Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
29-08-08
02:10
Νιώθω πως προσπαθούμε να ορίσουμε με απόλυτο τρόπο καταστάσεις με άπειρες παραμέτρους, τις οποίες δεν μπορούμε να τις αναλύσουμε όλες μέσα στα στενά πλαίσια ενός διαλόγου.
Σκεφτείτε πάντως πως το παιδί λαμβάνει ερεθίσματα από το ευρύτερο περιβάλλον του, τα οποία εντάσσονται στη διαπαιδαγώγησή του, είτε μας αρέσει είτε όχι. Πολλά παιδιά (αν όχι τα περισσότερα) από πολύ μικρή ηλικία (που αν δεν κάνω λάθος η ψυχολογία θεωρεί καθοριστική) περνούν τις περισσότερες ώρες της ημέρας ή στον παιδικό σταθμό, ή με την baby-sitter, ή με τη γιαγιά και τον παππού. Όλοι αυτοί αφήνουν κάτι από την προσωπική τους κοσμοθεωρία στο παιδί, είτε ταιριάζει με τη δική μας και με αυτή που θέλουμε να του ενσταλάξουμε είτε όχι.
Άρα και το "τρίτο" άτομο θα επηρεάσει το παιδί και κατά μια έννοια, έμμεσα το διαπαιδαγωγεί, μπορεί όμως ο ρόλος του να έχει χαρακτήρα συμβουλευτικό και όχι "υποχρεωτικό" και προς τη μητέρα/πατέρα του παιδιού, αλλά και προς το ίδιο το παιδί.
Και με αυτό εννοώ πως θεωρώ υγιές από τον τρίτο άνθρωπο να εκφράζει προς τη μητέρα τις αντιρρήσεις του ή τις προτάσεις του ως προς τη διαπαιδαγώγηση του παιδιού του/της, χωρίς να τις επιβάλλει απαραίτητα, καθώς επίσης και να επεμβαίνει όταν το καλούν οι περιστάσεις. (Δεν μπορείς π.χ. να αφήσεις ένα παιδί να βάλει το χέρι του στην πρίζα επειδή η βιολογική μαμά/μπαμπάς δεν είναι παρόντες!)
Το παράδειγμα του Λόριεν με τα παπούτσια, πιστεύω πως εντάσσεται σε μια χωριστή κατηγορία, αυτή των κανόνων ενός σπιτιού, που είναι διαφορετικοί από σπίτι σε σπίτι και καθορίζονται από τους ενοίκους του και όχι απόλυτα από τη διαπαιδαγώγηση που έχει δεχτεί κανείς ως παιδί.
Αν π.χ. πάω στο σπίτι μιας φίλης και μου ζητήσει να βγάλω τα παπούτσια μου στην είσοδο, θα το κάνω σεβόμενη το χώρο της και τους κανόνες που έχει θεσπίσει για το σπιτικό της, ακόμα κι αν σπίτι μου δεν το εφάρμοζα. Το ίδιο ισχύει και για το παιδί: Αν π.χ. στο σπίτι της νέας συντρόφου του μπαμπά το παιδί υποχρεούται να βγάζει τα παπούτσια του, ενώ στο σπίτι της φυσικής του μητέρας δεν ήταν υποχρεωτικό, θεωρώ πως είναι ο "κανόνας του σπιτιού" που θα πρέπει να βαρύνει περισσότερο, για την έκρυθμη λειτουργία του και την ομαλή διαβίωση όσων κατοικούν μέσα σ'αυτό.
Η παιδαγωγική πλευρά αυτής της κατάστασης ως προς το παιδί είναι: "Μαθαίνω να σέβομαι το χώρο και τους κανόνες του". Όπως αντίστοιχα το να μην γυρίσει το παιδί (όπως έκανε η Καγίρα) και να πει στον "πατριό/μητριά" [σιχαίνομαι το αίσθημα που έχει συνδεθεί με αυτές τις δύο λέξεις] ότι δεν έχει δικαίωμα να το μαλώνει επειδή δεν είναι ο γονιός του σημαίνει πως το παιδί έχει διδαχτεί την ευγένεια. Στην περίπτωση της Καγίρας συγκεκριμένα, ίσως -γιατί έξω από το χορό, πολλά τραγούδια λέμε- το ιδανικό θα ήταν να αναφέρει στη μητέρα της τη δυσφορία της ως προς τις νουθεσίες του πατριού της. Το σημαντικό είναι πως είχε μάθει ήδη από τη μαμά της, να είναι ευγενική!
Συμφωνώ επίσης με την Ντίνα πως μιλάμε για σοβαρότερα ζητήματα διαπαιδαγώγησης από τα οποία δεν έχουμε το δικαίωμα να αποκλείσουμε τον "απομακρυσμένο" γονιό από τη στιγμή που ενδιαφέρεται, όπως οι Θρησκευτικές πεποιθήσεις, το σχολείο και άλλα για τα οποία ακόμα και η νομοθεσία, ορίζει ως μόνους υπεύθυνους τους πρώην συζύγους και φυσικούς γονείς του παιδιού.
Σκεφτείτε πάντως πως το παιδί λαμβάνει ερεθίσματα από το ευρύτερο περιβάλλον του, τα οποία εντάσσονται στη διαπαιδαγώγησή του, είτε μας αρέσει είτε όχι. Πολλά παιδιά (αν όχι τα περισσότερα) από πολύ μικρή ηλικία (που αν δεν κάνω λάθος η ψυχολογία θεωρεί καθοριστική) περνούν τις περισσότερες ώρες της ημέρας ή στον παιδικό σταθμό, ή με την baby-sitter, ή με τη γιαγιά και τον παππού. Όλοι αυτοί αφήνουν κάτι από την προσωπική τους κοσμοθεωρία στο παιδί, είτε ταιριάζει με τη δική μας και με αυτή που θέλουμε να του ενσταλάξουμε είτε όχι.
Άρα και το "τρίτο" άτομο θα επηρεάσει το παιδί και κατά μια έννοια, έμμεσα το διαπαιδαγωγεί, μπορεί όμως ο ρόλος του να έχει χαρακτήρα συμβουλευτικό και όχι "υποχρεωτικό" και προς τη μητέρα/πατέρα του παιδιού, αλλά και προς το ίδιο το παιδί.
Και με αυτό εννοώ πως θεωρώ υγιές από τον τρίτο άνθρωπο να εκφράζει προς τη μητέρα τις αντιρρήσεις του ή τις προτάσεις του ως προς τη διαπαιδαγώγηση του παιδιού του/της, χωρίς να τις επιβάλλει απαραίτητα, καθώς επίσης και να επεμβαίνει όταν το καλούν οι περιστάσεις. (Δεν μπορείς π.χ. να αφήσεις ένα παιδί να βάλει το χέρι του στην πρίζα επειδή η βιολογική μαμά/μπαμπάς δεν είναι παρόντες!)
Το παράδειγμα του Λόριεν με τα παπούτσια, πιστεύω πως εντάσσεται σε μια χωριστή κατηγορία, αυτή των κανόνων ενός σπιτιού, που είναι διαφορετικοί από σπίτι σε σπίτι και καθορίζονται από τους ενοίκους του και όχι απόλυτα από τη διαπαιδαγώγηση που έχει δεχτεί κανείς ως παιδί.
Αν π.χ. πάω στο σπίτι μιας φίλης και μου ζητήσει να βγάλω τα παπούτσια μου στην είσοδο, θα το κάνω σεβόμενη το χώρο της και τους κανόνες που έχει θεσπίσει για το σπιτικό της, ακόμα κι αν σπίτι μου δεν το εφάρμοζα. Το ίδιο ισχύει και για το παιδί: Αν π.χ. στο σπίτι της νέας συντρόφου του μπαμπά το παιδί υποχρεούται να βγάζει τα παπούτσια του, ενώ στο σπίτι της φυσικής του μητέρας δεν ήταν υποχρεωτικό, θεωρώ πως είναι ο "κανόνας του σπιτιού" που θα πρέπει να βαρύνει περισσότερο, για την έκρυθμη λειτουργία του και την ομαλή διαβίωση όσων κατοικούν μέσα σ'αυτό.
Η παιδαγωγική πλευρά αυτής της κατάστασης ως προς το παιδί είναι: "Μαθαίνω να σέβομαι το χώρο και τους κανόνες του". Όπως αντίστοιχα το να μην γυρίσει το παιδί (όπως έκανε η Καγίρα) και να πει στον "πατριό/μητριά" [σιχαίνομαι το αίσθημα που έχει συνδεθεί με αυτές τις δύο λέξεις] ότι δεν έχει δικαίωμα να το μαλώνει επειδή δεν είναι ο γονιός του σημαίνει πως το παιδί έχει διδαχτεί την ευγένεια. Στην περίπτωση της Καγίρας συγκεκριμένα, ίσως -γιατί έξω από το χορό, πολλά τραγούδια λέμε- το ιδανικό θα ήταν να αναφέρει στη μητέρα της τη δυσφορία της ως προς τις νουθεσίες του πατριού της. Το σημαντικό είναι πως είχε μάθει ήδη από τη μαμά της, να είναι ευγενική!
Συμφωνώ επίσης με την Ντίνα πως μιλάμε για σοβαρότερα ζητήματα διαπαιδαγώγησης από τα οποία δεν έχουμε το δικαίωμα να αποκλείσουμε τον "απομακρυσμένο" γονιό από τη στιγμή που ενδιαφέρεται, όπως οι Θρησκευτικές πεποιθήσεις, το σχολείο και άλλα για τα οποία ακόμα και η νομοθεσία, ορίζει ως μόνους υπεύθυνους τους πρώην συζύγους και φυσικούς γονείς του παιδιού.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
27-08-08
22:19
ερώτηση: πιστεύεις ότι, δλδ, ένα παιδί σε αυτές τουλ τις ηλικίες (10-11-12-13) μπορεί να δεχτεί ότι η μαμά του/ο μπαμπάς του είναι "κανονικοί" άνθρωποι και ότι μπορεί για 2 χρόνια να είναι ο κ. Γιάννης, μετά κανείς, μετά ο κ. Κώστας (και μετά ο κ. Ανδρέας που θα είναι για πάντα πιθανόν). Την άποψη σου ζητάω, δεν έχω καμία εμπείρια προσωπική με το θέμα (φτου φτου οι γονείς μου ακόμα μαζί είναι κ εγώ παιδιά δεν έχω). Εννοώ, δεν είναι ψυχοφθόρο για το παιδί?
Το λέω, γιατί ένα επιχείρημα που ακούω-και εδώ μέσα- είναι ότι τα όποια ψέμματα ή απόκρυψη της σχέσης, υποτίθεται ότι γίνονται για να είναι "σταθερό το περιβάλλον που μεγαλώνει το παιδί", "να μην πρέπει το παιδί να υποστεί τις επιπτώσεις των δικών μου επιλογών" κοκ.
Άποψη ζητάω (μιας και φάνηκες πρόθυμη να τη δώσεις), δεν κρίνω, απλώς πραγματικά δεν μπορώ να μπω στη λογική και να το σκεφτώ από όλες τις μεριές (που σίγουρα ένας συνειδητοποιημένος γονιός θα το έχει κάνει)
Ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη για την έκταση της απάντησής μου και τονίζω πως δεν εκφράζω καμία universal αλήθεια, αλλά μονάχα τη δική μου άποψη, βασισμένη στην εμπειρία μου.
Με ρωτάς αν χρειάζεται ένα παιδί να γνωρίσει όλους τους ερωτικούς συντρόφους που περνούν απ' τη ζωή του γονιού του; Πιστεύεις πως υπάρχει απόλυτη απάντηση; Οι διαφορετικές περιπτώσεις είναι τόσες, όσοι και οι διαζευγμένοι γονείς και κάθε παιδί χωριστά.
Τουλάχιστον κάτω από φυσιολογικές συνθήκες, αυτός που φέρνει ένα παιδί στον κόσμο ονειρεύεται να του χαρίσει την «τέλεια» οικογένεια. Ανάλογα με την ωριμότητα και την κρίση του επιλέγει τον κατάλληλο σύντροφο για γονέα του παιδιού του. Ακόμη όμως κι αν δεχτούμε ότι κάνει την ιδανικότερη επιλογή, υπάρχει πάντα ο αστάθμητος παράγοντας, κομμάτι του οποίου ονομάζεται ...θάνατος. Τίποτα και κανένας δεν μπορεί να σου εγγυηθεί ότι δε θα χρειαστεί μια μέρα να αναλάβεις εξʼ ολοκλήρου την ευθύνη του παιδιού σας.
Με δεδομένο λοιπόν ότι το ιδανικότερο θα ήταν το παιδί να συμβιώσει με τους βιολογικούς του γονείς, πράγμα που για Χ λόγους δεν μπορεί να συμβεί, κάθε άλλη επιλογή είναι θέμα καταστάσεων.
Αν στην ηλικία των 12 ένα παιδί δεν μπορεί να δεχτεί ότι οι γονείς του είναι «κανονικοί» άνθρωποι με αισθήματα και αδυναμίες κτλ κτλ κάτι έχεις κάνει λάθος στις προηγούμενες ηλικίες... Τώρα, για την ποσότητα και την ποιότητα των ανθρώπων που θα περάσουν από τη ζωή του, υπεύθυνος μέχρι κάποια ηλικία είναι ο γονιός.
Ένας «κανονικός» άνθρωπος πάντως εκτός από ερωτικούς δεσμούς έχει και φιλίες και συγγενείς τους οποίους φυσικά φέρνει σε επαφή με το παιδί του και τους οποίους φυσικά μπορεί να χάσει εξʼ αιτίας πολλών παραγόντων: Θάνατο, διένεξη, μετακόμιση κτλ. Όπως καταλαβαίνεις δεν μπορείς να μεγαλώνεις το παιδί σου μέσα σε μια κλειστή γυάλα με κάμποσα αφρολέξ για τις προσκρούσεις. Το παιδί μεγαλώνοντας γίνεται μέρος ενός ευρύτερου κοινωνικού συνόλου από αυτό της οικογένειας, ειδικά μπαίνοντας στην εφηβεία και κατά τη γνώμη μου, καλό θα ήταν να αποκτά τις φυσιολογικές εμπειρίες που καλείται να ζήσει και να αντιμετωπίσει ένας άνθρωπος, σταδιακά φυσικά και με τη στήριξή σου. Γιʼ αυτό και δεν είναι ανάγκη να συστήσεις το νέο σύντροφό σου σαν τον εραστή σου στην αρχή, αν το κρίνεις απαραίτητο, παρά σαν ένα φίλο με τον οποίο κάνεις παρέα και περνάς όμορφα. Στα δώδεκα (μια που μιλάμε γιʼ αυτήν την ηλικία) τα παιδιά έχουν «κολλητούς» και ξέρουν πολύ καλά τι σημαίνει να προτιμάς την παρέα κάποιου από κάποιον άλλο. Η Απώλεια είναι μέρος της ζωής και κάθε προσπάθειά μας να την κρατήσουμε μακριά από ένα παιδί που ήδη την έχει βιώσει εξάλλου, δε πιστεύω πως το βοηθά να ωριμάσει και να αναπτυχθεί φυσιολογικά.
Νομίζω πως κάθε διαζευγμένος έχει να αναλογιστεί μια παραπάνω συνθήκη από έναν ελεύθερο: «Ποιος σύντροφος μπορεί να είναι κατάλληλος και ιδανικός για μένα αν δεν μπορεί να αποκτήσει μια καλή φιλική σχέση με το παιδί μου»;
Πως θα ικανοποιηθεί αυτή η συνθήκη, χωρίς να έρθουν σε επαφή τα δύο αυτά άτομα;
Ειδικά όταν ο νέος σύντροφος δεν έχει δικά του παιδιά και δεν ξέρει ούτε πως θα νιώσει, ούτε πως να συμπεριφερθεί κοντά σε ένα παιδί.
Κάποιοι πιστεύουν πως ο διαζευγμένος γονιός που επωμίζεται την ανατροφή του παιδιού, οφείλει να περάσει την υπόλοιπη ζωή του με σύντροφο τη μοναξιά, θυσιάζοντας την προσωπική του ευτυχία ώστε να μην υπάρξει η παραμικρή πιθανότητα το παιδί να πληγωθεί.
Εγώ δεν είμαι αυτής της άποψης, διότι θέλοντας και μη, κάθε απωθημένο που βιώνει ο γονέας επηρεάζει άμεσα κάθε πτυχή της ανάπτυξης και της ζωής του παιδιού του.
Πως μπορεί να υπάρξει ισορροπημένο παιδί από έναν γονιό που βρίσκεται σε ανισορροπία; Ποιο μπορεί να είναι άλλωστε το μήνυμα που θα περάσει στο παιδί μέσα από τον αφύσικο «μοναστικό βίο» του γονιού του, για τον Έρωτα, τις σχέσεις, το γάμο;
Εκτός αυτού, θεωρώ αυτού του είδους τη «θυσία», υποκριτική και ίσως και υπερβολική ειδικά εξʼ αιτίας της πιθανότητας να εξωτερικευτεί όταν το παιδί θα είναι σε μεγαλύτερη ηλικία, γεμίζοντάς το με ενοχές («Εγώ που χαράμισα τη ζωή μου για σένα κι εσύ δείχνεις αχαριστία»).
Τα παιδιά έτσι κι αλλιώς υφίστανται το βάρος των επιλογών μας αφού μέχρι κάποια ηλικία είμαστε υποχρεωμένοι να αποφασίζουμε γιʼ αυτά. Για μένα είναι εξʼ ίσου επώδυνο να βλέπει ένα παιδί το γονιό του μοναχό και δυστυχισμένο με το να υποστεί έναν πιθανό νέο χωρισμό. Στη δεύτερη περίπτωση τουλάχιστον μπορεί να διδαχθεί πως "ό,τι δε μας σκοτώνει, μας δυναμώνει" και να αποκτήσει έτσι μια υγιή αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων. Όλα αυτά εξαρτώνται από τη στάση του γονιού. Αν ο γονιός νιώθει ενοχές για το διαζύγιό του, ενοχές για τη νέα σχέση του, ενοχές για τη ζωή του, επόμενο είναι το παιδί να επηρεαστεί αντίστοιχα.
Όπως και να το κάνουμε, πατέρα ή μάνα μπορείς να χάσεις μόνο ΜΙΑ φορά! (και δε μιλάω φυσικά για τις φωτισμένες περιπτώσεις ανθρώπων που στάθηκαν σε «ξένα» παιδιά καλύτερα κι από βιολογικοί γονείς αφού σε αυτή την περίπτωση λογικά δεν τίθεται θέμα πληγής). Ο διαζευγμένος γονιός κατά τη γνώμη μου, δε θα πρέπει να ψάχνει για έναν νέο πατέρα ή μια νέα μητέρα, αλλά για ένα σύντροφο δικό του που στην ιδανικότερη περίπτωση θα έχει με το παιδί του μια αληθινή σχέση φιλίας και τρυφερότητας επενδεδυμένη με εκτίμηση και σεβασμό, του ενός προς τον άλλο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
27-08-08
11:48
Μισό λεπτό. Η διαπαιδαγώγηση των παιδιών είναι ΜΟΝΟ θέμα της μητέρας και του πατέρα, εκτός κι αν για κάποιο λόγο ο ένας από τους δύο δεν υπάρχει, οπότε θα ήταν καλό να αναλάβει κάποιος άλλος αυτόν τον ρόλο. Αν όμως είναι και οι δύο εκεί, τότε ΚΑΝΕΝΑΣ τρίτος, όσο καλός κι αν είναι, δεν θα πρέπει να έχει απαίτηση να έχει σημαντικό ρόλο στην διαπαιδαγώγηση του παιδιού. Σαφώς θα χρειαστεί κάποιες στιγμές να παίξει τον ρόλο του γονιού, αλλά επ' ουδενί δεν θα μπορεί ποτέ να πάρει τη θέση του. Το παιδί έχει ήδη δύο γονείς, δεν είναι δυνατόν να αποκτήσει τέσσερις! Και είμαι κάθετη σε αυτό, με δεδομένο πως ξέρω πόσο άσχημα ένιωσα όταν ο πατριός μου αποφάσισε πως έχει λόγο σε ένα τμήμα της διαπαιδαγώγησης μου και η μαμά μου δυστυχώς δεν τον σταμάτησε (κι εγώ ήμουν πολύ ευγενική για να του πω πως έχω ήδη πατέρα και δεν χρειάζομαι κι άλλον).
Δε θα μπορούσα να συμφωνώ περισσότερο!
Ρες, θα σου απαντήσω κάποια άλλη στιγμή που δε θα είμαι στη δουλειά διότι χρειάζεται χρόνο η απάντησή μου.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
27-08-08
04:05
Πάντα είναι ανάλογα το παιδί και τις συνθήκες, κανένα παιδί δεν είναι ίδιο με κάποιο άλλο!
Εγώ την εμπειρία μου μεταφέρω και τίποτ' άλλο και ανέφερα και τους λόγους που δεν θα κρατούσα κρυφή μια σχέση.
Προσωπικά θα δεχόμουν ευκολότερα μια δύσκολη αλήθεια παρά οποιοδήποτε ψέμμα. Εφ' όσον αυτή είναι η στάση ζωής μου, αυτή τη στάση μαθαίνω και στο παιδί μου.
Εγώ την εμπειρία μου μεταφέρω και τίποτ' άλλο και ανέφερα και τους λόγους που δεν θα κρατούσα κρυφή μια σχέση.
Προσωπικά θα δεχόμουν ευκολότερα μια δύσκολη αλήθεια παρά οποιοδήποτε ψέμμα. Εφ' όσον αυτή είναι η στάση ζωής μου, αυτή τη στάση μαθαίνω και στο παιδί μου.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
27-08-08
03:41
Ένα παιδί χωρισμένων γονιών μιας κάποιας ηλικίας και ωριμότητας, να είσαι βέβαιος πως ξέρει πως δύο άνθρωποι μπορεί να φτάσουν να κάνουν παιδιά και όμως να χωρίσουν.
Το έχει ήδη βιώσει!
Το έχει ήδη βιώσει!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
27-08-08
03:09
Ε ρε Μπαγκζ και εσύ, δεν λέει κανείς να κρύψεις το ότι έχεις παιδιά. Απλά, προφυλάσσοντας τα ίδια πρωτίστως, να μην τα γνωρίζεις σε όλες τις σχέσεις σου...
Όταν μιλάμε για πολύ μικρά παιδιά, τότε ναι, χρειάζεται αυτού του είδους η προστασία. Όταν όμως τα παιδιά είναι μεγαλύτερα(πάνω από 11-12 ετών) το να τους αποκρύπτεις κομμάτια της ζωής σου και μάλιστα τόσο σημαντικά μπορεί να φέρει πολύ αρνητικά αποτελέσματα, μια που τα παιδιά καταλαβαίνουν πολλά. Πολύ περισσότερα απ' όσα συνήθως νομίζουμε πως καταλαβαίνουν.
Κινδυνεύεις να χάσεις την εμπιστοσύνη τους και την εκτίμησή τους.
Σκέψου πως ανάλογα με τις καταστάσεις, μπορεί να χρειαστεί να διανυκτερεύσεις κάπου αλλού ή πως τα τηλέφωνα στο κινητό σου και στο σταθερό σας θα πληθύνουν. Αργά ή γρήγορα το παιδί θα ρωτήσει και αν απαντήσεις με υπεκφυγές, θα σχηματιστεί στο μυαλουδάκι του πολύ συγκεκριμένη εικόνα για τη στάση σου απέναντί του.
Καλύτερα το παιδί να μάθει ότι απέρριψες ή απορρίφθηκες από κάποιον/α επειδή δεν ταιριάζατε. Είναι μια "φυσική διαδικασία αξιολόγησης" (σε πολλά εισαγωγικά) που αργότερα στη ζωή του θα χρειαστεί να κάνει και το ίδιο. Δεν είναι πάντα καλό να κρατάμε τα παιδιά μακριά από τις δυσκολίες της ζωής.
Η κόρη μου (12 ετών) σε συζήτηση που είχε με τη φιλενάδα της, στην οποία ανέφερε για το φίλο μου, η αντίδραση της φιλενάδας της ήταν η εξής: "Τι κρίμα να μην έχει και η δική μου μαμά ένα φίλο, να την κάνει χαρούμενη".
Τυχαίνει να γνωρίζω πως η μητέρα της έχει ήδη φίλο... Σκέψου πόσες φορές έχει αναγκαστεί αυτή η μητέρα να πει ψέμματα στο παιδί της, (ενώ ταυτόχρονα θα ζητάει από εκείνο να την εμπιστεύεται) χωρίς λόγο.
EDIT: Να προσθέσω μονάχα πως θεωρώ ότι μιλάμε για έναν ώριμο γονέα που ξέρει πάνω-κάτω τι ζητάει απ' τη ζωή και έχοντας ένα παιδί δεν κάνει σχέσεις με τον πρώτο τυχόντα.
---------------
Ντίνα, συνοπτικά έχω να σου πω ένα πράγμα: Αν μια γυναίκα νιώθει πως μπορεί να αγαπήσει τον Κωστάκη τον Γιαννάκη και τη Ρηνούλα επειδή είναι ο Κωστάκης ο Γιαννάκης και η Ρηνούλα (οντότητες μοναδικές) αλλά και επειδή είναι αδιαίρετο κομμάτι του μπαμπά τους και όχι απλά να τα ανεχτεί στη ζωή της, τότε δεν πιστεύω πως έχει να φοβάται τίποτα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
25-08-08
18:31
Μπορείς να διαβάσεις και αυτό το θέμα που συζητούσαμε περίπου το ίδιο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.