημαίνει αυτό, όμως το βλέπω ασύνδετο με το άν θα τους απορρίψεις ή όχι γι'αυτό, στην συνέχειαΌσο κι αν κάποιος πιστεύει ότι αντέχει την ειλικρίνεια, απλά αντέχει ένα μεγάλο ποσοστό της, αλλά όχι το 100%. Το να αντέχεις 100% την ειλικρίνεια θα σήμαινε ότι δεν σε ενοχλεί τίποτα στους άλλους (οπότε δεν φοβάσαι να σου δείχνουν οι άλλοι τον πραγματικό τους εαυτό και δεν πρόκειται ποτέ να τους απορρίψεις για αυτό),
Μπορείς να είσαι πολύ δεμένος με οτιδήποτε απαξ και εκτιμας ότι αυτό σε εκφράζει. Αν κάτι ή κάποιος στο καταρρίψει,όμως με ειλικρίνεια και όχι απλά για να σε θίξει, αυτο δεν είναι κέρδος; Θα ειναι ο μονος λόγος για τον οποίο θα εγκαταλείψεις μια λανθασμένη- απομυθοποιημένη αποψη, στάση, κατάσταση, και θα προχωρήσεις σε κάτι που θα σε εκφράζει καλύτερα.δεν είσαι πολύ δεμένος με τίποτα (αλλιώς δεν θα άντεχες εύκολα την ειλικρινή κριτική για αυτό),
Οσοι δεν έχουν ίχνος μετριοφροσύνης, ειναι απλά ειλικρινείς. Νομίζω ότι όλοι θα τους άντεχαν αρκεί βέβαια να τους δούν απο τη σωστή οπτικη γωνία.Έχεις τρομερή αυτοπεποίθηση (αλλιώς δεν θα άντεχες όσους δεν έχουν ίχνος μετριοφροσύνης)
Πιστεύω ότι ξεκινώντας απο την συνήθεια να είσαι απλά ειλικρινής, καταλήγεις να έχεις όλα αυτά τα χαρακτηριστικά μαζίκαι είσαι τρομερά καλοπροαίρετος (αλλίως δεν θα άντεχες την έλλειψη διπλωματίας) και πολλά άλλα που ουσιαστικά η τομή τους είναι το κενό σύνολο (δηλαδή πολλοί άνθρωποι έχουν κάποια από αυτά τα χαρακτηριστικά, αλλά κανείς όλα μαζί).
Μήπως οι χοντρόπετσοι είναι απλά άνθρωποι που προτιμούν την αλήθεια ακόμη και απο το καλύτερο ψέμα; Ας πούμε ότι κάποιος με θεωρεί μ@λ@κ@. Το πιθανότερο ειναι να με θεωρεί κατα λάθος, αφού δεν είμαι. Ομως μπορεί και κάπου να είμαι. τι είναι προτιμότερο να μου το πεί ή να μήν μου το πεί; Φυσικά και δεν θα μου αρέσει αρχικά σε ποιον θα άρεσε; Όμω είναι θέμα συγκριτικού πλεονεκτήματος. Αν δεν είμαι, μετα που θα με πεί, θα ξέρω ότι αυτο το άτομο επιμένει να με θεωρεί, κάτι αρκετά χρήσιμο. Αν είμαι, απλά είναι ακόμη πιο χρήσιμο γιατί θα βελτιωθώ απο την κριτική.Πιστεύω ότι πάντα θα υπάρχει κάποιος που αν μας μιλήσει με απόλυτη ειλικρίνεια θα μας πειράξουν αυτά που θα πεί. Ανθρώπινο είναι. Λέγοντας "χοντρόπετσοι" εννοούσα ότι ο καθένας έχει διαφορετικά όρια όσον αφορά στο τι θα τον πειράξει και τι αντέχει να ακούσει. Αυτοί που αποκαλώ "χοντρόπετσοι" έχουν πολύ μεγαλύτερα όρια, και σίγουρα δεν το λέω με αρνητική έννοια. Ίσως θα μπορούσα να πω ότι είναι και στόχος μου να κατακτήσω την "χοντροπετσοσύνη"
Εγώ παντως σίγουρα όχιΆραγε πόσοι από εμάς μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι αν αυτό συνέβαινε σε μας δεν θα είχαμε την ίδια κατάληξη;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Υπάρχουν διάφορα είδη υποκρισίας. Υποκρισία είναι και η κλασσική ψευτιά, υποκρισία είναι και η ευγένεια, υποκρισία είναι και η μετριοφροσύνη, υποκρισία είναι και η διπλωματία.
Οπότε δεν είναι όλα τα είδη υποκρισίας πολιτικά μη ορθά, ώστε να ισχύει αυτό που λέει η Idril.
Μια δόση υποκρισίας πάντως είναι απαραίτητη διότι αλλιώς θα πληγώναμε πολύ κόσμο και θα δημιουργούσαμε πολλούς εχθρούς. Την απόλυτη ειλικρίνεια δεν την αντέχει κανείς, όλοι αντέχουν κάποια ποσοστά της, ανάλογα με το πόσο "χοντρόπετσοι" είναι.
Συν ενα (θα εβαζα και συν δέκα αν επιτρεπόταν) για την ειλικρίνεια. Μάλιστα κύριοι και κυρίες, ΑΥΤΗ είναι μια αληθινή δήλωση, είναι το αντίδοτο αν θέλετε σ'αυτό που πραγματεύεται τούτο το θέμα. Την υποκρισία. Χαρακτηριστικότερο όλων ότι υποκρισία είναι και η μετριοφροσύνη. Ναι είναι. Οταν χαιρόμαστε για κάποιο κοπλιμέντο, όταν θεωρούμε ότι μας αντιπροσωπεύει, το να εμφανιζόμαστε μετριοφρονες είναι μια δόση υποκρισίας.
Η Μισέλ μάλλον εβαλε τις βάσεις για μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση, βάσεις που δεν μπορούσα να τις βάλω εγώ δεδομένου ότι θεωρούμαι μάλλον ακραίος στις απόψεις μου. Ομως συμφωνώ με τη Μισέλ. Οτι την απόλυτη ειλικρίνεια δεν την αντέχουν πολλοί, και ότι αντέχουν καποια ποσοστά της, διαφωνώ ώς πρός το κανείς. Η ειλικρίνεια, οπως και η απόλυτη αλήθεια, θα το διαπιστώσετε άν το παρατηρήσετε, είναι η πηγή του γέλιου. Είναι και οι δυο εξαιρετικά χαλαρωτικές και κάθε άλλο παρα για χοντρόπετσους είναι.
Ομως, και ίσως αυτό εννοεί η Μισελ χοντροπέτσιασμα, η συντριπτικη πλειοψηφία των ανθρώπων μεγαλώνουν εκπαιδευόμενοι σε ρουτίνες υποκρισίας. Υπεκφυγες προσχήματα και ενα κάρο κανόνες που τους τηρούν απλά γιατί τους επιβάλουν οι γονείς τους. Η αρχική μας εκπαιδευση, ειδικά του δυτικού πολιτισμού, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ναι, είναι μια εκπαίδευση στην υποκρισία. Μια οικογένεια που τυχόν δεν έχει αυτή τη κουλτούρα, που εκφράζει τόσο τα συναισθήματα της όσο και τη δυσαρέσκεια της ελεύθερα, ίσως δημιουργεί αυτου του είδους την εσωτερική κουλτούρα που "χοντροπετσιάζει" το άτομο. Με τηνέννοια ότι έχει συνηθίσει να ακούει την αλήθεια και πλέον όχι μόνο δεν το ενοχλεί αλλα την προτιμά κιόλας.
Στους υπόλοιπους τώρα, το χιούμορ, που πολλές φορές είναι η απόλυτη ειλικρίνεια, φερνει γέλιο ακριβώς γιατί σταματάει τη σι πι γιου, κανει ενα κιτ κατ. Η σι πι γιου μας ενεκα της κιουλτούρας της υποκρισίας, αναγκάζεται διαρκώς, απο μικρά παιδιά, να είναι σε μια διαρκή φάση αποκρυπτογράφησης. Κι έτσι όπως όλοι δεν υποκρίνονται με τον ίδιο τρόπο και τις ίδιες ρουτίνες, φανταστείτε τί επεξεργαστικός φόρτος πέφτει. Ολο στο "τι εννοείς" είναι , ερώτηση που όπως εχετε διαπιστωσει εκφράζεται συχνά και εδώ. Οταν καποιος σου πετάει μια αλήθεια, ή σου απαντάει ειλικρινά, η μνήμη μας, το ένσικτο μας, το ξέρει. Δεν ρωτάει "τι εννοείς". Κι αυτό ειναι ενα ευχάριστο διάλλειμα, όπως εν προκειμενω το ποστ της Μισέλ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ή σημαίνει απλά ότι η συντιρπτική πλειοψηφία θεωρεί τόσο αυτονόητο ότι σε κανέναν δεν αρέσει η υποκρισία που δεν θεωρούν ότι αξίζει τον κόπο να το γράψουν κιόλας. Duh!
Σε κανένα δεν αρέσει η υποκρισία όταν οι άλλοι υποκρίνονται σ'εκείνους. Πόσοι όμως άραγε αρέσκονται στο να υποκρίνονται εκείνοι στους άλλους;
E ειναι λιγο υποκριτικο να πουμε κατι τετοιο
Α ρε Λόρυ, αν το άφηνες ασχόλιαστο αυτο θα έχανα πάσα ιδέα
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
- Ότι δεν υπάρχει κανένας υποκριτής εδώ μέσα οπότε μή γνωρίζοντας το αντικείμενο δεν ξέρουν τί να γράψουν
- Ότι δεν έχουν γνωρίσει κανέναν υποκριτή απο τον οποίο να είχαν επίσης εμπειρία περί του θέματος
Τα δυο αυτά θεωρήματα δε, μας οδηγούν στο εξής συνταρακτικο συμπέρασμα. Οτι η υποκρισία στις μέρες μας έχει εξαφανιστεί !
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Η διπλωματία είναι η ικανότητα να φτιάχνεις τα κομμάτια του παζλ όπως πρέπει και όταν πρέπει, πράγμα που απαιτεί εξυπνάδα σαφώς, αλλά συνίσταται και από πονηρία. Όταν όμως η πονηρία γίνεται κουτοπονηρία και μπουρτζοβλαχοπονηρία δίχως το απαραίτητον συνδετικόν της εξυπνάδας, τότε δε μιλάμε για διπλωματία αλλά για con game, υποκρισία και ουχί τέχνη. Επειδή όμως η γραμμή είναι πολύ λεπτή, χρειάζεται εξυπνάδα και στα μάτια του παρατηρητή.
Η υποκρισία λοιπόν όταν αναγαγεται σε τέχνη είναι διπλωματία και χαρακτηριστικο των έξυπνων; Αυτό λές; Κι ότι η υποκρισία εξαρτάται απο το πόσο έξυπνος είναι αυτός που την παρατηρεί;
Δηλαδη ενας βλάκας αν δεν αντιληφθεί ενός την υποκρισία, σημαινει οτι αυτή δεν υφίσταται; Αυτό ειναι που διαχωρίζει την τέχνη-διπλωματία, απο την υποκρισία; Το κατα πόσο την αντιλαμβάνονται οι άλλοι;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ποιους θα χαρακτηρίζατε υποκριτές και γιατί; Πόσο χρήσιμη, αν χρησιμεύει σε κατι, θεωρείτε την υποκρισία και σε ποιές περιστάσεις; Τέλος πείτε άν θεωρείτε, όπως πολλοί πιστεύουν, ότι η υποκρισία είναι η τέχνη των έξυπνων, η αντίθετα το χαρακτηριστικο του πατου της ανθρώπινης συμπεριφοράς-διανόησης. Αιτιολογείστε όσο μπορείτε τις απαντήσεις σας.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.